Οι ραγιάδες και οι νεοραγιάδες

Γράφει η Ειρήνη Δούκα*

Γιατί δεν ξεσηκωνόμαστε, γιατί δεν επαναστατούν οι νέοι; Αναρωτιέται, η καταραμένη γενιά του Πολυτεχνείου;


Επανάσταση; Τι είναι αυτό ; Το πολυ μια διαδήλωση, μια πορεία διαμαρτυρίας για την ποδοσφαιρική ομάδα μας, "Προοδευτικές" συμπλοκές με τις αρχές είναι όλα αυτά που ξεσηκώνουν ενίοτε την μαλθακή νεολαία μας, έτσι περνάει η ώρα, ξεθυμαίνει, απελευθερώνεται και η σωρευμένη ενέργεια.


Η Επανάσταση όμως θέλει δουλειά πολύ, προετοιμασία πριν, όχι τώρα. Πού να ξέρουν οι νέοι από επαναστάτες, ποιος τους δίδαξε; Με ολίγον Τσε Γκεβάρα, επαναστάτες δεν φτιάχνεις. Γιατί δεν επαναστατούν οι Έλληνες; Ιδού η απορία.


Ο χρόνιος εθισμός στην δουλοπρέπεια, η καθημερινή εισπνοή τηλεοπτικών αναθυμιάσεων, η έλειψη παιδείας και ηθικών αρχών, μεταμόρφωσαν τον πάλαι ποτέ ατίθασο, αγωνιστή, επαναστάτη και πολεμιστή σε ασπόνδυλο καλοπερασάκια, σε ενα ήρεμο μηδενικό.

Παιδιόθεν, ρίζωσε εις τα ψυχάς των σημερινών νεοελλήνων αυτή η αποστροφή, η καχυποψία, η απάρνηση στα ιερά του Γένους μας, ο φόβος του ραγιά.

Του ραγιά, του κατακυριευμένου στα βοθρώδη πάθη του. Διότι ψυχή χωρίς να ειναι αναθρεμμένη με την Ορθόδοξη πίστη και με την φιλοπατρία, καταντά παλιόψαθα, φανταχτερή ασημαντότητα κι ας νομίζει ότι έχει "αξία".

Οι επαναστάσεις δεν γίνονται με χορτασμένα στομάχια και άδειες, νεκρές ψυχές.

Η επανάσταση, εαν θα γίνει, θα έλθει από αυτούς που αγαπούν την πατρίδα με τον τρόπο του Μακρυγιάννη, εις το όνομα του Χριστού και της Θεομάνας μας. Άνθρωποι «ων ο Θεός κοιλία, οι εχθροί του σταυρού», οι ψευτοεπαναστάτες τσήμερα, στηρίζουν ύπουλα τους κατοχικούς, τους προδότες της πατρίδας. Εξάλλου όποιος πιστεύει στην Ανάσταση του Χριστού, ελπίζει και στην επανάσταση του Γένους.

Εάν όμως ο λόγος και η υπόθεσις είναι περί Πίστεως και των παραδόσεων της Εκκλησίας μας, τότε και ο πλέον ειρηνικός και ήσυχος πρέπει να πολεμή υπέρ αυτών πλην όχι με ταραχήν της καρδίας, αλλά με ένα θυμόν ανδρείον και σταθερόν, κατ’ εκείνο το του Ιωήλ “εκεί ο πραΰς έστω μαχητής». (Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης).
Η χριστιανική πίστη θεωρεί τον πόλεμο και την χρήση των όπλων προς άμυνα βέβαια, ένα αναγκαίο κακό.

Επομένως, όταν κινδυνεύουν τα αγαθά της ζωής, η τιμή, η ελευθερία, η πατρίδα και η οικογένεια, οφείλουμε ως χριστιανοί να τα υπερασπιστούμε πολεμώντας ακόμη και μέχρι θανάτου εαν χρειαστεί. Ο Κύριος έλεγε: "Μείζονα ταύτης αγάπη ουδείς έχει ίνα τις θει την ψυχήν αυτού υπέρ των φίλων αυτού". Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αγάπη από το να θυσιαστεί κανείς για αυτούς που αγαπάει.

Οταν λοιπόν θυσιαστεί κανείς στον πόλεμο για να υπερασπίσει τη γυναίκα του, τα παιδιά του, τους δικούς του είναι επαινετή πράξη.


Βέβαια όλοι οι χριστιανοί πριν φτάσουν στην χρήση των όπλων οφείλουν να εξαντλήσουν κάθε ειρηνικό μέσο και μόνο σαν έσχατο όπλο να χρησιμοποιήσουν τον πόλεμο.

Ο Μέγας Αθανάσιος μας διδασκει : "Ενώ η αφαίρεση της ζωής του άλλου ανθρώπου βιαίως, δηλαδή ο φόνος, είναι καθ’ εαυτόν παράνομος, το να πεθάνεις στον πόλεμο, άρα και το να φονεύσεις τους εχθρούς, και ορθό είναι και νόμιμο είναι και αξιέπαινο". Στις εθνικές εορτές τιμούμε τους αμυντικούς πολέμους του έθνους μας, καθώς καi oσους θυσιάστηκαν για την πατρίδα. Ολες οi εθνικές εορτές συνδέονται με επίσημες δοξολογίες και με προσευχή.


Αυτό μας δείχνει ότι η Ορθοδοξiα ευλογεί τους δικαίους και αμυντικούς πολέμους. Ενδεικτικά σάς αναφέρω ότι την σημαία του 21’ κρατάει ένας δεσπότης.


Διάχυτη η απόγνωση στον κόσμο. Λες και ένα ολόκληρο έθνος παρέδωσε τα όπλα, ηττημένο, ετοιμόρροπο. Όπου και αν στραφείς διακρινεις απόγνωση.


Το 1821 ιερούργησε ο Ελληνισμός τους πόθους τους, διότι έλαβε συνείδηση της Ελευθερίας του μέσα απο τα πατροπαράδοτα Ελληνοχριστιανικά ηθη.

Η ζωή που εκάμαμε μας εβοήθησε στην Επανάσταση. Διότι ηξεύραμε τα κατατόπια, τους δρόμους και τους ανθρώπους. Εμάθαμε στην πείνα, τη λέρα, την κακοπάθεια. Εσυνηθίσαμε να καταφρονούμε τους Τούρκους μας αναφέρει ο Θόδωρος Κολοκοτρώνης στην διήγησή του. Τώρα εσυνηθίσαμε να φοβόμαστε τους Τούρκους γιατί η τρυφηλή ζωη και η καλοπέραση δεν γεννούν Κολοκοτρώνηδες, αλλά κιοτήδες. Ο τουρισμός, η βαριά μας βιομηχανία, όπως διατείνεται ο κάθε ραγιαδολόγος, τρέμει στο ενδεχόμενο θερμού επεισοδίου στο Αιγαίο. Αυτή η προοπτική επιδεινώνει την υποτέλεια και την ηττοπάθειά μας. Ειρήνη, πάση θυσία, αρκεί τα rooms to let και οι ξαπλώστρες της Μυκόνου να είναι σε 100% πληρότητα.

Η καταστροφή της ελληνικής γεωργιας-κτηνοτροφίας, ο υπερδανεισμός των Ελλήνων, συνετέλεσαν καίρια στην επιδείνωση του αισθήματος φιλοπατρίας. Είναι γνωστό ότι η κατοχή γης, η ιδιοκτησία τονώνει το εθνικό αίσθημα λόγω προσωπικού γοήτρου και αλληλεγγύης προς την πατρίδα. Νιώθουμε «για την πατρίδα μας στα σπλάχνα χαλασμό»,(Βαλαωρίτης), όταν διακονούμε την γη της και τα ρόδινα ακρογιάλια της, με τον ιδρώτα του προσώπου μας. Τα κόκκινα δάνεια, οι υποθήκες

 γεννοβολούν ραγιάδες.

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΕΘΝΟΣ.

Στην Τουρκία υπάρχει νεανικό αίμα. Εδώ το νεανικό αίμα σπανίζει και όσο απέμεινε ή φεύγει στα ξένα ή προγραμματίζει την αγορά του νέου κινητού.


Τόσα χρόνια το εθνομηδενιστικό, προδοτικό κηφηναριό ενσταλάζει στα σχολεία τα δηλητήριά του, τώρα δρέπουμε τους καρπούς, πράγμα που δεν ξεφεύγει από τα άγρυπνο βλέμμα της Τουρκίας.


Φρόντισαν και τα τηλεοπτικά κνώδαλα να ενσπείρουν τεχνηέντως τον φόβο έναντι της «συμμάχου και φίλης» γείτονος.


Η ξαφνική ευζωία, η περιρρέουσα ηθική κατάπτωση, το σάπισμα με την προβολή και η διαφήμιση όλων των διαστροφών μας διέλυσαν και "Λατίνοι, Νορμανδοί, Κελτοί, Μογγόλοι, Τούρκοι. Να! Με του Πάπα το σταυρό, με το άστρο του Σουλτάνου ο ένας του άλλου πρόδρομος και οδηγητής. Αδέλφια. Και η Πόλη και η κοσμόπολη ζωστή. Παρμένη. Πάει, πάει". (Κ.Παλαμάς, Η φλογέρα του βασιλιά).


Αυτά που μας συμβαίνουν σήμερα, η τραγική κατάσταση της Ελλάδος, η απαξίωση, ο ξεπεσμός, η οικονομική κατάρρευση, ο διεθνής εμπαιγμός, είναι η ίδια, με την κατάσταση της πατρίδος το 1908, μετά τον εξευτελιστικό πόλεμο και την ήττα του 1997. Το 1908, όπως και σήμερα, η Ελλάδα για άλλη μια φορά είναι ταπεινωμένη. Μετά την πτώχευση του Τρικούπη, οι δανειστές ελέγχουν την πολιτική και οικονομική ζωή της χώρας, όπως και σήμερα. Ίντριγκες, ψέμματα, φόροι, χαράτσια και ανίκανοι και ανάξιοι πολιτικοί η γενική κατάσταση της χώρας. Ο λαός υποφέρει και πεινάει. Και ο μεγάλος ποιητής, ο Κωστής Παλαμάς γράφει το εκπληκτικό ποίημα «Γύριζε», που περιγράφει γλαφυρά και με θαυμαστή ποιητική ακρίβεια την τραγική κατάσταση της πατρίδος.

"ΓΥΡΙΖΕ"

“Γύριζε, μή σταθής ποτέ, ρίξε μας πέτρα μαύρη,
ο ψεύτης είδωλο είναι εδώ, το προσκυνά η πλεμπάγια, η Αλήθεια τόπο να σταθή μια σπιθαμή δέ θάβρη. Αλάργα. Νέκρα της ψυχής της χώρας τα μουράγια.

Η Πολιτεία λωλάθηκε, κι απόπαιδα τα κάνει
το Νου, το Λόγο, την Καρδιά, τον Ψάλτη, τον Προφήτη· κάθε σπαθί, κάθε φτερό, κάθε χλωρό στεφάνι, στη λάσπη. Σταύλος ο ναός, μπουντρούμι και το σπίτι.

Από θαμπούς ντερβίσηδες και στέρφους μανταρίνους
κι από τους χαλκοπράσινους η Πολιτεία πατιέται.
Χαρά στους χασομέρηδες! Χαρά στους αρλεκίνους!
Σκλάβος ξανάσκυψε ο ρωμιός και δασκαλοκρατιέται.

Δεν έχεις, Όλυμπε, θεούς, μηδέ λεβέντες η Όσσα,
ραγιάδες έχεις, μάννα γή, σκυφτούς για το χαράτσι,
κούφιοι και οκνοί καταφρονούν τη θεία τραχιά σου γλώσσα, των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι.

Και δημοκόποι Κλέωνες και λογοκόποι Ζωίλοι,
Και Μαμμωνάδες βάρβαροι, και χαύνοι λεβαντίνοι·
Λύκοι, κοπάδια, οι πιστικοί και ψωριασμένοι οι σκύλοι Κι οι χαροκόποι αδιάντροποι, και πόρνη η Ρωμιοσύνη!”  

Οι νεοραγιάδες τώρα οι οποίοι είναι ακόμα βδελυρότεροι από τους ραγιάδες της τουρκοκρατίας. Οι ραγιάδες της τουρκοκρατίας είχαν την τουρκική σπάθα πάνω από τα κεφάλια τους και κάτω από αυτήν την απειλή έλεγαν: αφερίμ πασά μου αφερίμ. Μιλάμε απλά για δειλούς που δεν είχαν την γνώση και την θέληση να αγωνιστούν. Οι ραγιάδες του σήμερα όμως έχουν διαφορά. Και η διαφορά είναι ότι φέρνουν την τούρκικη σπάθα στον τόπο τους με τα έξοδα όλα πληρωμένα. Η διαφορά είναι ότι πηγαίνουν σε φροντιστήρια και μαθαίνουν πώς να προφέρουν καλύτερα το αφερίμ πασά μου ώστε να μην είναι δυσαρεστημένος ο σουλτάνος.

Ο ραγιάς του σήμερα είναι χειρότερος του τότε. Και είναι χειρότερος γιατί δεν είναι απλά δειλός αλλά είναι προδότης με πλήρη την συνείδηση του τι πράττει! Πλέον έχει τις γνώσεις, έχει την τεχνογνωσία, έχει τις ευκολίες και έχει την (πλασματική σίγουρα) ελευθερία. Αλλά όλα αυτά δεν τα χρησιμοποιεί για το καλό του τόπου του.Τα χρησιμοποιεί για να τον καταστρέψει! Όχι, ο συλλογισμός δεν είναι ακραίος και το βλέπουμε καθημερινά.

*H Ειρήνη Δούκα είναι φιλόλογος