Η φρικτή αλήθεια πίσω απ’ την παράξενα ρεαλιστική σειρά τρόμου του Ridley Scott
173 ακριβώς χρόνια μετά από τη στιγμή που ο Sir John Franklin, o 59χρονος πρώην κυβερνήτης της σωφρονιστικής αποικίας της Τασμανίας, ξεκινούσε να ανακαλύψει το Βορειοδυτικό πέρασμα για λογαριασμό της Αγγλίας, o 80χρονος Ridley Scott και το AMC μας έδωσαν την ευκαιρία να δούμε την ιστορία του να ζωντανεύει μπροστά στα μάτια μας με τον πλέον φρικιαστικό τρόπο.
Δυο μόλις χρόνια (αυτό που λένε άψογο timing) μετά την τελευταία -από τις κυριολεκτικά εκατοντάδες- ερευνητικές αποστολές (αυτή τη φορά με την ευλογία της καναδικής κυβέρνησης) που βρήκε επιτέλους σε ένα κόλπο του νησιού του Βασιλιά Γουλιέλμου το κουφάρι του Terror, του δεύτερου πλοίου της αποστολής (σ.σ. το πρώτο βρέθηκε το 2014). Και μάλιστα άψογα διατηρημένου, λόγω των παγωμένων νερών, στο ίδιο σημείο που πριν από χρόνια είδε ένας Εσκιμώος να υψώνεται μέσα από το νερό ένα κατάρτι. Με τη μόνη διαφορά, σε σχέση με ότι συνέβη στην πραγματικότητα στα 134 μέλη του πληρώματος των δυο σκαφών (του ‘Έρεβος’ και του ‘Τρόμος’), να είναι οι γενναίες δόσεις του μεταφυσικού που προστέθηκαν. Αν και, αφού στην πραγματικότητα ακόμη και σήμερα δεν ξέρουμε τι ακριβώς τους συνέβη, ούτε καν που βρίσκεται ο τάφος του Franklin, ποτέ δεν ξέρεις.
Ένα ζήτημα και ουσίας (το τεράστιο οικονομικό όφελος) και τιμής για το Αγγλικό Ναυαρχείο εκείνης της εποχής. Ένα ζήτημα τιμής, όμως, και για τον μεσήλικα Sir John Franklin, πάλαι ποτέ ήρωα της Αρκτικής, γνωστό και ως ο ‘καπετάνιος που έφαγε τα κορδόνια του’. Επειδή αυτό ακριβώς έκανε κατά τη διάρκεια της καταστροφικής πρώτης αποστολής του, στα πλαίσια της οποίας πέθαναν 10 από τα 22 μέλη του πληρώματός του (επίσης δολοφονήθηκε ένα εν μέσω φημών για κανιβαλισμό).
Ο Franklin λοιπόν, στα 59 του εκδιωγμένος από την -έτσι και αλλιώς δυσμενή μετάθεση- Τασμανία και μη έχοντας πατήσει πόδι στην Αρκτική για πάνω από 15 χρόνια, βρέθηκε -παρότι ήρωας- να παρακαλάει σχεδόν να πάρει την δουλειά. Κάτι που τα κατάφερε αφού καμία από τις πέντε πρώτες επιλογές του ναυαρχείου δεν ήταν διαθέσιμη. Ετσι, ξεκίνησε με δύο καλά εξοπλισμένα πλοία, το Έρεμπους (Erebus) και το Τέρορ (Terror), ο έμπειρος πια Φράνκλιν κι απέπλευσε στις 19 Μαΐου του 1845 από το Λονδίνο μαζί με 128 άνδρες, με προορισμό τις βόρειες ακτές του Καναδά. Μεταξύ των οποίων και 8.000 κονσέρβες, μέρος των οποίων έσταζαν κυριολεκτικά από μόλυβδο εξαιτίας αστοχίας του προμηθευτή. Τα δύο αυτά πλοία, γα την πρόωση τους, εκτός από τα ιστία, είχαν ενσωματωμένη και την νέα τεχνολογία της εποχής, την ατμομηχανή. Στον Ατλαντικό Ωκεανό, βγήκε περνώντας βόρεια των ακτών της Σκοτίας κατευθυνόμενος προς την Θάλασσα Λαμπραντόρ. Τον Ιούλιο του 1845, τα πλοία είχαν φτάσει βόρεια του νησιού Μπάφιν, στην είσοδο του Περάσματος Λάνκαστερ.
Δυο μήνες μετά, στις 26 Ιουλίου, δυο φαλαινοθηρικά είδαν για τελευταία φορά τα πλοία της αποστολής στην Γροιλανδία. Και από τότε ολόκληρος ο πλανήτης άρχισε να ψάχνει να βρει τι τους συνέβη για τον επόμενο 1 1/2 αιώνα.
Γιατί ο Franklin ήταν όντως κάτι σαν εθνικός ήρωας.
Γιατί το Ναυαρχείο έδωσε μια απίστευτη αμοιβή (30.000 λίρες) σε όποιον ανακάλυπτε τι τους συνέβη.
Κυρίως, όμως, γιατί η σύζυγος του Franklin (για την οποία έχουν γραφτεί και μπαλάντες) έκανε τα πάντα για να προκαλέσει θόρυβο. Οργανώνοντας αποστολές διάσωσης. Αφήνοντας κονσέρβες στον πάγο για να τις βρει εκείνος. Στέλνοντας γράμμα στον Αμερικάνο πρόεδρο. Επικοινωνώντας μέχρι και με γνωστά μέντιουμ για να την φέρουν σε επαφή με το πνεύμα του συζύγου της. Μετακομίζοντας σε ένα διαμέρισμα δίπλα στο Ναυαρχείο για να μην τους αφήσει σε ησυχία μέχρι να κάνουν κάτι.
Πέντε χρόνια μετά, το 1850, τα πρώτα κακά νέα επιβεβαιώθηκαν, όταν στο νησί Beechey Island, σε εντελώς λάθος σημείο από εκεί δηλαδή που έπρεπε να βρίσκονται τα πλοία, βρέθηκαν τα πτώματα τριών μελών του πληρώματος, δίπλα σε εκατοντάδες άδεια κουτιά από κονσέρβες. Και, κάπως έτσι, φτάνουμε στο 1854, όταν ο εξερευνητής John Rae ανακάλυψε στο νησί King William, 400 μίλια νότια του Beechey, τα πτώματα 40 αντρών. Τα περισσότερα εκ των οποίων έβγαζαν μάτι ότι έχουν πέσει θύματα κανιβαλισμού. Κάτι που επιβεβαιώθηκε και από τις μαρτυρίες των Εσκιμώων που τους περιέγραψαν σκηνές από την Αποκάλυψη, με ένα στρατόπεδο γεμάτο τεμαχισμένα πτώματα και δερμάτινες μπότες μέσα στις οποίες έβραζαν ανθρώπινα μέλη.
Ένα γεγονός που επιβεβαιώθηκε πέντε χρόνια αργότερα, όταν βρέθηκε μια σωσίβια λέμβος γεμάτη πτώματα (και, μεταξωτά μαντήλια) τα άκρα των οποίων είχαν αφαιρεθεί με πριόνι. Ταυτόχρονα, την ίδια περίοδο, βρέθηκε και ένα σημείωμα που εξηγούσε τι έγινε ως ένα σημείο. Ότι δηλαδή ο Sir Franklin (που οι ιστορικοί επιμένουν ότι από δικό του λάθος τα πλοία εγκλωβίστηκαν στους πάγους) πέθανε στις 11 Ιουνίου του 1847 και, στην συνέχεια, οι 105 άντρες που είχαν απομείνει ζωντανοί, αποφάσισαν να εγκαταλείψουν τα πλοία τους και να προσπαθήσουν να φτάσουν με τα πόδια στην Καναδική ενδοχώρα.
Οι έρευνες συνεχίστηκαν με τον ίδιο ρυθμό τα επόμενα 20 χρόνια, κυρίως με χρηματοδότηση της χήρας που ξόδεψε μέχρι και την τελευταία της δεκάρα, χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Αλλά η ιστορία της καταραμένης αποστολής ποτέ δεν ξεχάστηκε. Ούτε στη Δύση, ούτε στους Εσκιμώους της περιοχής που και βοήθησαν πολύ στις έρευνες και οι οποίοι κατά καιρούς όλο και κάποιο καινούργιο στοιχείο ή αντικείμενο έβρισκαν. Μάλιστα αυτοί βοήθησαν την αποστολή του πανεπιστημίου της Alberta το 1984 που βρήκε τρία μουμοποιημένα πτώματα σε εξαιρετική κατάσταση που είχαν πεθάνει από δηλητηρίαση μολύβδου.
Η μεγαλύτερη ειρωνεία απ’ όλες; Λόγω του λιώσιμου των πάγων, το Βορειοδυτικό Πέρασμα, το “Άγιο Δισκοπότηρο” εκείνης της εποχής είναι πλέον ορθάνοιχτο.
Δείτε την σειρά, είναι εξαιρετική !!
@Ηω Αναγνώστου
173 ακριβώς χρόνια μετά από τη στιγμή που ο Sir John Franklin, o 59χρονος πρώην κυβερνήτης της σωφρονιστικής αποικίας της Τασμανίας, ξεκινούσε να ανακαλύψει το Βορειοδυτικό πέρασμα για λογαριασμό της Αγγλίας, o 80χρονος Ridley Scott και το AMC μας έδωσαν την ευκαιρία να δούμε την ιστορία του να ζωντανεύει μπροστά στα μάτια μας με τον πλέον φρικιαστικό τρόπο.
Δυο μόλις χρόνια (αυτό που λένε άψογο timing) μετά την τελευταία -από τις κυριολεκτικά εκατοντάδες- ερευνητικές αποστολές (αυτή τη φορά με την ευλογία της καναδικής κυβέρνησης) που βρήκε επιτέλους σε ένα κόλπο του νησιού του Βασιλιά Γουλιέλμου το κουφάρι του Terror, του δεύτερου πλοίου της αποστολής (σ.σ. το πρώτο βρέθηκε το 2014). Και μάλιστα άψογα διατηρημένου, λόγω των παγωμένων νερών, στο ίδιο σημείο που πριν από χρόνια είδε ένας Εσκιμώος να υψώνεται μέσα από το νερό ένα κατάρτι. Με τη μόνη διαφορά, σε σχέση με ότι συνέβη στην πραγματικότητα στα 134 μέλη του πληρώματος των δυο σκαφών (του ‘Έρεβος’ και του ‘Τρόμος’), να είναι οι γενναίες δόσεις του μεταφυσικού που προστέθηκαν. Αν και, αφού στην πραγματικότητα ακόμη και σήμερα δεν ξέρουμε τι ακριβώς τους συνέβη, ούτε καν που βρίσκεται ο τάφος του Franklin, ποτέ δεν ξέρεις.
Ένα ζήτημα και ουσίας (το τεράστιο οικονομικό όφελος) και τιμής για το Αγγλικό Ναυαρχείο εκείνης της εποχής. Ένα ζήτημα τιμής, όμως, και για τον μεσήλικα Sir John Franklin, πάλαι ποτέ ήρωα της Αρκτικής, γνωστό και ως ο ‘καπετάνιος που έφαγε τα κορδόνια του’. Επειδή αυτό ακριβώς έκανε κατά τη διάρκεια της καταστροφικής πρώτης αποστολής του, στα πλαίσια της οποίας πέθαναν 10 από τα 22 μέλη του πληρώματός του (επίσης δολοφονήθηκε ένα εν μέσω φημών για κανιβαλισμό).
Ο Franklin λοιπόν, στα 59 του εκδιωγμένος από την -έτσι και αλλιώς δυσμενή μετάθεση- Τασμανία και μη έχοντας πατήσει πόδι στην Αρκτική για πάνω από 15 χρόνια, βρέθηκε -παρότι ήρωας- να παρακαλάει σχεδόν να πάρει την δουλειά. Κάτι που τα κατάφερε αφού καμία από τις πέντε πρώτες επιλογές του ναυαρχείου δεν ήταν διαθέσιμη. Ετσι, ξεκίνησε με δύο καλά εξοπλισμένα πλοία, το Έρεμπους (Erebus) και το Τέρορ (Terror), ο έμπειρος πια Φράνκλιν κι απέπλευσε στις 19 Μαΐου του 1845 από το Λονδίνο μαζί με 128 άνδρες, με προορισμό τις βόρειες ακτές του Καναδά. Μεταξύ των οποίων και 8.000 κονσέρβες, μέρος των οποίων έσταζαν κυριολεκτικά από μόλυβδο εξαιτίας αστοχίας του προμηθευτή. Τα δύο αυτά πλοία, γα την πρόωση τους, εκτός από τα ιστία, είχαν ενσωματωμένη και την νέα τεχνολογία της εποχής, την ατμομηχανή. Στον Ατλαντικό Ωκεανό, βγήκε περνώντας βόρεια των ακτών της Σκοτίας κατευθυνόμενος προς την Θάλασσα Λαμπραντόρ. Τον Ιούλιο του 1845, τα πλοία είχαν φτάσει βόρεια του νησιού Μπάφιν, στην είσοδο του Περάσματος Λάνκαστερ.
Δυο μήνες μετά, στις 26 Ιουλίου, δυο φαλαινοθηρικά είδαν για τελευταία φορά τα πλοία της αποστολής στην Γροιλανδία. Και από τότε ολόκληρος ο πλανήτης άρχισε να ψάχνει να βρει τι τους συνέβη για τον επόμενο 1 1/2 αιώνα.
Γιατί ο Franklin ήταν όντως κάτι σαν εθνικός ήρωας.
Γιατί το Ναυαρχείο έδωσε μια απίστευτη αμοιβή (30.000 λίρες) σε όποιον ανακάλυπτε τι τους συνέβη.
Κυρίως, όμως, γιατί η σύζυγος του Franklin (για την οποία έχουν γραφτεί και μπαλάντες) έκανε τα πάντα για να προκαλέσει θόρυβο. Οργανώνοντας αποστολές διάσωσης. Αφήνοντας κονσέρβες στον πάγο για να τις βρει εκείνος. Στέλνοντας γράμμα στον Αμερικάνο πρόεδρο. Επικοινωνώντας μέχρι και με γνωστά μέντιουμ για να την φέρουν σε επαφή με το πνεύμα του συζύγου της. Μετακομίζοντας σε ένα διαμέρισμα δίπλα στο Ναυαρχείο για να μην τους αφήσει σε ησυχία μέχρι να κάνουν κάτι.
Πέντε χρόνια μετά, το 1850, τα πρώτα κακά νέα επιβεβαιώθηκαν, όταν στο νησί Beechey Island, σε εντελώς λάθος σημείο από εκεί δηλαδή που έπρεπε να βρίσκονται τα πλοία, βρέθηκαν τα πτώματα τριών μελών του πληρώματος, δίπλα σε εκατοντάδες άδεια κουτιά από κονσέρβες. Και, κάπως έτσι, φτάνουμε στο 1854, όταν ο εξερευνητής John Rae ανακάλυψε στο νησί King William, 400 μίλια νότια του Beechey, τα πτώματα 40 αντρών. Τα περισσότερα εκ των οποίων έβγαζαν μάτι ότι έχουν πέσει θύματα κανιβαλισμού. Κάτι που επιβεβαιώθηκε και από τις μαρτυρίες των Εσκιμώων που τους περιέγραψαν σκηνές από την Αποκάλυψη, με ένα στρατόπεδο γεμάτο τεμαχισμένα πτώματα και δερμάτινες μπότες μέσα στις οποίες έβραζαν ανθρώπινα μέλη.
Ένα γεγονός που επιβεβαιώθηκε πέντε χρόνια αργότερα, όταν βρέθηκε μια σωσίβια λέμβος γεμάτη πτώματα (και, μεταξωτά μαντήλια) τα άκρα των οποίων είχαν αφαιρεθεί με πριόνι. Ταυτόχρονα, την ίδια περίοδο, βρέθηκε και ένα σημείωμα που εξηγούσε τι έγινε ως ένα σημείο. Ότι δηλαδή ο Sir Franklin (που οι ιστορικοί επιμένουν ότι από δικό του λάθος τα πλοία εγκλωβίστηκαν στους πάγους) πέθανε στις 11 Ιουνίου του 1847 και, στην συνέχεια, οι 105 άντρες που είχαν απομείνει ζωντανοί, αποφάσισαν να εγκαταλείψουν τα πλοία τους και να προσπαθήσουν να φτάσουν με τα πόδια στην Καναδική ενδοχώρα.
Οι έρευνες συνεχίστηκαν με τον ίδιο ρυθμό τα επόμενα 20 χρόνια, κυρίως με χρηματοδότηση της χήρας που ξόδεψε μέχρι και την τελευταία της δεκάρα, χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Αλλά η ιστορία της καταραμένης αποστολής ποτέ δεν ξεχάστηκε. Ούτε στη Δύση, ούτε στους Εσκιμώους της περιοχής που και βοήθησαν πολύ στις έρευνες και οι οποίοι κατά καιρούς όλο και κάποιο καινούργιο στοιχείο ή αντικείμενο έβρισκαν. Μάλιστα αυτοί βοήθησαν την αποστολή του πανεπιστημίου της Alberta το 1984 που βρήκε τρία μουμοποιημένα πτώματα σε εξαιρετική κατάσταση που είχαν πεθάνει από δηλητηρίαση μολύβδου.
Η μεγαλύτερη ειρωνεία απ’ όλες; Λόγω του λιώσιμου των πάγων, το Βορειοδυτικό Πέρασμα, το “Άγιο Δισκοπότηρο” εκείνης της εποχής είναι πλέον ορθάνοιχτο.
Δείτε την σειρά, είναι εξαιρετική !!
@Ηω Αναγνώστου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου