Περιπλανώμενοι Ιουδαίοι εκείνα τα χρόνια ....από σπίτι σε σπίτι από γειτονιά σε γειτονιά.
Έμενες κάπου ζητούσε αύξηση στο ενοίκιο ο ιδιοκτήτης....
το ήθελε για να
παντρέψει την κόρη του οπότε έπρεπε να φωνάξεις και πάλι τον
ΕΚΤΕΛΟΥΝΤΑΙ ΜΕΤΑΦΟΡΑΙ να φορτώσεις τα υπάρχοντα και να φύγεις.
Είχες ένα περιθώριο να ψάξεις αλλά σε πιέζανε οπότε τρεχάτε
ποδαράκια μου.
Ο γνωστός του γνωστού και κάπου θα λημέριαζες όπως έλεγαν
γελώντας πικρά οι ξεσπιτωμένοι.
Τώρα αν ήταν υπόγειο ...ημιϋπόγειο ...παλιό...παμπάλαιο δεν είχε
σημασία.
Η τιμή του ενοικίου μετρούσε και αν μπορούσες να πληρώσεις
ανάλογα με τις αποδοχές σου.
Σήμερα θα θυμηθώ ένα από τα σπίτια που έμεινα σε μια γειτονιά της
Αθήνας πολλά χρόνια σε μικρή ηλικία.
Διώροφο παλιό με μια ημερομηνία κατασκευής του λαξεμένη σε μια μαρμάρινη
πλάκα πάνω από την εξώπορτα...1924.
Το υπόγειο νοικιάσαμε ...κατέβαινες με εξωτερική σιδερένια σκάλα
και είχε "αυτόνομη" είσοδο από το ρέμα το οποίο γέμιζε όταν έβρεχε
και η στάθμη έφθανε μερικά εκατοστά κάτω από το παράθυρο
της κουζίνας-παιδικής κρεβατοκάμαρας.
Ο ιδιοκτήτης λοιπόν μεταξύ των ντεσού του σπιτιού που νοίκιαζε
ανέφερε και το καταφύγιο που είχε και ήταν δροσερό τους
ζεστούς μήνες.
Δηλαδή μπορούσες να κοιμηθείς χωρίς να ζεστένεσε.
Αν δεν είχε εξαερισμό και αν τον χειμώνα από την υγρασία σχηματιζόντουσαν
σταλακτίτες όπως λέγαμε γελώντας για να διασκεδάσουμε το χάλι μας.
Καταφύγια στην Αθήνα εκτός από δημόσια στα χρόνια της Κατοχής
υπήρχαν και ιδιωτικά.
Ειδικά σε μονοκατοικίες στα Πατήσια από εύπορους ιδιοκτήτες
που δεν ήθελαν να τρέχουν με τους πολλούς και να στιβάζονται
στα δημόσια όταν κτυπούσαν οι σειρήνες.
Οι βομβαρδισμοί των Γερμανών και μετά των συμμάχων ήταν συχνοί και οι σειρήνες
χτυπούσαν για να ειδοποιήσουν τον άμαχο πληθυσμό
να τρέξει στα καταφύγια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου