Όταν είμαστε παιδιά και μια-δυο φορές την εβδομάδα ροβολούσαμε με τη μάνα κατά τη κεντρική αγορά (Βαρβάκειο), για τα ψώνια της οικογένειας έπρεπε στο γυρισμό απαραίτητα να περάσουμε απ’ την Ευριπίδου 70 και στο μικρό ναίδριο του Άι Γιαννιού της Κολώνας να ανάψουμε τα κεράκια μας. Το εκκλησάκι είναι αφιερωμένο στον Άγιο Ιωάννη Πρόδρομο και εορτάζει στις 29 Αυγούστου.
Η μάνα τότε έβγαζε μια κόκκινη είτε άλλοτε άσπρη κουβαρίστρα κι έβαζε εμάς τα παιδιά μέσα στο Ιερό ώστε να δέσουμε με κόμπους τη κλωστή γύρω απ’ την αρχαία δωρική κολώνα, καθώς εκεί ήταν δεμένες πολλές άλλες κλωστές και κορδέλες. Πλεγμένες σ’ένα μυστήριο πέπλο θρησκευτικής πίστης. Στην εποχή μας πλέον κρεμούν τάματα για διάφορες αρρώστιες στην κολώνα που συνεχίζει να εξέχει απ' την οροφή του πολύ γραφικού ναίσκου μιας άλλης Αθήνας...
Σαν τώρα, να ακούω τη φωνή της και κάθε φορά να μας εξηγεί με κατάνυξη πως τούτο γίνεται για να μην ανεβάζουμε (θέρμες) πυρετό ή άλλες αρρώστιες. Εδώ, αξίζει να σημειωθεί ότι ο υψηλός πυρετός ήταν το κύριο σύμπτωμα της ελονοσίας που είχε πολλά θύματα στην Αθήνα μέχρι και τα μέσα του 20ου αιώνα.
Οι παλαιοί Αθηναίοι πίστευαν πως το εκκλησάκι του Τιμίου Πρόδρομου (που τα παλαιότερα χρόνια ήταν τρία στο σύνολό τους: δεξιά του, ήταν ο Αγ. Γεώργιος και λίγο πιο πέρα οι Αγ. Απόστολοι -Μάρμαρα-, δυο εκκλησάκια που έχουν εξαφανισθεί εντελώς) έχει θαυματουργική ιδιότητα ως προς την θεραπεία από πυρετό. Μάλιστα αναφέρει και η σχετική παράδοση, που διέσωσε ο Δημ. Κομπούρογλους ότι: ‘’Ο Ιωάννης ο Πρόδρομος πριν τη φυλάκισή του και την αποκεφάλισή του έστησε μία κολώνα, όπου στο θεμέλιο της έδεσε όλες τις αρρώστιες με μετάξια λογιώ -λογιώ χρώματα, και τα έθαψε εκεί βαθιά και από πάνω τους έβαλε την κολώνα και είπε: ‘’Σαν θα πεθάνω, όποιος αρρωστήσει, να έρθει να δέσει ένα μετάξι στην κολώνα τρεις κόμπους, με ότι χρώμα έχει η αρρώστια του, και να πει τρεις φορές: ‘’Αϊ-Γιάννη μου, εγώ δένω την αρρώστια μου και η χάρη σου ναν τη ‘νε λύσει, κ΄ ευθύς θα γιατρευτεί’’. Αυτονόητο είναι ότι δοξασίες τέτοιες, που έχουν προχριστιανική προέλευση και φυσικά δεν είναι θεολογικά ορθές. Το 1917 δυτικά της εκκλησίας του Αγίου Ιωάννη και αριστερά στην οδό Ευριπίδου, σε οικόπεδο που ανασκαπτόταν για ανέγερση οικοδομής, βρέθηκε μωσαϊκό δάπεδο και χριστιανικά γλυπτά του 5ου αι. μ.Χ.
Επίσης, σήμερα οι περισσότεροι αρχαιολόγοι πιστεύουν ότι στη θέση και τη γύρω περιοχή του Αγίου Ιωάννη της Κολώνας λειτούργησε την αρχαία εποχή, Ασκληπιείο υπό την επίβλεψη του ιατρού Τάξαρι.
Η μάνα τότε έβγαζε μια κόκκινη είτε άλλοτε άσπρη κουβαρίστρα κι έβαζε εμάς τα παιδιά μέσα στο Ιερό ώστε να δέσουμε με κόμπους τη κλωστή γύρω απ’ την αρχαία δωρική κολώνα, καθώς εκεί ήταν δεμένες πολλές άλλες κλωστές και κορδέλες. Πλεγμένες σ’ένα μυστήριο πέπλο θρησκευτικής πίστης. Στην εποχή μας πλέον κρεμούν τάματα για διάφορες αρρώστιες στην κολώνα που συνεχίζει να εξέχει απ' την οροφή του πολύ γραφικού ναίσκου μιας άλλης Αθήνας...
Σαν τώρα, να ακούω τη φωνή της και κάθε φορά να μας εξηγεί με κατάνυξη πως τούτο γίνεται για να μην ανεβάζουμε (θέρμες) πυρετό ή άλλες αρρώστιες. Εδώ, αξίζει να σημειωθεί ότι ο υψηλός πυρετός ήταν το κύριο σύμπτωμα της ελονοσίας που είχε πολλά θύματα στην Αθήνα μέχρι και τα μέσα του 20ου αιώνα.
Επίσης, σήμερα οι περισσότεροι αρχαιολόγοι πιστεύουν ότι στη θέση και τη γύρω περιοχή του Αγίου Ιωάννη της Κολώνας λειτούργησε την αρχαία εποχή, Ασκληπιείο υπό την επίβλεψη του ιατρού Τάξαρι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου