Σήμερα θα μιλήσουμε για έναν επίσης εξαίρετο ηθοποιό αυτοδίδακτο, έναν καταπληκτικό μίμο, έναν φανταστικό άνθρωπο. Έναν καλλιτέχνη που δεν γνωρίζουμε πολλά γι’ αυτόν, αλλά το ταλέντο, η μορφή και τα απίστευτα ‘’σαρδάμ’’ του, είναι χαραγμένα στην μνήμη μας και στην καρδιά μας.
Το γέλιο και οι ευχάριστες στιγμές που μας κάνει να περνάμε, ακόμα και σήμερα μαζί του, είναι κάτι που θα μείνει ανεξίτηλο στον χρόνο. Σας παρουσιάζω:
Ο Φίλιος Φιλιππίδης, γνωστός σε όλους μας ως Αγκόπ, γεννήθηκε το 1916 στην Κωνσταντινούπολη. Σε μικρή ηλικία και μετά την Μικρασιατική Καταστροφή, ήρθε στην Αθήνα μαζί με την οικογένεια του και πολύ γρήγορα άρχισε να ξεχωρίζει για το υποκριτικό του ταλέντο και ν’ αρχίσει να υπηρετεί την Τέχνη, που τόσο αγαπούσε.
Η πρώτη του επαγγελματικά εμφάνιση έγινε με τον θίασο Θ. Κολλάρου και Ρ. Ρουγκέρη σε μια περιοδεία που έκαναν το 1934.
Κατά κύριο λόγο ήταν αυτοδίδακτος και έπαιζε όπου του γινόταν πρόταση, είτε σε μικρές σκηνές της Αθήνας και του Πειραιά, είτε περιοδεία στην επαρχεία. Δούλεψε στη ‘’Μάντρα του Αττίκ, στην ‘’Αίγλη Ζαππείου’’ και σε πολλές άλλες σκηνές. Η προσπάθεια του να κάνει όσο μπορούσε πιο καλά αυτό που λάτρευε, σύντομα ανταμείφτηκε και κατάφερε να γίνει ένας από τους πιο δημοφιλής πρωταγωνιστές του βαριετέ και της επιθεώρησης.
Οι βασικοί ρόλοι που ενσάρκωνε, ήταν κυρίως αυτός του ‘’Αγκόπ’’, ο οποίος ήταν ένας
κουτοπόνηρος αφελής Αρμένης πρόσφυγας, ο οποίος δεν μπορούσε να μιλήσει πολύ καλά τα Ελληνικά και έτσι οι λέξεις ‘’φηριμίδα’’, ‘’ραδικόφωνο’’, ‘’σοκονομονείο’’ και πολλές ακόμα μπερδεμένες λέξεις, προκαλούσαν την ευχάριστη διάθεση στο κοινό και φυσικά το άφθονο γέλιο.
Ένας ακόμα ρόλος που ενσάρκωνε, ήταν αυτός του ‘’Προκόπη’’, ο οποίος ήταν ένας καλοκάγαθος λαϊκός τύπος, ο οποίος όμως του άρεσε να αφηγείται διάφορα πράγματα, αλλά να δίνει μεγαλύτερη έμφαση στο τραγικό σημείο της αφήγηση του. Αυτούς τους δυο καταπληκτικούς τύπους, τους έπλασε και τους παρουσίασε για πρώτη φορά στο Ελληνικό κοινό, το οποίο ενθουσιάστηκε και τον έβαλε αμέσως στην καρδιά του.
Από το 1946 έγινε μέλος του ΣΕΗ και το 1947 δημιουργεί για πρώτη φορά τον δικό του θίασο και ανεβάζει πολλά μουσικά έργα, όχι μόνο στην Ελλάδα και στην Κύπρο, αλλά και στον Καναδά, στην Αίγυπτο και στις Η.Π.Α. Ήταν τόσο ταλαντούχος, που σε πολλά έργα που πρωταγωνιστούσε είχε γράψει ο ίδιος τα σενάρια.
Την δεκαετία του ’50 ασχολήθηκε και με το ραδιόφωνο, όπου μέσα από τον σταθμό των Ενόπλων Δυνάμεων, ενσάρκωνε τον θρυλικό πια ‘’Αγκόπ’’, με τις γνωστές του παραποιημένες εκφράσεις και το ραδιοφωνικό κοινό, λάτρευε να τον ακούει.
Αλλά είχε και μεγάλη κινηματογραφική πορεία σε έργα όπως «Η Φτώχεια θέλει καλοπέραση»,
«Η Αγάπη μας», «Οι Μνηστήρες της Πηνελόπης», «Η Βαρώνη και ο Προκόπης» και πολλά άλλα ακόμα.
Συνεργάστηκε με πολλούς αξιόλογους ηθοποιούς, όπως τον Νίκο Σταυρίδη, την Μάγια Μελάγια, τον Γιάννη Γκιωνάκη, την Αλίκη Βουγιουκλάκη, τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ, τον Σταύρο Παράβα, τον Σωτήρη Μουστάκα, την Γεωργία Βασιλειάδου, τον Μίμη Φωτόπουλο και πολλούς ακόμα ταλαντούχους καλλιτέχνες.
Το εγκεφαλικό που έπαθε το 1973, τον άφησε κατάκοιτο, με αποτέλεσμα να αφήσει την τελευταία του πνοή μερικά χρόνια μετά, δηλαδή στις 19 Μαρτίου 1981 και σε ηλικία 65 χρονών, στο Ρεγγίνειο Ίδρυμα που νοσηλευόταν.
Ο Φίλιος Φιλιππίδης, ήταν από τους ηθοποιούς που δεν έχουμε πολλά στοιχεία για την ζωή του και το έργο του. Ξέρουμε όμως το ποιο σημαντικό. Ότι ήταν ένας πολύ χαρισματικός άνθρωπος,
δημιουργικός, ταλαντούχος, που ήξερε να δουλεύει για να βγει σωστό αποτέλεσμα στη δουλειά του. Ένας καλλιτέχνης που μπορούσε χωρίς μεγάλη προσπάθεια, να κάνει το κοινό του να τον αγαπήσει και να ευχαριστιέται με τα έργα του.
Είσαι πάντα στις καρδιές μας και στις σκέψεις μας, όταν ακόμα και σήμερα χρησιμοποιούμε αρκετές από τις λανθασμένες, αλλά υπέροχες εκφράσεις σου.
Ο Φίλιος Φιλιππίδης, γνωστός σε όλους μας ως Αγκόπ, γεννήθηκε το 1916 στην Κωνσταντινούπολη. Σε μικρή ηλικία και μετά την Μικρασιατική Καταστροφή, ήρθε στην Αθήνα μαζί με την οικογένεια του και πολύ γρήγορα άρχισε να ξεχωρίζει για το υποκριτικό του ταλέντο και ν’ αρχίσει να υπηρετεί την Τέχνη, που τόσο αγαπούσε.Η πρώτη του επαγγελματικά εμφάνιση έγινε με τον θίασο Θ. Κολλάρου και Ρ. Ρουγκέρη σε μια περιοδεία που έκαναν το 1934.
Κατά κύριο λόγο ήταν αυτοδίδακτος και έπαιζε όπου του γινόταν πρόταση, είτε σε μικρές σκηνές της Αθήνας και του Πειραιά, είτε περιοδεία στην επαρχεία. Δούλεψε στη ‘’Μάντρα του Αττίκ, στην ‘’Αίγλη Ζαππείου’’ και σε πολλές άλλες σκηνές. Η προσπάθεια του να κάνει όσο μπορούσε πιο καλά αυτό που λάτρευε, σύντομα ανταμείφτηκε και κατάφερε να γίνει ένας από τους πιο δημοφιλής πρωταγωνιστές του βαριετέ και της επιθεώρησης.
Οι βασικοί ρόλοι που ενσάρκωνε, ήταν κυρίως αυτός του ‘’Αγκόπ’’, ο οποίος ήταν ένας
κουτοπόνηρος αφελής Αρμένης πρόσφυγας, ο οποίος δεν μπορούσε να μιλήσει πολύ καλά τα Ελληνικά και έτσι οι λέξεις ‘’φηριμίδα’’, ‘’ραδικόφωνο’’, ‘’σοκονομονείο’’ και πολλές ακόμα μπερδεμένες λέξεις, προκαλούσαν την ευχάριστη διάθεση στο κοινό και φυσικά το άφθονο γέλιο.Ένας ακόμα ρόλος που ενσάρκωνε, ήταν αυτός του ‘’Προκόπη’’, ο οποίος ήταν ένας καλοκάγαθος λαϊκός τύπος, ο οποίος όμως του άρεσε να αφηγείται διάφορα πράγματα, αλλά να δίνει μεγαλύτερη έμφαση στο τραγικό σημείο της αφήγηση του. Αυτούς τους δυο καταπληκτικούς τύπους, τους έπλασε και τους παρουσίασε για πρώτη φορά στο Ελληνικό κοινό, το οποίο ενθουσιάστηκε και τον έβαλε αμέσως στην καρδιά του.
Από το 1946 έγινε μέλος του ΣΕΗ και το 1947 δημιουργεί για πρώτη φορά τον δικό του θίασο και ανεβάζει πολλά μουσικά έργα, όχι μόνο στην Ελλάδα και στην Κύπρο, αλλά και στον Καναδά, στην Αίγυπτο και στις Η.Π.Α. Ήταν τόσο ταλαντούχος, που σε πολλά έργα που πρωταγωνιστούσε είχε γράψει ο ίδιος τα σενάρια.Αλλά είχε και μεγάλη κινηματογραφική πορεία σε έργα όπως «Η Φτώχεια θέλει καλοπέραση»,
«Η Αγάπη μας», «Οι Μνηστήρες της Πηνελόπης», «Η Βαρώνη και ο Προκόπης» και πολλά άλλα ακόμα.Συνεργάστηκε με πολλούς αξιόλογους ηθοποιούς, όπως τον Νίκο Σταυρίδη, την Μάγια Μελάγια, τον Γιάννη Γκιωνάκη, την Αλίκη Βουγιουκλάκη, τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ, τον Σταύρο Παράβα, τον Σωτήρη Μουστάκα, την Γεωργία Βασιλειάδου, τον Μίμη Φωτόπουλο και πολλούς ακόμα ταλαντούχους καλλιτέχνες.
Το εγκεφαλικό που έπαθε το 1973, τον άφησε κατάκοιτο, με αποτέλεσμα να αφήσει την τελευταία του πνοή μερικά χρόνια μετά, δηλαδή στις 19 Μαρτίου 1981 και σε ηλικία 65 χρονών, στο Ρεγγίνειο Ίδρυμα που νοσηλευόταν.
Ο Φίλιος Φιλιππίδης, ήταν από τους ηθοποιούς που δεν έχουμε πολλά στοιχεία για την ζωή του και το έργο του. Ξέρουμε όμως το ποιο σημαντικό. Ότι ήταν ένας πολύ χαρισματικός άνθρωπος,δημιουργικός, ταλαντούχος, που ήξερε να δουλεύει για να βγει σωστό αποτέλεσμα στη δουλειά του. Ένας καλλιτέχνης που μπορούσε χωρίς μεγάλη προσπάθεια, να κάνει το κοινό του να τον αγαπήσει και να ευχαριστιέται με τα έργα του.
Είσαι πάντα στις καρδιές μας και στις σκέψεις μας, όταν ακόμα και σήμερα χρησιμοποιούμε αρκετές από τις λανθασμένες, αλλά υπέροχες εκφράσεις σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου