Ανηφόριζα στην Πλάκα σχεδόν μόνος.Μια ησυχία που σε ηρεμούσε και κοιτώντας τον Ιερό Βράχο ένοιωθες ότι
βρισκόσουνα σε μια άλλη εποχή μέχρι που ένα πάρκινγκ πιο πέρα
σε επαναφέρει στο σήμερα.
Η καλημέρα είναι εύκολη ακόμα στην Πλάκα και λίγες κουβέντες μπορούν
να σου φιάξουν την διάθεση.
"Κρατάμε όσο μπορούμε...."
Μου είπε ένας ηλικιωμένος Πλακιώτης.
Και είχε δίκιο ...με μεγάλη προσπάθεια κρατάνε ακόμα.
Τι θα γίνει μετά με αυτά τα διατηρητέα;
Η γνωστή και μοναδική μέθοδος.
Οι κληρονόμοι τα πουλάνε όχι ιδιαίτερα ακριβά γιατί
δεν έχουν την δυνατότητα να τα αναπαλαιώσουν.
Το κόστος είναι μεγάλο.
Συνήθως αυτοί που διαθέτουν χρήμα τα αγοράζουν και τα αναπαλαιώνουν
με "σύγχρονο" τρόπο που με τίποτα δεν θυμίζουν την αρχική τους μορφή.
Πολλοί κατασκευάζουν και μίνι πισίνες...με θέα την Ακρόπολη.
Υπάρχουν και ακατοίκητα σπίτια που καταρρέουν.
Αυτά τα διεκδικούν συνήθως περισσότεροι κληρονόμοι που δεν μπορούν
να συννενοηθούν.
Πέρασα από την Αδριανού ησυχία και εκεί.
Βγήκα στην Φιλελλήνων και ξαναβρήκα την σημερινή Αθήνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου