Ζούμε σε δύσκολες εποχές ιδιαίτερα για τους δημοσιογράφους. Εδώ και καιρό παρατηρούμε στην τηλεόραση, πως για να έχεις δουλειά πρέπει κάθε λίγο και λιγάκι να διαφημίζεις προϊόντα, για να μπορείς να διατηρήσεις τη θέση σου, καθώς αν δεν υπάρχουν έσοδα από κάπου, πώς να σε κρατήσει ο σταθμός μέσα στην κρίση. Πολύ λογικό αυτό και ανθρώπινο
Ο κακός τρόπος να κρατήσεις τη θέση σου δεν είναι αυτός, αλλά η χειραγώγηση του ανθρώπινου πόνου. Τελευταία, έχουν κλιμακωθεί τα δραματουργικά τεχνάσματα των εκπομπών που παρουσιάζουν το αστυνομικό τους ρεπορτάζ, έτσι ώστε να προσελκύσουν το τηλεοπτικό κοινό. Εκφράσεις με έντονη συναισθηματική φόρτιση, επαναλαμβανόμενες ζωντανές συνδέσεις με τους συγγενείς αποθανόντων, βαρύγδουπα τσιτάτα εναντίον αστυνομικών και δικαστικών αρχών και φυσικά η τηλεοπτική σκηνοθεσία, που πάντα πάνω στο «καλύτερο», πάνω που θα φανερωθεί άλλο ένα κομμάτι του παζλ, οι παρουσιαστές «κάνουν πάσα» για διαφημίσεις.
Το να βγάζεις κάθε μέρα τον πατέρα της αποθανούσης και παππού του εξαφανισμένου 4χρονου Φοίβου, σε τι θα μας βοηθήσει; Σε τι θα τον βοηθήσει και τον ίδιο;
O άνθρωπος παρά τον πόνο του, μίλησε ψύχραιμα, δεν κατηγόρησε τις αρχές και ευχαρίστησε όλους τους συντοπίτες του που βοηθούν στο να εντοπιστεί ο εγγονός του. Δεν κατηγόρησε κανέναν. Έδειξε απίστευτο μεγαλείο ψυχής, σε μια τόσο τραγική κατάσταση, του σκότωσαν την κόρη του και απήγαγαν τον εγγονό του, αλλά εσύ για να αυξήσεις τα νούμερα της τηλεθέασης, τον ρωτάς και τον ξαναρωτάς μπας και τον «σπάσεις» και κλάψει στον αέρα. Πράγμα, που ευτυχώς δεν έγινε.
Άλλο παράδειγμα, είναι και η υπόθεση της 45χρονης «Ρουμάνας», που φέρεται να σκότωσε και να τοποθέτησε στον καταψύκτη το άψυχο σώμα του συζύγου της.Φέρεται. Δεν γνωρίζουμε τι έχει γίνει, αλλά αυτό περνάει στα ψιλά γράμματα. Τι μας νοιάζει για μια Ρουμάνα; Το να περάσει από το μυαλό τους πως μπορεί να φοβάται τον πραγματικό δολοφόνο και να ξέφυγε, δεν τους περνάει από το μυαλό. Είπαμε, δεν έχει ελληνικό αίμα, ας κατηγορήσουμε αυτήν. Ας στήσουμε ένα ωραίο τηλε-δικαστήριο και ας την δικάσουμε ερήμην της. Το πιο κουφό και συνάμα σοκαριστικό ήταν που άκουσα να λένε πως ήταν «πεταχτούλα» η φερόμενη δολοφόνος, και πως τσακώνονταν οι ντελιβεράδες ποιος θα πρωτοπάει. Ότι αυτό μας ενδιαφέρει ας πούμε. Και να ήταν τι έγινε; Όποια είναι μοιχή είναι και δολοφόνος; Αν το θύμα ήταν και αυτός «πεταχτούλης», σημαίνει πως έπρεπε να σκοτωθεί; Τι σχέση έχει αυτή η άρρωστη σεμνοτυφία με το έγκλημα και με το ποιος το διέπραξε;
Το χειρότερο όλων είναι πως βγάζουν διάφορους ψυχολόγους, ψυχιάτρους και εγκληματολόγους για τηλε-διαγνώσεις, να σκιαγραφήσουν το προφίλ των φερόμενων δραστών. Το CSI τώρα στους δέκτες σας, εύκολα και αβασάνιστα. Η μια ψυχολόγος να λέει πόσο άρρωστη ήταν η πράξη της φερόμενης συζυγοκτόνου-της Ρουμάνας ντε- να βάλει το πτώμα στον καταψύκτη. Ο άλλος ψυχίατρος να λέει το πόσο εύκολα ο Αλβανός πατέρας του Φοίβου, μπορεί να σκοτώσει τον ίδιο του το γιο. Εδώ να σημειώσουμε πως κάποια στιγμή, πρέπει να σταματήσουμε να μιλάμε πρώτα για εθνικότητες και μετά για το έγκλημα, και ημεδαποί έχουν διαπράξει ειδεχθή εγκλήματα, όμως κανένας δημοσιογράφος δεν τόνισε την ελληνική καταγωγή τους.
Μπορεί και λόγω σπουδών εγκληματολογίας, να μη μπορώ εύκολα να χωνέψω πώς μπορεί ένας επιστήμονας να βγάζει αυθαίρετα συμπεράσματα για να βγει στο γυαλί και να πάρει τα 15 λεπτά διασημότητας του. Το να δαιμονοποιείς έναν άνθρωπο για την εθνικότητά του, το φύλο του, τη διάπλαση του και να προσπαθείς να τον βγάλεις «εκ γενετής» εγκληματία, είναι παρωχημένο και λάθος. Η ιταλική θετική σχολή που τα υποστήριζε αυτά έχει ξεπεραστεί προ πολλού, αλλά δεν είναι catchy (πιασάρικο) να πεις στην τηλεόραση πως πρέπει να έχεις παραπάνω στοιχεία ή να εξετάσεις τον κατηγορούμενο για να εκφέρεις άποψη. Είναι ντεμοντέ, είμαστε σούπερ ντούπερ επιστήμονες και θα βγάλουμε αλάνθαστους χρησμούς, ε... αλάνθαστα συμπεράσματα. Από τα λίγα που ξέρουμε για την εκάστοτε υπόθεση.
Έχουμε φτάσει στον πάτο, για τη διασημότητα ή την καρέκλα, εξευτελίζουμε ανθρώπους, υποστάσεις και επιστήμες. Για πόσο ακόμα...
*Το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στο klik.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου