Μόνο αγνά, ζωντανά συναισθήματα.
Ακούω χαρούμενα γέλια, δυνατές φωνές, αργά βήματα, γρήγορες ανάσες, απαλές μελωδίες που χορεύουν με ρυθμό στο κεφάλι μου συνοδευόμενες πάντα από ξεχωριστούς ανθρώπους.
Ανθρώπους που έχουν κάτι διαφορετικό.
Που τρύπωσαν στη ζωή μου ζητώντας ή δίνοντας ζεστασιά.
Που θέλησαν να μείνουν ή να περάσουν απλά την ώρα τους.
Που τελικά αν τους βάλω σε μια ζυγαριά δε γέρνει ούτε από τη μια ούτε από την άλλη. Δεν ξέρω αλήθεια τι ζύγισα.
Ίσως τη χαρά απέναντι στη λύπη.
Ή την εμπιστοσύνη απέναντι στην απογοήτευση. Πότε όμως δε σκέφτηκα να βάλω στη ζυγαριά την αγάπη απέναντι από το οτιδήποτε. Όχι επειδή δεν μπορώ αλλά επειδή ποτέ δεν την μέτρησα. Έδωσα και πήρα. Πήρα μα και έδωσα.
Μέσα σε όλα αυτά όμως μετράω και κάθε εξαίρεση.
Αυτόν.
Δεν έχει σημασία το όνομα. Αλλά αυτόν.
Που πλέον περιφέρεται μέσα μου και γύρω μου σαν μια σκιά.
Εγώ τον είδα. Μπήκε στην ζωή μου και την έκανε δική του. Σαν να του ανήκα. Ήταν η ζωή μου ένα καράβι σε μια θάλασσα και αυτός ένα μεγάλο κύμα. Δεν κατάλαβα ποτέ αν ήθελε να με βουλιάξει ή να με έχει απλά παιχνίδι στο χέρι του.
Ότι και αν ήθελε εγώ στάθηκα εκεί, απέναντί του.
Άφησα να με χτυπήσει. Και πλέον βλέπω πως έγινε απλά αφρός. Από δυνατή φωνή έγινε μακρινός αντίλαλος. Με έμαθε να πολεμάω, να μετράω αντοχές, να κρύβω συναισθήματα, να φυλάγομαι, να νιώθω και σίγουρα να αγαπάω.
Και ενώ μπορούσα να ζήσω ευτυχισμένη αφήνοντας τον, επέλεγα να ζω ένα τίποτα μαζί του. Είχα την ευκαιρία μου να χτίσω παλάτια και εγώ επέλεγα να ζω σε καλύβες. Μπορούσα να είμαι η άνοιξη και κατέληγα ένα θλιβερό φθινόπωρο.
Μέχρι που ξύπνησα. Ή μάλλον με ξύπνησε. Όχι αυτός. Μα η ζωή. Μου έκανε την χάρη να μου δείξει πόσο πολλά μπορούσα να έχω ή να διεκδικήσω. Δεν έβλεπα ή μάλλον δεν ήθελα να δω. Δεν άκουγα ή μάλλον έκλεινα τα αυτιά μου. Μέχρι που τον είδα.
Μπροστά μου, ημίγυμνος, με μάτια γεμάτα πάθος, χέρια που κολλούσαν δυνατά ένα ξένο σώμα στο δικό του. Ένα σώμα που δεν ήταν το δικό μου. Και ενώ τα χείλη του έβρισκαν τα δικά της, τα μάτια του έτρεχαν να επιβεβαιώσουν αυτό που ήξερε πάντα.
Πως μπόρεσε να με κοιτάξει στα μάτια; Τι του επέτρεψα να πιστέψει για να παίρνω αυτή την συμπεριφορά; Και τότε ήταν που ένιωσα τη γροθιά στο στομάχι. Οι πεταλούδες πέταξαν, η καρδιά πάγωσε και επιτέλους το μυαλό μου πήρε τα ηνία.
Ο χρόνος κυλούσε και εγώ τον άφηνα. Χρειαζόμουν χρόνο να σκεφτώ. Μέχρι που ανακάλυψα πως ήταν το τέλος. Το κατάλαβα αρκετές ώρες μετά. Το ξέρω ακόμα και τώρα.
Πως; Απλά κλείνω τα μάτια και φωνάζω το όνομα του. Και τον βλέπω. Βλέπω την σκηνή να ζωντανεύει μπροστά μου. Να μου θυμίζει πόσο λάθος έκανα. Να μου θυμίζει πόσο χρόνο σπατάλησα. Πόσο έντονα απογοητεύτηκα και πόνεσα. Ακόμα και εγώ γελάω μαζί μου.
Σε αυτή τη ζυγαριά θα έπρεπε να μετρήσω εμένα απέναντι στον εαυτό που έχασα για χάρη του.
Τον έρωτα μου απέναντι στην αδιαφορία του.
Όπως και να το δω εγώ θα φαίνομαι η χαμένη. Ευτυχώς που η περίπτωση ανήκει στις εξαιρέσεις!
Και η ζωή προχωράει. Αποκτώ εμπειρίες πλέον που θα μου μείνουν αξέχαστες. Με την καλή έννοια! Είναι όμορφα να νιώθεις ελεύθερος. Να σπας τα δεσμά που νόμιζες πως θα σε κρατούσαν για πάντα. Να μην φοβάσαι να κάνεις όνειρα και ας την πατήσεις.
Η ζωή δε σου χαρίζεται και ευτυχώς υπάρχει η μοίρα να σου το θυμίζει.
Φρόντισε η ζυγαριά σου να γέρνει προς την ευτυχία, τη χαρά, τον έρωτα. Ή έστω να είναι ισορροπημένη!
Αξίζει όμως να ζεις στα άκρα. Αξίζει ακόμα και να δώσεις πολλά χωρίς να πάρεις ή να ερωτευτείς χωρίς να σε ερωτευτούν. Γιατί αυτό σημαίνει πως έχεις την ικανότητα να νιώθεις.
Και αυτό δε θα είναι ποτέ μα ποτέ μειονέκτημα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου