73 χρόνια μετά από την αποτρόπαια δολοφονία της Ηλέκτρας Αποστόλου, εκδήλωση τιμής στην ηρωίδα κομμουνίστρια πραγματοποίησαν, την Τετάρτη 5 Ιούλη, στο Πολιτιστικό Κέντρο «Ηλέκτρα Αποστόλου» στο...
Ηράκλειο Αττικής οι Οργανώσεις Βόρειου Τομέα Αττικής του ΚΚΕκαι της ΚΝΕ και το Παράρτημα Ηρακλείου ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ .
Την κεντρική ομιλία έκανε η Γιώτα Ταβουλάρη, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, ενώ η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με κατάθεση στεφάνων από την ΚΕ του ΚΚΕ και την ΚΟ Ηρακλείου του ΚΚΕ. Αντί στεφάνου χρήματα στο Κόμμα προσέφεραν το Παράρτημα ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ Ηρακλείου και ο Σύλλογος Γυναικών Ηρακλείου.
Ξεκινώντας την ομιλία της, η Γ. Ταβουλάρη ανέδειξε ότι η ζωή της Ηλέκτρας ήταν ταυτισμένη με το ΚΚΕ και τον αγώνα για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση. Επικεντρώθηκε στα πολύτιμα διδάγματα που αντλούνται από τη στάση της Ηλέκτρας. Όπως είπε, από το στόμα της δεν βγήκε ούτε μια λέξη, παρά τα φρικτά βασανιστήρια. Οι απαντήσεις της, κατά τη διάρκεια της ανάκρισης και των βασανιστηρίων από αξιωματικούς της Γκεστάπο και μια ομάδα από Έλληνες δήμιους με βούρδουλες και συρματόσχοινα, δείχνουν ότι ο φόβος μπροστά στο θάνατο ήταν πολύ αδύναμος έως και ανύπαρκτος, σε σύγκριση με τον υπαρκτό, πραγματικό φόβο της υποχώρησης, της εγκατάλειψης του αγώνα.
Στο ερώτημα «Πώς σε λένε;», «Ελληνίδα» απαντάει η Ηλέκτρα. «Πού κατοικείς;», «Στην Ελλάδα», απαντάει τολμηρά. «Ποιοι είναι οι συνεργάτες σας;», «Οι Έλληνες», απαντάει. «Από ποιον έπαιρνες οδηγίες;», «Από την πατρίδα», απαντάει πάλι.
Σε άλλο σημείο, η ομιλήτρια ανέφερε: «Η ιστορία της Ηλέκτρας δεν συζητιέται μόνο από τους κομμουνιστές. Το θαυμασμό για το θάνατό της, τις συνθήκες που έγινε, τον εκφράζουν με το δικό τους τρόπο και άλλοι, είτε με πρόθεση αγαθή είτε όχι. Ο πιο συνηθισμένος τρόπος είναι η αποκομμουνιστικοποίηση του ήρωα, η αποκομμουνιστικοποίηση του σκοπού της θυσίας, η αποκομμουνιστικοποίηση του κινήτρου της αυτοθυσίας, της αφοβίας μπροστά στο θάνατο».
Συνοψίζοντας, η Γ. Ταβουλάρη κατέδειξε πως καθώς σήμερα διανύουμε περίοδο που οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις έχουν ήδη αναδείξει τον κίνδυνο ενός γενικευμένου πολέμου, με κέντρο μάλιστα ή ένα από τα κέντρα την περιοχή όπου γεωστρατηγικά ανήκει η Ελλάδα, αξίζει τιμώντας την Ηλέκτρα, τιμώντας την Ιστορία του εργατικού - λαϊκού κινήματος να ξανασκεφτούμε όχι αν χρειάζονται θυσίες για την εδαφική ακεραιότητα κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου, αλλά με ποια πλευρά θα πρέπει να είναι ο λαός: Με την εργατική τάξη ή με την αστική, με το εργατικό - λαϊκό μέτωπο ή τη συμμαχία των αστικών δυνάμεων; Με τη σημαία του λαού ή με τη σημαία των εκμεταλλευτών, είτε είναι αμυνόμενοι είτε επιτιθέμενοι; Η δική μας απάντηση είναι γνωστή: Με τη σημαία των λαών κατά των ιμπεριαλιστών, με τη σημαία της εργατικής τάξης και του επαναστατικού κινήματός της.
Κλείνοντας σημείωσε: «Τιμούμε την Ηλέκτρα, τιμούμε όλους τους κομμουνιστές και τις κομμουνίστριες, τους ήρωες και τις ηρωίδες της ταξικής πάλης, εδραιώνοντας και μπολιάζοντας πιο δυνατά μέσα στο εργατικό και λαϊκό κίνημα τη δική τους ακλόνητη πεποίθηση, για την οποία έδωσαν χωρίς δεύτερη σκέψη ακόμα και τη ζωή τους: Ότι ο καπιταλισμός δεν είναι ανίκητος, ότι μπορούμε να οικοδομήσουμε μια ανώτερη οργάνωση της κοινωνίας, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο».
Ηράκλειο Αττικής οι Οργανώσεις Βόρειου Τομέα Αττικής του ΚΚΕκαι της ΚΝΕ και το Παράρτημα Ηρακλείου ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ .
Την κεντρική ομιλία έκανε η Γιώτα Ταβουλάρη, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, ενώ η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με κατάθεση στεφάνων από την ΚΕ του ΚΚΕ και την ΚΟ Ηρακλείου του ΚΚΕ. Αντί στεφάνου χρήματα στο Κόμμα προσέφεραν το Παράρτημα ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ Ηρακλείου και ο Σύλλογος Γυναικών Ηρακλείου.
Ξεκινώντας την ομιλία της, η Γ. Ταβουλάρη ανέδειξε ότι η ζωή της Ηλέκτρας ήταν ταυτισμένη με το ΚΚΕ και τον αγώνα για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση. Επικεντρώθηκε στα πολύτιμα διδάγματα που αντλούνται από τη στάση της Ηλέκτρας. Όπως είπε, από το στόμα της δεν βγήκε ούτε μια λέξη, παρά τα φρικτά βασανιστήρια. Οι απαντήσεις της, κατά τη διάρκεια της ανάκρισης και των βασανιστηρίων από αξιωματικούς της Γκεστάπο και μια ομάδα από Έλληνες δήμιους με βούρδουλες και συρματόσχοινα, δείχνουν ότι ο φόβος μπροστά στο θάνατο ήταν πολύ αδύναμος έως και ανύπαρκτος, σε σύγκριση με τον υπαρκτό, πραγματικό φόβο της υποχώρησης, της εγκατάλειψης του αγώνα.
Στο ερώτημα «Πώς σε λένε;», «Ελληνίδα» απαντάει η Ηλέκτρα. «Πού κατοικείς;», «Στην Ελλάδα», απαντάει τολμηρά. «Ποιοι είναι οι συνεργάτες σας;», «Οι Έλληνες», απαντάει. «Από ποιον έπαιρνες οδηγίες;», «Από την πατρίδα», απαντάει πάλι.
Σε άλλο σημείο, η ομιλήτρια ανέφερε: «Η ιστορία της Ηλέκτρας δεν συζητιέται μόνο από τους κομμουνιστές. Το θαυμασμό για το θάνατό της, τις συνθήκες που έγινε, τον εκφράζουν με το δικό τους τρόπο και άλλοι, είτε με πρόθεση αγαθή είτε όχι. Ο πιο συνηθισμένος τρόπος είναι η αποκομμουνιστικοποίηση του ήρωα, η αποκομμουνιστικοποίηση του σκοπού της θυσίας, η αποκομμουνιστικοποίηση του κινήτρου της αυτοθυσίας, της αφοβίας μπροστά στο θάνατο».
Συνοψίζοντας, η Γ. Ταβουλάρη κατέδειξε πως καθώς σήμερα διανύουμε περίοδο που οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις έχουν ήδη αναδείξει τον κίνδυνο ενός γενικευμένου πολέμου, με κέντρο μάλιστα ή ένα από τα κέντρα την περιοχή όπου γεωστρατηγικά ανήκει η Ελλάδα, αξίζει τιμώντας την Ηλέκτρα, τιμώντας την Ιστορία του εργατικού - λαϊκού κινήματος να ξανασκεφτούμε όχι αν χρειάζονται θυσίες για την εδαφική ακεραιότητα κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου, αλλά με ποια πλευρά θα πρέπει να είναι ο λαός: Με την εργατική τάξη ή με την αστική, με το εργατικό - λαϊκό μέτωπο ή τη συμμαχία των αστικών δυνάμεων; Με τη σημαία του λαού ή με τη σημαία των εκμεταλλευτών, είτε είναι αμυνόμενοι είτε επιτιθέμενοι; Η δική μας απάντηση είναι γνωστή: Με τη σημαία των λαών κατά των ιμπεριαλιστών, με τη σημαία της εργατικής τάξης και του επαναστατικού κινήματός της.
Κλείνοντας σημείωσε: «Τιμούμε την Ηλέκτρα, τιμούμε όλους τους κομμουνιστές και τις κομμουνίστριες, τους ήρωες και τις ηρωίδες της ταξικής πάλης, εδραιώνοντας και μπολιάζοντας πιο δυνατά μέσα στο εργατικό και λαϊκό κίνημα τη δική τους ακλόνητη πεποίθηση, για την οποία έδωσαν χωρίς δεύτερη σκέψη ακόμα και τη ζωή τους: Ότι ο καπιταλισμός δεν είναι ανίκητος, ότι μπορούμε να οικοδομήσουμε μια ανώτερη οργάνωση της κοινωνίας, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο».
"902"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου