Γεωργία Γκαρδαλίνου
Με τα όσα διαβάζω για την γείτονα Ιταλία που τα ΜΜΕ κατηγορούν σύσσωμα και διακρατικά, ως απόηχο της χθεσινής σύσκεψης ήταν αδύνατο να μην μου έρθει στο μυαλό το άρθρο 10 του Συντάγματος, αυτού του Συντάγματος που γράφτηκε, ακριβώς μετά τον πόλεμο, και που ο Ρέντζι δεν κατόρθωσε ν’ αλλάξει, το οποίο λέει τα εξής:... Η νομική κατάσταση του ξένου διέπεται από τον νόμο σε αρμονία με τις διατάξεις και τις Διεθνείς Συνθήκες. Ο ξένος, στον οποίο εμποδίζεται στην χώρα καταγωγής τους η άσκηση του δικαιώματος των δημοκρατικών ελευθεριών που εγγυάται το Ιταλικό Σύνταγμα, έχει δικαίωμα ασύλου στην επικράτεια της Δημοκρατίας, σύμφωνα με τις διατάξεις του Νόμου. Δεν επιτρέπεται η απέλαση ξένου για πολιτικά αδικήματα (La condizione giuridica dello straniero è regolata dalla legge in conformità delle norme e dei trattati internazionali. Lo straniero, al quale sia impedito nel suo paese l'effettivo esercizio delle libertà democratiche garantite dalla Costituzione italiana, ha diritto d'asilo nel territorio della Repubblica, secondo le condizioni stabilite dalla legge. Non è ammessa l'estradizione dello straniero per reati politici).
Ποτέ δεν θα ξεχάσω πόσο ούφο ένοιωσα , όταν στην διαδικασία εγγραφής μου στο Πανεπιστήμιο, μαζί με τα υπόλοιπα μου δόθηκε κι ένα ολιγοσέλιδο φυλλάδιο τσέπης, άχρωμο.Τότε η Ελλάδα δεν ήταν ακόμη μέλος της ΕΟΚ, κοντολογίς είμασταν τρίτος κόσμος. Στην ερώτηση μου τι ήταν αυτό, μου απάντησαν, μα το Ιταλικό Σύνταγμα, είναι τα δικαιώματα σας. Κάγκελο εγώ. Πολιτισμικό σοκ.
Όχι πολύ αργότερα, ανακάλυψα πάντα στο πετσί μου, ότι όλα τα δικαιώματα των πολιτών, παίζονταν όχι στο επίπεδο της υπηκοότητας, αλλά στο επίπεδο της εγγραφής στο δημοτολόγιο του Δήμου ως μονίμου κατοίκου. Το μόνο που διαφοροποιούσε τους Ιταλούς από τους ξένους ήταν η ψήφος στις βουλευτικές εκλογές, στις αυτοδιοικητικές ψηφίζαμε κιόλας. Κι αν κάτι υπήρχε για μένα που ήμουν φοιτήτρια εργάτρια, υπήρχε και για τον πάμπλουτο, αν δεν υπήρχε για μένα δεν υπήρχε για κανέναν.
Τόσο απλά. Χωρίς μέσον. Χωρίς “γνωστούς”. Χωρίς “σπρώξιμο”.
Στις μέρες μας πολύ κουβέντα γίνεται βεβαίως και την γείτονα καθημερινά την καθίζουμε στο σκαμνί για το μεταναστευτικό: γιατί, όμως;
Μας είπε ο Αβραμόπουλος, εκθειάζοντας την Μόρια όπου παιδάκια πεντάχρονα βιάζονται, πως το πρόβλημα της Ιταλίας είναι ότι δεν έχει τέτοια καλά κέντρα κράτησης κλειστού τύπου σαν τα ωραία τα δικά μας. Το κάγκελο δικό του, εγώ που την έζησα θεωρώ πως οι Ιταλοί από όποιο πολιτικό πρίσμα κι αν το δεις, δεν αποδέχονται τέτοια στρατόπεδα εγκλεισμού στο έδαφος τους. Το δικό μου κάγκελο είναι πως από τη μια μας σοκάρουν οι συνθήκες της κάθε Μόριας, κι από την άλλη καταπίνουμε αμάσητη όλη την προπαγάνδα του κάθε Αβραμόπουλου. Πως δεν βλέπουμε την υποκρισία της ΕΕ που αντίστοιχα βαφτίζει κατά το δοκούν πρόσφυγες και μετανάστες, ξετσίπωτα πληρώνει διακινητές, χρεώνει τους φορολογούμενους με υπέρογκα ποσά για την “φιλοξενία”, τα οποία μέσα από διάφορους γύρους καταλήγουν σε ταμεία κυρίως της Φρανκφούρτης και δευτερευόντως του Παρισιού, ενώ ο κόσμος στο όνομα του οποίου, γίνονται όλα αυτά αργοπεθαίνει στοιβαγμένος στις Μόριες...
Η Ιταλία σαφώς έχει κοινωνικά προβλήματα δικά της, που οξύνονται από τις πολιτικές της ΕΕ, και έντονο το πρόβλημα το μεταναστευτικό αφού οι ροές έφεραν στο έδαφος της πάνω από 700.000 κόσμο στην τελευταία πενταετία, που δεν έχουν καμιά ελπίδα να βρουν τον δρόμο τους μια και βάσει των διατάξεων δεν θα δει ούτε ζωγραφιστό το άσυλο, και οι οποίοι είναι εγκλωβισμένοι στα σύνορα της μια και βόρεια τα περάσματα είναι κλειστά και φυλασσόμενα τόσο από Γαλλία όσο και από Αυστρία (λέγε με Φρόντεξ), με σκηνές απείρου κάλλους καθημερινά.
Η Ιταλία λοιπόν, ξοδεύει καθημερινά από το δικό της κορβανά, αυτόν τον υπερχρεωμένο, τεράστια ποσά για να ανακουφίσει το πρόβλημα. Στον τρέχοντα προϋπολογισμό της έχει βάλει για την ανακούφιση του προβλήματος 5 δις (ναι σωστά 5.000.000.000,00 ευρώ) κι είναι να παίρνει από την ΕΕ 80 εκατομμύρια (80.000.000) από τα οποία τα 47 της τα χρωστάει η ΕΕ από την προηγούμενη χρονιά. Και μάλιστα την στιγμή που τουλάχιστον 5.000.000 άνθρωποι στην χώρα δεν μπορούν να βάλλουν καθημερινά στο τραπέζι τους γεύμα και δείπνο, κι επιμένω άνθρωποι, το μόνο που πρέπει να είναι, είναι μόνιμοι κάτοικοι στο Δήμο τους, όχι υπήκοοι (η Ιταλία λογαριάζει ποιός μένει, όχι ποιανού είναι). Σαφώς το πλήθος των εγκλωβισμένων ανθρώπων που όμως βάσει ΕΕ συνθηκών, δεν έχουν δικαίωμα να παραμένουν στην χώρα υπολογίζεται σε περισσότερους από 500.000, που βέβαια όπως κι εδώ ξεκινώντας το ταξίδι τους δεν ήθελαν να παραμείνουν στην Ιταλία. Το φαγοπότι φυσικά των επιτήδειων μεγάλο κι οργανωμένο, απίστευτα τα ποσά που διακινούνται, έφθασε σε σημείο κρατικής επεξεργασίας με πρωτοστατούσες την Γερμανία και την Γαλλία, όπως κι εδώ εξάλλου... Οι λύσεις που μας προτείνονται λύνουν το πρόβλημα αυτών των δύο, όχι τα δικά μας, κι είναι χαζό να παίρνουμε αβασάνιστα το μέρος των κορακιών που τρώνε την σάρκα μας.
Συσκέψεις επί συσκέψεων, ύστερα από την πολλοστή άρνηση της Ιταλίας να συναινέσει στην συνέχιση ΑΥΤΗΣ της πολιτικής διαχείρισης του προβλήματος, όπου οι ίδιοι που είχαν έρθει κι εδώ στην Ειδομένη -αυτοί για τους οποίους τότε και σοβαρές οργανώσεις είχαν διαμαρτυρηθεί και είχαν αποχωρίσει καταγγέλλοντας τις απάτες- με τα λεφτά που φτιάξαν εδώ νοίκιασαν πλοία της γερμανικής ακτοφυλακής, τα βάφτισαν ναυαγοσωστικά, πολλά από αυτά δεν έχουν σημαία ή έχουν και μαϊμού σημαία, και σε συνδυασμό με τα πολεμικά πλοία των χωρών τους όργωναν το στενό της Σικελίας ξεφορτώνοντας την πραμάτεια τους στα ιταλικά λιμάνια. Κι αυτά δεν τα λέω εγώ αλλά οι Γερμανοί αξιωματικοί αξιωματικοί του Πολεμικού ναυτικού στο Der Spiegel. Βέβαια, άμα είδαν πως το παιχνίδι χόντρυνε, τα χαρωπά πλοία την έκαναν κατά Μιανμαρ λεφτά που έχει κονδύλια, η Μάλτα σιγήν ιχθύος ως είθισται πουλώντας χρυσά διαβατήρια και δίνοντας υπηκοότητες σε κόσμο που βαφτίζει νομιμοποιημένους κατόπιν αμοιβής, η Ισπανία μετά τις πρώτες υποδοχές μετά κλάδων συνέχισε ανενόχλητη τις μαζικές βίαιες επαναπροωθήσεις, όπως και τους πυροβολισμούς όσων προσπαθούν να περάσουν στο έδαφος της. Αλλά όπως είπε κι ο Μοσκοβισί, έχουν φιλικές κυβερνήσεις και μπορούν να δρουν ανενόχλητες.
Στην χθεσινή λοιπόν σύσκεψη ο Υπουργός του Λουξεμβούργου που πρώτος πήρε τον λόγο, δήλωσε πως το γνωστό ότι η Ευρώπη χρειάζεται πολλούς μετανάστες γιατί έχει γερασμένο πληθυσμό. Στην απάντηση του ο Σαλβίνι, ξεκίνησε μετά τις ευχαριστίες δηλώνοντας την μοναξιά της Ιταλίας που καλείται από μόνη της να τα βγάλει πέρα με ένα ευρωπαϊκό στην ουσία πρόβλημα, ευχαρίστησε τις χώρες εκτός ΕΕ που προσφέρθηκαν να βοηθήσουν, αναφέρθηκε στις διμερείς προσπάθειες της χώρας του εκείνες της βόρειας ακτής της Αφρικής, και μάλιστα πολύ χαρακτηριστικά είπε πως ενώ η Κίνα δίνει πολλά δις για την κατασκευή υποδομών στην Αφρική, η Ευρώπη συζητάει χρόνια για να δώσει μερικά μόλις εκατομμύρια ώστε να βοηθήσει τους λαούς της Αφρικής και μάλιστα τη στιγμή που εκμεταλλεύεται παντοιοτρόπως την ήπειρο.
Εδώ άρχισαν να ανεβαίνουν οι στροφές του Λουξεμβουργέζου...Συνέχισε λοιπόν λέγοντας πως υπάρχουν δυο διαφορετικές οπτικές γωνίες, οι συμπολίτες του τον πληρώνουν για να βρει λύση, δεν είναι λογικό να ξεριζώνουμε τον ανθό της νεολαίας της Αφρικής, για να αντικαταστήσουμε τα παιδιά που τα παιδιά μας και όλοι οι Ευρωπαίοι (όπως και οι μετανάστες που έρχονται παύουν να κάνουν παιδιά) δεν κάνουν για οικονομικούς λόγους. Εμείς δεν θέλουμε νέους σκλάβους. Φυσικά το υβρεολόγιο του Λουξεμβουργέζου που τον διέκοψε κατέληξε δημόσιο.
Αν κάποιος λοιπόν έδειξε μίσος και ρατσισμό στην υπόθεση αυτός είναι ο υπερόπτης Λουξεμβουργέζος υπουργός που με πολύ αέρα θύμισε πως μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο πολλοί Ιταλοί μετανάστες (ο ίδιος τους ανέφερε σε εκατοντάδες χιλιάδες) βρέθηκαν στην χώρα του ακριβώς ως μετανάστες για να ζήσουν τα παιδιά που ήδη είχαν κάνει χωρίς να έχουν λεφτά... Σκατά.
Παραβλέπω την νοοτροπία πως οι φτωχοί δεν πρέπει να κάνουν παιδιά, που μου θυμίζει την δικιά μας την Λυμπεράκη πως οι φτωχοί κάνουν κακές επιλογές, και τα σκατά του βόθρου της ψυχής του.
Βεβαίως θα σταθώ σε αυτό που ξέχασε να πει:
1. Ότι το κράτος του, το Λουξεμβούργο, έχει περίπου 500.000 κατοίκους, όσο δηλαδή ο Πειραιάς
2. που είχε μετά τον πόλεμο μεγάλη ανάγκη χεριών εργατικών για πολύ βαριές εργασίες τα οποία χέρια εισήγαγαν κρατικά (Έλληνες και Ιταλούς) με κλήση από τα κράτη εισαγωγής και μάλιστα αυτή η εισαγωγή είχε ενταχθεί στο σχέδιο Μάρσαλ (Γερμανία, Βέλγιο, Λουξεμβούργο), στην περίπτωση μάλιστα του Βελγίου και του Λουξεμβούργου οι συνθήκες επιβίωσης ήταν το ίδιο αισχρές με αυτές των σήμερα μετακινούμενων πληθυσμών...
Κι ο σφόδρα δημοκράτης Λουξεμβουργέζος, αυτό που εντελώς ξεχνάει να πει είναι ότι ακόμη και σήμερα ο πληθυσμός που κατοικεί εντός των συνόρων του κρατιδίου που είναι το μεγαλύτερο πλυντήριο βρώμικου χρήματος και ο ισχυρότερος κλεπταποδόχος των φόρων των πολιτών που κατοικούν στην ΕΕ, αποτελείται σε ποσοστό 46% από μετανάστες χωρίς κανένα απολύτως πολιτικό δικαίωμα, που και ποτέ δεν πρόκειται να αποκτήσουν, μιας και στις 06/06/2015 οι υπόλοιποι, οι “πολίτες” του Λουξεμβούργου με δημοψήφισμα αρνήθηκαν να αποδώσουν πολιτικά δικαιώματα στους μετανάστες που ζουν κι εργάζονται εκεί και μάλιστα το αρνήθηκαν σε ποσοστό 78%.(*)
Τέτοια έλλειψη δημοκρατίας μόνο το Ντουμπάι διαθέτει και κλείσαμε στον κόσμο.
Κι ο κύριος αυτός κουνάει το δάχτυλο στην Ιταλία, που δεν ξεχωρίζει από που είναι το κάθε καρυδιάς καρύδι, και μάλιστα οποιοσδήποτε μένει μια δεκαετία ή κι εργάζεται εκεί μπορεί να αιτηθεί και την χορήγηση της υπηκοότητας. Κι ακόμα χειρότερα βγαίνουμε στα κάγκελα μαζί του να δείχνουμε την Ιταλία, ξεχνώντας και την αποστροφή προς τους Μεσογειακούς λαούς και την έλλειψη δικαιωμάτων.
Αλήθεια ποιος να 'ναι άραγε ο πιο ρατσιστής, ο Λουξεμβουργέζος ή ο Ιταλός;
(*) telegraph
Ποτέ δεν θα ξεχάσω πόσο ούφο ένοιωσα , όταν στην διαδικασία εγγραφής μου στο Πανεπιστήμιο, μαζί με τα υπόλοιπα μου δόθηκε κι ένα ολιγοσέλιδο φυλλάδιο τσέπης, άχρωμο.Τότε η Ελλάδα δεν ήταν ακόμη μέλος της ΕΟΚ, κοντολογίς είμασταν τρίτος κόσμος. Στην ερώτηση μου τι ήταν αυτό, μου απάντησαν, μα το Ιταλικό Σύνταγμα, είναι τα δικαιώματα σας. Κάγκελο εγώ. Πολιτισμικό σοκ.
Όχι πολύ αργότερα, ανακάλυψα πάντα στο πετσί μου, ότι όλα τα δικαιώματα των πολιτών, παίζονταν όχι στο επίπεδο της υπηκοότητας, αλλά στο επίπεδο της εγγραφής στο δημοτολόγιο του Δήμου ως μονίμου κατοίκου. Το μόνο που διαφοροποιούσε τους Ιταλούς από τους ξένους ήταν η ψήφος στις βουλευτικές εκλογές, στις αυτοδιοικητικές ψηφίζαμε κιόλας. Κι αν κάτι υπήρχε για μένα που ήμουν φοιτήτρια εργάτρια, υπήρχε και για τον πάμπλουτο, αν δεν υπήρχε για μένα δεν υπήρχε για κανέναν.
Τόσο απλά. Χωρίς μέσον. Χωρίς “γνωστούς”. Χωρίς “σπρώξιμο”.
Στις μέρες μας πολύ κουβέντα γίνεται βεβαίως και την γείτονα καθημερινά την καθίζουμε στο σκαμνί για το μεταναστευτικό: γιατί, όμως;
Μας είπε ο Αβραμόπουλος, εκθειάζοντας την Μόρια όπου παιδάκια πεντάχρονα βιάζονται, πως το πρόβλημα της Ιταλίας είναι ότι δεν έχει τέτοια καλά κέντρα κράτησης κλειστού τύπου σαν τα ωραία τα δικά μας. Το κάγκελο δικό του, εγώ που την έζησα θεωρώ πως οι Ιταλοί από όποιο πολιτικό πρίσμα κι αν το δεις, δεν αποδέχονται τέτοια στρατόπεδα εγκλεισμού στο έδαφος τους. Το δικό μου κάγκελο είναι πως από τη μια μας σοκάρουν οι συνθήκες της κάθε Μόριας, κι από την άλλη καταπίνουμε αμάσητη όλη την προπαγάνδα του κάθε Αβραμόπουλου. Πως δεν βλέπουμε την υποκρισία της ΕΕ που αντίστοιχα βαφτίζει κατά το δοκούν πρόσφυγες και μετανάστες, ξετσίπωτα πληρώνει διακινητές, χρεώνει τους φορολογούμενους με υπέρογκα ποσά για την “φιλοξενία”, τα οποία μέσα από διάφορους γύρους καταλήγουν σε ταμεία κυρίως της Φρανκφούρτης και δευτερευόντως του Παρισιού, ενώ ο κόσμος στο όνομα του οποίου, γίνονται όλα αυτά αργοπεθαίνει στοιβαγμένος στις Μόριες...
Η Ιταλία σαφώς έχει κοινωνικά προβλήματα δικά της, που οξύνονται από τις πολιτικές της ΕΕ, και έντονο το πρόβλημα το μεταναστευτικό αφού οι ροές έφεραν στο έδαφος της πάνω από 700.000 κόσμο στην τελευταία πενταετία, που δεν έχουν καμιά ελπίδα να βρουν τον δρόμο τους μια και βάσει των διατάξεων δεν θα δει ούτε ζωγραφιστό το άσυλο, και οι οποίοι είναι εγκλωβισμένοι στα σύνορα της μια και βόρεια τα περάσματα είναι κλειστά και φυλασσόμενα τόσο από Γαλλία όσο και από Αυστρία (λέγε με Φρόντεξ), με σκηνές απείρου κάλλους καθημερινά.
Η Ιταλία λοιπόν, ξοδεύει καθημερινά από το δικό της κορβανά, αυτόν τον υπερχρεωμένο, τεράστια ποσά για να ανακουφίσει το πρόβλημα. Στον τρέχοντα προϋπολογισμό της έχει βάλει για την ανακούφιση του προβλήματος 5 δις (ναι σωστά 5.000.000.000,00 ευρώ) κι είναι να παίρνει από την ΕΕ 80 εκατομμύρια (80.000.000) από τα οποία τα 47 της τα χρωστάει η ΕΕ από την προηγούμενη χρονιά. Και μάλιστα την στιγμή που τουλάχιστον 5.000.000 άνθρωποι στην χώρα δεν μπορούν να βάλλουν καθημερινά στο τραπέζι τους γεύμα και δείπνο, κι επιμένω άνθρωποι, το μόνο που πρέπει να είναι, είναι μόνιμοι κάτοικοι στο Δήμο τους, όχι υπήκοοι (η Ιταλία λογαριάζει ποιός μένει, όχι ποιανού είναι). Σαφώς το πλήθος των εγκλωβισμένων ανθρώπων που όμως βάσει ΕΕ συνθηκών, δεν έχουν δικαίωμα να παραμένουν στην χώρα υπολογίζεται σε περισσότερους από 500.000, που βέβαια όπως κι εδώ ξεκινώντας το ταξίδι τους δεν ήθελαν να παραμείνουν στην Ιταλία. Το φαγοπότι φυσικά των επιτήδειων μεγάλο κι οργανωμένο, απίστευτα τα ποσά που διακινούνται, έφθασε σε σημείο κρατικής επεξεργασίας με πρωτοστατούσες την Γερμανία και την Γαλλία, όπως κι εδώ εξάλλου... Οι λύσεις που μας προτείνονται λύνουν το πρόβλημα αυτών των δύο, όχι τα δικά μας, κι είναι χαζό να παίρνουμε αβασάνιστα το μέρος των κορακιών που τρώνε την σάρκα μας.
Συσκέψεις επί συσκέψεων, ύστερα από την πολλοστή άρνηση της Ιταλίας να συναινέσει στην συνέχιση ΑΥΤΗΣ της πολιτικής διαχείρισης του προβλήματος, όπου οι ίδιοι που είχαν έρθει κι εδώ στην Ειδομένη -αυτοί για τους οποίους τότε και σοβαρές οργανώσεις είχαν διαμαρτυρηθεί και είχαν αποχωρίσει καταγγέλλοντας τις απάτες- με τα λεφτά που φτιάξαν εδώ νοίκιασαν πλοία της γερμανικής ακτοφυλακής, τα βάφτισαν ναυαγοσωστικά, πολλά από αυτά δεν έχουν σημαία ή έχουν και μαϊμού σημαία, και σε συνδυασμό με τα πολεμικά πλοία των χωρών τους όργωναν το στενό της Σικελίας ξεφορτώνοντας την πραμάτεια τους στα ιταλικά λιμάνια. Κι αυτά δεν τα λέω εγώ αλλά οι Γερμανοί αξιωματικοί αξιωματικοί του Πολεμικού ναυτικού στο Der Spiegel. Βέβαια, άμα είδαν πως το παιχνίδι χόντρυνε, τα χαρωπά πλοία την έκαναν κατά Μιανμαρ λεφτά που έχει κονδύλια, η Μάλτα σιγήν ιχθύος ως είθισται πουλώντας χρυσά διαβατήρια και δίνοντας υπηκοότητες σε κόσμο που βαφτίζει νομιμοποιημένους κατόπιν αμοιβής, η Ισπανία μετά τις πρώτες υποδοχές μετά κλάδων συνέχισε ανενόχλητη τις μαζικές βίαιες επαναπροωθήσεις, όπως και τους πυροβολισμούς όσων προσπαθούν να περάσουν στο έδαφος της. Αλλά όπως είπε κι ο Μοσκοβισί, έχουν φιλικές κυβερνήσεις και μπορούν να δρουν ανενόχλητες.
Στην χθεσινή λοιπόν σύσκεψη ο Υπουργός του Λουξεμβούργου που πρώτος πήρε τον λόγο, δήλωσε πως το γνωστό ότι η Ευρώπη χρειάζεται πολλούς μετανάστες γιατί έχει γερασμένο πληθυσμό. Στην απάντηση του ο Σαλβίνι, ξεκίνησε μετά τις ευχαριστίες δηλώνοντας την μοναξιά της Ιταλίας που καλείται από μόνη της να τα βγάλει πέρα με ένα ευρωπαϊκό στην ουσία πρόβλημα, ευχαρίστησε τις χώρες εκτός ΕΕ που προσφέρθηκαν να βοηθήσουν, αναφέρθηκε στις διμερείς προσπάθειες της χώρας του εκείνες της βόρειας ακτής της Αφρικής, και μάλιστα πολύ χαρακτηριστικά είπε πως ενώ η Κίνα δίνει πολλά δις για την κατασκευή υποδομών στην Αφρική, η Ευρώπη συζητάει χρόνια για να δώσει μερικά μόλις εκατομμύρια ώστε να βοηθήσει τους λαούς της Αφρικής και μάλιστα τη στιγμή που εκμεταλλεύεται παντοιοτρόπως την ήπειρο.
Εδώ άρχισαν να ανεβαίνουν οι στροφές του Λουξεμβουργέζου...Συνέχισε λοιπόν λέγοντας πως υπάρχουν δυο διαφορετικές οπτικές γωνίες, οι συμπολίτες του τον πληρώνουν για να βρει λύση, δεν είναι λογικό να ξεριζώνουμε τον ανθό της νεολαίας της Αφρικής, για να αντικαταστήσουμε τα παιδιά που τα παιδιά μας και όλοι οι Ευρωπαίοι (όπως και οι μετανάστες που έρχονται παύουν να κάνουν παιδιά) δεν κάνουν για οικονομικούς λόγους. Εμείς δεν θέλουμε νέους σκλάβους. Φυσικά το υβρεολόγιο του Λουξεμβουργέζου που τον διέκοψε κατέληξε δημόσιο.
Αν κάποιος λοιπόν έδειξε μίσος και ρατσισμό στην υπόθεση αυτός είναι ο υπερόπτης Λουξεμβουργέζος υπουργός που με πολύ αέρα θύμισε πως μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο πολλοί Ιταλοί μετανάστες (ο ίδιος τους ανέφερε σε εκατοντάδες χιλιάδες) βρέθηκαν στην χώρα του ακριβώς ως μετανάστες για να ζήσουν τα παιδιά που ήδη είχαν κάνει χωρίς να έχουν λεφτά... Σκατά.
Παραβλέπω την νοοτροπία πως οι φτωχοί δεν πρέπει να κάνουν παιδιά, που μου θυμίζει την δικιά μας την Λυμπεράκη πως οι φτωχοί κάνουν κακές επιλογές, και τα σκατά του βόθρου της ψυχής του.
Βεβαίως θα σταθώ σε αυτό που ξέχασε να πει:
1. Ότι το κράτος του, το Λουξεμβούργο, έχει περίπου 500.000 κατοίκους, όσο δηλαδή ο Πειραιάς
2. που είχε μετά τον πόλεμο μεγάλη ανάγκη χεριών εργατικών για πολύ βαριές εργασίες τα οποία χέρια εισήγαγαν κρατικά (Έλληνες και Ιταλούς) με κλήση από τα κράτη εισαγωγής και μάλιστα αυτή η εισαγωγή είχε ενταχθεί στο σχέδιο Μάρσαλ (Γερμανία, Βέλγιο, Λουξεμβούργο), στην περίπτωση μάλιστα του Βελγίου και του Λουξεμβούργου οι συνθήκες επιβίωσης ήταν το ίδιο αισχρές με αυτές των σήμερα μετακινούμενων πληθυσμών...
Κι ο σφόδρα δημοκράτης Λουξεμβουργέζος, αυτό που εντελώς ξεχνάει να πει είναι ότι ακόμη και σήμερα ο πληθυσμός που κατοικεί εντός των συνόρων του κρατιδίου που είναι το μεγαλύτερο πλυντήριο βρώμικου χρήματος και ο ισχυρότερος κλεπταποδόχος των φόρων των πολιτών που κατοικούν στην ΕΕ, αποτελείται σε ποσοστό 46% από μετανάστες χωρίς κανένα απολύτως πολιτικό δικαίωμα, που και ποτέ δεν πρόκειται να αποκτήσουν, μιας και στις 06/06/2015 οι υπόλοιποι, οι “πολίτες” του Λουξεμβούργου με δημοψήφισμα αρνήθηκαν να αποδώσουν πολιτικά δικαιώματα στους μετανάστες που ζουν κι εργάζονται εκεί και μάλιστα το αρνήθηκαν σε ποσοστό 78%.(*)
Τέτοια έλλειψη δημοκρατίας μόνο το Ντουμπάι διαθέτει και κλείσαμε στον κόσμο.
Κι ο κύριος αυτός κουνάει το δάχτυλο στην Ιταλία, που δεν ξεχωρίζει από που είναι το κάθε καρυδιάς καρύδι, και μάλιστα οποιοσδήποτε μένει μια δεκαετία ή κι εργάζεται εκεί μπορεί να αιτηθεί και την χορήγηση της υπηκοότητας. Κι ακόμα χειρότερα βγαίνουμε στα κάγκελα μαζί του να δείχνουμε την Ιταλία, ξεχνώντας και την αποστροφή προς τους Μεσογειακούς λαούς και την έλλειψη δικαιωμάτων.
Αλήθεια ποιος να 'ναι άραγε ο πιο ρατσιστής, ο Λουξεμβουργέζος ή ο Ιταλός;
(*) telegraph
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου