Ένα παραμύθι πορνό

Μια φορά κι’ έναν καιρό οι καλοί χριστιανοί Ευρωπαίοι αναζητώντας πλούτο κι άλλο πλούτο έστειλαν χριστιανούς να τον αναζητήσουν στα πέρατα του κόσμου. Αφού γύρω από την Ευρώπη για την πίστη και τον Θεό τους, έσφαξαν και λεηλάτησαν λαούς, είπαν να πάνε και παραπέρα γιατί κάποια παλιά γραφτά έλεγαν για μακρινούς τόπους που οι πολιτείες ήταν χρυσαφένιες και το χρυσάφι το κλότσαγες στις αλάνες.

Οι καλοί χριστιανοί, που πήγαν να φέρουν τον πλούτο στους βασιλιάδες τους, βρήκαν μια νέα γη και την ονόμασαν Αμερική. Δεν άφησαν πουλί πετούμενο όρθιο για του Χριστού την πίστη την αγία και άρχισαν να φέρνουν χρυσάφι και πλούτο αμύθητο στους αφεντάδες τους. Οι βασιλιάδες μετά για να τα έχουν καλά μοιρασμένα και να μη βγάζουν τα μάτια τους μεταξύ τους χώρισαν όλη την Αμερική σε κράτη δηλαδή σε χώρες και τις διαφέντευαν.

Την Νότια Αμερική την είχαν όσοι βασιλιάδες μίλαγαν τραγουδιστά και δεν έλεγαν Σίγμα, αλλά Θίγμα, π.χ “μόνο ο Χριστόθ Θώζει”. Την Βόρεια Αμερική όπου ήταν και πιο δύσκολη γιατί ζούσαν από παλιά κάτι άγριοι άθεοι που τους έλεγαν Ινδιάνους, την ανέλαβαν οι βασιλιάδες που κατάγονταν από την Αλεμανία αλλά ζούσαν στην χώρα των Τεϊοποτών.

Στα νότια με συνοπτικές διαδικασίες τούς έκαναν καλούς χριστιανούς και δουλευταράδες, ενώ στα βόρεια παρ’ όλο τον βαρύ και προχωρημένο εξοπλισμό που μετέφεραν οι άγριοι δεν έλεγαν να γίνουν καλοί χριστιανοί. Τους πήρε κάμποσο καιρό παραπάνω και τους εξαφάνισαν με σφαγές και γενοκτονίες. Τι να την έκαναν την ζωή χωρίς τον καλό Χριστούλη;

Εκεί λοιπόν, στα βόρεια όπου ο πλούτος ήταν και μπόλικος άρχισαν να μακελεύονται μεταξύ τους γιατί είχαν πλακώσει και κάτι τύποι που τους λέγανε Τουλιπάνθρωπους και κάτι άλλοι νηστικοί από την άλλη την Ευρώπη την φτωχιά, που πήραν των οματιών τους και πήγαν να βρουν ψωμί. Χαμός γινότανε και αφού ξεπάστρεψαν τους άγριους, άρχισαν να ξεπαστρεύονται μεταξύ τους. Οι βασιλιάδες ανησύχησαν όχι για το αίμα που έρεε ποτάμι αλλά γιατί μειώθηκαν τα κέρδη και έμαθαν πως αυτοί οι νέοι άποικοι κράταγαν και πλούτο για τον εαυτό τους. Τότε αποφάσισαν να τους κάνουν ένα μεγάλο κράτος. Και τα κατάφεραν. Αφού τους έβαλαν επίσημα να αλληλοσφαχτούν, τους έδωσαν και πατρίδα και πίστη σε μια σημαία διότι ήταν κάθε καρυδιάς καρύδι μαζεμένο εκεί.

Αποφάσισαν μάλιστα να έχουν και πολίτευμα την Δημοκρατία για να νομίζουν πως οι ίδιοι αποφασίζουν για τις τύχες τους δηλαδή τον πλούτο. Μετά από κάποιες δυσκολίες κατάφεραν να πιστεύουν πως αυτή είναι η πατρίδα τους και πως είναι ελεύθεροι να απολαμβάνουν τον πλούτο με ένα κόλπο που το ονόμασαν Αμερικάνικο όνειρο. Η χώρα άνθισε και ο πλούτος έρεε προς όλες τις κατευθύνσεις. Οι βασιλιάδες ευχαριστημένοι άρχισαν να κοιτάνε προς όλες τις μεριές του πλανήτη. Τα ήθελαν όλα. Τώρα μπορούσαν να τα έχουν πιο εύκολα γιατί και πλούτος υπήρχε και αμέτρητος στρατός αφού διέθεταν και μια ολάκερη χώρα που πίστευε στην δημοκρατία και ήταν διατεθειμένη να την επιβάλει παντού.

Ξαμόλησαν την νέα χώρα με την καινούρια πίστη που την έλεγαν δημοκρατία και άρχισαν να σφάζουν από πιγκουΐνο Αλάσκας μέχρι πυγμαίο Ανταρκτικής. Φώναζαν οι σφαγμένοι λαοί, υπέφεραν οι γδαρμένοι αλλά η δημοκρατία-πλούτος πάνω απ’ όλα.

Εν τω μεταξύ αυτοί που ζούσαν στην νέα χώρα εξέλεγαν πάντα δημοκρατικά τους προέδρους τους και άλλους αντιπροσώπους περνώντας ζωή και κότα αφού το Αμερικάνικο όνειρο έπιασε και το κυνηγούσαν μανιωδώς. Μάλιστα πέρναγαν τόσο καλά που έκαναν διαγωνισμούς ροχάλας, δηλαδή κέρδιζε όποιος έφτυνε την ροχάλα πιο μακρυά. Προχώρησε τόσο πολύ το μυαλό τους που έφτιαξαν και ένα τεράστιο έργο που φαίνεται από το φεγγάρι. Είναι ο σκουπιδότοπος μιας πόλης τους που λέγεται Νέα Υόρκη. Ήταν και περήφανοι για την δημοκρατία τους αλλά και για τους προέδρους τους δημοκράτες. Πολλά ονόματα τρανταχτά πέρασαν από την δημοκρατία τους διακόσια χρόνια. Ουάσινγτον, Τζέφερσον, Ρούζβελτ, Τρούμαν, Αϊζενχάουερ, Κένεντι, Νίξον, Μπους, Κλίντον, Ομπάμα και τελευταία εξέλεξαν τον Τραμπ.

Αυτόν δεν τον πολυήθελαν όλοι, και για πρώτη φορά στην ιστορία τους διαμαρτυρήθηκαν κάποιοι μετά την εκλογή βγαίνοντας στους δρόμους. Αυτό είναι ανεπίτρεπτο για τους εφευρέτες του πολιτικού πολιτισμού διότι τόσα χρόνια η διαμάχη τους ήταν μέχρι την στιγμή της ανακοίνωσης του νέου προέδρου. Μετά “ζήτω η δημοκρατία” όλοι μαζί. Αυτόν τον Τραμπ δεν τον ήθελαν γιατί απλά τράβηξε τον φερετζέ και θα έβλεπε μέχρι και το καλαμάρι Βιρμανίας πως όλα αυτά τα χρόνια κορόιδευαν τους εαυτούς τους και πως η αλήθεια τους ήταν ένας Τραμπ που τον έκρυβαν καλά όλα αυτά τα χρόνια οι άλλοι δημοκράτες.

Όμως δεν ήξεραν πως την απόφαση την είχαν πάρει οι βασιλιάδες γιατί τόσα χρόνια η δημοκρατία της νέας χώρας καλά κέρδη έφερνε αλλά ήταν και πάρα πολύ κοστοβόρα. Ήταν και οι “δημοκρατικές διαδικασίες” χρονοβόρες για τις επεμβάσεις σε άλλα μέρη, ήταν και κάτι νέοι παίχτες που φάνηκαν στον πλανήτη και ήθελαν πλούτο, ήταν και αυτοί που νόμιζαν πως μπορούν να φωνάζουν εντός των τειχών, ήταν πολλά που έπρεπε να αλλάξουν.

Καλή ήταν η φαινομενική δημοκρατία τόσα χρόνια, με καλά κέρδη αλλά από την στιγμή που τα κέρδη μειώθηκαν το πολύ μπλα-μπλα έφερε χάσιμο πλούτου. Τι να κάνουν κι αυτοί έβαλαν τον Τραμπ που σχεδόν όλη η υφήλιος τον θεωρεί τσαρλατάνο να κάνει τις τσαρλατανιές του για να έχουν την δικαιολογία και το δικαίωμα οι “δημοκράτες Αμερικάνοι” να κυβερνηθούν για πρώτη φορά από ένστολο. Αυτόν βέβαια δεν θα τον εκλέξουν “δημοκρατικά”. Έτσι ο πλανήτης θα δεχτεί πιο εύκολα μια δικτατορία που θα καταπιεί αμάσητη ο Αμερικάνος “δημοκράτης”. Δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο, αυτόν τον τρόπο που χρησιμοποιούν οι βασιλιάδες αιώνες τώρα.-



Ο Δάσκαλος



Ο πιτσιρικάς τρύπωσε στο καφενείο και χώθηκε δίπλα στον πατέρα του που έπαιζε χαρτιά με τους φίλους του. Το μπόι, το κοντό παντελονάκι, και η φούντα στο κεφάλι φώναζαν πως ήταν ξένος στον χώρο. Όμως τίποτε δεν κερδίζεται χωρίς θυσίες. Εξ’ άλλου πλησίαζε εθνική εορτή και τα μέτρα αυστηρότητας ήταν χαλαρωμένα. Μια καλή δικαιολογία, “μ’ έστειλε η μάνα”, πάντα έπιανε. Η μπόχα από τα ΕΘΝΟΣ σέρτικα τον έπνιγε. Όμως την άντεχε γιατί το κέρδος θα ήταν τεράστιο. Η πορτοκαλάδα. Αχ αυτή η πορτοκαλάδα. Στο ιδρωμένο μπουκάλι να δροσίζονται τα χέρια και γουλιά- γουλιά ίσα που να ακουμπάει η γλώσσα την γλύκα της για να κρατήσει αιώνες.

Οι παραινέσεις του πατέρα, “άντε κοπάνα τη, και γραμμή για το σπίτι”, έπεφταν στο κενό. Αφού όσο υπήρχε η αμβροσία στο μπουκάλι ο πιτσιρικάς θα ήταν εκεί. Μπόχα, ξεμπόχα, βρισιές από το κακό φύλλο, φασαρία και σπρωξίματα, τίποτε δεν τάραζε αυτή την απόλαυση. Ξαφνικά ανάμεσα σ’ αυτή την ευτυχία και τη ακαθόριστη βουή, άκουσε δίπλα του μια φωνή. Να ανοίξουν οι πύλες της κόλασης, να εξαϋλωθεί, να γίνει μπρίκι του καφενείου, να χαθεί. Κόκκινος σαν παντζάρι στριμώχτηκε πιο κοντά στον πατέρα νομίζοντας πως θα εξαφανιστεί. Η ευτυχία χάθηκε, οι φωνές σιώπησαν, στο κεφάλι του, που ήταν διακοσμημένο με την περίτεχνη φουντίτσα, μόνο μια φωνή έφτανε. Ήταν ΕΚΕΙΝΟΣ. Έστησε αυτί.

“Αγαπητέ μου, αυτά που γίνονται με τις εθνικές επετείους είναι γελοία πια. Με θλίβει πιο πολύ το γεγονός πως τα σιγοντάρουν και οι κυβερνώντες. Τα παιδιά μας το μόνο που καταλαβαίνουν είναι ότι δεν θα έχουν σχολείο και μόνο γι’ αυτό χαίρονται. Αν αυτά συμβαίνουν σήμερα που δεν πέρασαν ούτε είκοσι χρόνια από την συμφορά, τι θα γίνει σε τριάντα, σαράντα, πενήντα χρόνια; Πού είναι το νόημα το οποίο πρέπει να μεταλαμπαδεύσουμε στα παιδιά; Πώς θα κάνουμε τα παιδιά μας να καταλάβουν τις θυσίες όλων όσων θέλησαν λευτεριά και έδωσαν μέχρι και την ζωή τους γι’ αυτό; Πώς θα κάνουμε τα παιδιά μας να υπερασπίζονται την λευτεριά τους ως το πολυτιμότερο αγαθό; Αυτή την κατάσταση τουλάχιστον εμείς πρέπει να την διορθώσουμε”.

Ο σερβιτόρος έγινε ο πιο μισητός άνθρωπος, η φωνάρα του “ένα πολλά βαρύ και όχι, δυο γλυκύ βραστούς, ούζο με στραγάλι ένααα”, εμπόδιζε τον πιτσιρικά να ακούσει. Έστησε ξανά αυτί. “…είναι αδύνατον να τιμάμε κατ΄αυτόν τον τρόπο τους νεκρούς μας, τους αγωνιστές μας, τη λευτεριά μας, τα σύμβολά μας. Στο κάτω-κάτω τι νόημα έχουν αυτές οι παράτες αν δεν αφήσουν το στίγμα τους στα παιδιά. Γιατί αν γίνονται για μας, λίγο πολύ όλοι γνωριζόμαστε μεταξύ μας. Αν πάλι έβαλαν σκοπό από τώρα να σκοτώσουν την πραγματική μνήμη, μάλλον το πετυχαίνουν, αλλά στο μέλλον θα την πληρώσουν κι αυτοί. Όλο αυτό γίνεται προσωπική μας υπόθεση. Αν εμείς δεν αντιδράσουμε θα έχουμε χειρότερα”.

Η παρτίδα του πατέρα είχε τελειώσει, “άντε πάμε θα σε ψάχνει και η μάνα σου” είπε. Ο πιτσιρικάς χωμένος κάτω από το σακάκι του πατέρα του βγήκε από το καφενείο σηκωτός. Ούτε η πορτοκαλάδα που δεν πρόλαβε να πιει τον ένοιαζε, ούτε ο καθαρός αέρας μπόρεσε να τον συνεφέρει. Σάλιωσε την παλάμη του, έστρωσε την περίτεχνη φούντα στο κεφάλι και είπε στον πατέρα “θα πάω από τον απάνω δρόμο”. Έφυγε τρέχοντας και πήγε στο σπίτι του Γιώργου.

Η κυρά Κούλα, αυτό το θεριό που η σφαλιάρα της ανάσταινε και δεινόσαυρο, βρυχήθηκε. “Καλώς τον, καθίστε να φάτε κι αν σας πιάσω να πίνετε τσιγάρες θα σας μακελέψω ζαλοταραμένα”. Ήταν ώρα φαγητού, κι αυτό ήταν ιερό για όποιον πέρναγε το κατώφλι των παλιών ανθρώπων. Τι φαγητό και φοβέρες, τίποτε δεν μπορούσε να κάνει τον πιτσιρικά να ηρεμήσει. Έκανε νόημα στον φίλο του. “Μάνα, θα διαβάσουμε λίγο και μετά θα φάμε” είπε ο Γιώργος. Η κυρά Κούλα ψυλλιασμένη από τις χοντράδες και τις δικαιολογίες, επανέλαβε: “αν σας πιάσω να πίνετε τσιγάρες θα σας κάνω μπλε μαρέν”. Κλείστηκαν στο επιπλέον δωμάτιο του σπιτιού που ήταν και σαλόνι.

“Το και το, ρε” άρχισε να λέει όσα άκουσε στο καφενείο. Ο άλλος έμεινε με το στόμα ανοιχτό. Μετά από ώρα συμφώνησαν πως είχε δίκιο ο άνθρωπος. Έπρεπε να είναι ελεύθεροι οι μαθητές να κάνουν…όσες γιορτές θέλουν. Την άλλη μέρα πήγαν στο σχολείο συνωμοτικά, τοίχο-τοίχο πήγαιναν, γιατί πίστευαν πως όλοι γνωρίζουν το ένοχο μυστικό τους. Δεν πήγαν στην προσευχή, πήδηξαν τη μάντρα και χώθηκαν στην τάξη. Μπήκαν και τα άλλα παιδιά. Η ώρα περνούσε. Μετά μπήκε στην τάξη ο διευθυντής του σχολείου και ένας μαύρος κοντός που βρώμαγε όπως η μπόχα από τα ΕΘΝΟΣ σέρτικα. “Ο κύριός σας πήρε μετάθεση, από σήμερα θα έχετε κύριο … τον κύριο τάδε”.

Πέρασαν πολλά χρόνια για να καταλάβει ο πιτσιρικάς γιατί τότε ήθελαν να έχουν τα παιδιά “κύριο” και όχι δάσκαλο. Από τότε ορκίστηκε πως ο Δάσκαλός του δεν θα έπαιρνε ποτέ μετάθεση από το κεφάλι του, και δεν πήρε, μέχρι και σήμερα που δεν το λαμπρύνει πια η περίτεχνη φουντίτσα.- στον Β.Ρ. (σύνολο πρώτης και δεύτερης εξορίας 8 χρόνια)



Τα όπλα της επανάστασης σήμερα



Είναι αναπόφευκτο σε περιόδους ανατροπής της ομαλής ζωής μιας κοινωνίας-χώρας, οι άνθρωποι να σκέφτονται την ανατροπή της ανωμαλίας με κάποιον τρόπο. Επαναστατούν απέναντι στον εισβολέα εξωτερικό ή εσωτερικό. Υπάρχουν διαφόρων ειδών επαναστάσεις που χαρακτηρίζονται από τα αντίπαλα στρατόπεδα, το είδος των όπλων, τις ιδεολογίες κ.λπ. Για να γίνει μια επανάσταση συγκροτούνται ομάδες επαναστατών ή κάποιος φορέας που διαθέτει ανθρώπους στους κόλπους του τους οδηγεί προς αυτή την κατεύθυνση.

Στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια που ανατράπηκε αποκλειστικά η οικονομική ζωή των ιθαγενών αγανάκτησαν οι θιγόμενοι και επαναστατούν καθημερινώς. Όπου και να κοιτάξεις βρίσκεις επαναστατημένους ανθρώπους. Στον δρόμο, όπου τους καλούν σε αγωνιστική γυμναστική οι υπηρέτες αυτών που ευθύνονται για το πρόβλημα, στις ουρές των ΑΤΜ, στα ταμεία των σούπερ μάρκετ, στον φούρνο, αλλά πάνω απ΄όλα στα social media όπου γίνεται χαμός. Αυτή μπορεί να ονομαστεί ατομική επανάσταση και γίνεται απέναντι στον ψηφοφόρο εαυτό του καθενός.

Είναι λογικό σε κάθε επανάσταση, οι επαναστάτες να ανασύρουν από την μνήμη τους ηρωικές στιγμές της ράτσας τους για να πάρουν θάρρος και να μιμηθούν τους ήρωές τους. Το ίδιο ακριβώς γίνεται και σήμερα στα social media όπου ρήσεις πολέμαρχων και σοφών, μαχαίρια, πολυβόλα, ακόντια και τόξα προβάλλονται από τα προφίλ των επαναστατών για να σκιαχτεί ο εχθρός που στέρησε την οικονομική ευμάρεια του επαναστατημένου.

Αν κατορθώσει η φωτογραφία της περικεφαλαίας του Κολοκοτρώνη, η φωτογραφία του Λεωνίδα από την ταινία “300”, η φωτογραφία της σημαίας, η ρήση του Καραϊσκάκη «όταν γυρίσω θα τους γαμήσω» κ.α να γίνουν όπλα και να νικήσουν, πραγματικά οι «άγιες σαγιονάρες» θα έχουν κάνει το θαύμα τους. Το μόνο που δεν χρησιμοποιούν οι επαναστάτες σήμερα είναι ο ηρωισμός των παλαιών γιατί τα πεδία που έδρασαν και τα όπλα τους είναι παρωχημένα πια. Με λίγα λόγια σήμερα δεν μπορείς να πάρεις το τουφέκι και να βγεις στο βουνό. Γιατί αν ξεπεράσεις την ρουφιανιά που κυκλοφορεί θα πρέπει να βρεις και κάτι να πολεμήσεις. Είναι κανένας από δαύτους στο βουνό;

Βέβαια κανένας δεν λαμβάνει μέρος σε μια επανάσταση που δεν έχει στόχο και ιδέες, διότι ο μισθός και η σύνταξη δεν είναι ιδέα και στόχος. Το μοναδικό πεδίο που μπορείς να πολεμήσεις σήμερα είναι το δικό τους πεδίο και αυτό είναι η τεχνολογία. Φυσικά δεν είναι όλοι επιστήμονες. Μα και όλοι όσοι έτρεξαν στο βουνό κάποτε δεν ήταν πολέμαρχοι. Πολλοί από αυτούς μάλιστα δεν είχαν δει ποτέ ούτε τουφέκι. Σήμερα άπαντες διαθέτουν από τηλέφωνο μέχρι υπολογιστή. Είναι εξοπλισμένοι όλοι νέοι, γέροι και παιδιά. Κάποιοι τους συντόνισαν κάποτε, κάποιος πρέπει να τους συντονίσει σήμερα. Για να συντονισθεί κάποιος χρειάζονται ιδέες, όραμα και στόχος. Φυσικά δεν θα ανταποκριθούν όλοι στο κάλεσμα όπως και τότε, αλλά αν ένα 10% (όπως και τότε) ανταποκριθεί είναι αρκετό να κάνει μεγαλύτερη ζημιά στους σημερινούς κατακτητές.

Φανταστείτε ένα εκατομμύριο χρήστες του F/B τι μπορούν να κάνουν συντονισμένα. Με δέκα μόνο λογαριασμούς (προφίλ) ο καθένας μπορεί να γκρεμίσει μέχρι και το προφίλ του Μαρκ Ζούκερμπεργκ. Εκτός αυτού σε χρόνο μηδέν θα έχει καθαρίσει το τοπίο από τα πληρωμένα τρολ της προδοσίας, την εκπορνευμένη δημοσιογραφία και θα φτάσει στα πέρατα του κόσμου η πραγματική κατάσταση. Ίσως μειδιάς αλλά τράπεζες και άλλες δημόσιες υπηρεσίες που είναι όργανα της νέας κομαντατούρας θα γίνουν μπάχαλο. Μα πως, θα μου πεις;

Στον Γοργοπόταμο δεν πήγαν όλοι, πήγαν οι ειδικοί και τον έκαναν αμμοχάλικο. Αυτό είναι συντονισμός, γιατί μέσα σ’ αυτούς που θα «θελήσουν» θα υπάρχουν και οι ειδικοί να χακάρουν από ένα τηλέφωνο μέχρι την CIA. Πάλι μειδιάς, αλλά οι λογαριασμοί που χρωστάς δεν είναι τίποτε άλλο από αριθμούς σε ένα ψηφιακό τοπίο, και το χρέος ανεβαίνει με το πάτημα ενός κουμπιού. Φυσικά θα έχεις και απώλειες, δεν υπάρχει πόλεμος χωρίς χαμένες μάχες. Μόνο που σήμερα δεν έχει τοίχο της Καισαριανής. Το πολύ-πολύ να σου προτείνουν να χακάρεις γι’ αυτούς ή να σε δικάσουν και να περιμένεις να χακάρει την απόφαση κάποιος σύντροφός σου. Σκέψου να ζηλέψουν και τίποτε Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι την ιστορία αυτή το τι μπορούν να κάνουν.

Φαντασίες και όνειρα θα μου πεις. Φυσικά θα σου πω, αφού δεν υπάρχει ένας φορέας να εμπνεύσει αυτούς που θα «θελήσουν». Το μόνο που κάνουν σήμερα οι φορείς είναι να σε καλούν στην επανάσταση δια της ψήφου και μάλιστα της δημοκρατικής. Μα η ψήφος είναι παρωχημένο όπλο όπως και οι φορείς της σε κοινωνίες όπου η δημοκρατία είναι το χανουμάκι του φασισμού.
Άντε και νικήσαμε θα μου πεις, τι θα γίνει; Αυτό, θα σου πω, θα το ζητήσουν δημοκρατικά από τους συντονιστές οι επαναστάτες. Αν δουν πάλι μπροστά κανένα γέρο της τρομοκρατίας, κανένα Σκόμπυ κ.α, γαία πυρί μιχθήτω, τα όπλα ακόμα στα χέρια τους θα είναι.

Υ.Γ. Τρέχω στο F/B να δω πόσα LIKE έχω να φτιαχτώ.

@Γιάννης Λαζάρου /γράφτηκε στον Τοίχο