Η Αμάλθεια στην αρχαία ελληνική μυθολογία ήταν η αίγα (=κατσίκα) τροφός του Δία. Όταν ο Δίας μια μέρα της έσπασε άθελά του το ένα της κέρατο, η Αμάλθεια στεναχωρήθηκε πολύ. Για να την παρηγορήσει, έκανε να βγαίνει μέσα από το κέρατο ό,τι μπορούσε κανείς να επιθυμήσει: λαχανικά και φρούτα, λάδι και μέλι και οτιδήποτε άλλο ζητούσε ο κάτοχός του. Δημιούργησε έτσι ένα «κέρας της αφθονίας». Η ίδια η λέξη «αμάλθεια» άλλωστε σημαίνει «μη στέρηση, γενναιοδωρία» (α- στερητικό + μάλθος, που σημαίνει έλλειψη, στέρηση).
Κάποιος θα σκεφτόταν «Τι δε θα έδινα να είχα ένα κέρας σαν αυτό! Μάλλον κάτι τέτοιο έχουν αυτοί που έχουν τόσο πλούτο και έτσι ζητάνε χρήμα, βγάζουν χρήμα». Στον φίλο μας που θα σκεφτόταν κάτι τέτοιο μάλλον δεν θα του έφταναν τα λαχανικά, τα φρούτα, το λάδι ή το κρασί και όλα αυτά τα απλά προϊόντα… Σύντομα ή και απευθείας θα έδειχνε απληστία και θα ζήταγε, θα ζήταγε, θα ζήταγε…
Η ισορροπία όμως της ζωής επιβάλλει ένα σύστημα σχέσεων που εκφράζεται ως δούναι και λαβείν: υπάρχουν και απαιτήσεις, υπάρχουν και υποχωρήσεις· υπάρχουν υποχρεώσεις, υπάρχουν και δικαιώματα κλπ. Επομένως η κατοχή ενός τέτοιου κέρατος δεν είναι μάλλον παρά μια ουτοπία, από αυτές που φαντασιώνεται κάποιος που πιστεύει στις ουρανοκατέβατες λύσεις.
Αν δεν μπορεί όμως κάποιος να είναι ο κάτοχος του κέρατος, ποια άλλη σχέση θα μπορούσε να έχει με αυτό; Υπάρχει μια ερμηνεία, αρκεί να φανταστούμε ότι δεν είμαστε απλοί κάτοχοι, αλλά ότι είμαστε εμείς οι ίδιοι το κέρας. Είμαστε, ή καλύτερα μπορούμε να είμαστε, οι ίδιοι μια γενναιόδωρη πηγή, μια πηγή αφθονίας. Απαλλαγμένοι από το αίσθημα της στέρησης, της εντύπωσης ότι «κάτι λείπει», που δημιουργεί μια αίσθηση κενότητας και μόνιμης ενόχλησης. Έχεις διακρίνει αυτό το ‘χαρακτηριστικό’ σε ανθρώπους γύρω σου;
Στην αφθονία, απουσιάζει ο φθόνος (α-στερητικό + φθόνος). Δεν υπάρχει επιθυμία να αποκτήσεις περιττά πράγματα απλά και μόνο επειδή υπάρχουν και αποτελούν πειρασμό. Ή να αποκτήσεις πράγματα που κατέχουν άλλοι αλλά όχι εσύ. Όπως το αντιλαμβάνομαι, ο άνθρωπος που δεν φθονεί, αφενός είναι ικανοποιημένος και νιώθει ευγνώμων για τα όσα κατέχει, αφετέρου δεν σκέφτεται αρνητικά για τους άλλους. Αντιθέτως, επιθυμεί να προσφέρει στους άλλους, γίνεται μια πηγή αφθονίας όμοια με αυτήν από την οποία πηγάζει η ίδια η ζωή.
Βέβαια, όπως μας διδάσκει και ο μύθος, το να αποκτήσει κάποιος το «κέρας της Αμάλθειας» με τον τρόπο που αναφέρθηκε, θα έχει μάλλον κάποιο κόστος. Ίσως να χρειαστεί να σπάσει κατά κάποιο τρόπο ο ίδιος κάτι μέσα του όπως έγινε και με το ίδιο το κέρας. Το κέρατο χρησιμοποιείται στις κατσίκες ως μέσο άμυνας και κυριαρχίας. Δεν είναι λοιπόν και τόσο περίεργο αν σκεφτούμε ότι αναλογικά, αν κάποιος «σπάσει» τον εγωισμό του και την διάθεση του για κυριαρχία έχει μεγάλες πιθανότητες να καταφέρει να φτάσει την πηγή της γενναιοδωρίας, όπου τίποτε δεν θα του λείπει και τίποτε δεν θα στερείται. Άλλωστε, και όλα τα υλικά αγαθά του κόσμου να κατέχει κάποιος, και πάλι μπορεί να νιώθει απόλυτα στερημένος.
Το κάτι παραπάνω:
Η αμβροσία, η τροφή των θεών, προερχόταν από το κέρατο της Αμάλθειας και εξασφάλιζε την αθανασία των θεών.
Όταν πέθανε η Αμάλθεια, ο Δίας την έκανε αστέρι. Χρησιμοποίησε το δέρμα της για να ντύσει την ασπίδα του (την αιγίδα), η οποία προστάτευε όποιον την κρατούσε. Έτσι εξηγείται και η φράση «υπό την αιγίδα κάποιου», που στην ουσία σημαίνει «υπό την προστασία κάποιου».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου