«Τα Δειλινά» - Ένα όνομα, μία ιστορία.
Το συγκεκριμένο κοσμικό κέντρο πήρε το όνομά του από το ομώνυμο τραγούδι της Βίκυς Μοσχολιού σε μουσική του Γιώργου Ζαμπέτα, ένα κομμάτι σταθμός για το ελληνικό πεντάγραμμο και για την καριέρα της μεγάλης λαϊκής τραγουδίστριας.
Ήταν καλοκαίρι του 1965 και ανάμεσα στα νέα τραγούδια που ήθελε να προβάρει ο Ζαμπέτας, ήταν και τα αριστουργηματικά «Δειλινά», σε στίχους του Χαράλαμπου Βασιλειάδη (ο θρυλικός «Τσάντας»).
Ο ίδιος ο Γιώργος Ζαμπέτας αφηγείται:
«Πάω να βρω την Πόλυ Πάνου. Κάπου στην Αχαρνών. Για πρόβα. Καλοκαίρι ντάλα. Ποτάμι ο ιδρώτας. Ήρθα για πρόβα, λέω. Μου λέει “Καλώς τονε, αλλά τώρα φεύγω, πάω στο ‘μπιτς’ για μπάνιο.” Καλά εμένανε, κυρία Πόλυ Πάνου, δε μ” ένιωσες που ξεκινάω από το Αιγάλεω να έρθω εδώ να κάνω πρόβα; Έκανα το κορόιδο, πήρα το μπουζούκι παραμάσχαλα, γυρνάω ολοταχώς… Την άλλη μέρα πάω στον Λαμπρόπουλο (σ.σ. Τάκης Λαμπρόπουλος, διευθυντής της δισκογραφικής εταιρίας Κολούμπια), του λέω “Λαμπρόπουλε, η Πόλυ Πάνου την έκανε για το ‘μπιτς!” Μου λέει “Τι θες να κάνεις; Ποιος να μπει;” “Να μπει η Μοσχολιού”, του λέω. Και πάμε την άλλη μέρα, τα λέει η Μοσχολιού. Τυχερή η Μοσχολιού. Βουρ μπαμ κι έγινε η Μοσχολιού, η μεγάλη Μοσχολιού.»
Το τραγούδι, που τελικά ηχογραφήθηκε με την ερμηνεία της Βίκυς Μοσχολιού (σε ενορχήστρωση Σταύρου Ξαρχάκου), απογείωσε την καριέρα της ερμηνεύτριας, αλλά αποκάλυψε και μια «έντεχνη» πτυχή του ταλέντου του συνθέτη. Έκανε δε τεράστια εμπορική επιτυχία!
Τα πρώτα «Δειλινά» βρίσκονταν στα Πατήσια, κοντά στην Πλατεία Κολιάτσου, επί των οδών Κέας & Ταϋγέτου. Το χειμώνα του 1966, η Μοσχολιού μετά από 2,5 χρόνια εμφανίσεων στο πλευρό του Ζαμπέτα αποφασίζει να σολάρει ξεχωριστά. Αποχωρεί από τα «Ξημερώματα» στα οποία εμφανίζονταν τότε μαζί (σ.σ. ακόμη ένα μαγαζί που πήρε το όνομά του από τραγούδι των εν λόγω δύο ατόμων) και στις 5 Νοεμβρίου του ίδιου έτους ξεκινά στα «Δειλινά» έχοντας μαζί της το μεγάλο σταρ του ελληνικού κινηματογράφου Νίκο Ξανθόπουλο.
«Και τα δειλινά, μια φωνή μου ψιθυρίζει, μυστικά, δε θα γυρίσεις πια…»
«ΣΟΥ-ΜΟΥ» - Από το 1966, Ιερά Οδός
Εδώ ανέτειλε και βασίλεψε το άστρο της αθυρόστομης«ιέρειας» Ανθούλας Αλιφραγκή.
Εδώ έκαναν μεγάλη επιτυχία και οι Στράτος Διονυσίου, Βαγγέλης Περπινιάδης, Αντώνης Ρεπάνης, Κώστας Μοναχός, Παλόμα και άλλοι.
Η τσαούσα ρεμπέτισσα Ανθούλα Αλιφραγκή μίλησε για τον σύντροφό της και ιδιοκτήτη:
«Είχε πολλά λεφτά, όχι όταν τον γνώρισα, μετά τα ’κανε. Αν έχεις ακουστά το κέντρο Σου Μου στην Ιερά Οδό, στο Αιγάλεω, δικό του ήταν, εγώ του το’ φτιαξα. Και το κράτησα ξέρεις πόσα χρόνια; Από κει περάσανε φίρμες. Πρώτος ο Διονυσίου. Στο μαγαζί το δικό μου έγινε. Δίπλα στην Ανθούλα. Όταν ήρθε δεν είχε άνθρωπο να του πει καλησπέρα. Ο Στράτος το σουξέ Γιατί Καλέ Γειτόνισσα το έκανε στο Σου Μου. Τότες ήταν το όνομά μου απ’ έξω. Ανθούλα Αλιφραγκή και Στράτος Διονυσίου.
«Νεράιδα» – Εδώ μπήκε τέλος στο σπάσιμο των πιάτων
Πάγωσαν οι θαμώνες με τον δικτάτορα Παπαδόπουλο και κάποιος τόλμησε να σπάσει ένα πιάτο! Τέλος τα πιάτα…
Η «Νεράιδα» βρισκόταν στην παραλιακή, στο ύψος του Αλίμου, απέναντι ακριβώς από το Συμμαχικό Στρατιωτικό Νεκροταφείο. Τις μεγαλύτερες δόξες της τις γνώρισε στα μέσα του ΄70 φιλοξενώντας στη σκηνή της τη Βίκυ Μοσχολιού με το Γιώργο Κατσαρό. Στις αρχές εκείνης της δεκαετίας πραγματοποίησε στον ίδιο χώρο τις πρώτες εμφανίσεις του και ο Γιάννης Πάριος.
Ο αστικός μύθος – ή πραγματικότητα – που συνοδεύει το νυχτερινό κέντρο, ήταν η απαγόρευση σπάσιμου πιάτων το οποίο έγινε από τον δικτάτορα Γιώργο Παπαδόπουλο, όταν είδε έναν ένθερμο θαμώνα να τα σπάει μπροστά του. Η ιστορία έχει ως εξής: Επί της περιόδου της δικτατορίας του ο Γεώργιος Παπαδόπουλος με τη συνοδεία συνεργατών του επισκέφθηκε ένα βράδυ τη Νεράιδα για να διασκεδάσει. Όλο το μαγαζί πάγωσε φυσικά με την παρουσία του και αφού αλλάχθηκε μέχρι και το ρεπερτόριο του προγράμματος όλα κύλησαν ομαλώς. Όλα; Μέχρι τη στιγμή που κάποιος… επιπόλαιος πελάτης έσπασε ένα πιάτο. Ο δικτάτορας εξοργίστηκε με την παντελή έλλειψη τάξεως και αποχώρησε αμέσως από το μαγαζί. Την επόμενη ημέρα με διάταγμά του απαγόρευσε το σπάσιμο των πιάτων.
Ο Αριστοτέλης Ωνάσης – που κάτι τέτοιες απαγορεύσεις τον άφηναν παντελώς αδιάφορο – επισκέφθηκε ένα βράδυ τη Νεράιδα και αμφισβητώντας κάθε διαταγή έσπασε στο τσακίρ κέφι ό,τι πιάτο υπήρχε… δεν μάθαμε ποτέ τι έγινε όταν το πληροφορήθηκε ο Παπαδόπουλος.
Τη δεκαετία του ΄90 διαχωρίστηκε στη «μικρή» και τη «μεγάλη» Νεράιδα, με την πρώτη να συνεχίζει τη λειτουργία της ως κέντρο διασκέδασης και η δεύτερη να διαμορφώνεται σε club. Από το 2003 η λεγόμενη «μικρή Νεράιδα» έχει μετατραπεί σε γνωστό bar restaurant, ενώ ο χώρος της μεγάλης στεγάζει το νυχτερινό κέντρο «Θέα.
Αρχείο Τάκη Πανανίδη /takispananidis.blogspot.gr
Αστέρια - Από την πίστα του έχουν περάσει όλα τα μεγάλα ονόματα του λαϊκού τραγουδιού
Το μαγαζί που ξεκίνησε να τραγουδάει και να κάνει καριέρα στην «νύχτα» ο Νότης Σφακιανάκης.
Τα Αστέρια είναι ένα μαγαζί το οποίο κάνει την εμφάνισή του την δεκαετία του ΄70 με ιδιοκτήτη τον Αργύρη Παπαργυρόπουλο. Βρίσκεται στο ύψος της Γρ. Λαμπράκη στην Γλυφάδα και από την πίστα του έχουν περάσει όλα τα μεγάλα ονόματα του λαϊκού τραγουδιού.
Αξίζει να σημειωθεί, πως είναι το μόνο μαγαζί της νυχτερινής Αθήνας όπου διατηρεί την ίδια ιδιοκτησία και το ίδιο όνομα μέχρι και σήμερα. Επίσης, τα Αστέρια ήταν το μαγαζί που ξεκίνησε να τραγουδάει και να κάνει καριέρα στην «νύχτα» ο Νότης Σφακιανάκης.
Φαληρικόν - CAN-CAN - ΠΙΓΚΑΛΣ ”PIGALS”
Θα χρειάζονταν πολλές σελίδες για να απαριθμήσουμε τα ονόματα που πέρασαν από το πάλκο αυτών των τριών μαγαζιών.
Είκοσι πέντε χρόνια κυριάρχησε το Φαληρικόν στις Τζιτζιφιές και ανήκε στον μάγκα και ακριβοδίκαιου Γιώργου Μαργωμένου. Τσιτσάνης - Παπαϊωάννου, βέβαια, αλλά και Πάνος Γαβαλάς και Μπιθικώτσης ήταν μερικά μόνο από τα ονόματα της μαρκίζας.
Το 1965 ανοίγουν οι πύλες του CAN-CAN, του ναού του Νίκου Γιγουρτάκη ή «Μουστάκια», γωνία Πέτρου Ράλλη και Κηφισού. Ευρωπαϊκών προδιαγραφών κέντρο και θα χρειάζονταν πολλές σελίδες για να απαριθμήσουμε τα ονόματα που πέρασαν από το πάλκο του μαγαζιού.
Στο ''PIGALS'' αρχές 1951. Με Μπίνης, "Μπέμπης" Στεργίου, Χατζηχρήστος. Κοσμική ταβέρνα “Πίγκαλς” Στην οδό Πατησίων 12, λίγο πιο πέρα από την Ομόνοια και κάτω από το μετέπειτα θρυλικό σινέ Ροζικλαίρ.
Πληροφορίες: mpouzouksides.blogspot.gr, Φωτογραφίες-Λεύκωμα «Αρχείο Τάκη Πανανίδη: Αυτόπτης φωτομάρτυρας στην οδό των ονείρων», Συνέντευξη Ανθούλα Αλιφραγκή
lifo.gr.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου