by despinarion
Angela, γωνια Πατησιων και Ροσταν. Ο συνδυασμος χειμερινου και θερινου σινεμα. Μικρη μα συμπαθητικη αιθουσα με καθισματα απο κοκκινο βελουδο. Τα καλοκαιρια ολοι στην ταρατσα. Υπαρχουν στιγμες απο τα μικρα μας χρονια που ειναι ανεξιτηλα χαραγμενες στο μυαλο για καποιο λογο. Πιθανοτατα γιατι καποια εμπειρια η εικονα τις σημαδεψε. Με θυμαμαι στην θερινη αιθουσα να βλεπω το εργο “Ενας ανδρας και μια γυναικα”, με την Ανουκ Αιμε και τον Ζαν Λουϊ Τρεντινιαν. Τι εργαρα, τι μουσικη τι αγαπη! Μοντερνο αρχιτεκτονημα για την εποχη του το σινεμα Αντζελα. Πριν κτισθει εκει. υπηρχε ενα διοροφο σπιτι οπου στο ισογειο ηταν το γαλακτοπωλειο του Μινεττα και ηταν ιδιοκτησια του Λευτερη του Μουζακη, ιδρυτη της βιομηχανιας κλωστων “πεταλουδα”.
Δεξια η ερημη κοκκινη βιλα Κλωναριδη. Στο blog της ομαδας Παυσανιας υπαρχει ενα ωραιοτατο αρθρο για την κοκκινη εγκαταλελειμμενη βιλα. Σαν παιδι θυμαμαι την δεσποινιδα Κλωναριδη με τα δυο σκυλια της. Hδη ηταν προχωρημενης ηλικιας.
Σταση Κλωναριδου. Κατεβαινω απο το τρολλεϋ για λιγο. Εδω ειναι η δικη μου σταση. Ακριβως μπροστα απο το παλιο εργοστασιο ζυθοποιιας Φιξ. Απεναντι απο το εργοστασιο ενα διοροφο λευκο σπιτι γνωστο σαν “λευκη βιλα Κλωναριδη”. Αρχικα ιδιοκτησια Κλωναριδη αγοραστηκε απο τον Εμμανουηλ Παυλιδη καπου αναμεσα στο 1900 και 1915 για να χρησιμοποιηθει σαν θερινη κατοικια. Τοτε τα Πατησια ηταν απο τις ωραιοτερες εξοχες της Αθηνας. Το 1917 οταν η δεσποινις Δεσποινα Παυλιδου (γιαγια του δεσποιναριου) παντρευτηκε τον κυριο Ροδολφο Δρακουλη (παππου του δεσποιναριου), το σπιτι αυτο εγινε μονιμη κατοικια της νεας οικογενειας. Σ’αυτο το σπιτι γεννηθηκε και η δεσποινις Δαφνη Δρακουλη (μαμα του δεσποιναριου). Σ’αυτο το σπιτι εφυγε η κυρια Δεσποινα Δρακουλη σε πολυ νεαρη ηλικια 48 ετων. Σ’αυτο το σπιτι ηρθε αργοτερα μωρο το δεσποιναριον και περασε τα πεντε πρωτα χρονια της ζωης του.
Μνημες απο το “παλιο παλιο το σπιτι” -ετσι συνηθιζα να το λεω παντα-εχω σε μορφη στατικων εικονων. Ψηλα καγκελλα χωριζαν τον κηπο απο την οδο Πατησιων. Δυο ημικυκλιες μαρμαρινες σκαλες οδηγουσαν στο κεφαλοσκαλο του οροφου. Δυο τεραστιοι φοινικες στολιζαν τον κηπο. Δροσερα μπουζια φυτρωναν γυρω γυρω απο τους φοινικες.
Οι φωτογραφιες ειναι απο το σπιτι της Πατησιων 318. Στην μεσαια ο μπαμπας κρατα με καμαρι το δεσποιναριον και απεναντι διακρινουμε το εργοστασιο του Φιξ.
Σταση Κλωναριδου. Την δεκαετια του ’60 στη θεση της “λευκης βιλας” χτιζεται ο μεγαλυτερος μεχρι τοτε κινηματογραφος της Αθηνας. Το ονομα αυτου Πιγκαλ και η χωρητικοτητα 1800 θεσεις. Απο τις πρωτες κλιματιζομενες αιθουσες. Αργοτερα στεγαστηκε εκει μια αγορα ηλεκτρικων ειδων. Ηδη ομως το δεσποιναριον ειχε μεταφερθει λιγο πιο βορεια στην περιοχη Κυπριαδου.
Σταση Κλωναριδου. Εκει σταματα και το σχολικο του Αρσακειου του Ψυχικου που μεταφερει το δεσποιναριον για τρια χρονια στο πρωτο του σχολειο.
Γωνια Πατησιων και Γαλατσιου. Στον ιδιο χωρο που σημερα λειτουργει ενα Starbucks, το γαλακτοπωλειο του Νωντα και του Θεμιστοκλη. Τρικυκλη μοτοσυκλεττα και ο Νωντας μοιραζε γαλα φορωντας ενα χοντρο πετσινο που τον προστατευε απο τη χειμωνιατηκη υγρασια. Ο Νωντας και ο Θεμιστοκλης πιο παλια ηταν τα “γαλατακια” συνομηλικοι της δεσποινιδας Δαφνης και παρεα στα παιχνιδια της γειτονιας. Νομισματα στις ραγιες του τραμ, γινοτουσαν κοπιδια, και τα κοπιδια εκοβαν χαρτονινες φιγουρες του Καραγκιοζη, και το θεατρο σκιων επαιρνε σαρκα και οστα στην Πατησιων 318.
Εκει εφτασε το λαντω με την μικρη Τινα στα τεσσερα μου χρονια. Με ενα μωρο λεπτουλικο κι ενα σωρο πακεττα δωρα για το δεσποιναριον. Δεν την εφερε ο πελαργος, ηρθε με λαντω! Τα δωρα σαν καλοπιασμα που θαπρεπε τωρα να μοιραζομαι αγαπες, παιχνιδια και αγκαλιες.
Πατησιων 316, η μαντρα του κ. Μιχα με οικοδομικα υλικα. Λοφοι τα τσαϊλια και ο ασβεστης. Τα λευκα γοβακια του δεσποιναριου με peep toe και φιογκακι μπαζουν οταν ανεβαινει στο λοφο με τον ασβεστη και βουλιαζει μεσα. Κλαμα, ηταν τα πρωτα γοβακια. Εσυ παιδι μου δε θα παψεις ποτε να εισαι αγοροκοριτσο. Με αλογα γινοταν καποτε οι μεταφορες. Ινιοχος ο Ταξιαρχης που δε μου αρεσε το ονομα του και τον ελεγα Ζαχαρια. Φημες ελεγαν οτι καποτε αφηνιασε το αλογο του Ταξιαρχη στον Αγιο Λουκα και επαθε ο κοσμος τραμπακουλο.
Σταση Κλωναριδου. Με παιρνει η αναμνηση και με σηκωνει. Καιρος να ξαναμπω στο τρολλεϋ. Εχουμε δρομο ακομα. Ενα Κανιγγος παρακαλω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου