Οἱ βαθμοὶ ὡριμότητός μας εἶναι πολυεπίπεδοι καὶ ἐν τελῶς διαφορετικοὶ γιὰ κάθε τομέα τῆς ζωῆς μας.
Ἄλλον βαθμὸ ὡριμότητος διαθέτουμε, γιὰ παράδειγμα, στὰ προσωπικά μας ζητήματα καὶ ἄλλον στὰ κοινωνικά μας.
Ἄλλον βαθμὸ ὡριμότητος διαθέτουμε στὰ ἐργασιακά μας καὶ ἄλλον στὰ πολιτειακά μας.
Ἄλλον βαθμὸ ὡριμότητος διαθέτουμε στὰ οἰκογενειακά μας ζητήματα κι ἄλλον στὰ ἐθνικά μας.
Ὁ βαθμὸς ὡριμότητός μας ἔχει νὰ κάνῃ σαφῶς μὲ τὴν ὀπτική μας.
Ἀναλόγως τῆς δικῆς μας θέσεως προκύπτει καὶ ἡ ὀπτική μας, γιὰ νὰ καθορίσῃ τὶς συμπεριφορές μας καὶ τὶς ἀποφάσεις μας.
Ὑπάρχει ἡ ὀπτικὴ τῆς μαθήσεως, ποὺ μέσῳ αὐτῆς πράγματι, μὲ ὅλους τοὺς τρόπους, παρατηρώντας καὶ ζυγίζοντας, τὰ ἔξω ἀπὸ ἐμᾶς γεγονότα, ἀλλάζουμε διαδρομή, πρὸ κειμένου νὰ ἀνακαλύψουμε τὸν ὀρθὸ (γιὰ ἐμᾶς) δρόμο γιὰ νὰ φθάσουμε στὸν σκοπό μας. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἐποικοδομητικὴ κι ἀναγκαία ὀπτικὴ γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα, διότι μὲ αὐτὴν καὶ μόνον θὰ ἔπρεπε νὰ κυττᾶμε, κάθε φορά, τὸν κόσμο μας, πρὸ κειμένου νὰ ἀνανεώνουμε τὶς προοπτικές, διορθώνοντας τὶς «στραβές» μας καὶ ἐπανατοποθετούμενοι στὸ καθ’ ὅλα (κατ’ Ἀριστοτέλην!). Ὅμως γιὰ νὰ κατακτηθῇ αὐτὸ τὸ ἐπίπεδον συλλογικὰ ἀπὸ τὴν ἀνθρωπότητα ἀπαιτεῖται καὶ χρόνος καὶ πολλά, μὰ πάρα πάρα πολλά, δύσκολα «μαθήματα»
Ὑπάρχει ἡ ὀπτικὴ τοῦ παρατηρεῖν μέν, ἀλλὰ καὶ συμμετέχειν. Στὴν συγκεκριμένη ὀπτικὴ πάσχουμε ἀπὸ ἐλαφρῶς ἔως ἐλάχιστα βαρέως, διὰ τὸ μανθάνειν. Κατ’ αὐτὴν κάτι παθαίνουμε, ποὺ ὅμως δὲν μᾶς στοιχίζει ὑπερβολικὰ σὲ πόνο, γιὰ νὰ μπορέσουμε παρατηρώντας νὰ ἐξέλθουμε τῆς καταστάσεως ἐκείνης ποὺ μᾶς παγιδεύει. Κατ’ αὐτὴν δὲ τὶς περισσότερες φορὲς πρέπει νὰ μὴν μᾶς ἐγγίζῃ σὲ βάθος τὸ πάθημα, γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ τὸ παρατηρήσουμε καὶ νὰ ἀλλάξουμε τὴν ὀπτική μας.
Ἐὰν ὅμως κάτι τέτοιο δὲν συμβαίνῃ καὶ τὸ πάθημα μᾶς κάνει νὰ ὑποφέρουμε, παραμένοντας ἐγκλωβισμένοι στὰ συναισθήματα πόνου καὶ ὀργῆς, ἀδυνατώντας νὰ καθαρίσουμε τὶς σκέψεις μας, τότε ἀκριβῶς σὲ ἐκεῖνο τὸ ἐπίπεδον ἔχουμε πληγή, ποὺ γιὰ νὰ θεραπευθῇ χρειάζεται χρόνος. Μὰ ἀκριβῶς αὐτὸ εἶναι καὶ τὸ πρόβλημα, διότι ὅταν κάποιος ἐγκλωβίζεται στὸ συναίσθημα τοῦ πόνου (ἢ καὶ τοῦ φόβου, μαζὺ καὶ τῆς ὀργῆς), τότε πηγαινοέρχεται μεταξὺ τῶν παραμέτρων ποὺ τοῦ δημιούργησαν τὸ συναίσθημα, μὴ ἀναζητώντας τὸ αἴτιον ποὺ τὸν ὁδήγησε ἐκεῖ. Ἡ ἐν λόγῳ παγίδευσις εἶναι κι αὐτὴ ποὺ μᾶς ταλανίζει καὶ μᾶς κρατᾶ μακρὰν τῶν πραγματικῶν μας ἀναγκῶν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου