Η ΑΓΝΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ

του Πρωτοπρ. Νικολάου Μανώλη

Εφημέριος του Ι.Ν. Αγίου Σπυρίδωνος Τριανδρίας Θεσσαλονίκης

«Ἄνθρωπος τὶς προσῆλθε τῷ Ἰησοῦ λέγων· διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω;»

Πληγωμένες, ζαλισμένες, ἀπαισιόδοξες νέες ὑπάρξεις· πολλές, πάρα πολλὲς ἔφτασαν καὶ φέτος στὸ πετραχήλι τοῦ ἱερέως. Πλησιάζοντας τὸ Πάσχα, μὲ τὸν ἕναν ἢ τὸν ἄλλον τρόπο, ἦρθαν στὴν Ἐκκλησία καὶ ζήτησαν διέξοδο ἀπὸ τὰ βάσανά τους, μερικοὶ ἐρχόμενοι ὄχι μὲ βέβαιες ἐλπίδες γιὰ κάτι. Δὲ θὰ σταθῶ στὰ ποικίλα προβλήματα μὲ τὰ ὁποῖα ἦταν φορτωμένες αὐτὲς οἱ ψυχές, μὰ στὸ γεγονὸς τῆς ἁγνότητας ποὺ ἀνακάλυψα μέσα τους. Τὴ ζήλεψα αὐτὴν τὴν ἁγνότητα…

Δὲν εἶμαι σίγουρος ἂν τὸ δῶρο τοῦ Θεοῦ, ἡ κρίση τῆς ἐποχῆς μας, εἶναι ἡ αἰτία ποὺ αὐτὰ τὰ παιδιὰ ἔγιναν πιὸ ἀπονήρευτα ἀπὸ παλιά. Συνάντησα παιδιὰ χτυπημένα, δουλεμένα, πονεμένα, πού εἶχαν ἀνάγκη νὰ ξεπεράσουν στὰ γρήγορα τὴ λογικὴ μὲ τὶς ἀντιρρήσεις της γιὰ τὴν Πίστη. Μὲ λαχτάρα νὰ πιαστοῦν ἀπὸ τὸν σοφό, παρακλητικὸ καὶ παρηγορητικὸ λόγο τοῦ παπᾶ. Αἰφνιδιάστηκαν ἐντελῶς ὅταν ἀντιλήφθηκαν πὼς μπροστά τους προσφερόταν αὐτὸ ποὺ τοὺς ἔλειπε βαθιά, ποὺ ὁ ψεύτικος ντουνιὰς δὲν τοὺς τὸ πρόσφερε· ἡ ἀγάπη. Διαπίστωσα πὼς ἂν τοὺς δώσεις τὴν ἀγάπη, δὲν τὴν παζαρεύουν· τὴν ἐκτιμοῦν δεόντως ἀπολαμβάνοντας την. Μόνο νὰ εἶναι ἀγάπη αὐτὸ ποὺ θὰ δώσεις…

Μόλις συναντήσουν τὸ γνήσιο, ἁπλὸ καὶ ἀνόθευτο τοῦ Χριστοῦ, ξέρουν νὰ τὸ ἀπολαύσουν. Δὲν ἔχουν πολλὲς ἀπαιτήσεις, ἀρκοῦνται σὲ αὐτὸ ποὺ ἀναγνωρίζουν σὰν κομμάτι τους· γιατί μέσα, βαθιά, τοὺς εἶναι οἰκεῖος ὁ Χριστός. Τὰ στοιχεῖα Του, φωλιάζουν μέσα τους, τὸ «κατ’ εἰκόνα ἡμετέραν καὶ καθ’ ὁμοίωσιν». Ἀπὸ τὴ Βάπτισή τους τὸ DNA μεταλλάχθηκε, πῆρε χαρακτηριστικά Του Χριστοῦ ποὺ τώρα τὸ ἀκοῦν νὰ βοᾶ μέσα τους. Εὐλογημένη Ὀρθοδοξία, τί δῶρα δίνεις στὰ παιδιά σου!

Βοηθᾶ πολὺ ἡ αἴσθηση πὼς γι Αὐτὸν ποὺ τοὺς ἀποκαλύπτεται εἶναι μοναδικοί. Καταλαβαίνουν πὼς ὁ Χριστός, τοὺς «καλεῖ μὲ τὸ ὄνομα», αἰσθάνονται πρόσωπα σὲ ἀντιδιαστολὴ μὲ τὸ χαῶδες του κόσμου ποὺ τοὺς κατάντησε μάζα, ἄτομα, ἀριθμούς, ἀπρόσωπα ὄντα. Προσλαμβάνει ἀξία ἡ ζωὴ γιατί ὁ Κύριος εἶναι ἡ Ζωή. Βλέπουν τὴ θυσία Τοῦ Χριστοῦ καὶ αἰσθάνονται εὐγνωμοσύνη, γιατί εἶναι νέοι καὶ ἁγνοί. Δὲν ἔχει σημασία πόσο βαθιὰ στὴν ἁμαρτία μπῆκαν· σημασία ἔχει ὅτι Ἐκεῖνος τοὺς ἀγαπᾶ καὶ τὸ νιώθουν. Καὶ εἶναι ἕτοιμοι νὰ τὸν ἀκολουθήσουν.

Ὅλα τὰ κάνει ἡ ἀγάπη. Γιατί ὁ Θεός εἶναι Ἀγάπη. Καὶ οἱ νέοι εἶναι εὐαίσθητοι, αἰσθάνονται εὐκολότερα καὶ ἀντιδροῦν θετικά. Ἴσως ὄχι μὲ τὶς συνηθισμένες πρακτικὲς τῶν ὑπολοίπων Χριστιανῶν, τῶν παλαιότερων καὶ πιὸ ἔμπειρων, τῶν πιὸ θεοσεβούμενων. Οἱ τελευταῖοι, ἐκφράζουν τὴν λατρεία τους μὲ συγκεκριμένα σχήματα ποὺ οἱ νέοι ἴσως δὲν τὰ γνωρίζουν. Ἔχουν ὅμως τὴ διάθεση νὰ ἀκούσουν, νὰ δοῦν καὶ νὰ μάθουν. Ἂς προσέξουμε οἱ παλαιότεροι, μήπως τοὺς κακο-χαρακτηρίσουμε τοὺς νέους ποὺ ὑστεροῦν στὰ ἐξωτερικὰ σχήματα. Γιατί καμιὰ φορά τούς χριστιανοὺς μᾶς ἀπασχολεῖ περισσότερο ἡ βιτρίνα καὶ χάνουμε τὴν οὐσία. Καλὸ εἶναι νὰ πάρουμε παράδειγμα ἀπὸ τὴν ἁγνότητα τῶν παιδιῶν, παρατηρώντας τα μὲ κατανόηση, ἀγάπη ἀλλὰ καὶ κρυφὸ θαυμασμό. Εἶναι σίγουρο πὼς πολλὰ θὰ κερδίσουμε· ταυτόχρονα δὲ θὰ φανοῦμε σὰν δάσκαλοι τῆς Πίστης ἂν τοὺς νέους μας τοὺς προσεγγίσουμε σὰν ἴσους καὶ καλύτερους. Νὰ πᾶμε κοντά τους σὰ μαθητούδια, νὰ μάθουμε ἀπὸ τὴν καρδιά τους· μέσα ἐκεῖ θὰ βροῦμε Τὸν Χριστό!

Οἱ νέοι εἶναι τὰ «ἀγγελούδια» μας! Δὲν ἔχει καμία σημασία ἂν ἔχουν μπλέξει. Αὐτὸ ποὺ ἀξίζει εἶναι ἂν ἔχουν τὴν εὐχή μας, ἂν τὰ εὐλογοῦμε νὰ συναντήσουν τὸν Χριστό. Τοὺς εὐχόμαστε τοὺς νέους μας; Ναί, πολλοὶ ἔχουν πάρει τὸν στραβὸ δρόμο, ἔχουν μπλέξει μὲ τὰ ναρκωτικά, μὲ τὴν πορνεία, μὲ τὴν ὁμοφυλοφιλία. Ἔχουν χωθεῖ ἐνδεχομένως βαθιὰ σὲ ἀλλότριες καὶ ὑποχθόνιες καταστάσεις, ἀναρχισμοῦ, σατανισμοῦ καὶ ἐγκληματικότητας. Ἔχουν ἀρνηθεῖ τὴν Πίστη, ἔχουν ἀρνηθεῖ τὰ ἰδανικὰ τῆς φυλῆς μας· ἀλλὰ εἶναι τὰ «ἀγγελούδια» μας. Εἶναι τὰ παιδιά μας καὶ ἡ ἐλπίδα μας. Νὰ πέσουμε στὰ γόνατο ἐκλιπαρώντας τὴν Κυρία Θεοτόκο νὰ σώσει τὰ νιάτα ὅπου καὶ ἂν βρίσκονται. Δὲν γίνεται ἁπλῶς «χαρὰ ἐν τῷ οὐρανῶ ἐπὶ ἐνὶ ἁμαρτωλῶ μετανοούντι» ὅταν ὁ ἁμαρτωλὸς αὐτὸς εἶναι νέος, γίνεται πανήγυρη. Καὶ ἀξίζει νὰ προσπαθήσουμε πολύ, γιὰ νὰ συμβάλουμε καὶ μεῖς στὴ γιορτὴ τῶν οὐρανῶν!

Μεγάλη ἡ εὐθύνη τῶν ποιμένων τῆς Ἐκκλησίας. Πρῶτοι ἐμεῖς νὰ βάλλουμε ὡς ἀρχή μας, νὰ γεμίζουμε τὸ ἅγιο δισκάριο στὴν προσκομιδὴ μὲ ψιχουλάκια ἀπὸ τὴ μνημόνευση τῶν νέων μας. Νὰ τὰ προσευχόμαστε τὰ νιάτα καὶ νὰ τὰ ἁγιάζουμε μὲ τὶς εὐχές μας. Νὰ τὰ προσεγγίζουμε μὲ ἁπλότητα καὶ ταπείνωση, μὲ ἀνοχὴ καὶ ἐκτίμηση. Δῶρο εἶναι ἀπὸ τὸν Θεό, ποὺ οἱ νέοι μας ἀκόμη μᾶς θέλουν, μᾶς ἀκοῦν καὶ μᾶς δέχονται. Ἂς τοὺς ἀνταμείψουμε προσφέροντάς τους τὴν ἀγάπη μας καὶ τὴν θυσία μας. Γιατί ὅπως ἡ ἀγάπη χωρὶς θυσία ἀξία δὲν ἔχει, ἔτσι καὶ ἡ ἱεροσύνη χωρὶς αὐταπάρνηση δὲν ἀξίζει. Χρέος μας, γεμάτοι ὅπως εἴμαστε ἀπὸ Ὀρθοδοξία καὶ Διακονία στὴν Ἐκκλησία Τοῦ Χριστοῦ, νὰ μεταδώσουμε τὰ δῶρα τοῦ ἁγίου Πνεύματος σὲ ὅλους καὶ κυρίως στοὺς νέους.

Ὁ ποιητὴς Γ. Βερίτης, σὲ ἕνα ποίημά του πολὺ γλαφυρά παρουσιάζει τὴν ἀπάντηση τῶν νιάτων στὴν πρόσκληση τοῦ Χριστοῦ γιὰ συμπόρευση. Ἂς ἔχουμε στὴν ψυχὴ μας αὐτὴν τὴν ἀπάντηση· ἡ νεολαία ὡς ἰδανικὸ στὴν πορεία της καὶ οἱ μεγαλύτεροι ὡς ἀφορμή σεβασμοῦ καὶ ἀγάπης.

Στὴν πρόσκλησή σου, Λυτρωτή,

καὶ στὸν εἰρηνικὸ στρατό σου,

τὰ νιάτα πρῶτα τὸ παρὼν

θαρθοῦν μὲ φλογερὴ καρδιὰ νὰ δώσουν.

Γιὰ τὴν ἀγάπη σου, Χριστέ,

καὶ γιὰ τὴν πίστη σου τὴ θεία,

ἕτοιμοι ἐμεῖς κάθε στιγμὴ

τὰ πάντα νὰ προσφέρουμε θυσία.

Γλυκὲ Ναζαρηνὲ

καὶ Γιὲ τοῦ Ὑψίστου,

Ἐσὲ ὁ καθένας μᾶς λατρεύει κι ἀγαπᾶ

μ’ ὅλη τὴ θέρμη τῆς ψυχῆς του.

Ἐλᾶτε, ἀδέρφια, στὴν ἁγνὴ

ζωή, τὴν μόνη τιμημένη,

τὴν ἀναστάσιμη χαρὰ

νὰ δώσουμε στὴ γῆ τὴν πονεμένη.

Ἐλᾶτε, ἀδέρφια, στοὺς τρανοὺς

καὶ τρισευγενικοὺς ἀγῶνες.

Ἀθάνατη γιὰ μᾶς τιμὴ

καὶ τώρα καὶ στοὺς ἄπειρους αἰῶνες.

Γλυκὲ Ναζαρηνὲ

καὶ Γιὲ τοῦ Ὑψίστου,

Ἐσὲ ὁ καθένας μας λατρεύει κι ἀγαπᾶ

μ᾿ ὅλη τὴ θέρμη τῆς ψυχῆς του.