Μετά τα συλλαλητήρια - Το πατριωτικό κίνημα την επόμενη ημέρα

Αντώνης Κοκορίκος

Το γεγονός οτι τα συλλαλητήρια κάποτε τελειώνουν και η Συμφωνία των Πρεσπών έχει κυρωθεί, είναι δεδομένα που λαμβάνονται ήδη υπόψιν από όσους συμμετέχουν σε εκδηλώσεις διαμαρτυρίας (απαγορευμένες όπως στο Πολεμικό Μουσείο ή όχι) και αγωνιούν για τη συνέχεια. Αν έστηνες αυτί στους συρμούς του ηλεκτρικού και του μετρό τις προηγούμενες εβδομάδες, θα άκουγες ότι ένα μόνο απασχολεί τον κόσμο που κατευθυνόταν στο Σύνταγμα. Η επόμενη μέρα.

Το ίδιο θέμα απασχόλησε και τους οργανωτές του συλλαλητηρίου και υπήρξαν προτάσεις που ακούστηκαν, όπως η κήρυξη πολιτικής απεργίας επ’ αόριστον, η έκκληση για απόσυρση των καταθέσεων από τις τράπεζες και το κλείσιμο των δήμων και των δευτεροβάθμιων οργανώσεων αυτοδιοίκησης. Ακόμα, άλλες προτάσεις ήταν να χτυπάνε τις καμπάνες πένθιμα οι παπάδες, να γίνουν ομαδικές αγωγές εναντίον των 153 εθνομηδενιστών βουλευτών, να οργανωθούν παραστάσεις διαμαρτυρίας σε θεσμικά όργανα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό κλπ.


Το ερώτημα απηύθυνα και στις παμμακεδονικές οργανώσεις, αλλά η απάντηση που πήρα ήταν ένα αυτάρεσκο«έχουν γνώση οι φύλακες» και «τους έχουμε ετοιμάσει εκπλήξεις που θα τρίβουν τα μάτια τους». Προφανώς, μετατρέπονται σε πραγματικότητα οι ευχές τους. Καμία οργάνωση, δυστυχώς, δεν έχει ένα σχέδιο στο μυαλό της, ή έστω στο χαρτί, πόσο μάλλον σε φάση υλοποίησης. Αυτό συμβαίνει για πολλούς λόγους, από τους οποίους ο πρώτος είναι πως δεν είναι δουλειά τους.

Η ύπαρξη σχεδίου για την επόμενη μέρα δεν μπορεί παρά να είναι μέρος του στρατηγικού σχεδιασμού για τη χώρα και τέτοιο σχέδιο δεν υπάρχει. Ούτε στην κυβέρνηση ούτε στην αντιπολίτευση. Είναι καθήκον κάθε πολιτικής οργάνωσης ή κόμματος να έχει ένα σαφές, ολοκληρωμένο, εφικτό και γνωστό σε όλους πολιτικό πρόγραμμα. Ωστόσο, οι περισσότεροι βαδίζουν βλέποντας και κάνοντας. Πιο συνεκτικοί στη δράση τους -και γι’ αυτό πιο επικίνδυνοι- είναι όσοι ευθυγραμμίζονται με τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, την ΕΕ και τη Γερμανία, παρά όσοι από ένστικτο αντιστέκονται σε κινήσεις που αντιβαίνουν τα εθνικά συμφέροντα.
Πάντα ευκολόπιστος, πάντα προδομένος

Βλέπουμε για παράδειγμα όλες τις δυνάμεις που ήταν υπέρ του Σχεδίου Ανάν, υπέρ του Μνημονίου και υπέρ του «ναι» στο δημοψήφισμα του 2015 να είναι και υπέρ της Συμφωνίας των Πρεσπών. Εναντίον της Συμφωνίας των Πρεσπών είναι και μερικοί από εκείνους που ήταν εναντίον του Μνημονίου ως αντιπολίτευση, αλλά έκαναν κωλοτούμπα για να γίνουν πρωθυπουργοί και υπουργοί, όπως ο Τσίπρας, ο Δραγασάκης, ο Σαμαράς, ο Άδωνης, ο Βορίδης.


Ο λαός παραμένει «πάντα ευκολόπιστος και πάντα προδομένος». Αναζητά, όμως, διέξοδο εκτός του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος. Είναι οι ίδιες συμβιβασμένες δυνάμεις που ισχυρίζονται ότι μόλις κυρωθεί η Συμφωνία δεν γίνεται πια τίποτα. Διαφθορά δεν έχουμε μόνον αν συλληφθεί πολιτικός να χρηματίζεται για να πουλήσει την ψήφο του υπέρ μιας συμφωνίας ή μιας τροπολογίας. Αυτό συνιστά και ποινικό αδίκημα. Είναι δουλειά των αστυνομικών και των ανακριτών να τους πιάσουν.

Πολιτική διαφθορά έχουμε όταν ένας πολιτικός επιλέγει και ψηφίζει κατά τρόπο που να ευθυγραμμίζεται με τη βούληση ξένων δυνάμεων κι όχι με τη βούληση της πλειονότητας των Ελλήνων πολιτών. Είναι δουλειά των πολιτικών σχολιαστών που διατηρούν την ανεξαρτησία τους να τους ασκήσουν κριτική και των ψηφοφόρων να τους εξοστρακίσουν στις κάλπες.

Αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, υπάρχει ένα αναπτυσσόμενο εθνικό-πατριωτικό κίνημα. Υπάρχουν μερικές εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες, οι οποίοι κινητοποιούνται γύρω από τα εθνικά μας θέματα. Τους τελευταίους μήνες έχουν συμμετάσχει σε συλλαλητήρια και σε δημόσιες εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, κυρίως για το θέμα της Μακεδονίας. Δεν είναι, όμως, το μοναδικό θέμα. Είχαμε συγκεντρώσεις στους Βουλιαράτες της Βορείου Ηπείρου για την κηδεία και για το μνημόσυνο του Κωνσταντίνου Κατσίφα, αλλά και εκδηλώσεις για το Κυπριακό. Πρόκειται για εκφάνσεις του ίδιου κινήματος.
Τα συλλαλητήρια υπέρ της Μακεδονίας

Στην κοπή της πίτας των ποντιακών συλλόγων ακούγονται συνθήματα υπέρ της Μακεδονίας και εναντίον των 153 βουλευτών που ψήφισαν τη Συμφωνία των Πρεσπών. Με απλά λόγια, αυτό το εθνικό-πατριωτικό κίνημα έχει κατακτήσει τη συνείδηση ότι ο αντιμνημονιακός αγώνας για την ανάκτηση της κυριαρχίας της χώρας, ο αγώνας για την αποκατάσταση της δημοκρατίας και της λαϊκής κυριαρχίας στο εσωτερικό, ταυτίζεται με τον αγώνα για την υπεράσπιση της ελληνικότητας της Μακεδονίας.

Ταυτίζεται, επιπλέον, με την υπεράσπιση των μειονοτικών δικαιωμάτων των Ελλήνων στη Βόρεια Ήπειρο, με την απελευθέρωση της Κύπρου από τον στρατό κατοχής, με την αποτροπή της τουρκικής απειλής στο Αιγαίο και με την υπεράσπισης της ελληνικής Θράκης από ξένες επιβουλές. Η αναγνώριση της γενοκτονίας των Ποντίων και της γενοκτονίας του μικρασιατικού Ελληνισμού ταυτίζεται με την καταπολέμηση της φτώχειας στην Ελλάδα. Μια φτώχεια που επιβάλλεται από την ντόπια ελίτ σε συνεργασία με τις ευρωπαϊκές δυνάμεις που επιβάλλουν την ασφυκτική οικονομική κατοχή τους.

Κατά τη διάρκεια των πολεμικών συγκρούσεων και των μεγάλων πολέμων, τα στρατιωτικά μέσα χρησιμοποιήθηκαν και το αίμα έρεε ποτάμι με τελικό στόχο να λεηλατηθούν οι οικονομικοί πόροι της ηττημένης χώρας και να υποταχθεί ο πληθυσμός της, ώστε να δουλεύει για το μεγαλείο και τον πλουτισμό του νικητή. Η επιδίωξη ήταν και τότε να επιτευχθεί αυτό, αν είναι δυνατόν, με την ευρύτερη δυνατή συναίνεση και συνεργασία των ντόπιων και ιδίως της ελίτ. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα.

Οι στόχοι της οικονομικής υποταγής είναι οι ίδιοι. Η επιδίωξη της συναίνεσης με τη χρήση των μέσων ενημέρωσης, της τηλεόρασης κλπ συμβαδίζει με την αυταρχική επιβολή της λιτότητας. Συνάμα συμβαδίζει με την καταδίωξη των ανυπότακτων πολιτών από τους κατασταλτικούς (αστυνομία, Δικαιοσύνη, εφορία, κλπ) και από τους ιδεολογικούς μηχανισμούς (σχολεία, στρατό, σώματα ασφαλείας, δικαιοσύνη, πανεπιστήμια, ανεξάρτητες αρχές κλπ) του κράτους.
Αποδείχθηκε λάθος!

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη καταπίεση από την ανεργία του πατέρα που δεν μπορεί να θρέψει αξιοπρεπώς τα παιδιά του. Αυτή τη στιγμή 5.100.000 Έλληνες, το 50% του πληθυσμού υποχρεώνεται να ζει με λιγότερα από 382 ευρώ το μήνα, γεγονός που αποτελεί το διαρκώς μετακινούμενο όλο και πιο κάτω όριο της φτώχειας. Από αυτούς 1.500.000 Έλληνες, το 15% του πληθυσμού ζουν με λιγότερα από 182 ευρώ το μήνα σε συνθήκες ακραίας φτώχειας, αλλά δεν εφαρμόζεται κανένα ουσιαστικό πρόγραμμα καταπολέμησης της φτώχειας.

Στον 20ο αιώνα όλοι οι προοδευτικοί διανοητές περίμεναν ότι τον αγώνα για την αλλαγή, για την κοινωνική δικαιοσύνη, για την απελευθέρωση του ανθρώπου, θα τον έκαναν οι καταπιεσμένες κοινωνικές τάξεις. Οι εργαζόμενοι και τα κόμματα που εξέφραζαν τα συμφέροντα των εργαζομένων. Σοσιαλιστές και κομμουνιστές. Αυτό αποδείχθηκε λάθος! Την αντίσταση στον ναζισμό και στον φασισμό την έκαναν τα έθνη και τα εθνικά κράτη. Το προλεταριάτο υπερασπίστηκε την πατρίδα του γιατί αποτελεί πατριωτική δύναμη.

Το γράμμα της επανάστασης το οποίο προοριζόταν για τις καταπιεζόμενες κοινωνικές τάξεις, παρελήφθη από τα έθνη που κινδύνευαν με αφανισμό. Ο σύμμαχος του Χίτλερ ως το 1940, Ιωσήφ Στάλιν, με τον οποίο είχαν μοιράσει την Πολωνία, κήρυξε εναντίον του τον «Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο» και έγινε ο σημαντικότερος παράγοντας της ήττας του.

Παραλείποντας όλες τις θεωρητικές αναλύσεις που αποδεικνύουν του λόγου το αληθές, (όχι γιατί είναι περιττές αλλά επειδή δεν είναι το αντικείμενο αυτού του άρθρου), και στην Ελλάδα τον 20ό αιώνα το πατριωτικό ΕΑΜ έκανε αντίσταση στην τριπλή κατοχή, ενώ το ΚΚΕ ήταν το ξενοκίνητο εθνομηδενιστικό κόμμα που επέμεινε (υπό την ηγεσία του Ζαχαριάδη) να αποσπάσει τη Μακεδονία από το ελληνικό κράτος. Η πατριδοκάπηλη και αντικομμουνιστική Δεξιά και οι δωσίλογοι, έγιναν διαδοχικά από συνεργάτες των Γερμανών κατακτητών συνεργάτες των Αγγλοαμερικανών διαδόχων τους.

Ο κυπριακός απελευθερωτικός αγώνας ανέστησε τους Έλληνες τη δεκαετία του 1950 παράλληλα με τους αγώνες για το 1-1-4, δηλαδή για τον σεβασμό του Συντάγματος και υπέρ της δημοκρατίας. Οι πατριδοκάπηλοι της μικρής και της μεγάλης χούντας αποδείχθηκαν πράκτoρες της CIA και αυτουργοί της προδοτικής παράδοσης της Κύπρου στην Τουρκία, χωρίς να εκτελεστεί κανείς, παρά τις θανατικές καταδίκες της Δικαιοσύνης.
Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα

Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα. Τρία μεγάλα κόμματα (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ) που εκπροσωπούσαν διαδοχικά την Κεντροαριστερά, τη Δεξιά και την Αριστερά αλυσόδεσαν τον ελληνικό λαό με μνημόνια και εκχώρηση της εθνικής του κυριαρχίας. Το πολιτικό σύστημα, που έχει ως βάση του την εκπροσώπηση των συμφερόντων των κοινωνικών τάξεων (στο πρότυπο της Δύσης), αφυδάτωσε τη δημοκρατία και δεν προάσπισε τα εθνικά συμφέροντα. Η κυβέρνηση της κίβδηλης Αριστεράς δίνει τα ρέστα της σε ενδοτισμό και στα δύο μέτωπα: εθνικό και κοινωνικό.

Η παλλαϊκή αντίσταση στα μνημόνια δεν εκπροσωπήθηκε από ένα Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο, αλλά από το πολιτικό σύστημα. Το λάθος έχει διαπιστωθεί. Η παράδοση του ονόματος «Μακεδόνες» βρήκε αντίσταση μόνον σε ένα παλλαϊκό μέτωπο που εκφράστηκε με αντισυστημικό τρόπο, από συλλαλητήρια στα οποία κάλεσαν τον λαό εθνικοτοπικές λαογραφικού χαρακτήρα οργανώσεις που δεν έχουν καμία σχέση με την πολιτική.

Μικρά και μεγάλα κόμματα συναγωνίζονται σε εθνομηδενισμό παρότι το 70-80% του λαού έχει πατριωτικά αντανακλαστικά. Με άλλα λόγια υπάρχει μία διάσταση μεταξύ πολιτών και πολιτικού συστήματος. Το Ποτάμι, οι ΑΝΕΛ, η Ένωση Κεντρώων και η ΔΗΜΑΡ ουσιαστικά διαλύονται για να προμηθεύσουν μερικούς πολιτικά διεφθαρμένους βουλευτές στη συμπολίτευση και στην αξιωματική αντιπολίτευση.
Σταδιακή μείωση των ανισοτήτων

Ο πολιτικός φορέας που θα μπορέσει στο μέλλον να αντισταθεί στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, που θα υπερασπίσει την Ελλάδα από εξωτερικές επιβουλές, που θα υπερασπιστεί τα εθνικά συμφέροντα (στη Μακεδονία, στη Βόρειο Ήπειρο, στην Κύπρο, στον Πόντο, στο Αιγαίο, στη Θράκη, κλπ) θα είναι ένα πατριωτικό μέτωπο με εθνικό και απελευθερωτικό χαρακτήρα. Ένα μέτωπο, το οποίο δεν θα έχει οργανωθεί στη βάση των κοινωνικών τάξεων. Η βάση του θα είναι το ελληνικό έθνος και το πολιτικό του σχέδιο θα είναι η ανασυγκρότηση και η υπεράσπιση ενός κράτους που θα υπηρετεί τον Ελληνισμό και δεν θα είναι εξαρτώμενο από τη βούληση ξένων δυνάμεων.

Ο δημοκρατικός πατριωτισμός δεν σημαίνει μόνον ότι δεν πρέπει να προδίδουμε μυστικά της πατρίδας σε ξένες δυνάμεις, αλλά και ότι πρέπει να φροντίζουμε για την ευημερία και την αξιοπρέπεια όλων των Ελλήνων. Αντί για διχασμό και εμφυλιοπολεμικό κλίμα, πρέπει να καλλιεργούμε την ενότητα και την αλληλεγγύη μεταξύ μας. Φυσικά, δεν μπορείς να συγκροτήσεις ένα εθνικό μέτωπο συνεργασίας και αλληλεγγύης, αν δεν εξασφαλίσεις σταδιακή μείωση των ανισοτήτων.

Δεν μπορείς να ζητάς από τους νέους να λύσουν το δημογραφικό πρόβλημα, ενώ πληρώνονται με 580 ευρώ όταν δουλεύουν. Ο αγώνας για την εθνική ανεξαρτησία ταυτίζεται με τον αγώνα για κοινωνική απελευθέρωση. Ο αγώνας για δημοκρατία, δεν ξεχωρίζει π.χ. από τον αγώνα για τη Μακεδονία. Οι φασίστες πατριδοκάπηλοι ήταν, είναι και θα είναι προδότες της πατρίδας. Διεκδικώντας δημοψήφισμα για τη Μακεδονία, διεκδικούμε κατάργηση των μνημονίων. Υπενθυμίζω ότι ο κυπριακός απελευθερωτικός αγώνας ξεκίνησε λίγο μετά την ήττα του Δημοκρατικού Στρατού, με το άτυπο εθνικό δημοψήφισμα που οργάνωσε η Εκκλησία της Κύπρου.