Το βιβλίο του Αγίου αναφέρεται σε πόλεμο τακτικού στρατού, εναντίον αλλοεθνών εισβολέων που επιτίθενται διεξάγοντας μη συμβατικό πόλεμο, ουσιαστικά πρόκειται για τρόπους και επιχειρήσεις αντιμετώπισης του εχθρού. Η πολεμική μέθοδος, που αναπτύσσεται εδώ, εμπεριέχει στατηγικά τεχνάσματα, ελιγμούς και σχεδιασμούς ενός τακτικού στρατού κατά τις επιχειρήσεις που προηγούνται ή έπονται της κεντρικής αναμέτρησής του με τον αντίπαλο στρατό. Την μετάφραση αυτού του εξαρετικού βιβλίου, το οποίο έγραψε ο ¨Άγιος, έχει κάνει ο Θεολόγος, Αθανάσιος Τσακνάκης.
Κατά την παρουσίαση του βιβλίου, ο Αθανάσιος Τσακνάκης, έθεσε μερικά πολύ σημαντικά θέματα.
Μεταξύ άλλων αναφέρει, ότι δεν επιτρέπετε, να αγαπάμε τους εχθρούς μας μέχρι θανάτου, διότι εάν εξοντώσουν όλους τους Χριστιανούς, τότε δεν θα υπάρχουν Χριστιανοί να διδάξουν το Ευαγγέλιο, και τον λόγο του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.
Εάν παραμείνουμε παθητικοί θεατές, και μας αφανίσουν οι εχθροί μας, τότε ποιοί, θα κάνουν ελεημοσύνες, και ποιοί θα αγαπούν τους ανθρώπους ;
Για όσους δεν γνωρίζουν, το βιβλίο αυτό διδασκόταν στις σχολές πολέμου και στους αξιωματικούς.
Στο αριστούργημα το οποίο έγραψε ο κορυφαίος στρατιωτικός Άγιος της Ορθοδοξίας μας, όλοι όσοι το έχουν διαβάσει. διδάσκονται, πάρα πολύ σημαντικά πράγματα.
Στο σημείο αυτό να περάσουμε να δούμε, μερικά πολύ σημαντικά σημεία του βιβλίου.
Σύμφωνα με τον Άγιο Νικηφόρο ο στρατός πρέπει να είναι άριστα εκπαιδευμένος στον χειρισμό των όπλων, όσο και να αυξάνεται η αντοχή του με σκληρές και επίπονες ασκήσεις. Δεν επιτρέπεται οι Έλληνες στρατιώτες να τεμπελιάζουν, να μεθούν και να ασωτεύουν με οποιονδήποτε τρόπο. Ο Άγιος Νικηφόρος μας τονίζει τον θανάσιμο κίνδυνο της σεξουαλικής διαφθοράς και των νεοταξικών διασκεδάσεων. Πάρα πολύ βασικό για τον Άγιο ήταν οι Έλληνες στρατιωτικοί να παίρνουν εγκαίρως τις "ρόγες" (μισθούς) και την τροφή τους και όσα άλλα οφέλη που συνηθίζονται και έχουν καθιερωθεί να παίρνουν, γιατί με αυτά θα αγοράσουν καλά άλογα και ότι άλλο όπλο και πανοπλία χρειάζεται, για αυτό με προθυμία και χαρά στην καρδιά τους, θα κινδυνεύσουν για τους άγιους Βασιλιάδες μας και τον Λαό του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.
Για να είναι πανέτοιμοι να πολεμήσουν τους εχθρούς. Όμως το σημαντικότερο, το οποίο θα τους κάνει πρόθυμους και ριψοκίνδυνους, ενώ θα αυξήσει την γενναιότητα, είναι να νοιώθουν πως είναι ελεύθεροι όσον αφορά τα σπίτια τους, τις οικογένειές τους, ως στρατιώτες που διοικούνται και διοικούν. Αυτό είναι το απαράβατο δικαίωμα των Ελλήνων στρατιωτών το οποίο ίσχυε από παλιά και πάντα προστατεύονταν. Για αυτό και αναφερόταν στους νόμους της Ελληνικής-Ρωμαικής αυτοκρατορίας. Εκτός από ελεύθεροι, οι Έλληνες στρατιώτες πρέπει να είναι και τιμημένοι, να μην ταπεινώνονται και να μην ατιμάζονται. Οι Έλληνες άνδρες που αψηφούν την ζωή τους για το δίκιο των αγίων, ενώ παράλληλα είναι οι εκδικητές , οι ελευθερωτές των Χριστιανών από τους Αγαρηνούς, πρέπει να έχουν την καλύτερη αντιμετώπιση από τους αξιωματικούς, καθώς και από τους πολιτικούς (δημοσίους) υπαλλήλους.
Ενδεικτικά ο Βασιλιάς Νικηφόρος, τονίζει την διαχρονική επικινδυνότητα των εφοριακών και των δικαστών. Οι εφοριακοί, σύμφωνα με τον Άγιο Νικηφόρο είναι ανθρωπάκια, που δεν ωφελούν σε τίποτα το Ελληνικό κράτος, διότι δεν ενεργούν για το κοινό καλό και κατ επέκτασιν το έθνος, γιατί κατατρέχουν τους φτωχούς και με την αδικία και τα αίματα της φτωχολογιάς μαζεύουν πολύ χρυσάφι. Εδώ ο αυτοκράτορας αναφέρεται στις δωροδοκίες των εφοριακών και τον παράνομο πλουτισμό. Φυσικά το σπουδαιότερο το οποίο μας διδάσκει ο Άγιος Νικηφόρος Φωκάς, είναι ότι δεν γίνεται οι Ήρωες, Έλληνες στρατιώτες, που πολεμούν στο μέτωπο για την Ελλάδα και τον Χριστό να πληρώνουν φόρους.
ΔΙΚΑΣΤΕΣ-ΔΑΚΑΙΟΣΥΝΗ.
Οι δικαστές δεν επιτρέπεται να ατιμάζουν τους στρατιώτες, να τους σέρνουν σαν δούλους να τους μαστιγώνουν, να τους ρίχνουν σε δεσμά και κλοιούς. Τέτοια μαρτύρια δεν τα αξίζουν οι ήρωες-εκδικητές, οι σωτήρες, (μετά τον Χριστό), του Ελληνικού λαού. Δεν επιτρέπεται από τους γραπτούς και άγραφους νόμους των Ρωμαίων (Ελλήνων). Αυτό διότι οι Έλληνες στρατιώτες πεθαίνουν σχεδόν κάθε μέρα για τους Αγίους μας και τον άμαχο πληθυσμό. Ο νόμος αναφέρει πως πρέπει να δικάζονται από τον διοικητή τους και μόνον. Ο μοναδικός που έχει δικαίωμα από τον Ρωμαικό νόμο, να κρίνει τους στρατιώτες είναι ο στρατηγός του εκάστοτε θέματος τον όποιο έχει διορίσει ο ίδιος ο αυτοκράτορας.
Για αυτό, ακόμα και από την εποχή της αρχαίας Ρώμης αλλά και από το Ελληνικό-Ρωμαικό νόμο, οι στρατηγοί των Θεμάτων ειίαν και έχουν εξουσία σε ότι σχετικό με τον στρατό, και οι δικαστές, oi πρωτονοτάριοι και οι άλλοι δημόσιοι λειτουργοί είναι απλοί βοηθοί των Ελλήνων στρατηγών. Σε παλαιότερους χρόνους, ο τουρμάρχης είχε την ίδια εξουσία στους άντρες του, και μάλιστα σαν εκπρόσωπος του ίδιου του Βασιλιά, με όλους τους τύπους και τα προνόμια. Εάν εφαρμοστούν αυτά, ο στρατός του Χριστού και των Αγίων βασιλέων θα ξαναβρεί την παλιά του δόξα, και όσα οδηγούν στην φτώχια και την εξαθλίωση θα απομακρυνθούν. Οι πολεμιστές θα γίνουν πρόθυμοι και χαρούμενοι, γενναιότεροι και τολμηρότεροι, και θα φανούν ανίκητοι στους εχθρούς. Βλέπουμε εδώ ότι ο Άγιος Νικηφόρος, μας διδάσκει οτι για να είναι πολύ ισχυρός ο Ελληνικός στρατός, και για να επιβιώσει το Ελληνικό έθνος-κράτος, δεν θα πρέπει να υπάρχει διαφθορά των δημοσίων υπαλλήλων και αδικίες εις βάρος των Ελλήνων στρατιωτών, καθώς τότε η Ελληνική-Ρωμαική αυτοκρατορίσ θα αφανιστεί..
ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ
Κρείττων γαρ επαινετός πόλεμος ειρήνης χωριζούσης Θεού, μας δίδαξε με τις ευλογίες του Ιησού Χριστού, ο Άγιος Γρηγόριος.
Μεταφραση : Προτιμώ και επαινώ τον πόλεμο, από μια "ειρήνη" η οποία θα με χωρίσει απο τον Χριστό. Ο Άγιος Γρηγόριος είπε ότι δεν γίνεται να κατηγορήσουμε έναν χριστιανό, που παίρνει το όπλο για να κατατροπώσει τον εχθρό.
Όλα αυτά από την στιγμή που ο εχθρός έχει ως σκοπό να αφανίσει τον Έλληνα, την πίστη του και την πατρίδα του. Δεν γίνεται να αγαπάμε τους πάντες, ακόμη και τους εχθρούς μας.
Δεν είναι ηθικό, λογικό και Χριστιανικό να τους επιτρέπουμε να μας σφάξουν, διότι τότε δεν θα είμαστε στην ζωή, για να διαδώσουμε το έργο του Χριστού, δεν θα μπορούμε να αγαπήσουμε, και να βοηθήσουμε ανθρώπους. Επίσης με αυτήν την νεοταξική-εωσφορική "λογική", θα είχε εξαφανιστεί από τον χάρτη πολλούς αιώνες πριν το Ελληνικό έθνος. Ο ίδιος ο Ιησούς επιτρέπει την νόμιμη άμυνα, διαφορετικά δεν θα ευλογούσε, τους προγόνους μας,να αμύνονται επί τόσους αιώνες και να έχουμε την Ρωμαική αυτοκρατορία.
Ο ΑΡΓΑΛΕΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΩΝ ΣΑΡΑΚΗΝΩΝ
Για αυτόν τον λόγο επέτρεψε για πρώτη και μοναδική φορά σε όλο τον κόσμο να διακόπτουν την Θεία λειτουργία, το μνημόσυνο του, μέσα στον κορυφαίο ναό του Χριστιανισμού, την Αγία Σοφία και να ψάλλουν τον Βασιλιά Νικηφόρο, ως Αργαλέο θάνατο των Σαρακηνών. Ακόμη και τόσο γενναίος πολεμιστής και μεγάλος στρατηγός-αυτοκράτορας που ήταν, μπροστά στον Θεό, δεν ήταν παρά ένας απλός άνθρωπος μέχρι εκείνη την στιγμή, καθώς δεν είχε γίνει ακόμη Άγιος.
Όμως γιατί οι καταστροφές των Αράβων, ήταν αμέτρητες, επί πολλούς αιώνες, εις βάρος των αθώων Ελλήνων, έκανε ο Ιησούς, μια εξαίρεση.Τα μαρτύρια των Ελλήνων δεν είχαν τέλος όλους εκείνους τους αιώνες, από τους Αγαρηνούς, με σφαγές, κλοπές, εμπρησμούς, βιασμούς, σκλάβωμα γυναικών.
Ο Σωτήρας Χριστός, ευλόγησε να διακόπτουν την δοξολογία του, μέσα στην Αγία Σοφία, και να υμνούν τον Νικηφόρο τον Β Φωκά. Είναι ο μοναδικός βασιλιάς στον οποίο έγινε η ύψιστη τιμή να διακόπτουν το μνημόσυνο του θεού, μέσα στην Αγία Σοφία τον κορυφαίο ναό της οικουμένης, και να ψάλλουν εκείνον ως Αργαλέο θάνατο των Σαρακηνών.
Ουδέποτε στα παγκόσμια χρονικά έγινε μια τέτοια τιμή σε οποιοδήποτε άλλο βασιλιά. Ούτε στον κορυφαίο αυτοκράτορα όλων των εποχών τον Βασίλειο τον Β, δεν έγινε τέτοια τιμή, ούτε σε κανέναν άλλο βασιλιά.
Αυτό ήταν ξεκάθαρα ένα δείγμα, ότι ο Νικηφόρος θα γινόταν Άγιος. Σχετικά με την νόμιμη άμυνα ήταν σύμφωνος και ο επίσκοπος Πλωμαρίου το 1913 μ.χ., ο οποίος σε σχετικό του βιβλίο, αναφέρει ότι ο χριστιανός θα πρέπει να εξαντλήσει όλα τα μέσα ώστε να αποφύγει τον φόνο.
Εάν όμως αυτό δεν είναι εφικτό, τότε έχει κάθε δικαίωμα, όπως και ο κάθε άνθρωπος να υπερασπιστεί την ζωή του. Ο αυτοκράτορας Νικηφόρος ο β Φωκάς καταγόταν από την πιο ισχύρη οικογένεια της Ελληνικής-Ρωμαικής αυτοκρατορίας. Τα μέλη της οικογένειας του, ήταν όλοι ανώτεροι στρατιωτικοί και είχαν υπηρετήσει στον Ελληνικό-Ρωμαικό στρατό ενάντια στους Πέρσες και στους Aγαρηνούς.
ΗΡΑΚΛΕΙΟΣ
Η φιλευσπλαχνία και η Φιλανθρωπία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού δεν έχει όρια. Αυτό είναι κάτι το οποίο έχει αποδειχτεί, από την δημιουργία του κόσμου, μέχρι και σήμερα, πολλές φορές. Ο Χριστός πάντοτε βοηθά τους ηθικούς ανθρώπους και προστατεύει το Ελληνικό έθνος.
Όταν το έθνος, βρέθηκε, στην πιο κρίσιμη καμπή, της ιστορίας του, ο Σωτήρας-Λυτρωτής Ιησούς, για να μην αφανιστούν άδικα, τόσα εκατομμύρια άνθρωποι, και για να μην χαθεί δια παντός η Ελληνική-Ρωμαική αυτοκρατορία, επέτρεψε, σε έναν πολύ αμαρτωλό, άνθρωπό, σε έναν αιμομίκτη, να ηγηθεί στην πιο κρίσιμη, ιστορική στιγμή για τον Ελληνισμό. Αυτό το έκανε ο Χριστός, διότι ήταν ο Ηράκλειος ήταν ο ικανότερος όλων. Ο αυτοκράτορας Ηράκλειος, ήταν παντρεμένος με την Ευδοκία. Εκείνη, πέθανε νέα από επιληψία, καθώς, εκείνη την εποχή, δεν υπήρχε θεραπεία, για αυτήν την ασθένεια. Τότε ο Ηράκλειος, παντρεύτηκε την κόρη της αδελφής του, την ανιψιά του, την Μαρτίνα.
Ο πατριάρχης Σέργιος προσπάθησε να εμποδίσει τον γάμο του αυτοκράτορα Ηρακλείου με την ανιψιά του Μαρτίνα, με την οποία διατηρούσε αιμομικτικές σχέσεις. Όμως η σθεναρή αντίδραση του, δεν στάθηκε ικανεί να κάμψει τον Ηράκλειο. Αναγκάστηκε λοιπόν να στέψει τη Μαρτίνα αυτοκράτειρα.
Οι υπήκοοι της Κωνσταντινούπολης, γνωρίζοντας την παρανομία που διαπράχθηκε αντέδρασαν έντονα και στον Ιππόδρομο λοιδόρησαν το αυτοκρατορικό ζεύγος. Ενδεικτικό ήταν ότι τα δύο πρώτα παιδιά από αυτό τον αιμομικτικό γάμο του, που κράτησε πάνω από τριάντα χρόνια, γεννήθηκαν με σωματικές παραμορφώσεις:
Ο αδελφός του αυτοκράτορα αντιδρώντας στον αθέμιτο γάμο, έλεγε χαρακτηριστικά, όταν ο Ηράκλειος πήρε τη Μαρτίνα μαζί του στις εκστρατείες: «Θέλει να έχει την αμαρτία του διαρκώς μπροστά στα μάτια του». Εν τούτοις ο Χριστός για να σωθεί η Ελλάδα, επέτρεψε ακόμη και να την πάρει μαζί του στις εκστρατείες κατά των Περσών, και να συνεχίζει τις αιμομιξίες, για να σωθεί η Ελληνική-Ρωμαική αυτοκρατορία. Η αγάπη του Θεού, δεν έχει όρια για τους δίκαιους και τους ηθικούς, για΄αυτό αξίωσε έναν αιμομίκτη, έναν αμαρτωλό, διότι ήταν ο ικανότερος όλων των Ελλήνων, να προστατέψει και να γλυτώσει το κράτος και τον λαό, από βέβαιη καταστροφή. Εάν δεν υπήρχε ο Ηράκλειος, παρά τα χρηστά ήθη των προγόνων μας η Ελλάδα θα είχε σκλαβωθεί στους Πέρσες.
Η αρχαία Περσική αυτοκρατορία των Αχαιμενιδών είχε αναστηθεί από την νέα δυναστεία των Σασσανιδών.
Η Περσία βρισκόταν ξανά στο απόγειο της δύναμης της, και ήταν ανωτερη από την αυτοκρατορία των Αχαιμενιδών. Όλα αυτά ακριβώς την ώρα που καθόταν ο πρώτος Έλληνας, στον Αυτοκρατορικό Ρωμαικό θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως. Την χρονική στιγμή που η Σασσανιδική-Περσική αυτοκρατορία βρίσκεται στο απόγειο της δυνάμεως της από την ημέρα που δημιουργήθηκε, αντίστοιχα το Ελληνικό-Ρωμαικό κράτος βρισκόταν στο απόγειο της αδυναμίας του, εξαιτίας της μεγαλύτερης χρεοκοπίας στην ιστορία του έθνους μας.
Ο εκ Καππαδοκίας βασιλιάς χωρίς καθόλου κρατικά έσοδα, με ένα χρεοκοπημένο κράτος, χωρίς στρατό, απελπισμένος είχε πάρει με πολύ βαριά καρδιά την απόφαση να μεταφέρει την πρωτεύουσα του Ελληνικού-Ρωμαικού κράτους και να την πάει στην Καρχηδόνα, παραδίδοντας με αυτόν τον τρόπο το 80% του κράτους αμαχητί, χωρίς πόλεμο, χωρίς καμία αντίσταση.
Ενδεικτικό ήταν ότι όταν άνοιξε τους στρατιωτικούς καταλόγους, διαπίστωσε ότι από τις πολλές χιλιάδες στρατού που είχαν αναγορεύσει αυτοκράτορα τον συντοπίτη του από την Αγιοτόκο Καππαδοκία τον Μαυρίκιο, είχαν απομείνει μόνον δύο εν ενεργεία στρατιώτες. Οι ελάχιστοι στρατιώτες που υπήρχαν ήταν απλήρωτοι και σε άθλια κατάσταση.Πολύ σημαντικότατο ρόλο σε αυτήν την οικονομική καταστροφή έπαιξαν, οι άσκοποι-επεκτατικοί πόλεμοι του Ιουστινιανού του Α.
ΟΙ ΑΣΚΟΠΕΣ ΔΙΩΞΕΙΣ
Δυστυχώς την πολύ μεγάλη επιθετικότητα των Μηδων ενίσχυσαν, οι απαράδεκτες ενέργειες των προηγούμενων αλλοδαπών αυτοκρατόρων και ειδικά εκείνες του Ιουστινιανού του Α. Με τις διώξεις που έκαναν σε όσους κατοίκους της αυτοκρατορίας δεν ήταν Ορθόδοξοι Χριστιανοί, και ήταν παγανιστές, τους ανάγκασαν να καταφύγουν στην Περσική αυτοκρατορία, για να αποφύγουν τις συνέπειες.
Οι εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες που κατέφυγαν, στην Περσική αυτοκρατορία, δίδαξαν στους Μηδους πολιτισμό, τέχνες, βιοτεχνία, καθώς και πολεμικές τακτικές των προγόνων μας. Όλες αυτές τις συνέπειες, απο τις άσκοπες και καταστροφικές ενέργειες θα τις αντιμετπωπίσει, για πρώτη φορά, μισό αιώνα αργότερα ο Ηράκλειος. Η Ελλάδα θα κληθεί να αντιμετωπίσει την πιο θανάσιμη απειλή στην ιστορία της, χωρίς στρατό, και χρήματα. Μέσα σε όλη αυτήν την απελπιστική οικονομική κατάσταση ήρθε ο μέγας πατριάρχης Σέργιος με την πανίσχυρη Ελληνική-Ορθόδοξη Εκκλησία η οποία βοήθησε τα μέγιστα σχετικά με την οικονομική ενίσχυση, το πτωχευμένο κράτος, καθώς έθεσε όλους τους υπερπολύτιμους Εκκλησιαστικούς θησαυρούς στην διάθεση του Ηράκλειου.
Ο αυτοκράτορας επέτυχε σε συνδυασμό με τις πολύ σημαντικές οικονομικές-διοικητικές μεταρρυθμίσεις να είναι έτοιμη πλέον η Ελλάδα να περάσει στην Μ. Ασία για να δώσει την μεγαλύτερη μάχη ζωής και θανάτου, στην ιστορία του. Ο νικητής όπως αποδείχτηκε θα εμένε για πάντα κυρίαρχος, ενώ ο ηττημένος θα αφανιζόταν.
.
Είχε έρθει πλέον η μέγιστη ιστορική στιγμή.
Έπειτα από την αρχαία Σπάρτη και την Αθήνα, η σειρά της Κωνσταντινουπόλεως να δωσει την μάχη ζωής και
θανάτου εναντίον των Περσών, για να αποτρέψει το παγκόσμιο Περσικό κράτος. Εόρτασε το Πάσχα στις 4 Απριλίου του 622 στην Κωνσταντινούπολη και κοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων.
Την Δευτέρα 5 Απριλίου, εισήλθε στην Αγία Σοφία ντυμένος ως απλός στρατιώτης και έπεσε γονατιστός μπροστά στο ιερό, προσευχήθηκε, ενώπιον της συγκλήτου, της Εκκλησιαστικής ιεραρχίας και των εκπροσώπων των Δήμων. Στην συνέχεια στράφηκε προς τον Πατριάρχη και του είπε: "Στα χέρια του Θεού, της Μητέρας Του και τα δικά σου αφήνω αυτήν την πόλη και τον γιο μου". Η Χαλκηδόνα και η απέναντι ακτή του Βοσπόρου βρισκόταν ήδη στα χέρια των Περσών. Ο Ηράκλειος επέβλεπε αυτορποσώπος την εκπαίδευση του στρατού, για 10 μήνες ώστε να καταστεί ετοιμοπόλεμος. Στο διάστημα αυτό εφάρμοσε νέες καινοτόμες στρατηγικές τις οποίες είχε δημιουργήσει ο ίδιος, όταν ηταν ακόμη στρατηγός. Επίσης συμμετείχε ο ίδιος στα γυμνάσια και τις κακουχίες, εμψυχώνοντας τους άνδρες του και δημιουργώντας δεσμούς φιλίας, εμπιστοσύνης, αφοσίωσης. Ο Ηράκλειος με βάση το ιερό αξiωμα του Θησέα ήταν ο πρώτος Έλληνας στρατηγός-αυτοκράτορας που ηγήθηκε προσωπικά του Ελληνικού-Ρωμαικού στρατού.
Αναδιοργάνωσε το στράτευμα με την οικονομική συμπαράσταση της εκκλησίας, και επιχείρησε συνεχείς εκστρατείες κατά των Περσών (622-628 μ.Χ.). Όταν ο Έλληνας Ηράκλειος από την Καππαδοκία της Μικράς Ασίας, ανέβηκε στον Ελληνικό-Ρωμαικό θρόνο, το κράτος ήταν τελείως χρεοκοπημένο. Ταυτόχρονα για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία, είχαμε την εισβολή και την κατάκτηση της μισής Ελληνικής-Ρωμαικής αυτοκρατορίας, από τους Πέρσες.
Είχαμε πολλές χιλιάδες σφαγμένων Ελλήνων, είχαμε κλοπές, εμπρησμούς, βιασμούς, σκλάβωμα γυναικών κλπ. Επίσης για πρώτη φορά στα παγκόσμια χρονικά έγινε εισβολή από τους Πέρσες στα Ιεροσόλυμα, όπου εκεί έλαβαν χώρα άγριες σφαγές, κλοπές, εμπρησμοί, τους βιασμοί, και το σκλάβωμα χριστιανών.
Μαζί με όλα αυτά έκαψαν τον ναό του Παναγίου τάφου, έκλεψαν τον Τίμιο Σταυρό, και πήραν μαζί τους αιχμάλωτο τον πατριάρχη Ζαχαρία. Εντούτοις με όπλο τα χρηστά ήθη και την σωστή παιδεία, μέσα σε επτά μόνον χρόνια,οι Έλληνες ανέκαμψαν, με αποτέλεσμα να πάρουν πίσω όλα τα κατεκτημένα εδάφη από τους Πέρσες. Όμως οι προγονοί μας δεν σταμάτησαν εκεί αλλά πέρασαν στην αντεπίθεση, κατακτώντας ολόκληρη την Περσική αυτοκρατορία. Αυτό το έκανε ο Ηράκλειος με έναν τελείως απειροπόλεμο στρατό.
Έναν Ελληνικό στρατό τον οποίο δημιούργησε εκ του μηδενός μέσα σε δέκα μήνες. Είδατε τι επέτυχαν οι Ένδοξοι πρόγονοι εξαιτίας των χρηστών ηθών, και της σωστής παιδείας ; Ακόμη και ο Μ. Αλέξανδρος με πολύ έμπειρους και περισσότερους στρατιώτες, με ένα πανίσχυρο Ελληνικό Μακεδονικό βασίλειο πολιτικά-οικονομικά, και στρατιωτικά έκανε περισσότερο χρονικό διάστημα να κατακτήσει την Περσική αυτοκρατορία, σε σχέση με τον Ηράκλειο. Την εποχή του Μ. Αλέξανδρου δεν ήταν κατακτημένη η Ελλάδα και το Μακεδονικό βασίλειο. Στον αντίποδα κατά την βασιλεία του Ηράκλειου επικρατούσε χάος και όλεθρος.
Την εποχή του Ιουστινιανού του Α, όπως και στην εποχή του Θεοδόσιου, του Αρκάδιου, του Θεοδόσιου του Β, του Ιουστίνου του Α, του Ιουστίνου του Β, είχαμε μόνον συνοριακούς πολέμους, και περιόδους ειρήνης με τους Πέρσες. Μόνον όταν ανέβηκε στον θρόνο, ο πρώτος Έλληνας Χριστιανός βασιλιάς, ο Ηράκλειος από την Καππαδοκία έκαναν οι Πέρσες όλα αυτά τα τρομερά πράγματα εις βάρος των Ελλήνων, τα οποία, δεν είχαν ξαναγίνει ποτέ από μέρος των Μηδων.
TΟ ΑΠΟΓΕΙΟΝ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
Το απόγειον της Ελληνορθοδοξίας ήταν όταν ο Έλληνας Αυτοκράτορας Ηράκλειος πήρε πίσω από τους Πέρσες τον Τίμιο Σταυρό, τον οποίο πήγε ο ίδιος πίσω στα Ιεροσόλυμα. Ο θρίαμβος των Ελλήνων ήταν ολοκληρωτικός.
Δεκατέσσερα χρόνια πριν, το 614 μ.Χ., το Ελληνικό-Ρωμαικό κράτος, είχε βρέθει κατακτημένο κατά το ήμισυ από τους Πέρσες, ενώ παράλληλα ήταν και για πρωτη φορά στην ιστορία του σκόπιμα χρεωκοπημένο, εξαιίιας των αλλοδαπών βασιλέων-αυτοκρατόρων. Ήταν η εποχή που έδωσαν οι Πέρσες τελεσίγραφο στους προγόνους μας, ότι ή θα εγκαταλείψουν όλοι τον Ιησού Χριστό, η δεν θα ξαναδούν ποτέ τον ήλιο.
Τελικά ο υπερόπτης εωσφοριστής Χοσρόης ο οποίος αποκαλούσε τον Ηράκλειο, δούλο του, έχασε την ζωή του, και ο γιός του έκανε κηδεμόνα-δούλο, το παιδί του στον Έλληνα αυτοκράτορα Ηράκλειο. Αυτό ειναι το απόγειο της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού. Ο Χριστός και η Ελληνική-Ρωμαική αυτοκρατορία είχαν κερδίσει κατά κράτος τον εωσφόρο και την αυτοκρατορία του. Η Περσική αυτοκρατορία επι 1228 χρόνια προσπαθούσε να αφανίσει δια παντώς τον Ελληνισμό. Εξαιτίας της γενναιότητας, του ήθους, της πίστης, των χρηστών ηθών, και της βοήθειας του Ιησού Χριστού, οι πρόγονοι μας κατέβαλαν δια παντώς τον προαιώνιο εχθρό του Ελληνικού έθνους.
To Eλληνικό έθνος έφτασε στο στρατιωτικό απόγειο του με τις δύο κατακτήσεις της Περσικής αυτοκρατορίας (Μ. Αλέξανδρος, Μ. Ηράκλειος). Αυτά εiναι τα δυο μεγαλύτερα στρατιωτικά επιτεύγματα όλων των εποχών.
Η περίπτωση του Βασιλέα Ηρακλείου, είναι ίσως το πιο κλασικό παράδειγμα, ότι ο Χριστός επιτρέπει την νόμιμη άμυνα. Σήμερα θα δούμε ένα ακόμη παράδειγμα, γιατί ο Θεός, επιτρέπει την νόμιμη άμυνα.
Στα χρόνια του προφήτη Ηλία, ο λαός του Ισραήλ, βρισκόταν σε άσχημη πνευματική κατάσταση, καθώς ένα μέρος του λαού, είχε προσχωρήσει εκ νέου στον εωσφορισμό. Εκείνη την σκληρή εποχή, η σατανίστρια Βασίλισσα Ιεζάβελ είχε εκτελέσει πολλούς πιστούς του Θεού. Όμως ο Ηλίας εξακολουθούσε να αντιστέκεται, στην λατρεία του Βάαλ. Περιβαλλόμενος από τον άπιστο λαό, τον αποστάτη βασιλιά, την μάγισσα Βασίλισσα, και τους αιμοδιψείς ιερείς, ο προφήτης Ηλίας ένιωθε εντελώς μόνος και είχε μοναδικό του στήριγμα, την πίστη στον Θεό. Ο λαός του Ισραήλ βρισκόταν στην δίνη μιας μακρόχρονης διαμάχης, ενός φοβερού πνευματικού πολέμου ανάμεσα στην πραγματική θρησκεία και στον εωσφορικό παγανισμό.
Βρισκόταν ανάμεσα στη λατρεία του Θεού και στην ειδωλολατρική πίστη των γειτονικών εθνών. Στις ημέρες του φοβερού Ηλία, αυτή η διαμάχη είχε πάρει ιδιαίτερα άσχημη τροπή. Ο Βασιλιάς Αχαάβ είχε προσβάλει βαρύτατα τον Θεό καθώς είχε παντρευτεί την Ιεζάβελ, την κόρη του βασιλιά της Σιδώνας.
Η Ιεζάβελ ήταν αποφασισμένη να διαδώσει τη λατρεία του Βάαλ στη γη του Ισραήλ και να εξαλείψει τη λατρεία του αληθινού Θεού. Ο Αχαάβ δεν άργησε να υποκύψει στο ερωτισμό της, με αποτέλεσμα να χτίσει έναν ναό και ένα θυσιαστήριο στον Βάαλ. Επρόκειτο για μια απεχθή θρησκεία-λατρεία η οποία περιλάμβανε ιεροδουλία αντρών και γυναικών, σεξουαλικά όργια, και θυσίες παιδιών. Όταν ο λαός του Ισραήλ, λάτρεψε τον Βάαλ, ο Θεός αντέδρασε στέλνοντας τον Ηλία, στον Αχαάβ για να αναγγείλει μια ξηρασία που θα διαρκούσε μέχρις ότου ο προφήτης του Θεού θα διακήρυττε το τέλος της.
Πέρασαν μερικά χρόνια, και τότε ο τρομερός προφήτης Ηλίας παρουσιάστηκε στον Αχαάβ και του είπε να συγκεντρώσει το λαό καθώς και τους προφήτες του Βάαλ στο Όρος Κάρμηλος. Ο προφήτης κοίταξε προς το πλήθος καθώς αυτό ανηφόριζε με κόπο τις πλαγιές του Όρους Κάρμηλος.
Ο αγέρωχος Ηλίας, με ακλόνητη πίστη, ολομόναχος στέκεται απέναντι στους 450 ψευδοπροφήτες του Βάαλ τους οποίους και προκαλεί σε αναμέτρηση μεταξύ του δαίμονα και του Θεού του Ισραήλ. Όποιος θεός έστελνε φωτιά και έκαιγε το θυσιαστήριο, αυτός θα ήταν ο ένας και μόνος αληθινός Θεός. Οι ψευδοπροφήτες ετοίμασαν το ολοκαύτωμα και άρχισαν να επικαλούνται το όνομα του Βάαλ για να στείλει φωτιά στο θυσιαστήριο και να κάψει την προσφορά τους. Αρχίζουν να προσεύχονται στον Βάαλ, επιδίδονται για ώρα σε ένα τελετουργικό, αλλά τίποτα, κανένα σημάδι ότι οι προσευχές τους είχαν εισακουστεί από τον Βάαλ. Αντιθέτως μόλις ο Ηλίας επικαλείται το όνομα του Θεού, αμέσως έπεσε η φωτιά του Κυρίου και έκαψε εντελώς το θυσιαστήριο.
Ο Θεός του προφήτη Ηλία, αποδεικνύεται ο μόνος αληθινός Θεός, ενώ οι ψευδοπροφήτες του Βάαλ ηττώνται κατά κράτος. Φυσικά ο Βάαλ ήταν ανίκανος να βάλει τέρμα και στην ανομβρία που ταλαιπωρούσε την περιοχή. Αντίθετα ο Θεός του Ισραήλ, πιστοποιεί την παγκόσμια κυριαρχία του και παρέχει στους πιστούς του τα απαραίτητα για την επιβίωσή τους. Ο Κύριος στέλνει τελικά την βροχή, την οποία είχε στερήσει, κατά τα χρόνια της αποστασίας, και τερμάτισε την ξηρασία που είχε διαρκέσει τρία χρόνια και ο λαός, ευρισκόμενος ενώπιον του φοβερού θαύματος επέστρεψε στον έναν αληθινό Θεό. Ήταν η στιγμή της επιστροφής των Ισραηλιτών από την πλάνη της ειδωλολατρίας, στην αλήθεια του ενός και μοναδικού Θεού. Μετά από το θαύμα αυτό, ο Ηλίας διέταξε την σφαγή των ψευδοπροφητών.
Από αρκετούς τίθεται καλοπροαίρετα, αλλά και αρκετές φορές κακοπροαίρετα το ερώτημα, πως ο προφήτης διατάζει τον φόνο τόσων ανθρώπων ; Είναι δυνατόν ο προφήτης, ο άνθρωπος του Θεού να γίνεται ταυτόχρονα και παραβάτης των νόμων του Θεού ;
Όχι μόνο παραβάτης δεν ήταν ο προφήτης, αλλά και πιστός τηρητής του νόμου, σύμφωνα προς τον οποίο, ἐγώ εἰμι Κύριος ὁ Θεός σου, ὅστις ἐξήγαγόν σε ἐκ γῆς Αἰγύπτου, ἐξ οἴκου δουλείας. οὐκ ἔσονταί σοι θεοὶ ἕτεροι πλὴν ἐμοῦ (Εξοδος 20, 2-3), καθώς στη περίπτωση της λατρείας του Βαάλ έχουμε τη λατρεία ενός αλλότριου εωσφορικού θεού.
Μία τέτοια παράβαση αντιμετωπιζόταν από τον Νόμο, σύμφωνα με το Δευτερονόμιο. Πολλές φορές ο λαός από την συμπεριφορά του και τις επιλογές του, είναι εμφανές ότι είναι ευάλωτος, εύπιστος, έτοιμος να παρασυρθεί από την ορθή πίστη προς την πλάνη, η οποία παρουσιάζεται πάντοτε όπως η γλυκιά αμαρτία στην αρχή, αλλά εν τέλει αποδεικνύεται πικρή και οδυνηρή. Για αυτό λοιπόν και ο προφήτης προς διαφύλαξη της πίστεως λαμβάνει δραστικά μέτρα. Η πράξη αυτή του προφήτη Ηλία παρά το γεγονός ότι φαίνεται σκληρή, είναι δίκαιη, σύμφωνη προς τον Νόμο, καθώς και μετά το θαύμα οι παγανιστές και κάποιοι Ισραηλίτες παρέμεναν αμετανόητοι, και έτοιμοι να παρασύρουν εκ νέου τον λαό στην πλάνη.
Οι ψευδοπροφήτες αυτοί είχαν παραβεί την πρώτη εντολή του Νόμου. Εκτός αυτού, ήταν οι ηθικοί αυτουργοί της κατάπτωσης του Ισραήλ. Επομένως είχαν αμαρτήσει ενώπιον του Θεού και σύμφωνα προς τον Νόμο της Παλαιάς Διαθήκης ήταν άξιοι θανάτου. Οι νόμοι του Θεού στην προχριστιανική εποχή απαιτούν την αυστηρή εφαρμογή όλων των εντολών και επιβάλλουν σκληρή τιμωρία στους παραβάτες.
Οι σκληροί νόμοι της Παλαιάς Διαθήκης, ήταν απολύτως απαραίτητοι, διότι οι αρχαίοι Ισραηλίτες είχαν χαμηλό πνευματικό και ηθικό επίπεδο και δεν ήταν σε θέση να εφαρμόσουν τους νόμους. Κατόπιν αυτών των συνθηκών μόνον ο φόβος της τιμωρίας μπορούσε να συγκρατήσει τον αγράμματο λαό, ο οποίος εύκολα λησμονούσε τις ευεργεσίες του Θεού και στρεφόταν προς δαίμονες αλλότριους, με έργα αδικίας και βίο σεξουαλικής ακολασίας, όπως άλλωστε φαίνεται από όλη την ιστορική του πορεία.
Για την Καινή Διαθήκη οι εντολές της Παλαιάς έγιναν αιτία έκπτωσης από τη θεία Χάρη, ενώ ο παιδευτικός τους χαρακτήρας ολοκληρώθηκε στο πρόσωπο του σωτήρα Ιησού Χριστού.Μέσα σε αυτό το νέο καθεστώς η θανατική ποινή δεν έχει πλέον καμία θέση, εφόσον όλο το νομικό πλέγμα της Παλαιάς Διαθήκης καταργήθηκε από τη Χάρη του Ιησού Χριστού. Η Ορθοδοξία διατήρησε τον σεβασμός προς τον θεόδοτο νόμο της Παλαιάς Διαθήκης, χωρίς όμως την νομική του εφαρμογή.
Οι Άγιοι Πατέρες δεν αρνήθηκαν όλες τις διατάξεις της Παλαιάς Διαθήκης, άλλες καταργήθηκαν και άλλες διαφυλάχθηκαν ως πολύτιμη κληρονομιά για την λατρεία και την θεολογία της Εκκλησίας, ενώ σε πολλές δόθηκε πνευματικό περιεχόμενο. Αυτό διότι δόθηκαν νέες ερμηνείες της Παλαιάς Διαθήκης από εκείνον, ο οποίος ήρθε, για να πληρώσει και να συμπληρώσει τον Νόμο και τους Προφήτες, και όχι να τους καταργήσει. Αυτός ήταν ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός.
Οι Πατέρες είδαν ότι στην Παλαιά Διαθήκη εξυφαίνεται το σχέδιο του Θεού για την σωτηρία του ανθρώπου γένους. Στην Παλαιά Διαθήκη ο Νόμος γίνεται παιδαγωγός εις Χριστόν, καθώς κέντρο της θεολογίας της, είναι ο Χριστός, ενώ η Καινή Διαθήκη οδηγεί στην τελείωση εν Χριστώ. Με το λυτρωτικό έργο του Χριστού συντελείται η διάβαση από την κηδεμονία του Νόμου στο καθεστώς της Χάριτος, εισερχόμαστε στο πέρασμα από την γη της επαγγελίας, μέσα στην πνευματικότητα της Ορθοδοξίας.
Η χριστιανική πίστη θεωρεί τον πόλεμο και την χρήση των όπλων προς άμυνα βέβαια, ένα αναγκαίο κακό.
Επομένως, όταν κινδυνεύουν τα αγαθά της ζωής, η τιμή, η ελευθερία, η πατρίδα και η οικογένεια, οφείλουμε ως χριστιανοί να τα υπερασπιστούμε πολεμώντας ακόμη και μέχρι θανάτου εαν χρειαστεί. Ο Κύριος έλεγε: "Μείζονα ταύτης αγάπη ουδείς έχει ίνα τις θει την ψυχήν αυτού υπέρ των φίλων αυτού". Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αγάπη από το να θυσιαστεί κανείς για αυτούς που αγαπάει. Όταν λοιπόν θυσιαστεί κανείς στον πόλεμο για να υπερασπίσει τη γυναίκα του, τα παιδιά του, τους δικούς του είναι επαινετή πράξη. Βέβαια όλοι οι χριστιανοί πριν φτάσουν στην χρήση των όπλων οφείλουν να εξαντλήσουν κάθε ειρηνικό μέσο και μόνο σαν έσχατο όπλο να χρησιμοποιήσουν τον πόλεμο.
Ο Μέγας Αθανάσιος μας διδάσκει : "Ενώ η αφαίρεση της ζωής του άλλου ανθρώπου βιαίως (φόνος), είναι καθ’ εαυτόν παράνομος, το να πεθάνεις στον πόλεμο, άρα και το να φονεύσεις τους εχθρούς, και ορθό είναι και νόμιμο είναι και αξιέπαινο". Στις εθνικές εορτές τιμούμε τους αμυντικούς πολέμους του έθνους μας, καθώς καi oσους θυσιάστηκαν για την πατρίδα. Όλες οi εθνικές εορτές συνδέονται με επίσημες δοξολογίες και με προσευχή. Αυτό μας δείχνει ότι η Εκκλησία-Ορθοδοξiα ευλογεί τους δικαίους και αμυντικούς πολέμους.
Ενδεικτικά σάς αναφέρω ότι την σημαία του 21’ κρατάει ένας δεσπότης. Είναι επίσης γνωστό ότι ο Άγιος Κωνσταντίνος στον κρίσιμο εκείνο πόλεμο μετά από τον οποίο έγινε μονοκράτορας πολέμησε με το λάβαρο, το οποίο είχε επάνω το Σταυρό και τη φράση «Εν τούτω Νίκα». Όταν μου πειράξουν την πατρίδα και την θρησκεία μου, θα μιλήσω, θα ενεργήσω κι’ ό,τι θέλουν ας μου κάνουν, έλεγε ο Στρατηγός I. Μακρυγιάννης.
Είναι γεγονός αποδεκτό από όλους ότι η Ορθοδοξία βρίσκεται υπό διωγμόν, σε παγκόσμιο επίπεδο.
Επικρατέειν ή Απόλλυσθαι
Γράφει ο Άγγελος Ευάγγελος Γιαννόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου