Αντώνης Σαμαράκης:Ποτέ οι στέγες των σπιτιών δεν ήταν τόσο κοντά και οι καρδιές των ανθρώπων τόσο μακριά, όσο σήμερα.

Με τον πολιτισμό, οι αποστάσεις μίκρυναν. Οι στέγες μπορούν να συνενωθούν, όχι όμως και οι καρδιές. Και σήμερα, δυστυχώς, τα λόγια του Αντώνη Σαμαράκη επιβεβαιώνονται περισσότερο παρά ποτέ... Ζητείται Ελπίς....

Από τη Μανταλένα Μαρία Διαμαντή

Aντώνης Σαμαράκης. `Ενας από τους πιο αγαπημένους και τους περισσότερο μεταφρασμένους Έλληνες πεζογράφους, καθώς τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από 30 γλώσσες.

Το 1989 ανακηρύχθηκε Πρεσβευτής Καλής Θέλησης της UNICEF για τα παιδιά του κόσμου. Εμφανίστηκε στον λογοτεχνικό χώρο το 1954, με την έκδοση της συλλογής διηγημάτων Ζητείται ελπίς.

Το έργο του έχει έντονο το στοιχείο της κοινωνικής καταγγελίας και αντικατοπτρίζει τις προσωπικές του ανησυχίες για το παρόν και το μέλλον της σύγχρονης κοινωνίας.

Χρησιμοποιεί απλή γλώσσα, χωρίς επιτηδευμένο ύφος, προσεγγίζοντας τα θέματά του από μια έντονα ανθρωποκεντρική γωνία.

Όταν ο σπουδαίος συγγραφέας, τιμήθηκε για το σύνολο του έργου το 1982 με το Βραβείο Λογοτεχνίας Ευρωπάλια, είπαν για εκείνον: "Ο Αντώνης Σαμαράκης δεν μιλάει για ευκαιριακές προσωπικότητες. Οι πρωταγωνιστές του διστάζουν και αμφιβάλλουν, είναι ανθρώπινες υπάρξεις όπως ο αναγνώστης. Το έργο του Αντώνη Σαμαράκη είναι μαρτυρία για την τραγωδία του ολοκληρωτισμού, για την απουσία της ελευθερίας και τη μάχη που δίνουν οι άνθρωποι για να την κατακτήσουν. Ο Αντώνης Σαμαράκης είναι ο συγγραφέας της υπερηφάνειας και της ελπίδας."

Την υπερηφάνεια και την ελπίδα μας, λοιπόν, δεν πρέπει να χάσουμε...

"Ποτέ άλλοτε οι στέγες των σπιτιών των ανθρώπων δεν ήταν τόσο κοντά η μία στην άλλη, όσο είναι σήμερα. Και ποτέ άλλοτε οι καρδιές των ανθρώπων δεν ήταν τόσο μακριά η μία από την άλλη, όσο είναι σήμερα". γράφει ο ανεπανάληπτος Αντώνης Σαμαράκης στο "Ζητείται Ελπίς". Πόσο σπουδαία και αληθινά είναι τα λόγια του...

Με τον πολιτισμό, οι αποστάσεις μίκρυναν. Οι άνθρωποι δημιουργησαν μεγάλες πυκνοκατοικημένες πόλεις. Στις πολυκατοικίες ζούνε πολλές οικογένειες. `Ενα τούβλο, χωρίζει τη μια από την άλλη. Παράλληλα, όμως, ο άνθρωπος απομακρύνεται κι όλο απομακρύνεται, από τον συνάνθρωπό του. Μπορεί να γεννιέται ή να πεθαίνει στο διπλανό διαμέρισμα κι ο διπλανός ούτε καν να το γνωρίζει, ή ακόμα κι αν το γνωρίζει... δεν ενδιαφέρεται... Οι στέγες μπορούν να συνενωθούν, όχι όμως και οι καρδιές.



Αλήθεια, έχετε σκεφτεί ότι τώρα πια η κυρίαρχη μορφή επικοινωνίας γίνεται μέσω μηνυμάτων;

Οι σύγχρονοι ρυθμοί ζωής που ζούμε είναι τόσο γρήγοροι που ίσως μας διευκολύνει αυτή η μορφή επικοινωνίας...

Δεν ξέρω για εσάς, πάντως εγώ νοσταλγώ την εποχή που οι άνθρωποι δεν “κρύβονταν” πίσω από την οθόνη ενός κινητού ή υπολογιστή για να εκφράσουν το ενδιαφέρον τους. Τότε που ο ένας άκουγε τη φωνή του άλλου ενώ κοιτάζονταν στα μάτια.

Δυστυχώς, τώρα πια, οι διαπροσωπικές σχέσεις έχουν αντικατασταθεί με emoticons και chats.







Οι περισσότεροι είμαστε σκυμμένοι πάνω από μια οθόνη του κινητού ή του υπολογιστή, πληκτρολογώντας ασταμάτητα... Και σήμερα, δυστυχώς, τα λόγια του Αντώνη Σαμαράκη επιβεβαιώνονται περισσότερο παρά ποτέ... Ζητείται Ελπίς...