Είσαι ένας αριθμός. Δεν το έχεις καταλάβει ακόμα κακόμοιρε άνθρωπε …

Δεν το έχεις καταλάβει ακόμα κακόμοιρε άνθρωπε αλλά με τις φοβικές επιλογές σου δεν υπάρχεις! Ναι, δεν υπάρχεις!

Είσαι ένας αριθμός, όχι άτομο, όχι προσωπικότητα, όχι ύπαρξη αλλά απλά ένας αριθμός. Ένας αριθμός στην αστυνομική σου ταυτότητα, στο e-Taxis, στη ΔΕΗ, στην ουρά που περιμένεις, στις αιτήσεις που υποβάλλεις, παντού, απλά ένας αριθμός.

Δεν σημαίνεις τίποτα, δεν είσαι ορατός παρά μόνο όσο υπηρετείς, όσο μπολιάζεις το σύστημα, όσο συντηρείς τις απαιτήσεις του οικοδομήματος που εσύ ορίζεις ως εξουσία.

Ένα δέντρο που ξεραίνεται και το κόβουν. Μετά το πετάνε. Τι σημασία έχει; Υπάρχουν άπειρα δέντρα, δεν ξεχωρίζεις το ένα από το άλλο, δεν είναι ΤΟ δέντρο, αλλά ένα δέντρο. Ένα ακόμα, ένα παραπάνω, ένα λιγότερο, τι σημασία έχει; Δεν επικοινωνείς μαζί του, δεν έχεις αποκτήσει σχέση μαζί του, δεν σε νοιάζει. Τη μια μέρα είναι εκεί, την άλλη δεν είναι. Το ίδιο και εσύ!

Θα ήταν πολύ βαρύ να συνειδητοποιήσεις πως το ίδιο είσαι και εσύ. Δεν μετράς! Ζεις, αρρωσταίνεις, πεθαίνεις, ξεχνιέσαι. Και μη μου πεις πως μένεις στη μνήμη, πως υπάρχεις μέσα από τα έργα σου, πως η ιστορία θα σε θυμάται…Λανθάνεσαι! Γιατί ο μόνος χρόνος που υπάρχει αληθινά είναι το παρόν και εσύ δεν το αντιλαμβάνεσαι καν.

Είσαι ταυτόχρονα ο εξουσιαστής και το θύμα του ίδιου συστήματος που καταριέσαι, που αντιπαθείς. Δεν σου έφεραν τα Μνημόνια και τη στέρηση οι κυβερνήσεις, αλλά εσύ ο ίδιος στον εαυτό σου…και σε όοοοολους τους άλλους τα έχεις φέρει, που δεν αντιλαμβάνεσαι εξ’ ίσου την ύπαρξή τους.

Έχεις μπερδέψει την καλοσύνη με τη φιλανθρωπία και τον οίκτο, την ευγένεια με την ασφαλή τυπικότητα/απόσταση από το συναίσθημά σου, την νομιμότητα με την υποταγή της βούλησής Σου, την αρετή με την αναγκαιότητα της επιβίωσης…ως αριθμός! Πολλά έχεις μπερδέψει γιατί όπως το σύστημα δεν σε βλέπει παρά μόνο σαν ένα απρόσωπο αριθμό, έτσι κι εσύ πρώτα, βλέπεις τον εαυτό σου και τον κόσμο σου. Όχι φανερά…φανερά νομίζεις πως είσαι κάποιος, πως υπάρχεις…άσχετα αν ακόμα ψάχνεις το νόημα της ζωής.

Ο ατομικισμός έχει αναγκαστικά την υποταγή, τη βία και την αδιαφορία. Συντηρεί την ασφάλεια του φαίνεσθαι, τους τύπους, τους αμέτρητους ρόλους που προσπαθείς να ισορροπήσεις (αλλά δεν μπορείς) και τους βαρύγδουπους λόγους που αποφεύγουν την πραγματική, αντικειμενική αντίληψη της ζωής. Οι λεπτομέρειες σού διαφεύγουν. Ο φόβος σε κυριεύει, η μηχανική ζωή σε έχει πλήρως δεσμεύσει.

Γιατί χρειάζεσαι κάποιον να σου απαγορεύσει να αφήνεις τα περιττώματα του σκύλου σου παντού. Γιατί χρειάζεσαι πινακίδες, κι αυτές τις αγνοείς για να μην παρκάρεις σε θέσεις αναπήρων. Γιατί βάζεις πάνω από το καλό των ανθρώπων την υπακοή των νόμων, κι ας είναι άδικοι και ταπεινωτικοί. Γιατί θεωρείς τον εαυτό σου ανώτερο που σταμάτησες να καπνίζεις αλλά δεν αντιλαμβάνεσαι όλες τις άλλες συνήθειες και εμμονές σου. Γιατί νομίζεις πως εξελίσσεσαι επειδή δε τρως κρέας κάνοντας το φιλόζωο ενώ ακόμα πιστεύεις πως τα φυτά, το χώμα, ο αέρας που αναπνέεις δεν έχουν συνείδηση, απλά επειδή δεν τα ακούς να σπαρταρούν, να φωνάζουν ή να πονάνε.

Ρωτάς τον άλλον «τι δουλειά κάνετε;» για να τον «γνωρίσεις», γιατί έτσι νομίζεις πως μπορείς να τον δεις. Ουσιαστικά για να ελέγξεις… Αν σου πει «είμαι δικηγόρος» (πρόσεξε το «είμαι») τον κατατάσσεις κάπου, αν σου πει «είμαι άνεργος», κάπου αλλού. Συνεχίζεις εσύ… «έχετε παιδιά; ο σύζυγος;» και έτσι μπαίνουμε όλοι σε καλούπια… τα δικά σου καλούπια που αγωνιάς να συντηρείς!

Προσφέρεις όταν έχεις κάτι να κερδίσεις, διαφορετικά προσπερνάς. Η πίστη στην τιμωρία και στην ανταμοιβή σε ωθεί στις καλές πράξεις σου αλλά φτάνει να μη συμπεριλαμβάνουν προσωπικό κόστος. Κρύβεσαι, κυρίως από τον εαυτό σου. Δεν έχεις ιδέα γιατί ζεις! Μεγαλώνεις, πιάνεις δουλειά, καταναλώνεις, υπακούς, είσαι νορμάλ (όπως τους άλλους όλους γύρω σου) και ασφαλίζεσαι, υποτάσσεσαι για να μη φοβάσαι….ή έτσι νομίζεις. Αναζητείς τη σταθερότητα, τη μονιμότητα, το γνώριμο, που σου προσφέρει την ψευδαίσθηση της υποτιθέμενης ασφάλειάς σου.

Δεν βλέπεις όμως πως εξακολουθείς να φοβάσαι, πως εξακολουθείς να κυνηγάς, να αναβάλλεις τη ζωή, να αρρωσταίνεις και να εξαρτάσαι απ’ όλα όσα κατακρίνεις. Και πεθαίνεις….πολύ πριν από τον βιολογικό σου θάνατο! Καθημερινά, αργά, οδυνηρά, αλλά δεν κάνεις κάτι διαφορετικό για να το αλλάξεις. Έχεις πεισθεί πως είναι φυσιολογικό…

Γράφοντας αυτές τις αράδες ακούω έναν εκκωφαντικό ήχο που δεν κατάλαβα τι ήταν, μόνο από πού ερχότανε. Πετάγομαι έξω και προλαβαίνω να δω ένα δέντρο να σπάει, ένα τεράστιο κλαδί του και να ισορροπεί πάλι στον αέρα. Είναι ζήτημα χρόνου να πέσει εντελώς, αν και ο χρόνος είναι αόριστος. Ίσως αντέξει έτσι άλλους τόσους μήνες… Οι περαστικοί δεν το αντιλήφθηκαν και…το «εκκωφαντικό θόρυβο» ισχύει μόνο αν βρίσκεσαι εδώ, τώρα. Όμως έχουν βάλει τα σορτσάκια τους για περπάτημα και κατέβηκαν «στο πάρκο να ασκηθούν». Με το κινητό στο αυτό ή τη μουσική στα ακουστικά, βρίσκονται στον δικό τους πλαστό κόσμο, όχι εδώ, όχι τώρα.

Θα γυρίσουν ή θα σταθούν, αν κινδυνέψει από την πτώση ένας άνθρωπος. «Μεγάλη» απώλεια…μόνο για λίγο κι αυτό….Θα γίνει μεγάλη φασαρία, θα «ζητηθούν ευθύνες», θα γράψουμε πολλές σοφιστείες, θα θρηνήσουμε (ίσως), και μετά θα προχωρήσουμε…θα συνεχίσουμε να είμαστε απών, θα κάνουμε ακριβώς ό,τι κάναμε πριν… σα να μην άλλαξε τίποτα. Αν πέσει μόνο το δέντρο, ε και τι έγινε; Δεν φώναξε, «βοήθεια, με πνίγετε, ασεβείτε»!

Πέφτει ένα αεροπλάνο σε μια άλλη χώρα αλλά δε σε νοιάζει, φτάνει να μην είναι οι δικοί σου συγγενείς επάνω. Γίνεται σεισμός, πόλεμος, αλλά οι χιλιάδες νεκροί δεν σε απασχολούν όταν είσαι κολλημένος στην κίνηση, τρέχοντας να προλάβεις το ραντεβού, που η καταραμένη διαδήλωση σε εμποδίζει να φτάσεις. Τις προάλλες είχα την ευκαιρία να μυρίσω το θάνατο, να βλέπω ζωντανούς νεκρούς να μπαίνουν στο τελεφερίκ για να δώσουν το συνηθισμένο παρόν τους στο καζίνο…νομίζουν κι αυτοί πως ζουν!


«Εμπιστεύεσαι τους άλλους» λες, «μέχρι αποδείξεως τουναντίον», χωρίς φυσικά ν’ αντιλαμβάνεσαι πως αυτό το «μέχρι αποδείξεως τουναντίον» παίζει ουσιαστικά, κρυφά και αθόρυβα εξ’ αρχής. Το αρνείσαι φυσικά, όμως για μέτρα πόσες φορές έχεις προδοθεί στη ζωή σου. Για δες που η εμπιστοσύνη όλο και δυσκολεύει να ισχύει…. όσο κι αν επιμένεις να επαναλαμβάνεις την πιο πάνω καραμέλα σου. Και είναι σχετικά απλό… Δεν εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου! Πώς μπορείς; Αφού δεν τον γνωρίζεις καν. Καλά κρυμμένος πίσω από ιστούς από προγραμματισμούς και προσωπεία, δεν γίνεται να φανεί αυτό που θέλεις να κρύβεις. Όσο για την εμπιστοσύνη στη ζωή…. ούτε λόγος! Ας μην το αναλύσουμε άλλο γιατί θα μακρηγορήσω…

Θα συνεχίσεις να πηγαίνεις τα παιδιά σου στο σχολείο, πιστεύοντας πως μορφώνονται, θα πληρώνεις τους φόρους σου ως νομοταγής πολίτης χωρίς να γνωρίζεις ποιον ή γιατί καταπατούν, αφού «δεν έχεις άλλη επιλογή». Θα κάνεις τις διακοπές σου για να αντέχεις τη ζωή σου, θα κυνηγάς χαρτιά και υπογραφές αποφεύγοντας την έξοδο από το σύστημα που συντηρείς και θα αναρωτιέσαι πώς να υποβάλεις το άγχος (όπως σύστησε ο γιατρός), που καθημερινά γίνεται όλο και πιο απειλητικό.

Η κατάθλιψη, λένε, μέχρι το 2020 θα γίνει η πρώτη αιτία αναπηρίας παγκόσμια. Όμως εσύ τρέξε να προλάβεις τη δημόσια υπηρεσία ή την τράπεζα προτού κλείσει, τρέξε να μαγειρέψεις αγοράζοντας «βιολογικά», γράψε τα παιδιά στα φροντιστήρια και χτύπα κάρτα στην δουλειά που σού επιτρέπει να ζεις σαν σκλάβος. Το βράδυ, θα πιεις ένα ποτηράκι κρασί, θα «χαλαρώσεις» στην τηλεόραση ή θα κουτσομπολέψεις με μερικούς φίλους,θα διαβάζεις στα παιδιά. Θα κάνεις τις ιατρικές εξετάσεις σου συντηρώντας το σύστημα «υγείας» αφού δεν ξέρεις να ακούς το σώμα σου, θα διαβάσεις κάτι θετικό, θα διαλογιστείς, θα ανεβάσεις τις φωτογραφίες των παιδιών σου ή την τελευταία σου selfie στο facebook… και πάλι από την αρχή.

Δίπλα μας οι άνθρωποι υποφέρουν, αλλά δεν το ξέρουμε, γιατί υποφέρουμε κι εμείς…έστω κι αν δεν το παραδεχόμαστε έγκαιρα. Η ζωή περνά κι εμείς αναβάλλουμε μόνιμα τον ανθρωπισμό μας, κλεισμένοι πίσω από συστήματα ασφαλείας και θωρακισμένες πόρτες, νομίζουμε πως είμαστε ασφαλείς από την αλήθεια που κρύβουμε από τον Εαυτό μας.

Μη νομίζεις πως τα έχω αναφέρει όλα. Η αλήθεια στάζει δηλητήριο και δεν αντέχεις πολύ ψηλές δόσεις. Χρειάζεται πολύ θάρρος να την αντικρίσεις γιατί μόνο τότε αποκτάς την ικανότητα να διαφοροποιηθείς, να θυμηθείς πως είσαι άνθρωπος, όχι αριθμός, για να ξεκινήσεις να πετάς από πάνω σου ένα ένα, τα ψεύτικα ενδύματα, τα παγωμένα χαμόγελα, τις δήθεν ασφάλειες που σε δεσμεύουν στο φόβο και στην αρρώστια, τις επίπλαστες ανάγκες που σε κατατάσσουν ανάμεσα στους «φυσιολογικούς» της κοινωνίας που αργοπεθαίνει αλλά συντηρείται με χάπια και ενέσεις.

Χρειάζεται τεράστια βούληση να θυμηθείς πως είσαι άνθρωπος ή να το διεκδικήσεις για πρώτη φορά σε έναν κόσμο αριθμών, ποσοστών, τιμωρίας και παιδιάστικης ανταμοιβής της εξουσίας για την υποταγή σου.

Νομίζεις πως μπορείς «ν’ αλλάξεις τον κόσμο» χωρίς κόστος, χωρίς να χάσεις ή να στερηθείς οτιδήποτε, χωρίς να χρειαστεί να μετακινηθείς από τα γνώριμα, τις ασφάλειες ή τις προσδοκίες σου. Και δεν γίνεται! Ό,τι κι αν σου λένε ή θέλεις να πιστεύεις, αυτό δεν θα είναι ποτέ εφικτό!

Για την ώρα, δεν υπάρχεις. Δεν ανήκεις στον εαυτό σου. Ανήκεις στους φόβους σου, στους προγραμματισμούς και τις ανάγκες σου που κανείς, πέραν από τον εαυτό σου, δεν σου επιβάλλει.
Νομίζεις πως όλα αυτά είναι αρνητικά; Νομίζεις πως είναι καταστροφολογία; Ή μήπως νομίζεις πως σε ωθώ στην παραίτηση; Τίποτα απ’ όλα αυτά! Αντιθέτως….έχεις ήδη παραιτηθεί αλλά δεν το γνωρίζεις. Κρυφά θέλεις να πεθάνεις, να τελειώνει αυτή η άσκοπη ζωή σου, άσχετα τι δείχνεις ή τι διαλαλείς στους άλλους.

Για να γεννηθείς ως άνθρωπος, πραγματικός, ζωντανός Άνθρωπος, θα πρέπει πρώτα να αντιμετωπίσεις την αλήθεια που δεν θέλεις να δεις. Θα πρέπει κάποιος να τολμήσει να σου μιλήσει όπως δεν έχεις μάθει να ακούς από αυτούς που σε παραχαϊδεύουν. Θα πρέπει, προσπερνώντας τις παρορμήσεις σου να σταθείς σε ό,τι σε δυσκολεύει, σε ό,τι σε φανερώνει, σε ό,τι θα σε πικράνει αρχικά.

Για να αποκτήσεις την υγεία σου, σε όλα τα επίπεδα, θα πρέπει αρχικά ν’ αντιληφθείς την αρρώστια, και αυτή δεν είναι στο σώμα σου αλλά στο νου.


Για να αποκτήσει νόημα η ζωή σου θα πρέπει πρώτα να αντιληφθείς και να παραδεχτείς πως δεν έχει νόημα, πως την οδηγείς στα τυφλά, πως ακολουθείς απλά το ρεύμα (όπου κι αν ανήκεις). Θα πρέπει, κάποιος που έχει πεθάνει ήδη στον παλιό κόσμο/αντίληψη και δεν έχει κανένα όφελος από τη διατήρησή του σ’ αυτόν να σου τον δείξει, απ’ εξω, αποστασιοποιημένα, χωρίς ίχνος ενοχής, κριτικής, κατηγορίας, υποτίμησης και οίκτου. Πώς αλλιώς;

Αλλά…αυτούς τους σταυρώνεις, τους αγιοποιείς αφού φύγουν, τους ακούς όταν δεν υπάρχουν πια, τους χρησιμοποιείς για να φουσκώνεις το εγώ σου ζητώντας την αναγνώρισή τους. Είσαι έτοιμος να κατασπαράξεις οποιονδήποτε δεν ταιριάζει με τον εγκατεστημένο προγραμματισμό σου, αδυνατώντας να δεις το είδωλο στον καθρέφτη που η ζωή φέρνει μπροστά σου. Γιατί, η μόνη δύναμη της ζωής σου είσαι ΕΣΥ, κι εσύ έχεις παραδώσει το νου, το πνεύμα και όλα τα υπάρχοντά σου, στο σύστημα που υπηρετείς.

Για την ώρα… όσους αιώνες κι αν κρατάει αυτή η «ώρα»…. Γιατί η συνείδηση, η συνειδητή παρουσία στη ζωή δεν μετράει κόστος, δεν κάνει υπολογισμούς, δεν λογαριάζει τίμημα… Έχει ψυχή, έχει πνεύμα, έχει παρόν, έχει ευθύνη!


Χριστιάνα Σοφία

synthesieautou