Μία εκπρόσωπος του -κατά πολλούς- πιο βαρετού επαγγέλματος μας βάζει μέσα στο θάλαμο και δίνει ρέστα.
Αν ρωτήσεις δέκα τυχαίους ανθρώπους ποιο επάγγελμα θεωρούν το πιο βαρετό, οι εννέα θα σου απαντήσουν αυτό του υπαλλήλου στα διόδια. Ο δέκατος απλά θα δουλεύει όντως στα διόδια και δεν θα απαντήσει ποτέ στην ερώτηση, απλά θα σου δώσει ρέστα και θα σου ευχηθεί "καλό δρόμο".
Όχι εντάξει, ας μην είμαστε άδικοι. Σίγουρα, στο μυαλό όλων μας, το επάγγελμα του υπαλλήλου στα διόδια έχει πολλά αρνητικά. Είναι βαρετό, κουραστικό, άχαρο, μία ρουτίνα η οποία μοιάζει να μην έχει κανένα απολύτως ενδιαφέρον. Αλλά αυτό το λέμε εμείς, βιώνοντας αυτή τη δουλειά σαν εξωτερικοί παρατηρητές, μέσα από την αλληλεπίδραση μερικών δευτερολέπτων που έχουμε κάθε φορά που περνάμε από τις μπάρες καθ’ οδόν για τον προορισμό μας.
Ο υπάλληλος που βρίσκεται για ώρες μέσα στον θαλαμίσκο, βιώνει τη δική του πραγματικότητα, την οποία μόνο εκείνος γνωρίζει. Για να έχουμε λοιπόν μια σαφή εικόνα και να μην βγάζουμε τα δικά μας συμπεράσματα, αποφασίσαμε να μιλήσουμε με έναν άνθρωπο που κάνει αυτό το επάγγελμα, για να μας μεταφέρει τα μικρά μυστικά της δουλειάς του, μέσα από τη δική του οπτική γωνία.
Τον ρόλο αυτό ανέλαβε η συμπαθέστατη και χαμογελαστή Αντωνία Κωνσταντίνου, η οποία εργάζεται στα διόδια της Αττικής Οδού τα τελευταία 15 χρόνια, έχοντας εξυπηρετήσει πια αμέτρητα αυτοκίνητα και οδηγούς από πολλούς και διαφορετικούς σταθμούς.
“Μου αρέσει να έρχομαι σε επαφή με τον κόσμο”
(Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου-Watkinson)
Φτάνοντας στο σταθμό που θα συναντούσαμε την Αντωνία, ομολογώ ότι αισθανόμουν κάπως παράξενα, αφού αυτή θα ήταν η πρώτη φορά που θα έφτανα στα διόδια με σκοπό να παρκάρω εκεί και όχι να περάσω τις μπάρες. Τελικά δεν υπήρχε ιδιαίτερος λόγος άγχους, αφού σε κάθε σταθμό προβλέπεται χώρος για πάρκινγκ, στον οποίο αφήνουν τα αυτοκίνητά τους και οι υπάλληλοι. Δεν προβλέπεται πάντως κάποια ειδική έξοδος για εκείνους, για να φύγουν πρέπει να μπουν στην Αττική οδό (η οποία προφανώς είναι δωρεάν για τους υπαλλήλους) και να βγουν από την έξοδο που τους βολεύει.
Μόλις πάρκαρα, μπήκαμε με την Φραντζέσκα στον μεγαλύτερο εκ των θαλαμίσκων, εκεί όπου εκτός από τον κλασικό χώρο στον οποίο κάθεται ο υπάλληλος, υπάρχει και το γραφείο του επόπτη, από το οποίο παρακολουθεί τα πάντα μέσω των καμερών. Εκεί υπάρχει φυσικά τουαλέτα αλλά και κουζινάκι, κι έτσι κάποιες βασικές απορίες τις καλύψαμε γρήγορα. Υπήρχαν όμως πολλά ακόμα αναπάντητα ερωτήματα, με πρώτο και κύριο, τι οδήγησε την Αντωνία στο να κάνει αυτό το επάγγελμα.
“Μου αρέσει πάρα πολύ να έρχομαι σε επαφή με τον κόσμο, να βλέπω συνεχώς καινούρια άτομα”, θα μου πει χωρίς ιδιαίτερη σκέψη, πριν της ζητήσω να μου περιγράψει την εκπαίδευση που περνάει ένας υπάλληλος διοδίων.
“Κάνουμε συνέχεια εκπαιδεύσεις, οι οποίες αφορούν τη συμπεριφορά μας απέναντι στους πελάτες και διάφορες ακόμα καθημερινές πτυχές της δουλειάς μας”.
“Κατά καιρούς αλλάζουμε σταθμούς διοδίων, όμως συνήθως τοποθετούμαστε κοντά στα σπίτια μας για να αποφεύγουμε τα έξοδα. Στα 15 αυτά χρόνια έχω αλλάξει πολλούς σταθμούς, επειδή αρχικά δεν υπήρχαν πολλοί, ενώ έμενα στην Μεταμόρφωση, δούλευα στο Κορωπί. Τώρα δουλεύω στα διόδια της Μεταμόρφωσης, συνήθως αλλάζουμε κάθε έναν με δύο μήνες. Πιο σπάνια μπορεί να χρειαστεί να καλύψω και μια βάρδια πιο μακριά, σε περίπτωση ασθένειας συναδέλφου”.
Υπάρχουν τρεις βάρδιες, η πρωινή, η απογευματινή κι η νυχτερινή, που εναλλάσσονται. Η πρωινή είναι από τις 6.00 μέχρι τις 14.00, η απογευματινή από τις 14.00 μέχρι τις 22.00 κι η νυχτερινή από τις 22.00 μέχρι τις 6.00
“Μετά από 15 χρόνια τις έχω συνηθίσει και μου αρέσουν όλες. Τη νύχτα είναι πιο ήρεμα, χαλαρώνω και ξεκουράζομαι. Μπορούμε να διαβάσουμε κάποιο βιβλίο, να ακούσουμε μουσική, με μέτρο πάντα. Επιτρέπονται τα βιβλία και τα σταυρόλεξα, τα laptop και τα tablet όμως απαγορεύονται”.
“Η πρωινή βάρδια έχει περισσότερη κίνηση οπότε περνάει πιο γρήγορα και η απογευματινή μου αρέσει γιατί έχω ελεύθερο χρόνο το πρωί για να κάνω τις δουλειές μου. Συνήθεια είναι, όταν έχεις στήριξη και βοήθεια από την οικογένεια όλα γίνονται”.
“Στη νυχτερινή βάρδια προσπαθώ να πιω μόνο έναν καφέ, έχω ήδη πιει έναν το απόγευμα και θα πιω άλλον έναν όσο βρίσκομαι εδώ. Μπορούμε να παραγγείλουμε καφέ αν θέλουμε αλλά μας προμηθεύει και η εταιρεία. Έχουμε και ψυγειάκι, φούρνο μικροκυμάτων, μπορούμε να φέρουμε πράγματα από το σπίτι. Αν θέλουμε όμως μπορούμε και να παραγγείλουμε φαγητό”.
“Έχουμε εικοσάλεπτο διάλειμμα για φαγητό και φυσικά τα διαλείμματα για την τουαλέτα. Υπάρχει πάντα αντικαταστάτης, είναι ο επόπτης του σταθμού”.
“Οι σχέσεις με τους συναδέλφους είναι πολύ καλές, γιατί πρέπει να περάσει κι η βάρδια όσο πιο ευχάριστα γίνεται. Το πόσα άτομα βρίσκονται σε κάθε σταθμό εξαρτάται απ’ την κίνηση και τις βάρδιες. Όταν περνάω από διόδια σαν οδηγός πάντα χαιρετάω και εύχομαι καλή βάρδια στον συνάδελφο”.
“Συγγνώμη, μου ‘πέσε”
Κάθε φορά που περνάω από διόδια, θυμάμαι την σκηνή από το ‘Τι ψυχή θα παραδώσεις μωρή’, στην οποία η Ελένη Καστάνη έριχνε επίτηδες τα ρέστα κάτω για να τα μαζέψει αργότερα και τα βάλει στην τσέπη της. Η Αντωνία δεν είχε δει την συγκεκριμένη σκηνή, όμως έτσι κι αλλιώς μας προσγείωσε στην πραγματικότητα.
Φυσικά και έχει συμβεί να μου πέσουν τα ψιλά. Δεν θα κατέβει ο πελάτης βέβαια, θα φωνάξω τον επόπτη να βγει να τα μαζέψει με ασφάλεια. Απαγορεύεται όμως να φύγει ο οδηγός χωρίς να του τα έχουμε δώσει πίσω κι αν συμβεί αυτό θα πρέπει να του τα στείλουμε
Φυσικά, μετά από 15 χρόνια στα διόδια, τα μάτια της Αντωνίας έχουν δει πολλά και τα αυτιά της έχουν ακούσει ακόμα περισσότερα. “Η πιο αστεία ερώτηση που μου γίνεται είναι όταν μου ζητάνε τη διεύθυνση ενός εστιατορίου ή ενός ξενοδοχείου. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να ρωτήσω την περιοχή για να τους πω την έξοδο, τις ξέρω όλες απ’ έξω, είναι μέρος της εκπαίδευσης. Πολύ συχνά με ρωτάνε σε ποια έξοδο πρέπει να βγουν, πόση ώρα περίπου θα κάνουν για να φτάσουν στον προορισμό τους. Είναι πληροφορίες τις οποίες οφείλουμε να γνωρίζουμε”.
“Έχω πλέον αρκετούς σταθερούς πελάτες. Θα πούμε τις καλημέρες μας, θα μιλήσουμε για τον καιρό, μερικοί θα εκμυστηρευτούν ένα άγχος το οποίο μπορεί να έχουν εκείνη τη στιγμή, όπως ότι έχουν αργήσει στη δουλειά. Όταν δουλεύεις σε ένα σταθμό ο οποίος δεν έχει ιδιαίτερη κίνηση κι ο πελάτης βλέπει ότι δεν έχει αμάξια πίσω του, θα σου ανοιχτεί, ειδικά αν σε βλέπει κάθε πρωί”.
“Προσπαθώ να τους καθησυχάζω και να τους κάνω να αισθανθούν όμορφα. Δεν υπάρχει κάποιο πρωτόκολλο στο τι πρέπει να λέμε, ούτε απαγορεύεται η συνομιλία με τους οδηγούς, αρκεί να μην καθυστερούμε τους υπόλοιπους πελάτες”.
“Συμβαίνουν διάφορα περιστατικά, όμως προτιμώ να κρατάω τα ευχάριστα, όπως ένα σχολικό λεωφορείο με νήπια το οποίο περνούσε καθημερινά κι είχα αναπτύξει τη δική μου ιδιαίτερη σχέση με τα παιδιά. Χαιρετιόμασταν και μιλούσαμε με νοήματα και μια μέρα ο οδηγός του λεωφορείου μου έδωσε ένα λουλούδι κι ένα μεγάλο φάκελο εκ μέρους των παιδιών, ο οποίος περιείχε ζωγραφιές που είχαν φτιάξει το καθένα ξεχωριστά για μένα”.
Καθώς περνάνε τα χρόνια, οι Έλληνες οδηγοί είναι πιο προσεκτικοί. Ίσως υπάρχει μεγαλύτερη ενημέρωση. Ατύχημα δεν έχει συμβεί όσο έχω εγώ βάρδια, μάλλον είμαι τυχερή
“Στο τέλος της βάρδιας σου φεύγει η κούραση γιατί σκέφτεσαι πόσα χαμόγελα και πόσα ευχαριστώ έχεις εισπράξει. Εγώ το 'καλή συνέχεια' θα το πω και αν ο άλλος δεν μου απαντήσει δεν θα ενοχληθώ καθόλου, καταλαβαίνω ότι μπορεί να έχει τα δικά του. Παίρνω χαρά όμως όταν κάποιος μου απαντάει. Όταν αντιμετωπίζεις τους οδηγούς με χαμόγελο, δεν σου δημιουργούν προβλήματα. Αγενείς δεν θα χαρακτήριζα κάποιους, ίσως νευρικούς. Με τις κατάλληλες εξηγήσεις όμως, ηρεμούν”. Όσο για το αν αισθάνεται άβολα ερχόμενη σε φυσική επαφή με τόσο κόσμο κατά τη δοσοληψία των χρημάτων, με διαβεβαιώνει ότι δεν την πειράζει καθόλου. Σε περίπτωση πάλι που είσαι απ’ αυτούς που αγχώνονται ότι θα πέσει η μπάρα πάνω στο αμάξι τους:
“Αυτό δεν έχει συμβεί ποτέ. Έχει τύχει όμως κάποιος οδηγός να ξεχαστεί και να περάσει την μπάρα μαζί με το προπορευόμενο όχημα, όμως βρίσκουμε τη λύση και πληρώνει κάπως αλλιώς. Η μπάρα ανοίγει και κλείνει αυτόματα καθώς γίνεται η συναλλαγή στο ταμείο, δεν έχουμε εμείς κάποιο κουμπί, όταν βγαίνει η απόδειξη ανοίγει κι η μπάρα. Αν δεν περάσει όχημα δεν θα κλείσει, υπάρχει αισθητήρας που διαβάζει το μέταλλο, δεν θα κλείσει ποτέ διαφορετικά”.
Δεν πληρώνω
Υπάρχουν αυτοί που δεν πληρώνουν διόδια από πεποίθηση, υπάρχουν κι αυτοί που απλά μπορεί να μην έχουν πάνω τους λεφτά. Για κάθε περίπτωση, προβλέπεται ειδική διαδικασία.
“Όταν κάποιος δεν έχει χρήματα μαζί του, υπάρχει ένα ειδικό έντυπο, στο οποίο συμπληρώνουμε τόσο τα δικά μας στοιχεία όσο και του πελάτη και έχει το περιθώριο να εξοφλήσει την συναλλαγή κάποια άλλη στιγμή. Όταν κάποιος δεν θέλει σκοπίμως να πληρώσει, θα λάβω οδηγίες από την διεύθυνση για το πώς να κινηθώ”.
“Μου έχουν ζητήσει οδηγοί οι οποίοι μπερδεύτηκαν και ξαναμπήκαν στην Αττική οδό να τους αφήσω να περάσουν δωρεάν, αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει αυτή η δυνατότητα, τους ζητάω ευγενικά να πληρώσουν και ίσως τους προσφέρω έναν χάρτη ή οδηγίες για το πώς θα φτάσουν στην σωστή έξοδο”.
“Πλέον δεν είναι πολύ συχνό το φαινόμενο να πληρώσει κάποιος οδηγός με εκατοστάρικο ή πεντακοσάρικο. Αν συμβεί όμως, είμαστε υποχρεωμένοι να υπάρχουν πάντοτε τα ρέστα, φροντίζει η εταιρεία ώστε όλοι οι σταθμοί να έχουν αρκετά ψιλά. Φυσικά, αν δω κι εγώ ότι τελειώνουν, παίρνω τηλέφωνο την διεύθυνση για να μου φέρουν”. Πόσο μηχανικά δίνει πια τα ρέστα;
“Με την πάροδο του χρόνου, οι κινήσεις σου αποκτούν μια ταχύτητα, όμως οι δικές μου τουλάχιστον, δεν γίνονται μηχανικά, γιατί αισθάνομαι μια ευθύνη. Όταν λάβω το ποσό θα πρέπει να είμαι ιδιαίτερα προσεκτική ώστε να μην ζημιωθεί ούτε ο πελάτης, αλλά ούτε κι η εταιρεία. Πρέπει να εξυπηρετήσουμε τους πελάτες γρήγορα, αλλά ταυτόχρονα να μείνουν ικανοποιημένοι και να είμαστε και ευγενικοί απέναντί τους. Όλο αυτό σε κρατάει σε εγρήγορση, γι’ αυτό και η δουλειά μας δεν καταλήγει να είναι ρουτίνα. Καλούμαι να εξυπηρετήσω σε καθημερινή βάση, πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους, επομένως ο κάθε πελάτης δικαιούται να έχει μία άριστη υπηρεσία”.
“Την περισσότερη κίνηση την συναντάμε τις αργίες και τα καλοκαίρια που πηγαίνουν για μπάνιο στα εξοχικά τους ή για διακοπές. Δεν ζηλεύω όμως, χαίρομαι και τους λέω ότι σε λίγες μέρες θα πάω κι εγώ μαζί τους, είναι διαφορετικές οι διαθέσεις. Όταν βρέχει επίσης, όλο και περισσότεροι οδηγοί χρησιμοποιούν την Αττική οδό γιατί αισθάνονται ασφάλεια. Στις ημέρες με κίνηση σίγουρα εξυπηρετούμε πάνω από χίλιες διελεύσεις”.
Όλα χρειάζονται. Και η κίνηση έχει τα καλά της, γιατί σε κρατάει σε συνεχή εγρήγορση και η ηρεμία όταν θέλεις να είσαι λίγο πιο χαλαρός
“Με τα χρόνια έχω παρατηρήσει ότι και μόνο από το σχήμα ενός οχήματος μπορώ να καταλάβω τι μάρκα είναι, ή μπορώ να συγκρατήσω πολύ εύκολα τον αριθμό της πινακίδας. Και εκτός δουλειάς πια, όταν δω ένα όχημα θα κοιτάξω μηχανικά τον αριθμό της πινακίδας”.
“Περνάνε αρκετοί διάσημοι, τραγουδιστές, παρουσιάστριες. Δεν τους λέω κάτι ξεχωριστό. Πολιτικός δεν έχει τύχει να περάσει. Οι περισσότεροι οδηγοί ακούν στο ραδιόφωνο ελληνικά και εκπομπές. Δεν προσέχω ιδιαίτερα ποιο τραγούδι ακούν όμως”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου