Αποτέλεσμα της ανήσυχου εποχής μας Ένα από τα κυριότερα κατάλοιπα του τελευταίου πολέμου είναι η ανησυχία. Μια ανησυχία πού έχει φωλιάσει στις ψυχές των ανθρώπων και πού, κατά σχήμα οξύμωρο, όσο περνούν τα χρόνια τόσο γίνεται και πιο έντονη, πιο μεγάλη. Είναι το χαρακτηριστικό της εποχής μας και οι ψυχίατροι και ψυχαναλυτές την αποδίδουν στον τρομερό κλονισμό πού έχει υποστεί το νευρικό σύστημα των περισσοτέρων ανθρώπων κατά τον πόλεμο, ένα κλονισμό πού έχει μεταδοθεί από αταβισμό και κληρονομικότητα και στην μετέπειτα γενεά, πού συγκροτεί τη σημερινή νεολαία. Έιναι ή πιο ανήσυχη όλων των εποχών της ανθρώπινης ιστορίας.
Το βλέπουμε αυτό σ’ όλες τις εκδηλώσεις της και περισσότερο απ’ όλα στον τρόπο με τον όποιον διασκεδάζει. Πέρσι, πρόπερσι, ήταν ο υπαρξισμός, τώρα είναι το ροκ εντ ρολ, ο διαβόητος αυτός χορός-φρενίτις, πού έχει κατακυριεύσει την νεολαία πρώτα της Αμερικής και έχει περάσει τώρα στην Ευρώπη και ιδίως στην Αγγλία, όπου κάνει αληθινή θραύση. Αλλά τι είναι ο διαβόητος αυτός χορός; Ένας Γάλλος χιουμορίστας είπε πώς είναι το «υποκατάστατο» τού χορού. Δεν μπορούσε να γίνει πιο πετυχημένος χαρακτηρισμός. Ο κόσμος πού χορεύει, και φυσικά ή νεολαία πρώτη και καλύτερη, μετά τούς διαφόρους μεταπολεμικούς χορευτικούς εξωφρενισμούς που έπαιρναν τις μελωδίες τού Σοπέν και του Σούμπερτ και τις έκαναν σουίνγκ και δεν ξέρουμε τι άλλο, βρέθηκε ξαφνικά χωρίς νέους χορευτικούς ρυθμούς.
Τα πράγματα παλιώνουν με καταπληκτική ταχύτητα στην εποχή μας, και ο χορός ακόμη περισσότερο. Έπρεπε λοιπόν, να βρεθεί κάτι άλλο πού να ικανοποιήσει τα εκατομμύρια των αγοριών και κοριτσιών της εποχής μας. Οι σύγχρονοι μαέστροι, πού είχαν μεταβάλει σε τζαζ τα πάντα, βρέθηκαν σε μεγάλη αμηχανία. Και στην αμηχανία τους αυτή, εφηύραν… το ροκ εντ ρολ, που είναι ένα αληθινό προϊόν της απελπισίας τους. Το είπαμε υποκατάστατο του χορού. Και είναι, γιατί δεν πρόκειται για χορό, αλλά για, κάτι το απερίγραπτο, για ένα είδος φρενίτιδας πού κυριεύει σιγά-σιγά τον χορευτή και πού φθάνει μέχρι αλλοφροσύνης και αιματοκυλίσματος ακόμη! Οι χορευτές πηδούν, κλωτσούν, τινάζουν ο ένας τον άλλο και αφήνουν τον τρελό ρυθμό της μουσικής να τους κυριεύσει και να τους εξουσιάσει.
Για τον λόγο αυτό, στις περισσότερες πολιτείες της Αμερικής έχει απαγορευτεί, γιατί στην Αμερική είχε κάμει και κάνει ακόμη την μεγαλύτερη θραύση. Οι καταστροφές που προκάλεσε! Θέλετε ένα παράδειγμα; Στο Σαν Χοσέ της Καλιφόρνιας δυόμιση χιλιάδες νεαροί και νεαρές χορεύουν ήσυχα σε μια μεγάλη σάλα χορού με την ορχήστρα τού Φατς Ντόμινο. Ξαφνικά, ή ορχήστρα αλλάζει σκοπό και αρχίζει να βγάζει κάτι στριγκούς ήχους, που δεν είναι ούτε μουσική, ούτε τίποτε, αλλά κάτι άναρθρες, θα λεγε κανείς, μουσικές κραυγές, κάτι σαν γρυλισμοί, μουγκρητά και οι οιμωγές χωρίς ειρμό και νόημα. www.ithaque.gr Τα χορευτικά ζεύγη αρπάζουν αμέσως τον «ρυθμό» κι αρχίζουν να τον μεταφράζουν σε απότομες, ξεκλειδωτικές κυριολεκτικά κινήσεις στις όποιες ή μέση και οι γοφοί παίζουν τον κυριότερο ρόλο. Πέντε λεπτά αργότερα οι χορευτές έχουν κυριευθεί από την ίδια φρενίτιδα, την χορευτική λύσσα καλύτερα, πού κυρίευε τον παλιό καιρό τους χορευτές δερβίσηδες της Πόλης. Όλοι τους είναι «εκτός εαυτού».
Πηδούν σαν τρελοί, στριφογυρίζουν και βγάζουν άναρθρες κραυγές, προσπαθώντας να μιμηθούν την ορχήστρα. Άξαφνα, μια μποτίλια μπύρας περνάει σαν οβίδα επάνω από τα κεφάλια των χορευτών. Ποιος την πέταξε; Άγνωστο. Ούτε και έχει σημασία. Το γεγονός πάντως είναι ότι τη μια μποτίλια διαδέχεται άλλη, αυτήν άλλες και άλλες. Ο κόσμος όλος τώρα κρατάει και από μια σπασμένη μποτίλια στο χέρι ή το πόδι καμιάς καρέκλας από τις πολλές που έχουν θρυμματιστεί στο μεταξύ, και υπό τούς ήχους της τζαζ, η συμπλοκή αρχίζει κανονικά. Τα ζεύγη τώρα δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια άμορφη μάζα ανθρώπων που χορεύουν και αλληλοχτυπιούνται συνάμα. Οι πιο μανιασμένοι ξηλώνουν τις πόρτες, τα παραθυρόφυλλα, ρίχνονται σε κάθε τι το κινητό. Η ορχήστρα του Φατς Ντόμινο, τρέπεται σε φυγή και τέλος… καταφθάνει η αστυνομία, αφού όλα είχαν γίνει γης μαδιάμ και το αίμα είχε βάψει το δάπεδο του κέντρου.
Τα ίδια έγιναν στο Άσμπουρν Παρκ της Νέας Υέρσεης, όπου είκοσι πέντε νέοι και νέες, μεταφέρθηκαν με βαρύτατα τραύματα στο νοσοκομείο. Και όμως το ροκ εντ ρολ συνεχίζει τη δράση του σε ηπιότερο τώρα ρυθμό, σε ένα τόνο, θα λεγε κανείς, «ντιμινουέντο» — για να μιλήσουμε μουσικά — σ’ αυτόν που τον είδαμε κι εδώ στην Αθήνα, τελευταία, σε μια επίδειξη που έγινε «εν υπαίθρω» στο Ζάππειο, από μαύρους ναύτες. www.ithaque.gr Έλβις Πρίσλεϊ, ο «Βασιλιάς» του ροκ εντ ρολ Κάθε σύστημα όμως και κάθε καινούργια «σχολή» έχει και έναν αρχηγό, τον βασιλιά της. Και το ρολ εντ ρολ δεν μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση. Θα βρεθεί πάντα ένας έξυπνος που θα επωφεληθεί από την τρέλα των άλλων για να κάνει λεφτά. Κι αυτός στην προκειμένη περίπτωση είναι ο Αμερικανός Έλβις Πρίσλεϊ, ένας πρώην σοφέρ με φαβορίτες Ισπανού ταυρομάχου. Είναι πιο πολύ γνωστός στην Αμερική με το παρατσούκλι… «Οι γοφοί», γιατί το ταλέντο του προέρχεται από την καταπληκτική του ικανότητα να τραγουδά και να χορεύει με τους γοφούς του.
Ο Πρίσλεϊ δεν έχει ανάγκη από ορχήστρα για να «χορέψει». Κάνει τις κινήσεις του σχεδόν «στα μουγκά», συνοδεύοντάς τες κάπου-κάπου με τη φωνή του. Ντελίριο πραγματικό κυριεύει τους πάντες σε κάθε του εμφάνιση. Σημειώνουμε χαρακτηριστικά, το εξής περιστατικό: Όταν κάποτε πήγε να δει τους δικούς του, στη γενέθλια πόλη του, το Τόπελο της πολιτείας Μιζούρι, 12.500 θαυμαστές και θαυμάστριες του διέσπασαν την αστυνομική δύναμη και ρίχτηκαν ξέφρενα επάνω του, προσπαθώντας να πάρουν κάτι απ αυτόν, ένα κομματάκι από τα ρούχα πού φορούσε για ενθύμιο. Αποτέλεσμα: ο Πρίσλεϊ παραδόθηκε από την αστυνομία στους δικούς του χωρίς σακάκι, χωρίς πουκάμισο και με μισό πανταλόνι! www.ithaque.gr Την παραμονή τού κοσμοϊστορικού αυτού γεγονότος, μια εταιρία τηλεοράσεως πρόσφερε στον «βασιλέα» του ροκ εντ ρολ 300.000 δολάρια για τρεις εμφανίσεις του από μιάμιση ώρα την καθεμιά…
Ο Πρίσλεϊ εμφανίζεται πάντα ντυμένος μ’ ένα παράξενο μαυροπράσινο κοστούμι και σαντάλια από καραβόπανο, στολή πού φορούν σήμερα όλοι οι γνήσιοι οπαδοί τού τρελού χορευτικού συστήματος του ροκ εντ ρολ. Και ενώ οι εμφανίσεις του προκαλούν παντού φρενίτιδα και παροξυσμό, αυτός κερδίζει εκατομμύρια…
Στην Αγγλία, ο «βασιλιάς του ροκ» είναι ο μαέστρος Πωλ Άνταμ, ένας αποτυχημένος μουσικός, ο όποιος άρπαξε από τα μαλλιά τη νέα τρέλα και σήμερα θησαυρίζει σ’ ένα από τα αριστοκρατικότερα κέντρα του Μαϋ-Φαίαρ του Λονδίνου. Είναι, όμως, ένας μετρημένος και προσγειωμένος στην βρεταννική πραγματικότητα «ροκεντρολίστας»ο Άνταμ. Ο ίδιος λέει: — Φροντίζω πάντα να μην εκτίθεται η αξιοπρέπεια της σοβαρής μου πελατείας. Μόλις αντιληφθώ ότι ο ρυθμός του «ροκ» αρχίζει να παρασύρει επινδύνως τους θαμώνες, «κοτσάρω» μια αργή, λικνιστική γαλλική μελωδία του καλού παλιού καιρού και όλοι ησυχάζουν αμέσως… Στο μεταξύ στην Αθήνα, προ του επικειμένου κινδύνου της διαδόσεως του έξαλλου χορού και στον τόπο μας, ιδρύθηκε από μερικούς σπουδαστές μας ένας σύλλογος «κατά τής εξαπλώσεως του ροκ εντ ρολ…». Ας βάλει ο Θεός το χέρι του για να μην έχουμε και συγκρούσεις μεταξύ «ροκεντρολικών» και «αντιροκεντρολικών»… Περιοδικό Θησαυρός, 1956
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου