Η πρακτική της μονομαχίας είναι τόσο παλαιά όσο και ο πόλεμος. Ως μονομαχία ορίζεται η μάχη μεταξύ δύο πολεμιστών, η οποία συνήθως ελάμβανε χώρα στο πλαίσιο αντιπαράθεσης δύο στρατευμάτων και χρησίμευε ως τρόπος αποφυγής γενικευμένων απωλειών, αφού ο νικητής αναδείκνυε και τον νικητή της μάχης. Ωστόσο, μονομαχίες διεξάγονταν και ως μέσο επίλυσης διαφορών και ήσαν μέχρι τελικής πτώσεως.
Οι λόγοι συμμετοχής στις μονομαχίες ποικίλουν. Κάποιοι ήθελαν να κερδίσουν δύναμη και δόξα, άλλοι ήθελαν απλώς να σκοτώσουν τους αντιπάλους τους, ενώ άλλοι μάχονταν για λόγους τιμής, εκδίκησης, ή από ανάγκη. Διασημότερη όλων υπήρξε η μονομαχία του Αχιλλέα με τον Έκτορα κατά την διάρκεια του Τρωικού πολέμου, αλλά στο παρόν άρθρο θα εξετάσουμε ορισμένες λιγότερο διάσημες μέσω των συμμετεχόντων μονομάχων.
Τζον Σμιθ (John Smith) – 1602
Ο Τζον Σμιθ υπήρξε Άγγλος στρατιώτης – εξερευνητής & συγγραφέας και είναι ευρύτερα γνωστός για την ίδρυση της Jamestown (Τζέϊμσταουν) της πρώτης μόνιμης Αγγλικής αποικίας στην Βόρεια Αμερική. Ωστόσο, αυτό που πολλοί δεν γνωρίζουν είναι ότι ο Σμιθ είχε μια αρκετά ασυνήθιστη ζωή πριν σαλπάρει για τον Νέο Κόσμο. Αρκετά χρόνια πριν το περίφημο ταξίδι του, εργάστηκε ως μισθοφόρος, λαμβάνοντας μέρος σε αρκετές μάχες ανά την Ευρώπη.
Στην πολιορκία της Άλμπα Ιουλία (Alba Iulia) ενώ μαχόταν κατά των Τούρκων στην Τρανσυλβανία, συμμετείχε σε τρεις διαδοχικές αναμετρήσεις, οι οποίες ξεκίνησαν όταν ένας Τούρκος αξιωματικός προκάλεσε τους Χριστιανούς αξιωματικούς σε μονομαχία. Ο Σμιθ αποδέχθηκε την πρόκληση και οι δύο άνδρες συναντήθηκαν στην νεκρή ζώνη, όπου ο Σμιθ νίκησε γρήγορα τον αντίπαλό του. Ακολούθησαν δύο ακόμη μονομαχίες, όπου στην πρώτη χρησιμοποιήθηκαν πιστόλια και στην άλλη πολεμικοί πελέκεις (τσεκούρια). Ο Σμιθ νίκησε σε όλες και αποκεφάλισε τους αντιπάλους του.
Για την εν λόγω επιτυχία του χρίσθηκε ιππότης από τον πρίγκιπα της Τρανσυλβανίας Sigismund Báthory και του απονεμήθηκε ως θυρεός, έμβλημα «Τριών Τουρκικών κεφαλών».
Μπεν Τζόνσον (Ben Jonson) & Γκάμπριελ Σπένσερ (Gabriel Spenser) – 1598
Μονομαχία Μπεν Τζόνσον_http://shakespearesolved.blogspot.gr
Ο Τζον Σμιθ δεν ήταν ο μόνος διάσημος Βρετανός που συμμετείχε σε μονομαχίες. Το 1598, ο Μπεν Τζόνσον θεατρικός συγγραφέας, ηθοποιός και φίλος του Σαίξπηρ, μονομάχησε με τον ηθοποιό Γκάμπριελ Σπένσερ. Η μονομαχία πραγματοποιήθηκε στις 22 Σεπτεμβρίου στο πεδίο Hogsden του Shoreditch. Ο λόγος για την μονομαχία παραμένει άγνωστος, αλλά πρέπει να σημειωθεί ότι εκείνη την εποχή οι μονομαχίες αυτού του είδους αποτελούσαν κοινή πρακτική επίλυσης διαφορών. Οι αντίπαλοι χρησιμοποίησαν ξίφη και ο Τζόνσον σκότωσε τον Σπένσερ με χτύπημα στο δεξιό πλευρό.
Συνελήφθη και δικάστηκε στο Old Bailey για ανθρωποκτονία. Ο ίδιος ομολόγησε την ενοχή του και θα είχε εκτελεσθεί δι’ απαγχονισμού αν δεν επικαλείτο «δικαίωμα κλήρου».
Το δικαίωμα κλήρου ήταν ένα νομικό τέχνασμα της εποχής, βάσει του οποίου, κάποιος που γνώριζε γραφή ζητούσε να καταδικαστεί από εκκλησιαστικό δικαστήριο, όπου απήγγειλε ένα στίχο της Βίβλου και έτσι γλίτωνε την εκτέλεση. Απαραίτητος όρος ήταν να χάσει όλα τα υπάρχοντά του και τον αριστερό του αντίχειρά.
Ενώ ήταν στη φυλακή, ασπάστηκε τον Καθολικισμό και 12 χρόνια αργότερα τον Αγγλικανισμό.
Ροβέρτος Α΄ της Σκωτίας (Robert the Bruce) & Ερρίκος ντε Μπούεν (Henry De Bohun) – 1314
Robert de Bruce kills Sir Henry de Bohun_http://www.britishbattles.com/Το 1314 κατά την διάρκεια των αγώνων ανεξαρτησίας, στη μάχη του Μπάνοκμπερν, ο Σκωτικός στρατός, με επικεφαλής τον Ρόμπερτ Μπρους βασιλέα της Σκωτίας, αντιμετώπισε μια αξιόμαχη και υπέρτερη Βρετανική δύναμη. Την πρώτη ημέρα της μάχης, ένας Άγγλος ιππότης ονόματι Χένρι Μπούεν (ανιψιός του κόμη του Χέρεφορντ) είδε τον Σκωτσέζο βασιλέα εκτεθειμένο και αποφάσισε να επιτεθεί. Στην μονομαχία που ακολούθησε υπήρξαν μάρτυρες αμφότεροι οι στρατοί.
Ο Μπούεν έχοντας μεγαλύτερο άλογο και λόγχη πίστευε ότι είχε το πλεονέκτημα. Ωστόσο, τελευταία στιγμή, ο Ρόμπερτ με ελιγμό οδήγησε το άλογό του εκτός βεληνεκούς του Μπούεν και τον χτύπησε με τον πέλεκυτόσο δυνατά, ώστε χώρισε κράνος και κεφάλι στην μέση. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να αποκτήσουν ψυχολογικό πλεονέκτημα οι Σκωτσέζοι και να πέσει το ηθικό των Άγγλων, οι οποίοι υποχώρησαν την επόμενη μέρα. Το χτύπημα ήταν τόσο δυνατό, που έσπασε το τσεκούρι και ο Ρόμπερτ ακούσθηκε να αναφωνεί: «Έσπασα τον καλό μου πέλεκυ»
Μάρκος Μάρκελλος (Marcus Marcellus) & Βιριδόμαρος (Viridomarus) – 222 π.Χ.
Marcellus-vs.-Viridomarus_
Ο Μάρκος Κλαύδιος Μάρκελλος υπήρξε Ρωμαίος ύπατος και στρατηγός, γνωστός για τις επιθετικές στρατιωτικές τακτικές που εφάρμοζε στο πεδίο της μάχης. Πολέμησε στους Καρχηδονιακούς πολέμους και πρωτοστάτησε στην κατάληψη των Συρακουσών. Εν τούτοις διάσημος έγινε για την νίκη του κατά του Γαλάτη πολέμαρχου Βιριδόμαρου στην μάχη του Κλαστίδιου(Clastidium) το 222 π.Χ.
Σύμφωνα με τον Ρωμαίο ιστορικό ψευδο-Πλούταρχο(συμβατικό όνομα που δίδεται σε πραγματικά, αλλά αγνώστου συγγραφέα ψευδεπίγραφα έργα που αποδίδονται στον Πλούταρχο, χωρίς να έχουν γραφεί από τον ίδιο) οι δύο αντίπαλοι όντας έφιπποι, αφού εντόπισαν ο ένας τον άλλον από τις επιβλητικές πανοπλίες που φορούσαν, επιτέθηκαν και ο Μάρκελλος αφού χτύπησε τον Βιριδόμαρο με την λόγχη, τον ανέτρεψε από το άλογο και τον αποτελείωσε με μερικά ακόμη χτυπήματα.
Στη συνέχεια, οι δύο στρατοί ενεπλάκησαν σε μάχη κατά την οποία οι Γαλάτες νικήθηκαν. Μετά την ήττα του Βιρισόμαρου, ο Μάρκελλος πήρε την πανοπλία του ωςspolia opima (διακεκριμένο λάφυρο πολέμου) το ανώτερο έπαθλο που μπορούσε να αποκτήσει Ρωμαίος στρατηγός στο πεδίο της μάχης. Εκτός του Μάρκελλου μόνο δύο Ρωμαίοι απέκτησαν spolia opima και αυτοί ήσαν ο Ρωμύλος όταν νίκησε τον Άκρο (Acro) βασιλέα της Καίνινας και ο Αύλος Κορνήλιος Κόσσος (Aulus Cornelius Cossus) όταν νίκησε τον Ετρούσκο βασιλέαΛαρς Τολόμνιο (Lars Tolumnius).
Μάρκος Λικίνιος Κράσσος (Marcus Licinius Crassus) & βασιλέας Δέλδος (King Deldo) – 29 π.Χ
Marcus Licinius Crassus φωτο_ Diagram Lajard
Ο Μάρκος Λικίνιος Κράσσος ήταν εγγονός του Κράσσου, ο οποίος ήταν μέλος της πρώτης Τριανδρίαςμαζί με τούς Ιούλιο Καίσαρα και Πομπήιο. Αν και σχεδόν άγνωστος στην εποχή του, ήταν ένας ολοκληρωμένος στρατιωτικός και πολιτικός ηγέτης. Επί ηγεσίας Οκταβιανού Αυγούστου, ο Κράσσος ήταν το κλειδί για την επέκταση των συνόρων της αυτοκρατορίας. Μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του υπήρξε η περίοδος που στάλθηκε στην Θράκη για να αναχαιτίσει την εισβολή των Βαστάρνων περί το 29 π.Χ.
Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας, ο Κράσσος παρέσυρε τον στρατό των Βαστάρνων σε ενέδρα, όπου σκότωσε τον βασιλέα τους Δέλδο, σε μονομαχία με αποτέλεσμα οι τελευταίοι να υποχωρήσουν. Για αυτή την ηρωική πράξη, ο Κράσσος είχε το δικαίωμα να διεκδικήσειspolia opima, αλλά ο Αύγουστος, φοβούμενος ότι η εν λόγω τιμητική απονομή θα έδιδε την δυνατότητα στον Κράσσο να αμφισβητήσει την πολιτική του δύναμη, αρνήθηκε να το επιτρέψει.
Κουμαγκάϊ Ναοζάνε (Kumagai Naozane) & Ταΐρα νο Ατσουμόρι (Taira No Atsumori) – 1184
Kumagai Naozane and Taira no Atsumori_Okumura Masanobu
Μία από τις διασημότερες ιστορίες στην Ιαπωνική κουλτούρα είναι αυτή των Κουμαγκάϊ Ναοζάνε & Ταΐρα νο Ατσουμόρι. Ο δεύτερος ήταν πολεμιστής από τονοίκο Ταΐρα, ο οποίος το 1180 ενεπλάκη σε πόλεμο με τον οίκο Μιναμότο, στον οποίο ανήκε ο σαμουράι Κουμαγκάϊ Ναοζάνε. Ο πόλεμος, γνωστός ως πόλεμοςΓκεμπέϊ (Gempei) διήρκεσε 5 έτη και είχε ως αποτέλεσμα την πτώση του οίκου Ταΐρα και την άνοδο στην εξουσία του οίκου Μιναμότο.
Στη μάχη του Ίκι νο Τάνι (Ichi-no-Tani) το 1184, οι δυο πολεμιστές αντιμετώπισαν ο ένας τον άλλον σε μονομαχία. Σύμφωνα με την ιστορία, ο Ταΐρα κολυμπούσε προς ένα φιλικό σκάφος, προκειμένου να μεταφερθεί σε ασφαλές μέρος, αφού οι δυνάμεις του είχαν απωθηθεί από τον Μιναμότο, όταν ο Κουμαγκάϊ τον κάλεσε να επιστρέψει και να πολεμήσει. Ο Ταΐρα δέχθηκε την πρόκληση και αμφότεροι άρχισαν να μονομαχούν στην παραλία όπου ο Κουμαγκάϊ νίκησε τον Ταΐρα. Κατά την διάρκεια της μονομαχίας ο Κουμαγκάϊ χτύπησε τον Ταΐρα στο πρόσωπο με αποτέλεσμα ο δεύτερος να απωλέσει το κράνος του.
Όταν συνέβη αυτό ο Κουμαγκάϊ αντελήφθη ότι ο Ταΐρα ήταν ένα αγόρι περίπου 17 ετών. Επειδή είχε γιό στην ηλικία του και δεν ήθελε να τον σκοτώσει, ζήτησε από τον Ταΐρα να φωνάξει το όνομά του, προκειμένου να δείξει έλεος. Ο Ταΐρα γνώριζε ότι αυτό ήταν προσβολή του Ιαπωνικού κώδικα τιμής και αρνήθηκε, λέγοντας, «Αποκεφάλισέ με αλλά κάνε το γρήγορα». Ο Κουμαγκάϊ το έπραξε με έντονα συναισθήματα ενοχής, τα οποία τον οδήγησαν αργότερα να αποκηρύξει τον τρόπο ζωής των Σαμουράι και να γίνει βουδιστής μοναχός.
Πρίγκηπας Μστισλάβ (Prince Mstislav) & πρίγκηπας Ρεντέντια (Prince Rededya)
Mstislav & Rededia πίνακας του Nicholas Roerich, 1943_wikipedia
Ο Μστισλάβ ήταν Ρώσος πρίγκηπας, γιος τουΒλαδίμηρου και έζησε τον 11ο αιώνα. Κατά την διάρκεια του βίου του, κατέκτησε πολλά εδάφη και βοήθησε να διαδοθεί ο Χριστιανισμός στην Ρωσία. Είναι γνωστός για την μονομαχία του με τον Ρεντέντια, πρίγκιπα της Κιρκάσιας φυλής. Οι δύο πρίγκηπες είχαν εμπλακεί σε πόλεμο, όταν σε μια προσπάθεια να περιορίσει την αιματοχυσία, ο Ρεντέντια πρότεινε το θέμα να διευθετηθεί με μονομαχία. Ο Μστισλάβ συμφώνησε και αποφασίστηκε ότι ο ηττημένος θα αποδεχόταν την ήττα στον πόλεμο.
Ο αγώνας ξεκίνησε, διήρκεσε αρκετές ώρες και φάνηκε ότι ο Μστισλάβ βρισκόταν στα πρόθυρα ήττας. Σύμφωνα με τον μύθο, ο Μστισλάβ προσευχήθηκε στην Παναγία και δεσμεύθηκε να κτίσει μια εκκλησία προς τιμήν της σε περίπτωση νίκης. Λίγο αργότερα, κατάφερε να επιφέρει θανατηφόρο πλήγμα με μαχαίρι στον Ρεντέντια, σκοτώνοντάς τον. Οι στρατιώτες του Ρντέντια αποδέχθηκαν την ήττα και υποτάχθηκαν στον Μστισλάβ, ο οποίος παραμένοντας πιστός στην δέσμευσή του, έχτισε εκκλησία αφιερωμένη στην Παρθένο Μαρία.
Μιγιαμότο Μουσάσι (Miyamoto Musashi) & Σασάκι Κοζίρο (Sasaki Kojiro) – 1612
Miyamoto Musashi vs Sasaki Kojiro
Ο Μιγιαμότο Μουσάσι είναι αναμφισβήτητα ο μεγαλύτερος ξιφομάχος, που έζησε ποτέ. Κέρδισε πάνω από 60 μονομαχίες στην Ιαπωνία και συχνά προτιμούσε να χρησιμοποιεί ταυτόχρονα δύο ξίφη. Η μεγαλύτερη δοκιμασία ήρθε όταν το 1612 αντιμετώπισε έναν εξίσου ικανό ξιφομάχο, τον Σασάκι Κοζίρο, γνωστό ως «δαίμονα των δυτικών επαρχιών», που ήταν ειδήμων στην χρήση του ο ντάτσι (Ōdachi) ενός μεγάλου ξίφους διπλής λαβής.
Οι δύο άνδρες αποφάσισαν να μονομαχήσουν στο απομακρυσμένο νησί Γκανρίου (Ganryu) όπου ο Μιγιαμότο έφτασε αρκετές ώρες αργοπορημένος, σε μια προσπάθεια να επηρεάσει ψυχολογικά τον αντίπαλό του. Μαζί του έφερε ένα ξύλινο σπαθί, στο οποίο είχε σκαλισμένο ένα κουπί. Ο Σασάκι θεωρώντας ότι ο αντίπαλος του τον υποτιμά, εξοργίσθηκε σε τέτοιο σημείο ώστε επιτέθηκε σχεδόν αμέσως. Ωστόσο, η επίθεσή του αποκρούσθηκε εύκολα και με έναν επιδέξιο ελιγμό ο Μιγιαμότο κατάφερε να τον χτυπήσει στα πλευρά και να τρυπήσει τον πνεύμονα, επιφέροντας ακαριαίο θάνατο. Κατόπιν αυτού επιβιβάσθηκε γρήγορα στην βάρκα του και έφυγε από το νησί για να ξεφύγουν από τους θυμωμένους οπαδούς του Σασάκι.
Αυτή η μονομαχία καθιέρωσε ουσιαστικά τον Μιγιαμότο Μουσάσι ως τον μεγαλύτερο ξιφομάχο στην Ιαπωνία, ενώ αργότερα διακρίθηκε επίσης στην ζωγραφική και συγγραφή.
Σιδερένιος Χέρμαν (Iron Herman) & Γκάϊ του Στίνβουρντ (Guy of Steenvoorde) – 1127
Στις 2 Μαρτίου 1127, δολοφονείται ο Κάρολος κόμης της Φλάνδρας. Μετά από έρευνες διαπιστώνεται ότι υπήρξε θύμα συνωμοτών και μεταξύ αυτών κατηγορείται ένας ιππότης, ονόματι Γκάϊ του Στίνβουρντ ο οποίος τελικά αθωώνεται. Ένας άλλος ιππότης γνωστός ως Σιδερένιος Χέρμαν αμφισβητεί την αθωότητα του Γκάϊ και τον προκαλεί σε μονομαχία.
Η μονομαχία ξεκινά με τους αντιπάλους έφιππους, αλλά ο Χέρμαν πέφτει από το άλογο και στην συνέχεια σκοτώνει το άλογο του Γκάϊ, με αποτέλεσμα οι δύο αντίπαλοι να μάχονται πεζοί με τα ξίφη τους. Σύμφωνα με τον Γκάλμπερτ του Μπριζ (Galbert of Bruges): «Ακολουθεί μια συνεχής και σφοδρή αντιπαράθεση με ανταλλαγές χτυπημάτων σπαθί, μέχρι ότου κουρασμένοι από την σφοδρότητα και το βάρος των όπλων, πετούν τις ασπίδες τους και αρχίζουν να παλεύουν.»
Παλεύοντας με γυμνά χέρια, ο Γκάϊ κερδίζει το πλεονέκτημα και ρίχνει τον Χέρμαν στο έδαφος. Ωστόσο, με μια ύστατη προσπάθεια ο Χέρμαν ανατρέπει τον Χέρμαν και τον ακινητοποιεί, με αποτέλεσμα ο δεύτερος να παραδεχθεί την ήττα του. Στα μάτια όσων παρακολουθούσαν την μονομαχία, η ήττα του Γκάϊ ήταν απόδειξη της ενοχής του και είχε ως αποτέλεσμα να καταδικασθεί και να απαγχονισθεί.
Βασιλέας Ναρεσουάν (Naresuan) & πρίγκηπας Μίντζι Ζβα (Mingyi Swa) – 1592
Αναπαράσταση της μονομαχίας μεταξύ Naresuan & Mingyi Swa _ Nong Sarai
Το 1592 λαμβάνει χώρα μια από τις πλέον επικές μονομαχίες όλων των εποχών, μεταξύ του βασιλέα του Σιάμ Ναρεσουάν και του πρίγκηπα της Βιρμανίας Μίντζι Ζβα. Δεν ήταν απλά μια μονομαχία μεταξύ βασιλικών μελών, αλλά αμφότεροι επέβαιναν σε πολεμικούς ελέφαντες. Η μονομαχία έγινε στην μάχη του Νόνγκ Σαράι, κατά την διάρκεια των πολέμων μεταξύ Βιρμανίας – Σιάμ.
Σύμφωνα με μαρτυρίες, ο Ναρεσουάν προκάλεσε σε μονομαχία τον Μίντζι Ζβα και μόλις ο πρίγκιπας την έκανε αποδεκτή, οι πολεμικοί ελέφαντες στους οποίους επέβαιναν ξεκίνησαν την επίθεση. Αφού αντήλλαξαν χτυπήματα, ο Ναρεσουάν κατάφερε με το ξίφος του να πλήξει τον Μίντζι στον ώμο και να τον σκοτώσει.
Η μονομαχία έγινε γνωστή ως «μονομαχία των ελεφάντων» και θεωρείται σημαντική πτυχή στην ιστορία της Ταϊλάνδης. Σήμερα, ο βασιλιάς Ναρεσουάν θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους ήρωες και η συγκεκριμένη ημέρα έχει καθιερωθεί ως Ημέρα των Ενόπλων Δυνάμεων της Ταϊλάνδης.
Alexander Hamilton vs Aaron Burr
Αλεξάντερ Χάμιλτον (Alexander Hamilton) & Άααρον Μπερ (Aaron Burr) – 1804
Στις 11 Ιουλίου, 1804, μια χρονιά πολιτικών εντάσεων, συνέβη η πλέον διάσημη μονομαχία στην Αμερικανική ιστορία, μεταξύ του Αλεξάντερ Χάμιλτον, κορυφαίου φεντεραλιστή (οπαδού της κοινωνικής ομοσπονδιοποίησης) και πρώην Υπουργού Οικονομικών και του Άααρον Μπερ, ο οποίος υπηρετούσε τότε ως αντιπρόεδρος ΗΠΑ επί προεδρίας Τόμας Τζέφερσον. Ο Χάμιλτον αντιπαθούσε τον Μπέρ, τον οποίον θεωρούσε καιροσκόπο και καταφέρθηκε εναντίον του το 1804 κατά την διάρκεια αποτυχημένης προεκλογικής εκστρατείας να εκλεγεί κυβερνήτης της Νέας Υόρκης. Ο Μπέρ επέλεξε να αποκαταστήσει την φήμη του προκαλώντας τον Χάμιλτον σε μονομαχία για λόγους τιμής.
Οι αντίπαλοι συναντήθηκαν στο Γουιχόκεν (Weehawken) του Νιού Τζέρσεϊ – στο ίδιο σημείο όπου τον Νοέμβριο 1801 ο γιος του Χάμιλτον είχε σκοτωθεί υπερασπιζόμενος την τιμήν του πατέρα του (Η εν λόγω απώλεια ώθησε τον Χάμιλτον να καταγγείλει και να συστρατευθεί με τους πολέμιους αυτών). Σύμφωνα με ορισμένους, ο Χάμιλτον δεν σκόπευε να στοχεύσει τον Μπέρ, πυροβολώντας συμβολικά στον αέρα, στοχεύοντας σε ειρηνική επίλυση του θέματος.
Οιεσδήποτε και αν ήσαν οι προθέσεις του, ο Χάμιλτον αστόχησε, αλλά πυροβολήθηκε στο στομάχι και πέθανε την επόμενη το απόγευμα. Εκείνη την εποχή ελάχιστες μονομαχίες για θέματα τιμής κατέληξαν σε θανάτους και το έθνος εξοργίσθηκε από την δολοφονία ενός επιφανούς άνδρα, όπως ο Αλεξάντερ Χάμιλτον. Η κοινή γνώμη στράφηκε εναντίον του Μπέρ, ο οποίος κατηγορήθηκε για δολοφονία και αργότερα συνελήφθη για προδοσία, σε μη συνδεόμενο περιστατικό. Αθωώθηκε χάρις σε μια τεχνική λεπτομέρεια και κατέφυγε στην Ευρώπη, ενώ αργότερα επέστρεψε στην Νέα Υόρκη.
Lady Almeria Braddock & Mrs. Elphinstone
Λαίδη Αλμίρια Μπράντοκ (Lady Almeria Braddock) & κυρία Έλφινστοουν (Mrs. Elphinstone) – 1792
Η κα Έλφινστοουν σίγουρα δεν ανέμενε κάτι περισσότερο από ένα φλιτζάνι τσάι, όταν επισκέφθηκε την κα Αλμερία Μπράντοκ στο Λονδίνο το 1792. Αλλά η επίσκεψη σύντομα μετετράπη σε προσωπική αντιπαράθεση, όταν η οικοδέσποινα εξοργισμένη από ένα σχόλιο της πρώτης σχετικά με την ηλικία της, την προκάλεσε σε μονομαχία στο Χάιντ Παρκ. Σύμφωνα με αναφορές, η Έλφινστοουν πυροβόλησε πρώτη πετυχαίνοντας το καπέλο της Μπράντοκ. Οι γυναίκες στην συνέχεια ανέλαβαν τα ξίφη και η Μπράντοκ πήρε την εκδίκησή της τραυματίζοντας την αντίπαλό της στο χέρι. Η «Μονομαχία των φουστανιών (Battle of petticoats)» όπως έμεινε στην ιστορία, τελείωσε όταν η Έλφινστοουν συμφώνησε να συντάξει μια επιστολή συγγνώμης.
Alexander Pushkin vs Georges d’Anthès_ελαιογραφία σε κανβά_Alexander Avvakumovich (1840-1895)_μουσείο Pushkin Μόσχα
Αλεξάντερ Πούσκιν (Alexander Pushkin) & Ζόρζ ντ’ Ανθέ (Georges d’Anthès) – 1837
Την δεκαετία του 1830, ο Γάλλος ευγενής Ζόρζ ντ’ Ανθέ «πολιορκούσε» απροκάλυπτα την όμορφη σύζυγο Νατάλια του διάσημου Ρώσου ποιητή Πούσκιν στην Αγία Πετρούπολη, εισπράττοντας σε αντάλλαγμα λεκτικές απειλές από τον διάσημο — και εμφανώς ενοχλημένο — συγγραφέα. Στις 10 Ιανουαρίου 1837, ο Γάλλος παντρεύτηκε την αδελφή της Νατάλιας, Αικατερίνη, πιθανώς για να διαλύσει τις φήμες και να καταστείλει την οργή του Πούσκιν. Ωστόσο, στις 27 Ιανουαρίου αμφότεροι συναντήθηκαν σε μονομαχία, όπου ο Ζόρζ ντ’ Ανθέ διέφυγε με μια βαθιά πληγή στο χέρι, αλλά ο Πούσκιν δέχθηκε σφαίρα στο στομάχι και πέθανε δύο ημέρες αργότερα.
Andrew Jackson vs Charles Dickinson
Άντριου Τζάκσον (Andrew Jackson) & Τσάρλς Ντίκινσον (Charles Dickinson) – 1806
Περισσότερο από δύο δεκαετίες πριν εκλεγεί 7οςπρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, ο Άντριου Τζάκσον αντιμετώπισε σε μονομαχία τον δικηγόρο Τσάρλς Ντίκινσον, ο οποίος θεωρείτο ως ένας από τους καλύτερους σκοπευτές στην περιοχή, Λόγκαν του Κεντάκι. Ο υπερήφανος και ευέξαπτος Τζάκσον, πρώην γερουσιαστής και βουλευτής του Τενεσί, προκάλεσε σε μονομαχία τον Ντίκινσον, όταν ο δεύτεροςχαρακτήρισε την σύζυγό του Ρέιτσελ ως δίγαμη, επικαλούμενος ένα νομικό σφάλμα του διαζυγίου της από τον πρώτο της σύζυγο.
Στις 30 Μαΐου 1806, οι δύο άνδρες μονομάχησαν με πιστόλια, σε απόσταση 8 μέτρων σύμφωνα με τους ισχύοντες κανόνες. Μετά το σήμα, ο Ντίκινσον πυροβόλησε πρώτος πετυχαίνοντας τον Τζάκσον στο στέρνο. Ο Τζάκσον, πρώην αρχηγός της πολιτοφυλακής του Τενεσί, διατήρησε την στάση του και ανταπέδωσε τα πυρά, τραυματίζοντας μοιραία τον αντίπαλό του. Ήταν μία από τις πολλές μονομαχίες στις οποίες (λέγεται) ότι συμμετείχε ο Τζάκσον κατά την διάρκεια του βίου του, η πλειοψηφία των οποίων έλαβε χώρα για την υπεράσπιση της τιμής της Ρέιτσελ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου