Γεωργια Γκαρδαλινου
Η συνεχής επανάληψη είναι αιτία εμπέδωσης, μας το λένε παντοιοτρόπως οι τεχνοκράτες εξουσιαστές ΕΕ, που τεχνηέντως αποσιωπούν την λέξη ένωση και καπηλεύονται σθεναρά το
όνομα της ηπείρου. Παρά ταύτα διαφαίνεται ήδη πως υπάρχουν υπαρκτά προβλήματα αποδοχής της...
εφαρμοζόμενης πολιτικής που από χρόνια έχει τεθεί σε εφαρμογή στο όνομα των ευρωπαϊκών λαών που απαρτίζουν ως μέλη την Ένωση, αλλά χωρίς την λαϊκή εξουσιοδότηση αυτών των πολιτικών. Το ζήτημα που τίθεται επιτακτικά πλέον είναι η έννοια των κρατών και εκείνη της εθνικής λαϊκής κυριαρχίας, όπως αυτή είχε αποκρυσταλλωθεί από στα Συντάγματα των αστικών κρατών μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Βεβαίως, το ζήτημα έχει κρυφτεί πολλά χρόνια τώρα κάτω από το χαλί, με αποτέλεσμα η απεδαφικοποίηση να έχει ήδη διανύσει μια πορεία 25 και χρόνων και οι λαοί να βλέπουν τα αποτελέσματα της χειροπιαστά.
Ένα από τα μεγαλύτερα βεβαίως θέματα όπου θα κριθούν οι εκλογές που έρχονται τον Μάη είναι η χρήση του μεταναστευτικού/προσφυγικού ως μοχλού πίεσης προς τα κάτω των κοινωνικών δικαιωμάτων των ντόπιων πληθυσμών, που σε όλα τα κράτη όμως δημιουργούν αντιδράσεις αλυσιδωτές οι οποίες και υποτιμήθηκαν αρχικά, χρησιμοποιώντας μια διαλεκτική λογική βαπτίσματος που μετά το πρώτο σοκ, μάλλον έπαψε να πείθει. Συγχρόνως, ακριβώς η υλοποίηση του ξεγυμνώματος των κοινωνικών δικαιωμάτων με ταυτόχρονη υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου, αναγκάζει τα κοινωνικά σύνολα της αριθμητικής πλειοψηφίας να πάρουν θέσεις προς την αντίθετη κατεύθυνση από αυτήν που τα κέντρα εξουσίας των Βρυξελλών προτείνουν.
Δυστυχώς σε αυτό το παιχνίδι η “Αριστερά” της ηπείρου δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων διαχωρίζοντας τον διεθνισμό από τον παγκοσμιοποιητικό κοσμοπολιτισμό, με αποτέλεσμα την αυτοσυρρίκνωση της, την οποία και κοιτάζει απτόητη επιμένοντας να κουνάει το δάχτυλο στις συντριπτικές πλειοψηφίες των πολιτών που της γύρισαν την πλάτη. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο εντάσσονται πολλές κινήσεις, όπως αυτή του Μελανσόν στην Γαλλία, της κόκκινης Σάρας στην Γερμανία, του Στέφανο Φασσίνα εχθές στην Ιταλία, που όμως παίζει κατά πόσον θα καταφέρουν να μετατρέψουν σε είσπραξη ψήφων την όψιμη μεταστροφή τους σε πιο “κρατικο-στοχευμένες” πολιτικές μετά από 1/4 αιώνα ξεπουλήματος δικαιωμάτων και ένθερμου χειροκροτήματος της παγκοσμιοποίησης.
Προφανώς οι ευρωτεχνοκράτες έχουν χάσει τον ύπνο τους, οι κορώνες εκθειασμού των κέντρων κράτησης κλειστού τύπου του Αβραμόπουλου μετ-εγκωμίων για την Μόρια και το Βαθύ, όχι μόνο δεν έπεισαν κανένα αλλά έπεσε τέτοιο γαύγισμα και ξεφτίλισμα από την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ, που είναι να απορεί κανείς πως γίνεται να μένει στη θέση του. Παρόλα όσα λέγονται , στην συλλογική μνήμη των Ευρωπαίων, υπάρχει ακόμη ζωντανή η ανάμνηση των πιο σκληρών στρατοπέδων θανάτου και εγκλεισμού ανθρώπων με μόνο κριτήριο ακριβώς το φυλετικό, που τελικά αναγκάστηκε να παρέμβει κι ο Γιουνκέρ, για να “καλύψει” αλλά και να τάξει, το αν θα πείσει είναι άλλο καπέλο ....
Έτσι την επόμενη Τετάρτη στην έκθεση απολογισμού που θα εκφωνήσει στο Στρασβούργο, κατεβάζει στο Ευρωκοινοβούλιο πρόταση προς ψήφιση για την δημιουργία ευρωπαϊκής “συνοριοφυλακής” ένα είδος ΕΕ αστυνομίας:μάλιστα υπολογίζουν 10.000 άτομα στα οποία θα ανατεθεί η φύλαξη των συνόρων και οι διαδικασίες επαναπροώθησης των μεταναστών, και σύμφωνα με την ισπανική εφημερίδα El Pais, η Κομισιόν κατέληξε σε αυτήν την απόφαση ακριβώς εξαιτίας της μεταναστευτικής κρίσης η οποία δημιουργήθηκε από την άρνηση της Ιταλίας να αποβιβαστούν επί του εδάφους της άνθρωποι που περισυλλέχτηκαν μεσοπέλαγα, και ότι η “εθνική διαχείριση των μεταναστευτικών ροών έχει καταστεί άνευ αντικειμένου και θα πρέπει να μεταφερθεί σε ένα κεντρική διαχείριση”(!). Ακόμη αυτή η νέα υπηρεσία εκτός του έργου της επιτήρησης στην ευρωπαϊκή επικράτεια (χερσαία και θαλάσσια σύνορα μέσα), θα έχει και τη δυνατότητα παρέμβασης σε τρίτες χώρες και με εξουσίες συμμετοχής σε επιχειρήσεις επαναπατρισμού.
Ωστόσο, η πρόταση δεν είναι νέα, και φυσικά προσκρούει στη απροθυμία των κρατών μελών να παραδώσουν άλλο ένα τμήμα της εθνικής τους κυριαρχίας σε ένα διακρατικό όργανο. Η καγκελάριος Μέρκελ είχε φανταστεί την ιδέα να μετατραπεί η Frontex σε αστυνομικό σώμα "με ευρωπαϊκές αρμοδιότητες" στις αρχές Ιουνίου. Ένα μήνα αργότερα, στη Βιέννη, με την ευκαιρία της αυστριακής προεδρίας και της στροφής του Συμβουλίου της ΕΕ, ο Γιούνκερ είχε ανακοινώσει για το Σεπτέμβριο τη νομοθετική πρόταση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής να εξοπλίσει Frontex σε 10.000 επιπλέον μονάδες από το 2027, ενισχύοντας έτσι την εντολή. Ο Αβραμόπουλος, επέστρεψε στο θέμα τις τελευταίες ημέρες: «Χρειαζόμαστε άμεση δράση. Τα μέτρα που παρουσιάζουμε αφορούν στην μετατροπή Οργανισμού των συνοριοφυλάκων και ακτοφυλακής, της Frontex, σε μια πραγματική ευρωπαϊκή αστυνομία .
Εκ πρώτης όψεως οι προτάσεις βεβαίως αυτές, έχουν πολλά πάμπολλα κοινά με την επιχείριση Σοφία, στη διαχείριση της οποίας οφείλεται σε μεγάλο ποσοστό το εκλογικό αποτέλεσμα της 4ης Μαρτίου στην Ιταλία, που αν συνδυαστεί με τον εκθειασμό και την διακαή βούληση κλειστών κέντρων κράτησης στις παραλιακές χώρες τίποτα καλό δεν προμηνύουν, και έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να δούμε την στάση των κρατών μελών στην Συνδιάσκεψη που θα γίνει στις 20 Σεπτεμβρίου στο Σάλτσμπουργκ της Αυστρίας.
όνομα της ηπείρου. Παρά ταύτα διαφαίνεται ήδη πως υπάρχουν υπαρκτά προβλήματα αποδοχής της...
εφαρμοζόμενης πολιτικής που από χρόνια έχει τεθεί σε εφαρμογή στο όνομα των ευρωπαϊκών λαών που απαρτίζουν ως μέλη την Ένωση, αλλά χωρίς την λαϊκή εξουσιοδότηση αυτών των πολιτικών. Το ζήτημα που τίθεται επιτακτικά πλέον είναι η έννοια των κρατών και εκείνη της εθνικής λαϊκής κυριαρχίας, όπως αυτή είχε αποκρυσταλλωθεί από στα Συντάγματα των αστικών κρατών μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Βεβαίως, το ζήτημα έχει κρυφτεί πολλά χρόνια τώρα κάτω από το χαλί, με αποτέλεσμα η απεδαφικοποίηση να έχει ήδη διανύσει μια πορεία 25 και χρόνων και οι λαοί να βλέπουν τα αποτελέσματα της χειροπιαστά.
Ένα από τα μεγαλύτερα βεβαίως θέματα όπου θα κριθούν οι εκλογές που έρχονται τον Μάη είναι η χρήση του μεταναστευτικού/προσφυγικού ως μοχλού πίεσης προς τα κάτω των κοινωνικών δικαιωμάτων των ντόπιων πληθυσμών, που σε όλα τα κράτη όμως δημιουργούν αντιδράσεις αλυσιδωτές οι οποίες και υποτιμήθηκαν αρχικά, χρησιμοποιώντας μια διαλεκτική λογική βαπτίσματος που μετά το πρώτο σοκ, μάλλον έπαψε να πείθει. Συγχρόνως, ακριβώς η υλοποίηση του ξεγυμνώματος των κοινωνικών δικαιωμάτων με ταυτόχρονη υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου, αναγκάζει τα κοινωνικά σύνολα της αριθμητικής πλειοψηφίας να πάρουν θέσεις προς την αντίθετη κατεύθυνση από αυτήν που τα κέντρα εξουσίας των Βρυξελλών προτείνουν.
Δυστυχώς σε αυτό το παιχνίδι η “Αριστερά” της ηπείρου δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων διαχωρίζοντας τον διεθνισμό από τον παγκοσμιοποιητικό κοσμοπολιτισμό, με αποτέλεσμα την αυτοσυρρίκνωση της, την οποία και κοιτάζει απτόητη επιμένοντας να κουνάει το δάχτυλο στις συντριπτικές πλειοψηφίες των πολιτών που της γύρισαν την πλάτη. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο εντάσσονται πολλές κινήσεις, όπως αυτή του Μελανσόν στην Γαλλία, της κόκκινης Σάρας στην Γερμανία, του Στέφανο Φασσίνα εχθές στην Ιταλία, που όμως παίζει κατά πόσον θα καταφέρουν να μετατρέψουν σε είσπραξη ψήφων την όψιμη μεταστροφή τους σε πιο “κρατικο-στοχευμένες” πολιτικές μετά από 1/4 αιώνα ξεπουλήματος δικαιωμάτων και ένθερμου χειροκροτήματος της παγκοσμιοποίησης.
Προφανώς οι ευρωτεχνοκράτες έχουν χάσει τον ύπνο τους, οι κορώνες εκθειασμού των κέντρων κράτησης κλειστού τύπου του Αβραμόπουλου μετ-εγκωμίων για την Μόρια και το Βαθύ, όχι μόνο δεν έπεισαν κανένα αλλά έπεσε τέτοιο γαύγισμα και ξεφτίλισμα από την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ, που είναι να απορεί κανείς πως γίνεται να μένει στη θέση του. Παρόλα όσα λέγονται , στην συλλογική μνήμη των Ευρωπαίων, υπάρχει ακόμη ζωντανή η ανάμνηση των πιο σκληρών στρατοπέδων θανάτου και εγκλεισμού ανθρώπων με μόνο κριτήριο ακριβώς το φυλετικό, που τελικά αναγκάστηκε να παρέμβει κι ο Γιουνκέρ, για να “καλύψει” αλλά και να τάξει, το αν θα πείσει είναι άλλο καπέλο ....
Έτσι την επόμενη Τετάρτη στην έκθεση απολογισμού που θα εκφωνήσει στο Στρασβούργο, κατεβάζει στο Ευρωκοινοβούλιο πρόταση προς ψήφιση για την δημιουργία ευρωπαϊκής “συνοριοφυλακής” ένα είδος ΕΕ αστυνομίας:μάλιστα υπολογίζουν 10.000 άτομα στα οποία θα ανατεθεί η φύλαξη των συνόρων και οι διαδικασίες επαναπροώθησης των μεταναστών, και σύμφωνα με την ισπανική εφημερίδα El Pais, η Κομισιόν κατέληξε σε αυτήν την απόφαση ακριβώς εξαιτίας της μεταναστευτικής κρίσης η οποία δημιουργήθηκε από την άρνηση της Ιταλίας να αποβιβαστούν επί του εδάφους της άνθρωποι που περισυλλέχτηκαν μεσοπέλαγα, και ότι η “εθνική διαχείριση των μεταναστευτικών ροών έχει καταστεί άνευ αντικειμένου και θα πρέπει να μεταφερθεί σε ένα κεντρική διαχείριση”(!). Ακόμη αυτή η νέα υπηρεσία εκτός του έργου της επιτήρησης στην ευρωπαϊκή επικράτεια (χερσαία και θαλάσσια σύνορα μέσα), θα έχει και τη δυνατότητα παρέμβασης σε τρίτες χώρες και με εξουσίες συμμετοχής σε επιχειρήσεις επαναπατρισμού.
Εκ πρώτης όψεως οι προτάσεις βεβαίως αυτές, έχουν πολλά πάμπολλα κοινά με την επιχείριση Σοφία, στη διαχείριση της οποίας οφείλεται σε μεγάλο ποσοστό το εκλογικό αποτέλεσμα της 4ης Μαρτίου στην Ιταλία, που αν συνδυαστεί με τον εκθειασμό και την διακαή βούληση κλειστών κέντρων κράτησης στις παραλιακές χώρες τίποτα καλό δεν προμηνύουν, και έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να δούμε την στάση των κρατών μελών στην Συνδιάσκεψη που θα γίνει στις 20 Σεπτεμβρίου στο Σάλτσμπουργκ της Αυστρίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου