Λαδωμένο Άντερο – Κοντή Μνήμη

Το Brexit και η άλλη όψη του νομίσματος

Οι «τενόροι» του ευρωσκεπτικισμού και οι λοιποί λαϊκιστές της ευρωασυναρτησίας θα βρεθούν προ εκπλήξεων, αν το Ηνωμένο Βασίλειο αποχωρήσει από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι αρνητικές συνέπειες. Η έκφραση «ευρωσκεπτικισμός» οφείλεται στον βρετανικό Τύπο και πρωτοεμφανίστηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1980, με αφορμή τις διαφωνίες της τότε πρωθυπουργού Μάργκαρετ Θάτσερ με τον τότε πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζακ Ντελόρ. Η φιλελεύθερη Αγγλίδα πρωθυπουργός είχε εναντιωθεί στα σχέδια του σοσιαλδημοκράτη Γάλλου προέδρου της Επιτροπής, γιατί τα θεωρούσε συγκεντρωτικά, πολυδάπανα και στερητικά της ελευθερίας ενός κράτους να επιλέξει τους θεσμούς του.

Έτσι, με αφετηρία τις αντισυγκεντρωτικές θέσεις της Μ. Θάτσερ, ο βρετανικός Τύπος άρχισε να κάνει λόγο για ευρωσκεπτικισμό -έκφραση που επιβεβαιώθηκε με την περίφημη ομιλία της Βρετανής πρωθυπουργού στο Κολέγιο της Ευρώπης, στη βελγική πόλη Μπριζ, στις 22 Σεπτεμβρίου 1988. Συνοπτικά μπορούμε λοιπόν να πούμε ότι ο ευρωσκεπτικισμός ήταν ένα αμιγώς βρετανικό φαινόμενο στην εποχή του, χωρίς όμως ιδιαίτερο θεωρητικό περιεχόμενο, πέρα από τη δημοσιογραφική υπεραπλούστευση. Εξάλλου, με αφετηρία την έκφραση αυτή, ο βρετανικός Τύπος έφερε στο προσκήνιο και άλλες εκφράσεις, όπως την ευρωφοβία, τον ευρωκυνισμό, την ευρωαπαισιοδοξία και την ευρωακινησία. Εκφράσεις με σαφέστατη συναισθηματική φόρτιση, οι οποίες χρησιμοποιούνται από τα μέσα για ιδεολογικούς κυρίως λόγους.

Έτσι, σιγά σιγά ο ευρωσκεπτικισμός έγινε «μόδα» στην Ευρωπαϊκή Ένωση και, με δεδομένη τη θεσμική της αδυναμία να έχει μία συνεκτική επικοινωνιακή πολιτική που να χειραφετεί τον πολίτη, απετέλεσε το κατ’ εξοχήν εργαλείο τροφοδοσίας του λαϊκισμού, ο οποίος σήμερα διαβρώνει ό,τι υγιές υπάρχει στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Διάφοροι δε γελωτοποιοί της πολιτικής βρήκαν την ευκαιρία να αναδειχθούν συνδυάζοντας ευρωσκεπτικισμό και φόβο, που επίσης είναι ένα συναίσθημα το οποίο οδηγεί στον ανορθολογισμό και στην ακρισία.

Με το ξέσπασμα της χρηματοοικονομικής κρίσης του 2008 και τη λόγω αυτής επίσπευση της ελληνικής χρεοκοπίας, η Ευρωπαϊκή Ένωση βρέθηκε σε δεινή θέση, η έξοδος από την οποία δεν θα είναι καθόλου εύκολη. Από την άλλη πλευρά, κορυφαίοι Ευρωπαίοι ηγέτες είναι πλέον σοβαρά αποδυναμωμένοι πολιτικά, γεγονός που ρίχνει λάδι στη φωτιά της κρίσης.

Υπό αυτές τις συνθήκες, όπως επισημαίνει το περιοδικό The Economist, οι επιπτώσεις ενός Brexit σε βάθος χρόνου θα είναι πολύ σημαντικές για την Ευρώπη και το Ηνωμένο Βασίλειο: «Το κύρος της Ένωσης συνολικά θα δεχόταν σημαντικό πλήγμα από την αποχώρηση ενός από τα μεγαλύτερα μέλη της, καθώς η Μεγάλη Βρετανία είναι ένα από τα λίγα κράτη-μέλη της ΕΕ με αληθινή διπλωματική και στρατιωτική πυγμή. Ακόμη, θα προέκυπτε αναστάτωση στην ισορροπία δυνάμεων εντός της Ένωσης, με αποτέλεσμα την όξυνση των φαινομένων γερμανικής ηγεμονίας και γαλλικής αδυναμίας.

Η ΕΕ θα γινόταν πιο κλειστή, όπως φαίνεται από μία νέα έκθεση του Centre for European Reform (Κέντρο για την Μεταρρύθμιση της Ευρώπης), ενός think tank με βάση το Λονδίνο. Στην έκθεση σημειώνεται ότι η αποχώρηση της Μεγάλης Βρετανίας θα άφηνε την Ευρώπη λιγότερο φιλελεύθερη, περισσότερο καχύποπτη προς την επιστήμη και με μεγαλύτερη τάση προς τον προστατευτισμό», τονίζει το περιοδικό.

«Όλα αυτά δείχνουν ότι ο ευρωσκεπτικισμός έχει εξαπλωθεί σε αρκετές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενισχύοντας λαϊκιστικά κόμματα τα οποία, ως φαίνεται, εξυπηρετούν και ύποπτα συμφέροντα», μας λέει ο Γάλλος συνάδελφος Τιερί Βολτόν. Επισημαίνει δε ότι στη χώρα του το Εθνικό Μέτωπο της Μαρίν Λεπέν έχει στενές σχέσεις με το «σύστημα Πούτιν» στη Ρωσία -με ό,τι βεβαίως η σύνδεση αυτή συνεπάγεται.

Αν, όμως, η κυρία Λεπέν κάνει τη δουλειά της στη Γαλλία για να κερδίσει πολιτικούς πόντους, το Brexit είναι πολύ πιθανόν να αποδειχθεί καταστροφικό για το Ηνωμένο Βασίλειο. «Σίγουρα, Σκωτσέζοι, Βορειο-Ιρλανδοί καθολικοί και Ουαλοί θα ζητήσουν να φύγουν από το Ηνωμένο Βασίλειο», τονίζει ο Έντουαρντ Μόρτιμερ, παλαιό στέλεχος της εφημερίδας Φαϊνάνσιαλ Τάιμς. Προσθέτει δε ότι στις χώρες τους το φιλοευρωπαϊκό αίσθημα είναι ανεπτυγμένο και σίγουρα θα ισχυροποιηθεί αν οι Άγγλοι επιλέξουν τον δρόμο της αποχωρήσεως.

«Εξάλλου», μας λέει ο συνάδελφος Τζέιμς Μόργκαν του BBC, «το Brexit θα αποτελέσει μέσο πίεσης για την Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία θα πρέπει να δείξει ότι το ευρωπαϊκό οικοδόμημα μπορεί να σταθεί όρθιο και να συνεχίσει την πορεία του. Ένας ξεκάθαρος τρόπος να φανεί αυτό θα ήταν να ανακατευθυνθεί η κίνηση της ευρωζώνης εντονότερα προς την ενοποίηση. Στις Βρυξέλλες, πολλοί προβλέπουν μία νέα γαλλο-γερμανική πρωτοβουλία μετά τις 23 Ιουνίου, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα της βρετανικής ψηφοφορίας. Παρόλο που μία τέτοια πρωτοβουλία μπορεί να μην προχωρήσει σημαντικά, καθώς δεν υπάρχει η απαραίτητη σύμπλευση ως προς το τι ακριβώς συνεπάγεται η ενοποίηση, εντούτοις θα μπορούσε να φέρει τον Ντ. Κάμερον σε άβολη θέση, καθώς αρέσκεται στο να υποστηρίζει ότι έχουν πια περάσει οι ευνοϊκότερες εποχές για την ευρωπαϊκή ενοποίηση».

Κατά το Economist, το μέρος στο οποίο διακυβεύονται περισσότερα γύρω από το Brexit είναι ενδεχομένως το City του Λονδίνου, δηλαδή ο χρηματοπιστωτικός κόμβος της Μεγάλης Βρετανίας. Μολονότι η ενιαία αγορά υπηρεσιών της ΕΕ είναι ακόμη ατελής, είναι εμφανώς λειτουργική σε ό,τι αφορά στις μεγάλου όγκου χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες.

Σήμερα το Λονδίνο αποτελεί καταφανώς το χρηματοπιστωτικό κέντρο τόσο της ΕΕ όσο και της ευρωζώνης, και μάλιστα περισσότερο απ’ όσο αυτό ίσχυε πριν 20 χρόνια -με αποτέλεσμα να κινεί σαφώς μεγαλύτερη ζήλια μεταξύ των δυνητικών ανταγωνιστών του, όπως είναι το Παρίσι και η Φρανκφούρτη.

Σύμφωνα με την ομάδα πίεσης The City UK, σχεδόν 2,2 εκατομμύρια άνθρωποι δουλεύουν στον χρηματοπιστωτικό τομέα και στις συνδεόμενες με αυτόν υπηρεσίες (όπως οι λογιστικές ή οι νομικές εταιρείες), εκ των οποίων τα 2/3 εκτός Λονδίνου. Παράγουν το 12% του ΑΕΠ της χώρας, το 11% των φορολογικών της εσόδων και καθαρό πλεόνασμα 72 δισεκατομμυρίων στερλινών στο ισοζύγιο πληρωμών. Οι χρηματοπιστωτικές εταιρείες απορρόφησαν το 1/3 των άμεσων ξένων επενδύσεων προς τη Μεγάλη Βρετανία στα χρόνια από το 2007, ως επί το πλείστον από την ΕΕ. Περίπου 250 ξένες τράπεζες λειτουργούν στο Λονδίνο, ενώ 200 ξένες δικηγορικές εταιρείες διατηρούν γραφεία ανά τη χώρα.

Μελέτη για ενδεχόμενο Brexit που έγινε από τη λογιστική εταιρεία PwC για λογαριασμό της The City UK καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η προστιθέμενη αξία που προκύπτει από τις χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες θα υποχωρούσε κατά 5,7%-9,5% σε ορίζοντα 2020, ενώ η απασχόληση θα έπεφτε κατά 70.000-100.000 άτομα. Η ανάπτυξη του κλάδου συνολικά θα υποχωρούσε, ενώ ορισμένες από τις επιχειρήσεις θα μετεγκαθίσταντο σε άλλα χρηματοπιστωτικά κέντρα της Ένωσης.

Ο βασικός λόγος θα ήταν το «δικαίωμα διαβατηρίου» που επιτρέπει σε τράπεζες ή επενδυτικές εταιρείες με έδρα στη Μεγάλη Βρετανία να κάνουν συναλλαγές σε όλη την Ευρώπη. Χωρίς αυτό το δικαίωμα, οι επιχειρήσεις θα χρειάζονταν να ιδρύουν χωριστά κεφαλαιοποιημένες θυγατρικές ανά την ΕΕ.

Μελέτη της Frontier Economics για μία άλλη ομάδα πίεσης, τη London First, καταλήγει στο ότι οι συνολικές συναλλαγές της Μεγάλης Βρετανίας στον τομέα των υπηρεσιών θα υποχωρήσουν κατά 67-92 δισεκατομμύρια στερλίνες ετησίως.

Είναι λοιπόν σαφές ότι κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις. Συνήθως δε, οι χαχόλοι που ακούν τις σειρήνες του λαϊκισμού επιλέγουν τις πιο δυσάρεστες -επειδή οι τελευταίες ηχούν καλύτερα σε αυτιά που δεν συγκοινωνούν με τη φαιά ουσία του εγκεφάλου. Στην Ελλάδα κάτι γνωρίζουμε από αυτά.

Η οικονομική κρίση φέρνει στην επιφάνεια και σημαντικά κοινωνικά προβλήματα, τα οποία για πολλά χρόνια βρίσκονταν σε λήθαργο.

Προσγειώνει, όμως, και στην πραγματικότητα.

Ο Ρότζερ Κίντελμπεργκ είναι ένας μεσοαστός Γερμανός μισθωτός, με 25 χρόνια εργασίας πίσω του στις οικονομικές υπηρεσίες δύο μεγάλων γερμανικών εταιρειών με πολυεθνικό χαρακτήρα. Έχει το σπίτι του, το αυτοκίνητό του, τα κομπιούτερ του, τα κινητά του και τον… κήπο του, με τον οποίο ασχολείται καθημερινά. Κερδίζει περί τις 4.600 ευρώ καθαρά τον μήνα, πηγαίνει τρεις εβδομάδες διακοπές και έχει μαζί με τη γυναίκα του 160.000 ευρώ στην άκρη. Λογικά, ο άνθρωπός μας θα έπρεπε να είναι ευτυχής. Σε πέντε χρόνια μπαίνει στη σύνταξη και, με βάση το γερμανικό συνταξιοδοτικό καθεστώς, θα εισπράττει περίπου 3.950 ευρώ τον μήνα -συν κάποια έξτρα από ένα δικό του συνταξιοδοτικό πρόγραμμα.

Ωστόσο, ο Ρ. Κίντελμπεργκ είναι ανήσυχος. Καταρχήν, τον απασχολεί η διεθνής κατάσταση. Δεν βλέπει με καλό μάτι τις εξελίξεις στο Ιράκ, στη Συρία και στη Μέση Ανατολή. Δεν του αρέσει η είσοδος της Κίνας στις αγορές -και μάλιστα στη γερμανική. Από την άλλη πλευρά, τον απασχολεί πολύ σοβαρά και η αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου του. «Αν, ως συνταξιούχος, ζήσω άλλα 25 χρόνια, τι θα κάνω;», μονολογεί. Έτσι, δίνει μεγάλη σημασία σε θέματα που έχουν να κάνουν με την ποιότητα της ζωής του και πολύ λιγότερο με την κατανάλωσή του.

Ο Γερμανός λογιστής μας δεν είναι μόνος του στον ανεπτυγμένο κόσμο. Υπάρχουν πολλά εκατομμύρια άτομα που σκέπτονται σαν αυτόν. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, χάρη στο μεγάλο οικονομικό «μπουμ» που γνώρισε η Δύση τα τελευταία 60 χρόνια, έχουν φθάσει σε τέτοιο επίπεδο ευμάρειας που η κατανάλωση για την κατανάλωση δεν τους ενδιαφέρει πλέον -ή, μάλλον, δεν είναι η πρώτη τους προτεραιότητα, όπως συνέβαινε πριν 30 χρόνια.

«Στον ανεπτυγμένο κόσμο», τονίζει ο J. Acs, Αμερικανός καθηγητής Δημοσίων Οικονομικών και Επιχειρείν του πανεπιστημίου Mason Zoltan, «εδώ και αρκετά χρόνια το έχειν παραχωρεί σταδιακά τη θέση του στο είναι. Η ανάπτυξη δεν είναι αυτοσκοπός. Η αρχή και το τέλος της ανάπτυξης δεν είναι τίποτε άλλο παρά ευκαιρία. Γι’ αυτό, στις κοινωνίες μας, η μισθωτή εργασία θα υποχωρεί προς όφελος του επιχειρείν. Από την άλλη πλευρά, μία νέα μορφή ευημερίας θα είναι ο πράσινος τρόπος ζωής».

Ο Αμερικανός καθηγητής πετυχαίνει διάνα. Πολλά μικρογεγονότα επιβεβαιώνουν την άποψή του. Ιδού ένα παράδειγμα που αποδεικνύει ότι ουκ εν τω πολλώ το ευ, το οποίο δανειζόμαστε από το γνωστό βρετανικό περιοδικό The Economist:

Το Sieben Linden, ένα χωριουδάκι στην πρώην Ανατολική Γερμανία, στη μέση της διαδρομής Αμβούργου-Βερολίνου, φαινομενικά δεν διαφέρει από τα άλλα χωριά. Υπάρχει μία συστάδα κατοικιών, αγροί, λίγα αυτοκίνητα παρκαρισμένα στο πλάι του δρόμου, ένα μικρό κατάστημα και στο βάθος ένα επιβλητικό πευκοδάσος. Ωστόσο, αν κάποιος κοιτάξει πιο προσεκτικά, θα αντιληφθεί ορισμένες ιδιομορφίες. Θα ανακαλύψει ότι κάποια από τα σπίτια με τη σύγχρονη εμφάνιση έχουν χτιστεί από ξύλα, άχυρο και λάσπη. Υπάρχουν τεράστιες ποσότητες καυσόξυλων, γιατί όλη η θέρμανση εξασφαλίζεται με ξυλόσομπες και λέβητες, καθώς και αρκετοί ηλιακοί συλλέκτες οι οποίοι παρέχουν τον περισσότερο ηλεκτρισμό. Θα βρει επίσης περισσότερους νέους από όσους θα περίμενε να δει σε μία αγροτική περιοχή της Γερμανίας.

Το Sieben Linden, που έχει αυτοανακηρυχθεί οικολογικό χωριό, αναπτύσσεται ταχύτατα -σε αντίθεση με τις γειτονικές του πόλεις. Οι 120 κάτοικοί του είναι αποφασισμένοι να ζήσουν όσο γίνεται πιο οικολογικά. Προσπαθούν να απεξαρτηθούν από τα ορυκτά καύσιμα, να έχουν δικά τους τρόφιμα και ξυλεία, να κάνουν λιγότερες επιπόλαιες αγορές και να παράγουν λιγότερα σκουπίδια.

Τα τρόφιμά τους προέρχονται είτε από τα δικά τους χωράφια είτε από χονδρεμπόρους και δεν χρειάζονται ιδιαίτερη συσκευασία. Τα αποφάγια γίνονται λίπασμα, τα ούρα από τις τουαλέτες διοχετεύονται σε έναν καλαμιώνα για φυσικό καθαρισμό και τα κόπρανα γίνονται λίπασμα για το γειτονικό δάσος. Οι κάτοικοι μένουν σε ξεχωριστά σπίτια, αλλά μοιράζονται τα μεγάλα μηχανήματα -π.χ. πλυντήρια και αυτοκίνητα. Πριν αγοράσουν κάποιο καινούργιο εργαλείο, βάζουν αγγελία στο βιβλίο της κοινότητας μήπως ήδη υπάρχει ένα που θα μπορούσαν να δανειστούν. Αν όχι, το πιθανότερο είναι ότι θα αγοράσουν κάποιο μεταχειρισμένο. Συχνά φορούν τα αποφόρια των άλλων. Ό,τι δεν χρειάζεται κάποιος, το αφήνει έξω για όποιον το χρειαστεί.

«Η αλόγιστη κατανάλωση δεν απαγορεύεται, αν και αποθαρρύνεται», λέει η Eva Stutzel, η οποία βοήθησε στην ίδρυση του Sieben Linden πριν από μία δεκαετία. Ωστόσο, ο κυριότερος λόγος που οι κάτοικοι αγοράζουν λιγότερα και πετούν λιγότερα είναι η πλούσια κοινοτική ζωή που απολαμβάνουν, η οποία είναι αποδεσμευμένη από εξόδους σε μαγαζιά, εστιατόρια και κινηματογράφους. Στη γειτονική λιμνούλα κάνουν πατινάζ στον πάγο τον χειμώνα και κολύμπι το καλοκαίρι. Μαθαίνουν ο ένας στον άλλον ιππασία, γιόγκα, τάι-τσι. Οργανώνουν θεατρικές παραστάσεις, συναυλίες και σεμινάρια.

Αυτά καταγράφει το βρεταννικό περιοδικό και, χωρίς αμφιβολία, από το μικροπαράδειγμα του χωριού Sieben Linden, τα διδάγματα (πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά) που προκύπτουν είναι πολλά και πολύ εύγλωττα. Η ευημερία, όπως τη γνωρίσαμε, για τον ανεπτυγμένο κόσμο, οδεύει προς το τέλος της. Απομένει λοιπόν να δούμε πώς θα διαμορφώνονται σταδιακά οι όροι για μια άλλη ανάπτυξη -άρα και για μία νέου τύπου ευμάρεια.

Μία ευμάρεια που πρέπει να το πάρουμε χαμπάρι ότι στην Ελλάδα δεν θα στηρίζεται πλέον ούτε στα δανεικά, ούτε στον γενναιόδωρο κρατικό κορβανά -αυτόν που ήταν και εν μέρει είναι ύπατο όνειρο πολλών. Η περίφημη «θέση στο Δημόσιο» για μάσα και λούφα, οσονούπω τελειώνει και μάλιστα διόλου ευχάριστα για όλους αυτούς που την είχαν αναγάγει σε «όραμα» και «σκοπό» ζωής.

Παράλληλα, τελειώνει στη χώρα μας και ο εύκολος πλουτισμός από πωλήσεις αέρα κοπανιστού. Όσοι είχαν συνηθίσει σε αυτόν, θα υποφέρουν στο εξής από δύσπνοια. Γι’ αυτό, καλό είναι να ανοίξουν τα στραβά τους και να δουν τι μπορούν να κάνουν στον κόσμο της πραγματικότητας. Διότι και η ασυναρτησία, που όλοι βιώσαμε εδώ και 30 χρόνια, μπαίνει και αυτή στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Ο Αριστοτέλης Ωνάσης ήταν αυτός που είχε πει ότι «η φτώχεια δεν είναι πρόβλημα, μπορεί να ξεφύγει κανείς από αυτήν. Αντιθέτως, η πνευματική φτώχεια κάνει ζημιά»

@Α. Παπανδρόπουλος

ΛΑΔΩΜΕΝΟ ΑΝΤΕΡΟ, ΚΟΝΤΗ ΜΝΗΜΗ



Θα μπορούσε να ήταν όντως παροιμία, είναι μια θλιβερή πραγματικότητα. Όλοι αυτοί που καταφέρονται κατά της ΕΕ ξεχνούν εύκολα κάτι βασικό: παρ’ όλα τα προβλήματα, που υπάρχουν, τις μεταρρυθμίσεις που σίγουρα απαιτούνται, κλπ. η Ευρώπη για πρώτη φορά στην πολυτάραχη Ιστορία της ζει 70 συνεχή χρόνια ειρήνης, μέχρι το 1945 κάθε 10-20 χρόνια ξεσπούσε πόλεμος κι αυτό είναι το σημαντικότερο επίτευγμά της. Το ξήλωμα του πουλόβερ που άρχισε με το Brexit μπορεί να οδηγήσει στη διάλυσή της, στην εκρηκτική έξοδο των (ήδη ενισχυμένων) εθνικισμών από τα σκοτεινά υπόγεια και τότε αλίμονό μας!!! Όταν υπάρχουν οικογενειακά προβλήματα (που πάντα υπάρχουν) μένεις και προσπαθείς να τα λύσεις, δεν σηκώνεσαι και φεύγεις!!!

ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΙΣ ΣΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ ΤΟΥ ΠΡΟΚΡΟΥΣΤΗ

Στην Ελλάδα, οποιαδήποτε προσπάθεια γίνεται για οποιαδήποτε βελτίωση κι αλλαγή, συχνά καταλήγει στο αντίθετο αποτέλεσμα. Κατ’ αρχάς, η ίδια η κοινοβουλευτική δημοκρατία (δια ψήφου εκλογή των πιο άξιων στην ηγεσία της χώρας) δεν είναι παρά μια ρουσφετολογική συναλλαγή (τάξε μου να σε ψηφίσω). Ο συνδικαλισμός, αντί να προστατεύει τα δικαιώματα των εργαζομένων κατέληξε, στον μεν δημόσιο τομέα στην υπεράσπιση των προνομίων των διαφόρων συντεχνιών, στον δε ιδιωτικό στην καταχρηστική επέμβαση σε θέματα δικαιοδοσίας διεύθυνσης/ιδιοκτητών, και στις δύο περιπτώσεις με εκβιαστικό bullying εις βάρος των υπόλοιπων εργαζομένων και πολιτών (παράνομη κατάληψη των χώρων εργασίας) ή και ολόκληρου του υπόλοιπου πληθυσμού (παράνομο κλείσιμο δρόμων, διακοπή συγκοινωνιών).

Πιο συγκεκριμένα, στα σχολεία, τα πενταμελή και τα δεκαπενταμελή σχεδόν συστηματικά στελεχώνονται από μαθητές αδιάφορους για το σχολείο, οι οποίοι κάθε φθινόπωρο ψηφίζουν για καταλήψεις, μόνο και μόνο για να χαθούν μαθήματα και “για τον χαβαλέ”. Στην τριτοβάθμια εκπαίδευση συνδικαλιστές φοιτητές συναποφασίζουν για θέματα του Πανεπιστημίου, προπηλακίζουν πρυτάνεις, και χτίζουν τις εισόδους γραφείων καθηγητών. Η φιλελευθεροποίηση της Εκπαίδευσης και η διευρυμένη συμμετοχή των γονέων στη λειτουργία του σχολείου, συχνά καταλήγει στην φορτική εμπλοκή τους σε λεπτά θέματα της εκπαιδευτικής διαδικασίας (βαθμολογία, τήρηση της τάξης, ποινές, κλπ.).

Οι διάφορες επιδοτήσεις στις οικονομικές δραστηριότητες (με σκοπό τον εκσυγχρονισμό, την αναδιάρθρωση, κλπ.), συχνά ακυρώνονται, επειδή αντιμετωπίζονται σαν ένας τρόπος εύκολου πλουτισμού (οι προϋποθέσεις τηρούνται στα χαρτιά και τα χρήματα πηγαίνουν σε μη-παραγωγικούς και καταναλωτικούς σκοπούς). Όποιες θεσμικές και άλλες αλλαγές κι αν επιχειρηθούν για τη γενική βελτίωση, από τη στιγμή που ο διεστραμμένος νους του μέσου πολίτη τις προσαρμόζει πάντα στο προσωπικό του συμφέρον, δεν πρόκειται να αλλάξει απολύτως τίποτα, η χώρα θα παραμένει ένα αναρχοαυτόνομο Κατσαπλιαδιστάν.

Ο ΛΑΟΣ ΨΗΦΙΖΕΙ ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΛΙΑ

Σχετικές έρευνες δείχνουν ότι το μεγαλύτερο ποσοστό αυτών που ψήφισαν Brexit ήταν εξ αιτίας της λιτότητας και ότι ανήκουν στα χαμηλά κοινωνικά στρώματα, τώρα που η Αγγλία βγήκε εκτός, θα τρώνε κι αυτοί επιτέλους με χρυσά κουτάλια! Το ίδιο δεν έγινε και σε μας: από το “λεφτά υπάρχουν” (εν μέσω χρεοκοπίας) του Φόρεστ ΓΑΠ, μέχρι το “θα σκίσω το Μνημόνιο” (οι άλλοι μπορούσαν και δεν το έσκιζαν) του ιδεοληπτικού Τσίπρα – συνεχόμενοι πνιγμοί!

Η ανήμπορη Ευρώπη δεν θα μπορεί για πολύ ακόμη να στηρίζει την Ελλάδα. Για την ακρίβεια δεν θα μπορεί να στηρίζει το εγχώριο, διεφθαρμένο, πελατειακό κράτος. Δεν θα μπορεί να στηρίζει ένα κράτος του οποίου οι πολίτες του έχουν 110 δις ευρώ κόκκινα δάνεια-στεγαστικά και καταναλωτικά. Του οποίου οι πολίτες οφείλουν 37 δις ευρώ στα ασφαλιστικά ταμεία. 80 δις ευρώ στην Εφορία. 2,7 δις ευρώ στους λογαριασμούς της ΔΕΗ.

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά οι νοσηροί εγκέφαλοι του υπ. Οικονομικών βάζουν φορολογικό συντελεστή 70%.Δεν χρειάζεται να είσαι πρώην επικεφαλής της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ για να διαπιστώσεις ότι η Ελλάδα είναι ένα κράτος-Ζόμπι. Ενα κράτος που καμαρώνει γιατί ένα χρόνο τώρα έχει capital controls και ταυτόχρονα περιμένει επενδύσεις!

“Η Ελλάδα βρίσκεται αντιμέτωπη με πραγματικά σοβαρά προβλήματα και ότι δεν πρόκειται να συνεχίσει μέσα στο ευρώ για πολύ ακόμα, ανεξαρτήτως όσων συμβαίνουν αυτή την περίοδο” Αυτό είπε για το κράτος-Ζόμπι των Βαλκανίων ο Alan Greenspan σε συνέντευξή του στο CNBC. Και συνέχισε: -Tο Brexit είναι η “κορυφή του παγόβουνου” για την Ευρώπη, η Ευρωζώνη καταρρέει.

ΡΕΚΟΡ ΦΑΥΛΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΙ ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑΣ

«Τα 35 τελευταία χρόνια το σύστημα αυτό απορρόφησε πάνω από 1.000 δισεκατομμύρια ευρώ επιδοτήσεις και δάνεια και το μόνο που κατάφερε ήταν να πτωχεύσει! Πρόκειται για μοναδική περίπτωση ανικανότητας και φαυλοκρατίας, αλλά και της άρνησης μιας κοινωνίας και ενός πολιτικού συστήματος να συγκλίνουν προς την πραγματικότητα. Η αντιδυτική και αντιφιλελεύθερη Ελλάδα είναι καταδικασμένη στην αφάνεια και την παρακμή. Ακόμα χειρότερα, είναι ανίκανη να κάνει οποιαδήποτε προσπάθεια προσαρμογής στον ταχύτατα μεταβαλλόμενο κόσμο της ψηφιακής εποχής και των μεγάλων μετασχηματισμών. Ιδεολογικά, η ελληνική κοινωνία έχει καταρρεύσει υπό το βάρος του πτωχευμένου κρατισμού και της διαφθοράς του. Αυτός είναι και ο λόγος που η χώρα έχει σήμερα την κυβέρνηση που της αξίζει. Κυβερνάται έτσι από μία δράκα γερασμένων πνευματικά και ιδεολογικά ανθρώπων, που νομίζουν ότι μπορούν να διατηρήσουν εν ζωή ένα σύστημα αρπαγής και ανοησίας το οποίο κρατιόταν ζωντανό ελέω εξωτερικών επιδοτήσεων και δανείων» (Θανάσης Παπανδρόπουλος)

«ΑΦΗΣΤΕ ΚΑΘΕ ΕΛΠΙΔΑ, Ω, ΣΕΙΣ ΠΟΥ ΜΠΑΙΝΕΤΕ ΕΔΩ»

«Σύμφωνα με τον μεγάλο Αμερικανό οικονομολόγο και πολιτικό επιστήμονα Mancur Οlson, για να αναπτυχθεί μια χώρα θα πρέπει να ισχύσουν τρεις τουλάχιστον προϋποθέσεις:
– να έχει ανοικτές αγορές – να πλαισιώνονται αυτές από θεσμούς κατάλληλους για οικονομική ανάπτυξη – να διαθέτει ελίτ που να κατανοούν τις βασικές οικονομικές έννοιες και ιδίως τον τρόπο που λειτουργούν οι διεθνείς αγορές.

Εμείς δεν έχουμε τίποτα από τα τρία:
1. Η Ελλάδα δεν έχει ανοικτή αγορά. Ύστερα από πέντε χρόνια μνημονίων και «μεταρρυθμίσεων» η Ελλάδα παραμένει μια κορπορατιστική κλειστή οικονομία που την ελέγχει μια ανίερη συμμαχία γραφειοκρατών, ολιγαρχών και οργανωμένων συμφερόντων (ισχυρές επαγγελματικές ομάδες και ισχυρά συνδικάτα του δημόσιου τομέα).

2. Η Ελλάδα δεν διαθέτει θεσμικό πλαίσιο κατάλληλο για οικονομική ανάπτυξη. Η Ελλάδα είναι η κατεξοχήν χώρα με «κλειστούς» ή «αρπακτικούς» (extractive) θεσμούς, για να χρησιμοποιήσουμε την ορολογία των Acemoglu και Robinson, όπου οι ισχυρές πολιτικές και οικονομικές ελίτ «αρπάζουν» τους πόρους από την υπόλοιπη κοινωνία. Πρόκειται δηλαδή για την κλασική περίπτωση παρεοκρατικού καπιταλισμού (crony capitalism).

3. Η Ελλάδα δεν έχει ελίτ που να κατανοούν τον τρόπο που λειτουργεί η παγκοσμιοποιημένη οικονομία. Αρκεί να παρακολουθήσετε ένα δελτίο ειδήσεων για να φρίξετε από τον οικονομικό αναλφαβητισμό, την παθολογική ιδεοληψία και την άγνοια κινδύνου του πολιτικού συστήματος. Αδυνατεί ακόμα και στοιχειωδώς να συνδέσει την τρομακτική ανεργία και την τραγική φυγή εγκεφάλων (brain drain) με τα δύο προβλήματα που παρουσιάσαμε παραπάνω»… (Kostas Alanis, FB)

“ΜΠΡΑΒΟ, ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΑ ΟΙ ΕΓΓΛΕΖΟΙ” !


Δεν πρόλαβε να ανακοινωθεί το αποτέλεσμα του αγγλικού δημοψηφίσματος και πολλοί ντόπιοι ευρωπαιομάχοι και δραχμολάγνοι Ελληνάρες … ξεκίνησαν τα πανηγύρια. Ναι, ειδικά η Ελλάδα είχε μεγάλη χασούρα από την ΕΕ: σε λιγότερο από 40 χρόνια εισέρρευσε ένας πακτωλός 1 τρισ. ο οποίος αντί να αξιοποιηθεί κατάλληλα κατασπαταλήθηκε. Επίσης, το ματσάκι του μαϊντανού δεν το πήγε από 50 δραχμές σε 170 – 50 λεπτά – ο Έλληνας μανάβης αλλά -το ευρώ!!! Α ναι, ξέχασα: τελευταία οι κακοί Ευρωπαίοι μας πιέζουν να βάλουμε επιτέλους μια τάξη στη χώρα, για να μπορέσουν να πάρουν πίσω τα δανεικά τους – αίσχος! Κι όλα αυτά τα φιλοβρετανικά πανηγύρια ενώ: το Ηνωμένο Βασίλειο ήδη έχασε (από την πτώση της τιμής της στερλίνας και του Χρηματιστηρίου) 350 δισ. μέσα σε 8 ώρες (το ισόποσο των συνολικών εισφορών του στην ΕΕ όλα τα προηγούμενα χρόνια) κινδυνεύει να χάσει Σκωτία, Βόρεια Ιρλανδία και Γιβραλτάρ που θέλουν να παραμείνουν στην ΕΕ, οι εξαγωγές της προς την ΕΕ (65% του συνόλου) θα δεχτούν ισχυρό πλήγμα, κλπ, κλπ. και κάποιοι θερμοκέφαλοι Ελληνάρες … τους ζηλεύουν!!! Άντε, και στα δικά μας παιδιά, για να δείτε επιτέλους “πόσα απίδια βάνει ο (ελληνικός) σάκκος”

Αν φύγουμε από την ΕΕ εμείς οι ελληνάρες, ΠΟΣΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΧΑΣΟΥΜΕ;

Κι εν μέσω θύελλας Μνημονίων, φόρων, περικοπών, κλπ., το ρεσάλτο στον κρατικό κορβανά από τους κυβερνητικούς συνεχίζεται απτόητο! Τελευταία νέα: 1.000 νέες προσλήψεις στον ΟΑΣ (μπήκε μέσα 80 εκ. μόνο το 2015) τροπολογία νόμου ανοίγει παράθυρο για νέες (μέχρι και διπλασιασμού) προσλήψεις υπαλλήλων στη Βουλή!

Δημήτρης Χορόσκελης

Ένας άσωτος λαός δεν σώζεται με τίποτα.-












terrapapers