ΜΥΡΤΩ ΓΚΙΟΥΛΗΟι ιστορίες της παλιάς Αθήνας με γοητεύουν. Ίσως φταίει ότι είμαι Αμπελοκηπιώτισσα τέταρτης γενιάς και άκουγα πάντα ιστορίες
βγαλμένες από άλλη εποχή. Οι προπαππούδες μου είχαν ένα από
τα γαλατάδικα των Αμπελοκήπων, η γιαγιά μου θυμάται την
Πανόρμου ως χωματόδρομο με πρόβατα και πήγαινε στην θάλασσα
με τα πόδια, όποτε κι εγώ με τη σειρά μου θα μοιραστώ μαζί σας
μία από της αγαπημένες μου ιστορίες.
Θα πάμε ένα ταξίδι σχεδόν έναν αιώνα πίσω, στο 1939, για να δούμε στην
πράξη ότι όποιος θέλει, βρίσκει τρόπο. Στη συμβολή των Λεωφόρων
Βασιλίσσης Σοφίας και Αλεξάνδρας, στο «παλιό τέρμα Αμπελοκήπων»,
βρίσκεται η Πλατεία Ευαγγελικής Σχολής Σμύρνης.
«Μπα, έχει και όνομα,» θα ρωτήσετε όλο απορία. Λογικό.
Είναι τόσο μικρή, που μπορεί άμα δεν την ξέρεις, μπορεί και να μην
της δώσεις σημασία.
Δεν έχει ένα όνομα μόνο, έχει δύο. Μέχρι το 1988, οπότε και πήρε το επίσημο
όνομά της, ήταν ανεπίσημα γνωστή ως το «Άλσος της μίας νυκτός».
Ξέρω ότι το όνομα ακούγεται λίγο πονηρό στα πονηρά αυτιά, όμως η αλήθεια
είναι ότι απλώς κρύβει μία πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία. Δεν θεωρώ βέβαια
απίθανο στα τόσα χρόνια της να φιλοξένησε και κάποιους έρωτες της
μιας βραδιάς, όμως και δεν μας αφορά και δεν είναι της παρούσης.
Αυτή η πλατεία λοιπόν, δεν ήταν πάντα τόσο μικρή. Για την ακρίβεια
προπολεμικά ο χώρος ήταν 7 στρέμματα και βάσει του σχεδίου πόλεως,
προοριζόταν να γίνει άλσος. Οι εργασίες όμως καθυστερούσαν, καθώς
ο Οργανισμός Διοικήσεως και Διαχειρίσεως της Εκκλησιαστικής
Περιουσίας (ΟΔΔΕΠ) αρνούνταν να εκχωρήσει την έκταση, γιατί ήθελε
να την εκμεταλλευτεί διαφορετικά.
Τη νύχτα της 2ας προς 3ης Σεπτεμβρίου 1939, με αφορμή την Ημέρα του
Δάσους που εορταζόταν στις 3 Δεκεμβρίου από το τότε καθεστώς,
ο τότε δήμαρχος Αθηναίων Αμβρόσιος Πλυτάς με την έγκριση
με τον Υπουργό Διοικήσεως Πρωτευούσης Κωνσταντίνο Κοτζιά, κατέλαβε
την έκταση, δημιούργησε μια μικρή κεντρική πλατεία, τοποθέτησε παγκάκια
και στην υπόλοιπη έκταση φύτεψε πεύκα, πικροδάφνες, λιγούστρα
και λουλούδια, και μέσα σε μία (!) νύκτα δημιούργησε το άλσος.
Ο ΟΔΔΕΠ από την πλευρά του διαμαρτυρήθηκε εντόνως, το θέμα μάλιστα
έφτασε μέχρι τον Ιωάννη Μεταξά, ο οποίος ήταν ενήμερος και σύμφωνος με
το σχέδιο του Υπουργού του, τους πρότεινε απλώς να δεχτούν την
αποζημίωση για την απαλλοτρίωση της έκτασης γιατί δεν θα
προχωρούσε η υπόθεση.
Με το πέρασμα του χρόνου, παράλληλα με τη συνεχή αύξηση του
πληθυσμού της Αθήνας, αυξανόταν και η κυκλοφορία των οχημάτων
στην πόλη. Το «Άλσος της μιας νυκτός» λοιπόν ολοένα και μίκραινε
κάθε φορά που ήταν απαραίτητη η διαπλάτυνση των γύρω δρόμων,
μέχρι που κατέληξε στην μικρή τριγωνική πλατεία που είναι σήμερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου