Του Όθωνα Κουμαρέλα
Εν μέσω του «σκοπιανού» δράματος και τις ενδεχόμενες θύελλες που η επιτευχθείσα ήδη συμφωνία θα προκαλέσει, στο εσωτερικό. Την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου με τα
«προαπαιτούμενα» και το «μεσοπρόθεσμο» που χαράζει τον μνημονιακό μονόδρομο μετά το πέρας του τρέχοντος προγράμματος. Αλλά και με το Μουντιάλ να αρχίζει, πολλοί αναρωτιούνται τι συμβαίνει με τον Τράμπ. Πόσο «αλλοπρόσαλλη» είναι άραγε η...πολιτική του και που οδηγεί αυτή;
Στην περίσταση πάντως ο Κιμ δεν πάτησε το «κουμπί» και ίσως ο Τράμπ βοήθησε τα μάλα, αφού είχε αυτός πρώτος να πατήσει το δικό του… «κουμπί».
Σπεύδω να δηλώσω, ότι κι εγώ στη θέση του Τράμπ, ή του οποιουδήποτε Αμερικανού Προέδρου τα ίδια ακριβώς θα έκανα. Απλά δεν είμαι στη θέση του, ούτε ποτέ θα ήθελα να είμαι!
Άργησαν πολύ οι Αμερικανοί να καταλάβουν ότι το δημιούργημά τους (λέγε με παγκοσμιοποίηση) θα γυρνούσε κάποια στιγμή ως μπούμερανγκ.
Η γεωπολιτική έχει ως βάση την οικονομία, αλλά επ’ ουδενί μπορεί να ερμηνευτεί μονοδιάστατα μέσα από έναν στείρο οικονομισμό, σύμφωνοι. Πολλοί ισχυρίζονται και όχι αδίκως ότι η αμερικανική παγκόσμια επικυριαρχία στηρίζεται στον ισχυρό στρατό των ΗΠΑ, με τις χιλιάδες βάσεις του διάσπαρτες σε όλον τον κόσμο, με τον οποίο επιβάλλεται η γεωπολιτική και η οικονομική επικυριαρχία.
Ο στρατός όμως για να συντηρηθεί και να υπερέχει στο διηνεκές από τους αντιπάλους και να μπορεί έτσι να εξασφαλίζει την πρωτοκαθεδρία -αν όχι την ηγεμονία- θα πρέπει να στηρίζεται σε ισχυρή οικονομική βάση επί του πραγματικού κι όχι του… φουσκοειδούς.
Μπορεί πολλοί σύγχρονοι που αγνοούν, ή γνωρίζουν επιδερμικά την ιστορία, αλλά και την οικονομική επιστήμη, να θεωρούν ότι πλέον η οικονομία στηρίζεται και εξαρτάται αποκλειστικά από το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα και ότι όποιος το ελέγχει -αυτό- είναι ασφαλής. Αλλά τούτο απέχει μακράν της αληθείας. Διότι όποιος χάσει την παραγωγή και τον έλεγχό της είναι μοιραίο σταδιακά να χάσει και τον έλεγχο του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, που θα βρει καινούργιους τρόπους και τόπους να «κουρνιάσει» και να κερδοσκοπεί αντλώντας από την «πραγματική» οικονομία, διότι χωρίς αυτήν απλά δεν υπάρχει! Είναι άλλο να την ελέγχει και να την οδηγεί εκεί που θα υπάρξει η μεγαλύτερη δυνατή κερδοφορία και εντελώς διαφορετικό, να μπορεί κάποιος να την αγνοήσει.
Το δολλάριο
Σήμερα στη «Δύση» οι αγορές είναι αυτονομημένες και καθορίζουν ως ένα βαθμό τις πολιτικές, ενώ στην «Ανατολή» ελέγχονται τουλάχιστον σε ποσοστό ικανό να μην αποτελούν σοβαρή τροχοπέδη σε άλλου τύπου γεωπολιτικές εξελίξεις.
Έτσι το δολλάριο απέχει από αυτό που ήταν μέχρι τώρα, μολονότι λίγοι ακόμη τολμούν να το ομολογήσουν ανοικτά. Διατηρεί ως ένα βαθμό την ισχύ και την αίγλη του και λόγω κεκτημένης ταχύτητας, αλλά η φορά των πραγμάτων είναι τέτοια που αν δεν αναστραφεί το τέλος της επικυριαρχίας του δολλαρίου δεν είναι μακρυά.
Πρώτον γιατί προβάλλονται σταδιακά κι άλλα αποθεματικά νομίσματα και
δεύτερον, διότι εάν για διάφορους λόγους (και λόγω πρωτοκαθεδρίας των ΗΠΑ) βόλευε τους περισσότερους το δολλάριο σαν κύριο μέσο συναλλαγών στο διεθνές εμπόριο, κανένας στρατός δεν μπορεί να εμποδίσει σταδιακή αλλαγή εάν κριθεί, ότι αυτό δεν συμφέρει πια τους συναλλασσόμενους -κράτη και επιχειρήσεις. Πολύ περισσότερο όταν ο αμερικανικός στρατός έχει να αντιμετωπίσει το ίδιο ισχυρούς στρατούς που προετοιμάζονται. Ενώ στη βαλλιστική και την αντιβαλλιστική τεχνολογία οι ΗΠΑ είναι ήδη πίσω από τη Ρωσία και λίγο θέλουν για να βρεθούν πίσω και από την Κίνα. Το εάν βρεθούν και οι δυό μαζί -Κίνα και Ρωσία- καλύτερα να μην το συζητάμε.
Αυξανόμενη ραγδαίως οικονομική ισχύς (Κίνα) και ταυτόχρονα αύξηση του συντελεστή στρατιωτικής ισχύος (Κίνα+Ρωσία) σηματοδοτούν ανατροπή στον παγκόσμιο συσχετισμό δυνάμεων. Οι παγκοσμιοποιημένες «αγορές» μπορεί να καθυστερούν, αλλά δεν θα αργήσουν να το καταλάβουν! Κι ας έχει η Αμερική το ΔΝΤ και όλους τους οίκους αξιολόγησης στην έδρα της. Το έχει όμως ήδη καταλάβει ο Τράμπ κι αυτό κάνει τη διαφορά!
Οι ΗΠΑ ποτέ δεν αναμετρήθηκαν (πλην Β’ΠΠ) στα ίσα με άλλους στρατούς και όπου αυτό συνέβη (πχ Βιετνάμ) έχασαν τα αυγά και τα πασχάλια! Μη κοιτάμε που βολεύει όλους εμάς τους ακραιφνώς «ανήκοντες ψυχή τε και σώματι εις την δύσην» να παινεύουμε το σπίτι (του «Κυρίου») μας, για να μην πέσει και τι θα απογίνουμε χωρίς αφεντικό! Η πραγματικότητα όμως ήταν άλλη επί ΕΣΣΔ και ξαναγίνεται διαφορετική τώρα με άλλους όρους βέβαια…. Το διάλειμμα τελείωσε και τα κεφάλια μέσα!!!!
Πράγματι μέχρι τώρα το δολλάριο είναι το κύριο νόμισμα στις διεθνείς συναλλαγές, αλλά όχι το μοναδικό και σταδιακά αμφισβητείται ολοένα και περισσότερο.
Ήδη πολλές συναλλαγές μεταξύ διαφόρων χωρών πραγματοποιούνται στα νομίσματά τους μέσω διακρατικών συμφωνιών. Ένα τεράστιος όγκος συναλλαγών μεταξύ Κίνας και Ρωσίας -κι όχι μόνο- σε δολλάρια νομίζετε ότι πραγματοποιείται; Ή μήπως η Ρωσία συναλλάσσεται πχ με το Ιράν σε δολλάρια;;;
Η παγκοσμιοποίηση
Μέσω της πεμπτουσίας της παγκοσμιοποίησης που είναι η ελευθερία κίνησης εμπορευμάτων, κεφαλαίων και ανθρώπων, δημιουργήθηκαν όλες οι κατάλληλες συνθήκες η Αμερική -χάνοντας σταδιακά την παραγωγική της αυτοδυναμία και γενόμενη εμπορικά ελλειμματική- να καταντήσει μόλις σε λίγα χρόνια από σήμερα ο φτωχός συγγενής της Κίνας. Μιας χώρας, δηλαδή, με κεντρικό οικονομικό σχεδιασμό, και με 1,5 δις πληθυσμό μαθημένο να τρώει ακόμη και κατσαρίδες για να επιβιώνει. Με μια τόσο μεγάλη εσωτερική αγορά που σκόπιμα την κρατάει χαμηλά, για να την αναπτύξει σε δύσκολους γι’ αυτήν και όλον τον κόσμο καιρούς. Ταυτόχρονα ανοίγει παντού στον πλανήτη «δρόμους του μεταξιού» και τείνει να επικυριαρχήσει σιωπηρά και «μεταξένια». Γνωρίζει όμως ότι όλα αυτά είναι έωλα και μπορούν να καταστραφούν από τη μια στιγμή στην άλλη. Και έτσι προετοιμάζεται, αφού των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν!
Με την Ευρώπη να ζει το όνειρο του 4ου Ράιχ και να επαναπαύεται στις δάφνες της εφήμερης νίκης της επί των λαών, το Ηνωμένο Βασίλειο την έκανε με «ελαφρά πηδηματάκια», για να σώσει ό,τι σώζεται, ενώ ο Τράμπ εκφράζοντας μέρος του αμερικανικού κεφαλαίου που είδε τον κίνδυνο, αναδιπλώνεται από το εγχείρημα της παγκοσμιοποίησης -όπως αυτό εξελίχθηκε. Ενδεχομένως να είναι αργά, αλλά η Αμερική βρίσκεται σε άμυνα υποχωρώντας σε όλα τα πεδία και αυτό προσπαθεί τώρα να αντιστρέψει αντεπιτιθέμενη. Έτσι στον «τρελό» και άξεστο Τράμπ βρήκε τον καταλληλότερο να κάνει τη δουλειά!
Το παραδοσιακό δόγμα που ακολουθούσε η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ έτσι ώστε να διατηρεί με κάθε μια από τις δύο χώρες (Ρωσία και Κίνα) καλύτερες σχέσεις απ’ εκείνες μεταξύ τους, ανατράπηκε. Η διαφαινόμενη (ισχυρή) συμμαχία μεταξύ των δύο αυτών χωρών και η οικονομική υποχώρηση της Αμερικής δημιούργησε νέα δεδομένα. Έτσι:
Ποιος είναι ο ισχυρός;
Ο Τράμπ προσπαθεί να προσεταιριστεί τη Ρωσία, αφού αυτή είναι προσώρας η μόνη ικανή δύναμη που θα μπορούσε να βοηθήσει την Αμερική να ορθοποδήσει και να κρατήσει την παγκόσμια επικυριαρχία της σε βάρος της Κίνας που την θεωρεί -και είναι- ο κύριος αντίπαλός της. Βεβαίως και η Ρωσία «βολεύεται» να τα βρει τώρα με τις ΗΠΑ, διότι έτσι απαλλάσσεται από το βάρος της πίεσης που της ασκείται στον οικονομικό τομέα και κερδίζει χρόνο στις δικές της προετοιμασίες. Το θέμα είναι κατά πόσο και ο Πούτιν βλέπει την Κίνα ως βασικό αντίπαλο, ή αντίθετα υποστηρικτή στη δική του γεωπολιτική προσπάθεια απεγκλωβισμού του από την περικύκλωση που επιχειρεί όλα αυτά τα χρόνια η «Δύση».
Αλλά ποιος και ο λόγος να θέλει την περαιτέρω ενίσχυση της Κίνας;
Αυτό που την συμφέρει είναι να κρατάει και τους δύο σχετικά κοντά της ώστε να κερδίζει από τις σχέσεις της μαζί τους, χαλαρώνοντας την εκ δυσμών περικύκλωση, αλλά και τόσο μακρυά της, όσο να εκμεταλλεύεται -αμέτοχη η ίδια- από τη μεταξύ τους αντιπαράθεση. Έτσι, έρχεται πιθανά η Ρωσία να υιοθετεί στην πράξη το αμερικανικό δόγμα της προηγούμενης περιόδου, δηλαδή να διατηρεί τόσο με τις ΗΠΑ, όσο και με την Κίνα ξεχωριστά καλύτερες σχέσεις από εκείνες μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας
Ο Πούτιν ισοτιμία προσώρας και χρόνο επιζητεί και δεν γνωρίζουμε εάν ο Τράμπ είναι έτοιμος να τα παραχωρήσει, ακόμη κι αν ο ίδιος θέλει. Το κλειδί στην ιστορία λοιπόν είναι ο Πούτιν.
Αυτός κρατάει -κατά μια έννοια- την τύχη του πλανήτη στα δικά του χέρια. Με μια δική του σειρά αποφάσεων όλα πάνε κατ’ ευχήν και σύμφωνα με αυτά που έχουμε μάθει, ή όλα ανατρέπονται σταδιακά και βασανιστικά, αλλά όχι λιγότερο καταστροφικά. Ποιος λοιπόν είναι ο ισχυρός;;;
Οι ευνοημένοι της «παγκοσμιοποίησης» (Γερμανία – Κίνα) φαίνεται να προσπαθούν να τα «βρουν» στο παρασκήνιο, γι’ αυτό και το παράδοξο -αλλά και διασκεδαστικό συνάμα- να βλέπεις τη Μέρκελ να επιμένει στις κυρώσεις ενάντια στη Ρωσία (ενώ δεν τη συμφέρουν) και τη συνέχιση της αποβολής της από τους G7 κόντρα στον Τράμπ.
Δεν θέλει μια Ευρώπη -που ανέκαθεν μετά το Β’ΠΠ υπήρξε ως προτεκτοράτο των ΗΠΑ- να εξελιχθεί σε νέα «Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του Γερμανικού Έθνους», όπως σταδιακά μετατρέπεται η Ε.Ε., που θα την βρει απέναντί του, έστω και μέσω προσωρινής συμμαχίας της με Κίνα και Ρωσία. Έτσι παρεμβαίνει και μάλιστα δυναμικά. Και ως προς τη Ρωσία, τείνοντας χέρι φιλίας και στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μοχλεύοντας τάσεις ανεξαρτητοποίησης. Απροκάλυπτα!
Καθόλου τυχαίες δεν είναι οι πρόσφατες δηλώσεις του Αμερικανού πρεσβευτή στο Βερολίνο Ρίτσαρντ Γκρένελ, αλλά και του Στιβ Μπάνον, πρώην συμβούλου του Τράμπ ότι «σύντομα θα έχουμε μια συνομοσπονδία ελεύθερων κρατών στη θέση της σημερινής Ε.Ε.». Τέτοιες δηλώσεις που έκαναν πολλούς εγχώριους αναλυτές να καταπιούν τη γλώσσα τους. Αλλά και η απόσυρση από τη συμφωνία για τα πυρηνικά του Ιράν έχει και μια ανάλογη πτυχή δημιουργίας ρήγματος στην ένωση και να σύρει στην «ουρά» του ένα προς ένα τα κράτη ξεχωριστά. Και όχι μόνον την οικονομική υπονόμευση των ευρωπαϊκών εταιρειών, όπως σωστά πολλοί επισημαίνουν.
Εάν Τράμπ και Πούτιν τα «βρουν», παρά τα εμπόδια -όπως αυτό της σχέσης της Ρωσίας με το Ιράν και τη Συρία- τότε και η Κίνα θα αναδιπλωθεί σιωπηρώς περιμένοντας καλύτερες ημέρες κι ευκαιρίες, ενώ η Γερμανία θα ξαναγίνει το πιστό σκυλάκι -διακόσμηση του… δευτεροσαλονιού της Ιβάνκα.
Εάν Τράμπ και Πούτιν δεν τα καταφέρουν σύντομα, τότε ο Πόλεμος (με κεφαλαίο το Π) θα είναι αναπόφευκτος, αν και κατά τη γνώμη μου η πορεία προς τα εκεί δεν έχει πλέον επιστροφή, έτσι κι αλλιώς. Μακάρι να κάνω λάθος.
Και η Ελλάδα;
Το όνομα δε της ρευστοποίησης και του διαμελισμού της χώρας ευρέθη, μαζί με την παράδοση της Μακεδονίας. Βαπτίστηκε κιόλας με νονούς τον Φούχτελ και τον Νίμιτς και «παρανυφάκια» τους Τσίπρα, Μπουτάρη και Κοτζιά: Βόρεια και Νότια Μακεδονία –Στρατηγική εταιρική σχέση!….
Business as usual…. Μετοχές πουλάνε σε τιμές που η «αγορά» έχει προκαθορίσει και οι «επενδυτές» σπεύδουν να μας αγοράσουν και μάλιστα κοψοχρονιάς! Μια φορά τα χίλια χρόνια τέτοια ευκαιρία, θα τη χάσουν;;;;;;
Επειδή υπάρχουμε κι εμείς, ας τους διαψεύσουμε και ας ανατρέψουμε τα σχέδιά τους!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου