Ο ποιητής μας Τάσος Λειβαδίτης περιέκλεισε το νόημα της αγάπης στον κάτωθι στίχο: 'κι όταν δεν πεθαίνουμε ο ένας για τον άλλον, είμαστε ήδη νεκροί'.Πρόκειται για μία πανάρχαια διδακτική ιστορία, την οποία μεταφέρει στο βιβλίο του 'Η μάνα και το νόημα της ζωής' ο ψυχοθεραπευτής Ίρβιν Γιάλομ, οπτικοποιημένη σε ένα υπέροχο video animation.
«Θα σου δείξω την Κόλαση», είπε ο Θεός, και οδήγησε τον ραβίνο σε ένα δωμάτιο, όπου βρίσκονταν μια ομάδα ανθρώπων πεινασμένων, και απελπισμένων, που κάθονταν γύρω από ένα μεγάλο κυκλικό τραπέζι.
Στο κέντρο του τραπεζιού, ήταν ακουμπισμένη μια μεγάλη κατσαρόλα, με κοκκινιστό που έφτανε και περίσσευε για όλους.
Η μυρωδιά του κοκκινιστού ήταν υπέροχη, και έκανε το στόμα του ραβίνου να γεμίσει σάλιο.
Κι όμως, κανείς δεν έτρωγε...
Κάθε συνδαιτυμόνας, κρατούσε ένα κουτάλι με πολύ μακρύ χέρι- αρκετά μακρύ, για να φτάσει την κατσαρόλα, και να γεμίσει μια κουταλιά κοκκινιστό, αλλά υπερβολικά μακρύ, για να βάλει το φαΐ στο στόμα του.
Ο ραβίνος είδε, ότι το βάσανο τους ήταν πράγματι φοβερό, και έσκυψε το κεφάλι με συμπόνια.
«Τώρα, θα σου δείξω τον Παράδεισο», είπε ο Θεός, και μπήκαν σε ένα άλλο δωμάτιο, ίδιο με το πρώτο – το ίδιο μεγάλο στρογγυλό τραπέζι, η ίδια τεράστια κατσαρόλα κοκκινιστό, τα ίδια κουτάλια με μακρύ χέρι.
Και όμως, η ατμόσφαιρα ήταν χαρούμενη: όλοι φαίνονταν καλοταϊσμένοι, καλοθρεμμένοι και ζωηροί.
Ο ραβίνος δεν κατάλαβε τίποτα, και κοίταξε τον Κύριο.
«Είναι απλό», είπε ο Κύριος, «αλλά χρειάζεται κάποια επιδεξιότητα...
Βλέπεις, οι άνθρωποι σε αυτό το δωμάτιο, έμαθαν να ταΐζουν ο ένας τον άλλον!»
Πηγή: dinfo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου