Το Μαύρο Όρος είναι μέρος ενός εθνικού πάρκου στο Queensland, βόρεια της Αυστραλίας. Γνωστό και ως Kalkajaka από τον αυτόχθονα Kuku Nyungkal που σημαίνει «ο τόπος του δόρατος»).Έχει ύψος 300 μέτρα και μήκος 4 χιλιομέτρων. Το μαύρο χρώμα του δημιουργήθηκε από σίδηρο και οξείδιο μαγγανίου. Η πρόσβασή του έχει περιοριστεί από τις αρχές, καθώς το έδαφος είναι επικίνδυνο με αρκετές σπηλιές, σήραγγες, χαράδρες και γκρεμούς.
Ο σύγχρονος θρύλος λέει ότι όλη η περιοχή είναι μια πύλη μιας υπόγειας αυτοκρατορίας, η οποία κατοικείται από μια εξωγήινη φυλή «ερπετοειδών και «μια ομάδα ανθρώπινων σκλάβων», σε συνδυασμό με άγνωστη τεχνολογία. Μπορεί όλα αυτά να θεωρούνται υπερβολικά, όμως, πολλά στοιχεία «δένουν» μεταξύ τους, με κάποιο παράδοξο τρόπο.
Στο Μαύρο Όρος ακούγονται τρομακτικοί ήχοι. Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν ένα ανατριχιαστικό σφύριγμα και άλλοι που ακούγονται σαν απόηχοι κάποιας παράδοξης θλίψης. Για τους επιστήμονες, οι ήχοι αυτοί παράγονται από τον υπόγειο ζεστό αέρα που ενδεχομένως αναδύεται από τα διάφορα ανοίγματα.
Ωστόσο, οι μύθοι των ιθαγενών αναφέρονται σε αρνητικά πνεύματα και δαίμονες που κατοικούν στην περιοχή. Θα σκεφτείτε, ίσως, αμόρφωτοι ντόπιοι που οτιδήποτε δεν καταλαβαίνουν το αποδίδουν σε φαντάσματα και δαιμόνια. Χμ…
Μάρτυρες υποστηρίζουν, ότι έχουν υπάρξει εμφανίσεις παράξενων όντων, ερπετοειδών, ανθρωπόμορφων εξωγήινων που κατά διαστήματα βγαίνουν από τις υπόγειες σήραγγες. Άλλοι έχουν αναφέρει συχνές δραστηριότητες φωτεινών ιπτάμενων αντικειμένων.
Λέγεται ακόμα, ότι όπως έχει αναφερθεί, οι πιλότοι αεροσκαφών αποφεύγουν να πετάνε πάνω στο βουνό, καθώς αντιμετωπίζουν ασυνήθιστες αναταράξεις και παράξενη συμπεριφορά στον εξοπλισμό πλοήγησης του σκάφους, λόγω των ιδιότυπων αεροπορικών στροβιλισμών και των μαγνητικών διαταραχών. Αλλά δεν είναι μόνο αυτά. Τόσο τα πουλιά όσο και τα ζώα, γενικότερα, αποφεύγουν αυτό το μέρος.
Το 1991, ένα αεροσκάφος των Γραφείων Ορυκτών Πόρων πέταξε πάνω από το Μαύρο Όρος στην περιοχή. Με τη βοήθεια ειδικών οργάνων, διεξήγαγε δοκιμές για την παρουσία μαγνητικών πετρωμάτων και ακτινοβολίας. Τα αποτελέσματα ήταν αρνητικά, αλλά το μυστήριο που περιβάλλει τις εξαφανίσεις και τα υπερφυσικά γεγονότα παρέμεινε ως έχει.
Οι ντόπιοι προειδοποιούν όλους τους εξερευνητές: «Όποιος θέλει να ξεδιπλώσει το μυστήριο του βουνού πρέπει να είναι καλά οργανωμένος και έτοιμος να αντιμετωπίσει τους πιο φοβερούς κινδύνους – όπως υα αντιμετώπιζε ένα γιγάντιο πύθωνα».
Πολλές εξαφανίσεις άρχισαν να καταγράφονται με την άφιξη των Ευρωπαίων, αλλά οι ιθαγενείς ήδη μιλούσαν γι’ αυτές. Το 1877, ένας αγρότης ονόματι Grayner πήγε στο Black Mountain σε αναζήτηση ενός χαμένου μοσχαριού του. Ο Grayner εξαφανίστηκε και αναζητήθηκε για αρκετές ημέρες, αλλά ούτε ο αγρότης ούτε το άλογό του βρέθηκαν.
Μια άλλη περίπτωση είναι αυτή του Harry Owens, ο οποίος εξαφανίστηκε μετά από αναζήτηση χαμένων ζώων του. Δύο αστυνομικοί μπήκαν στις σπηλιές για να τον αναζητήσουν, αλλά μόνο ένας κατάφερε να βγει κι αυτός δεν ήταν σε πολύ κατάσταση για να μπορέσει να περιγράψει τι τους συνέβη.
Η λίστα των παράξενων εξαφανίσεων είναι πολύ μεγάλη, ωστόσο η πιο δημοφιλής άποψη είναι ότι οι άνθρωποι αλλά και τα ζώα που χάνονται, είναι γιατί μπαίνουν στις σπηλιές, οι οποίες πρέπει να έχουν πολύ μεγάλο βάθος ή ρήγματα, οπότε οι εξαφανισμένοι πρέπει να έχουν υποστεί θανατηφόρες πτώσεις.
Πάντως έχει ενδιαφέρον μία ακόμη περίπτωση, που συνέβη το 2009, η οποία δεν έχει να κάνει με εξαφανίσεις, αλλά με την εμπειρία δύο κατασκηνωτών
Ήταν δύο αδέρφια, οι Ivan και Danny Mackerle με μία παρέα η οποία, όμως, δεν προχώρησε και προτίμησε να γυρίσει πίσω στο ξενοδοχείο. Πήγαν, λοιπόν, στο Μαύρο Όρος, αλλά δεν προχώρησαν βαθιά μέσα του. Είχαν προετοιμασμένοι να αντιμετωπίσουν και να διαλευκάνουν το μυστήριο.
Ήταν μία δύσκολη διαδρομή, αρκετά τρομακτική. Κάποια στιγμή, γύρω στις 7 το απόγευμα η νύχτα έπεσε απότομα, σαν κάποιος να γύρισε απότομα το διακόπτη.
Άναψαν τα φαναράκια τους και για τις επόμενες ώρες περίμεναν. Το αίσθημα της αρχαίας ιστορίας αυτού του τρομακτικού τοπίου τους είχε στοιχειώσει αλλά περίμεναν ενθουσιασμένοι οποιοδήποτε ασυνήθιστο γεγονός που θα έδινε εγκυρότητα στους θρύλους του όρους Καλλάκια.
Γύρω στις δέκα το βράδυ, ένας δυνατός άνεμος σηκώθηκε. Προσπαθούσαν να ακούσουν κάθε πιθανό ήχο. Οι νυχτερινές κραυγές του παρθένου δάσους ήταν αρχικά τρομακτικές, γεμάτες από περίεργους ήχους τρομερών γέλιων. Όλα αυτά ήταν αρκετά για να κάνουν την ψυχή τους να τρέμει. Αλλά σιγά-σιγά συνήθισαν και είπαν να προσπαθήσουν να πέσουν για ύπνο.
Κάποια στιγμή όλα νέκρωσαν. Όχι μόνο έπαψε ο άνεμος, αλλά οι φωνές των ζώων και των νυχτερινών πουλιών εξαφανίστηκαν. Η σιωπή ήταν τεράστια, ήταν εκκωφαντική. Τα δύο αδέλφια κοίταξαμ ο ένας τον άλλον με έκπληξη.
Άρχισαν να κάνουν αστεία μεταξύ τους, προσπαθώντας να διατηρήσουν την ψυχραιμία τους. Μετά άκουσαν κάτι σαν να αποκολλήθηκε ένας βράχος. Σαν να σερνόταν. Τέντωσαν τα αυτιά τους. Ακουγόταν πολύ κοντά τους. Σκέφτηκαν ότι μπορεί να είναι κάποιο ζώο, αλλά ο ήχος έμοιαζε να είναι από ανθρώπινα βήματα. Ένα ζώο που σέρνεται δεν θα ακουγόταν έτσι. Αυτό ήταν σαφώς ένα ανθρώπινο περπάτημα.
Τα αδέρφια άρχισαν να παθαίνουν την πλάκα της ζωής τους. Τα βήματα τους πλησίαζαν. Άρπαξαν τη λαβή ενός μακριού μαχαιριού για κυνήγι. Τα σερνάμενα βήματα που άκουγαν, τώρα βρίσκονταν έξω από τη σκηνή και ακούγονταν να την γυροφέρνουν.
Το αποφάσισαν. Άρπαξα μαχαίρια και φακούς και πετάχτηκαν έξω από τη σκηνή να αντιμετωπίσουν αυτό που ερχόταν και, εν ανάγκη, να ζητήσουν συγνώμη που κατασκήνωσαν σε έναν ιερό τόπο χωρίς την άδεια του Μαύρου Όρους.
Έριξαν τις δέσμες των φακών εκεί που ερχόταν ο ήχος από τα σουρσίματα. Δεν μπορούσαν να ξεχωρίσουν κάτι γνωστό και γνώριμο, εκτός μία άμορφη σκοτεινή μάζα, η οποία γρήγορα εξαφανίστηκε.
Μια απειλητική σιωπή ακολούθησε – αν και αισθάνθηκαν μία απέραντη ανακούφιση που ό,τι κι αν ήταν «εκείνο», δεν τους επιτέθηκε, Αργότερα, όταν ηρέμησαν και οι καρδιακοί παλμοί επέστρεψαν περίπου στο φυσιολογικό, τα δύο αδέρφια άρχισαν να ψάχνουν γύρω από τη σκηνή για πιθανά ίχνη, αλλά χωρίς αποτέλεσμα.
Στη συνέχεια, τη νεκρή σιωπή κάλυψε η επιστροφή των φυσικών νυχτερινών ήχων που είχαν συνηθίσει από τη στιγμή που πρωτοπήγαν.
Το βράδυ εκείνο δεν μπόρεσαν να κοιμηθούν μέχρι την αυγή. Και όταν συνέβη, τα όνειρά που είδαν ήταν χαοτικά. Την άλλη μέρα ξύπνησαν από το κορνάρισμα του αυτοκινήτου των φίλων τους. Τους βρήκαν και τους διηγήθηκαν όλη την ιστορία που έζησαν.
Άραγε, τα δύο αδέρφια, είδαν και έζησαν όλα αυτά που διηγήθηκαν, ή ήταν δημιούργημα της αγχωμένης φαντασίας τους, λόγω των διαφόρων ιστοριών που κυκλοφορούν για το μέρος αυτό του Μαύρου Όρους; Ή μπορεί να ήταν μία πλάκα που έκαναν στην παρέα τους;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου