Δεν θα έπρεπε ποτέ να απαντάμε βιαστικά, αυτόματα. (Η εκβιαστική λειτουργία των σχολείων είναι μόνο μια πιστή αντανάκλαση/αντίγραφο της διαμορφωμένης δικής μας λειτουργίας και στάσης ζωής).
Δεν έχουμε άμεσα, ποτέ, ολόκληρη την πληροφορία. Η ανταπόκριση δεν υπακούει σε νόμους του εγώ, παρόλο που ανήκει, προσωρινά, σε συγκεκριμένο χωροχρόνο.
Πώς όμως τότε να βρισκόμαστε παρόντες, δράστες στη ζωή μας, στο δευτερόλεπτο της στιγμής που αναμένει μια απάντηση/ανταπόκριση; Στην πίεση του χρόνου. Στην αμηχανία της στιγμής...
Με έναν πολύ διαφορετικό τρόπο από αυτόν που υπηρετούμε.
Απενεχοποιημένα.
Ελεύθερα, χωρίς κριτική ή κατάταξη.
Γαλήνια, ταπεινά.
Κάτι που δεν είναι εφικτό ακόμα σε συλλογική κλίμακα.
Αν «καθίσεις σε μια γωνία και παρακολουθήσεις», μαθαίνεις αρκετά. Το εγώ σου θέλει/έχει ανάγκη να απαντήσει αμέσως. Να εξηγήσεις αυτά που θεωρείς πως δεν κατάλαβε/παρεξήγησε ο άλλος, να γεμίσεις τα κενά της μη κατανόησής του, να, να, να… Βλέπεις το σκηνικό, το αναγνωρίζεις. Ακόμα και προτού διαδραματιστεί.
Αντιλαμβάνεσαι τον πόνο του εγώ σου, τις ανάγκες του, τις διαδρομές της σκέψης του, την επιλεκτική μνήμη του που φωνάζει να παρουσιάσει, να αμυνθεί, να αποδείξει. Όλα είναι οικεία.
Κι όμως, όσες φορές κι αν ακολουθήσεις αυτή την οικειότητα, την αναγκαιότητα, που είναι στρωμένη με τις καλύτερες προθέσεις, ποτέ δεν είναι αρκετό, δε φτάνει, δε σε γεμίζει.
Ποτέ δεν λυτρώνεσαι, όσο κι αν υπερασπίζεσαι, εξηγείς, αποδεικνύεις. Οι γνώριμοι αυτοί δρόμοι δεν σου δίνουν πίσω την ολότητά σου. Δεν δημιουργούν ενότητα ή αρμονία. Ενισχύουν μόνο την απομόνωση, τον εγωισμό.
Οι οποιοιδήποτε δισταγμοί στο ν’ απαντήσεις έχουν παρόμοιες συνέπειες και επίσης αντιφατικές αντιδράσεις. Αδυναμία, ανικανότητα, άγνοια, αυτό-αμφισβήτηση. Κάπως έτσι στήνεται το πάρτι μέσα στο νου σου. Ένα γνώριμο σκηνικό. Που δεν είναι διαδικασία πια αλλά μια ήδη επιτυχημένη, αυτοματοποιημένη εφαρμογή: ένα πρόγραμμα.
Η ανάγκη να απαντήσεις σε πιέζει, είναι πραγματική. Την αισθάνεσαι στο σώμα και στο συναίσθημά σου. Σε βασανίζει, άσχετα τι κάνεις. Δεν είναι θεωρία. Όπως και η αποφυγή, η δραπέτευση, η σιωπή είναι το ίδιο, καθώς συνεχίζεις άηχα τον διάλογο που έχεις ανάγκη, μέσα σου, εσωτερικά, στην «ασφάλεια» της μη φανερωμένης/μη ομολογουμένης, αλλά παρ’ όλα αυτά, διαμορφωμένης θέσης σου.
Είναι αστείο το τι θεωρούμε κρυφό, άρα «ακίνδυνο».
Είναι ακόμα πιο αστεία η επίμονη διαβεβαίωση πως ακούμε…
Οι άνθρωποι δεν επικοινωνούν πραγματικά για να ξεδιαλύνουν, να πληροφορήσουν ή να εξηγήσουν. Όλα αυτά είναι προ-στάδια και ανάγκες μιας εσωτερικής επικοινωνίας με τον Εαυτό μας που δεν συμβαίνει. Κενά που πιέζουν να γεμίσουν.
Οι άνθρωποι επικοινωνούν πραγματικά όταν είναι για να μοιραστούν αυτά που ήδη γνωρίζουν και οι δυο. Είναι μια εντελώς ισότιμη, συν-παρουσία που δεν μπορεί παρά να ενώσει, να συνδέσει, να εναρμονίσει.
Κάτι που είναι ακόμα σπάνιο, άγνωστο, απειλητικό για τα φοβισμένα εγώ.
Οι σχέσεις-επικοινωνίες που δεν προτάσσουν το «παντοδύναμο» εγώ, παραμένουν λίγες και άχρονες.
Δεν φθείρονται.
Είναι φτιαγμένες σε άλλες διαστάσεις, άλλες συχνότητες και δεν επιβάλλονται, δεν εμποδίζονται, δεν δεσμεύονται. Εκούσια εκφράζονται, από την ίδια την υπηρεσία της Αλήθειας/φανέρωσης. Δεν ελέγχονται. Συμβαίνουν. Δεν τις ορίζεις, δεν τις επιβάλλεις. Πάντα προσφέρουν, ποτέ δεν στραγγίζουν, δεν κλέβουν. Προσθέτουν, δεν περιορίζουν, δεν στερούν.
Πρέπει να τις ζήσεις για να τις ξέρεις. Τότε τις αναγνωρίζεις. Και τις υπηρετείς, τις τιμάς, τις σέβεσαι. Γιατί είσαι Εσύ, γιατί και ο άλλος είσαι Εσύ. Δεν υπάρχει διαφορά γιατί βρίσκεστε σε κοινό έδαφος. Μέρη του Όλου, εκφράσεις του Ενός.
Απλά μείνε μακριά από τις καρδούλες, τα λουλουδάκια, την "αγάπη", τις έτοιμες εικόνες των ονείρων σου. Γιατί αυτή η επικοινωνία, η συν-παρουσία δημιουργείται. Δεν έχεις δεδομένα. Βρίσκεσαι σε άγνωστο έδαφος.
Ένα κλειδί για το δρόμο σου (όχι το μοναδικό ούτε χαραγμένο "σε πέτρα" αλλά στα όνειρα, στο χρόνο)....
Είναι το Θηλυκό που δημιουργεί αυτές τις επικοινωνίες...Το Αρσενικό τις φωτίζει. Μαζί διαπερνούν τις ψευδαισθήσεις του διαχωρισμού, της απομόνωσης.
Και το Παιδί γεννιέται... Η Ιερή Οικογένεια.
Πέρα από το φόβο...
Χριστιάνα Σοφία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου