Το πρώτο τροχήλατο όχημα έφτασε στην Αθήνα το 1897. Ήταν ένα Γκάρντνερ 14 θέσεων (φωτό) που μούγκριζε κάνοντας έναν εκκωφαντικό θόρυβο. Δεν είχε όμως καλή τύχη, καθώς…
τράκαρε με τους αμαξάδες της πόλης, που πρόβαλαν σθεναρή αντίδραση φοβούμενοι ότι αυτό το «διαβολικό» μηχάνημα θα τους έπαιρνε τη δουλειά. Οι αμαξάδες ζήτησαν την απαγόρευση της κυκλοφορίας του – με τη δικαιολογία ότι ήταν πολύ θορυβώδες και πιθανόν θα έβαζε σε κίνδυνο αποβολής τις εγκύους που θα μετέφερε – και τελικά τα κατάφεραν.
Πάντως, σύμφωνα με το βιβλίο του Νίκου Πολιτάκου «Αι Αστικαί Συγκοινωνίαι» (1938), το πρώτο αυτοκίνητο που έκανε την εμφάνισή του στην Αθήνα δεν ήταν το Γκάρντνερ αλλά ένα Peugeot με μονοκύλινδρο κινητήρα δύο ίππων. Το είχε φέρει στην Ελλάδα ο Ν. Κοντογιαννάκης. Όμως η έλλειψη τεχνικών γνώσεων του ίδιου όπως και των υπόλοιπων Αθηναίων τον ανάγκασαν να το παρατήσει τρεις εβδομάδες αργότερα – αφού, αν χρειαζόταν, δεν θα μπορούσε κανείς να το επισκευάσει.
Το πρώτο αυτοκίνητο – ταξί
Το 1899 εμφανίστηκε στην Αθήνα άλλο ένα αυτοκίνητο, του Κώστα Χρηστομάνου, που είχε μεν τη δυνατότητα να ξεκινά εύκολα αλλά…σταματούσε δύσκολα – με όποιες συνέπειες μπορεί να έχει κάτι τέτοιο. Ωστόσο, γενικά, μέχρι το 1900 το αυτοκίνητο ήταν σχεδόν άγνωστο στους Αθηναίους, ενώ η βενζίνη ήταν ένα είδος που πουλιόταν μόνο στα φαρμακεία για τον καθαρισμό των λεκέδων. Ώσπου την επόμενη χρονιά (1901) έκανε την εμφάνισή του στους αθηναϊκούς δρόμους το πρώτο αυτοκίνητο – ταξί, το οποίο ανήκε σε κάποιον Μωραϊτίνη. Αυτό είχε καλύτερη τύχη από το Γκάρντνερ και, παρά τις αντιδράσεις των αμαξάδων, συνέχισε απτόητο τις διαδρομές του. Εξάλλου ήδη υπήρχαν αρκετά αυτοκίνητα στην Ευρώπη και την Αμερική, οπότε η Ελλάδα δεν μπορούσε να μείνει πίσω.
Έτσι μέσα σε λίγα χρόνια τα ιπποκίνητα τραμ και τα μόνιππα σταδιακά αποσύρθηκαν και στη θέση τους μπήκαν οι τέσσερις τροχοί. Βέβαια, τα καλύτερα αυτοκίνητα της εποχής δεν ξεπερνούσαν σε ταχύτητα τα 35 χιλιόμετρα την ώρα, κάτι που σήμαινε ότι το αυτοκίνητο στα πρώτα του βήματα ήταν περισσότερο μέσο επίδειξης παρά τρόπος ασφαλούς και γρήγορης μεταφοράς. Άλλωστε μια άμαξα με άλογα ήταν πιο γρήγορη και σίγουρα πιο αξιόπιστη: ο ιππέας ήξερε να «χειρίζεται» τα άλογα – κάτι που, δυστυχώς, αγνοούσε ο οδηγός της εποχής με τις μηχανές.
Ασφαλτόστρωση με αντιδράσεις
Μέχρι το 1905 πουθενά δεν υπήρχε άσφαλτος στην πρωτεύουσα. Η πόλη πνίγονταν στη σκόνη, που γινόταν αφόρητη τους καλοκαιρινούς μήνες, ενώ τον χειμώνα η λάσπη σκέπαζε τα πάντα. Τελικά, τη χρονιά εκείνη (κατά τη δεύτερη περίοδο της δημαρχίας του Σπύρου Μερκούρη) ξεκίνησαν από την οδό Αιόλου τα πρώτα έργα ασφαλτόστρωσης, τα οποία αργότερα προχώρησαν και στους υπόλοιπους κεντρικούς δρόμους. Αν και επρόκειτο για ένα πραγματικά μεγάλο έργο, που σηματοδοτούσε την έναρξη μιας νέας εποχής, δεν έλειψαν και πάλι οι αντιδράσεις.
Ο Δημήτρης Λαμπίκης γράφει στο βιβλίο του «Τα 100 χρόνια του Δήμου Αθηναίων»: «Αυτοί που αντέδρασαν πρώτοι για το εκτελούμενο έργο ήταν οι αμαξάδες, καθώς οι ρόδες των οχημάτων τους γλιστρούσαν επικίνδυνα στο νέο οδόστρωμα».
Οι αντιδράσεις όμως συνεχίστηκαν και από άλλες επαγγελματικές ομάδες. Τότε στην Αθήνα υπήρχαν δεκάδες χαμάληδες, που η δουλειά τους ήταν να σηκώνουν στους ώμους τις καλοντυμένες κυρίες για να τις περάσουν στην απέναντι πλευρά των λασπωμένων δρόμων ή κάποιας πλατείας. Λογικό ήταν αυτοί να μην βλέπουν με καλό μάτι την ασφαλτόστρωση των δρόμων. Αντιθέτως, ένθερμοι υποστηρικτές του έργου ήταν οι σύζυγοι, διότι δεν άντεχαν να βλέπουν αναιδείς χαμάληδες να χουφτώνουν τις γυναίκες τους, καθώς τις κουβαλούσαν στους ώμους τους.
Το πρώτο εργολαβικό σκάνδαλο
Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι η πρώτη ασφαλτόστρωση δρόμου στη χώρα θεωρήθηκε οικονομικό σκάνδαλο! Έκτοτε, όλοι οι δρόμοι που κατασκευάστηκαν στην Ελλάδα ως τις μέρες μας κουβαλούν αυτό το… προπατορικό αμάρτημα. Αναφερόμενος στα διαχειριστικά του έργου, ο Λαμπίκης τονίζει ότι υπήρξαν πολλές αμφισβητήσεις για το αν η ανάδοχος εταιρεία τήρησε πλήρως τη συμφωνία που είχε υπογράψει με τον δήμο. Παρά όμως τις ενστάσεις και τις κακοτεχνίες, οι ασφαλτοστρώσεις συνεχίστηκαν μετά την Αιόλου και σε άλλες οδούς ανοίγοντας έτσι τον δρόμο για την είσοδο του αυτοκινήτου στην καθημερινότητα του Αθηναίου πολίτη.
Μετά την ασφαλτόστρωση τα αυτοκίνητα στην Αθήνα άρχισαν να αυξάνονται: Το 1909 είχαν φτάσει τα 37, το 1915 τα 203, το 1925 τα 900, το 1936 τα 35.000. Ακόμα όμως οι δρόμοι ήταν σχεδόν άδειοι και τα οχήματα κυκλοφορούσαν χωρίς πρόβλημα από την μία πλευρά της πόλης στην άλλη. Τα σοβαρά κυκλοφοριακά προβλήματα στην πρωτεύουσα ξεκίνησαν τη δεκαετία του ΄60 και συνεχίζονταν αυξανόμενα με το πέρασμα των χρόνων.
Τα πρώτα διπλώματα μετά από χιλιάδες τροχαία
Οι πρώτες εξετάσεις για απόκτηση άδειας οδήγησης έγιναν πολλά χρόνια αργότερα από την κυκλοφορία του πρώτου αυτοκινήτου. Συγκεκριμένα στις 13 Μαρτίου του1935. Ο κυριότερος λόγος καθιέρωσής τους ήταν ότι κατά τη διάρκεια του προηγούμενου χρόνου είχαν γίνει 7.000 τροχαία με χιλιάδες νεκρούς!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου