της Ευγενίας Σούρδη-Ζάχαρης
Ξεκινώντας αυτό το άρθρο θέλω να σας εξηγήσω τους λόγους που σας το παρουσιάζω. Κατά πρώτον, σκοπός μου είναι να συνδυάσω τα Ησιόδεια γένη και επί πλέον τα γένη του Ενώχ με τα αστρολογικά δεδομένα των 12 ζωδίων και κατά δεύτερον να κάνω μία χρονολογική προσέγγισή τους με την λειτουργικότητα του Μεγάλου Ενιαυτού, στηριζόμενη σε μυθολογικές και ιστορικές αναφορές οι οποίες, πιστεύω, ότι θα λειτουργήσουν σαν έναυσμα και για δικές σας μελλοντικές προσπάθειες.
Ο Πρόκλος, στο «Εις τας Πλάτωνος Πολιτείας Υπόμνημα, βιβλίο Β΄ [συνέχεια], 74.26 – 77.19», αναφέρει ότι ο θεολόγος Ορφεύς διδάσκει ότι υπάρχουν τρία γένη ανθρώπων. Πρωταρχικότερο όλων το Χρυσό, το οποίο, λέει, το δημιούργησε ο Φάνης.
Α) Στην ελληνική μυθολογία ο Φάνης (γεν. Φάνητος) είναι ένα από τα ονόματα της δημιουργικής αρχής του Σύμπαντος, προσωποποίηση του Δημιουργού Έρωτα. Ο Φάνης ήταν μία πρωταρχική θεότητα («Πρωτογόνος») που αναπήδησε από το «κοσμικό αυγό», το οποίο γέννησε η Νύχτα. Στις «Ορφικές Ραψωδίες» που παραδόθηκαν από τον Ιερώνυμο και από τον Ελλάνικο, αναφέρεται ότι ο Χρόνος υπήρξε η αιτία των πάντων και ο δημιουργός του αργυρού, κοσμικού αυγού του Φάνητος[1]. Ας έρθουμε όμως σε επαφή με τον Ορφικό Ύμνο του Πρωτογόνου:
"Πρωτόγονον καλέω διφυῆ, μέγαν
Τον Πρωτόγονο προσκαλώ, τον δίμορφο, τον μέγα πού πλανάται στον αιθέρα, που γεννήθηκε από το αυγό και χαίρεται με τα χρυσά φτερά αυτόν, που έχει πρόσωπο ταύρου και που γέννησε τους μακάριους θεούς και τους θνητούς ανθρώπους, που είναι σπέρμα πολυενθύμητο και εορτάζεται με πολλές τελετές. Τον Ηρικεπαίο, τον απόρρητο, τον απόκρυφο που πετά στον αέρα με ορμή, το λαμπρό βλαστάρι το οποίο προβλέποντας αφαίρεσε την σκοτεινή ομίχλη των ματιών, αφού περιστράφηκε με τις ορμητικές κινήσεις των πτερύγων του παντού στον κόσμο φέρνοντας λαμπρό φως αγνό για το οποίο σε επικαλούμαι Φάνητα και βασιλέα Πρίαπε και Ανταύγη με τα έξυπνα και ζωηρά μάτια. Αλλά μακάριε, πολυμήχανε, γόνιμε, βάδιζε χαρούμενος στην ιερή πολυποίκιλη τελετή που γίνεται από εκείνους, που γνωρίζουν τις μυστηριακές τελετουργίες.
Β) Δεύτερο γένος τοποθετεί το αργυρό του οποίου ηγήθηκε ο μέγιστος Κρόνος και η Ρέα.
Γ) Τρίτο το Τιτανικό για το οποίο λέει ότι το δημιούργησε ο Δίας από τα μέλη των Τιτάνων. Ο Ορφεύς συνειδητοποίησε ότι μέσα στους τρεις αυτούς όρους περιέχεται κάθε είδος της ανθρώπινης ζωής. Ή δηλαδή είναι νοητικό και θεϊκό εγκαθιδρυμένο ακριβώς στα κορυφαία των όντων ή στρέφεται προς τον εαυτό του και νοεί τον εαυτό του και αρέσκεται στην τέτοιου είδους ζωή ή στρέφει το βλέμμα του προς τα χειρότερα και θέλει να ζει μαζί με εκείνα τα οποία δεν διαθέτουν λογική. Καθώς λοιπόν η ανθρώπινη ζωή έχει τρία είδη το πρωταρχικότερο όλων προέρχεται από τον Φάνητα ο οποίος συναρτά προς τα νοητικά κάθε νοητικό υποκείμενο, το δεύτερο είδος προέρχεται από τον Κρόνο τον παλαιό, όπως λέει ο μύθος «αυτόν με τις στρεψίβουλες {Αγκυλομύτου} σκέψεις» ο οποίος κάνει τα πάντα να στρέφονται προς τον εαυτό τους, ενώ το τρίτο από τον Δία, ο οποίος διδάσκει την πρόνοια για τα δεύτερα και την οργάνωση των κατωτέρων σε κόσμο. Αυτό πράγματι είναι το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της Δημιουργίας.
Η ερμηνεία του Πρόκλου, στο «Σχόλια στον Κρατύλο του Πλάτωνος εκλογαί χρήσιμοι, 129. 1 – 16», για τα Ησιόδεια γένη είναι η εξής:
"η ύπαρξη των ανώτερών μας γενών είναι τριπλή : νοητική, λογική και φανταστική, και στην νοητική αναλογεί το Χρυσό γένος. Πράγματι ο χρυσός έχει αποδοθεί στον πρωταρχικό από τους κόσμους, τον «εμπύριο και νοητικό» λένε οι θεολόγοι. Το Αργυρό γένος αναλογεί στην λογική ύπαρξη, αφού ο άργυρος αναλογεί στον ενδιάμεσο και αιθέριο κόσμο. Το Χάλκινο γένος, τέλος, αναλογεί στην άλογη και φανταστική ύπαρξη, διότι και η φανταστική εντύπωση είναι νους που μορφοποιεί, όχι όμως καθαρός, όπως ακριβώς και ο χαλκός που δίνει την εντύπωση πως έχει το χρώμα του χρυσού, περιέχει όμως άφθονο το γήινο στοιχείο, παρόμοιο και συγγενικό προς τα στερεά και αισθητά. Εξ ου και αναλογεί προς τον «πολύχαλκο ουρανό» και τον «χάλκινο»», πού είναι ο αισθητός του οποίου και ο άμεσος δημιουργός παραδίδεται ότι «χαλκεύει». Τούτα λοιπόν είναι τα τρία γένη «των -σύμφωνα με τον Πλάτωνα- κατά σχέσιν δαιμόνων», στα οποία αναλογούν το χρυσό, το αργυρό και το χάλκινο γένος. Το τέταρτο τώρα γένος, το ηρωικό, σε σχέση με αυτά που υπάρχουν στα τρία προαναφερθέντα γένη, από άλλα είναι υποδεέστερο και από άλλα ανώτερο. Στ’ αλήθεια, το ηρωικό γένος εφάπτεται της πράξεως, και αν ακόμα έχει εκπέσει από την πρόνοια των κατωτέρων και την ανέπαφη ζωή, έχει χαρακτήρα μεγαλουργό και δείχνει την μεγαλοπρέπεια της αρετής της. Το πέμπτο, το ανθρώπινο γένος με τα πολλά πάθη, που παριστάνεται με το «πολυκάματο» και μαύρο σίδερο λόγω της υλικής και της σκοτεινιάς της ζωής, εκδηλώνει τις πράξεις του ελλειμματικές, διεφθαρμένες και άλογες»[4].
Άλλωστε όπως λέγει ο Πορφύριος, στο «Αφορμές προς νοητά, 29», η ψυχή ανάλογα με το πως διατίθεται, βρίσκει ένα σώμα κατάλληλο, προσδιορισμένο κατά την τάξη και τους τόπους. Εξ ου και όταν είναι διατεθειμένη με τρόπο καθαρό, έχει ένα σύμφητο σώμα το οποίο πλησιάζει το άυλο, που είναι το αιθέριο σώμα, όταν όμως προχωρήσει από τον Λόγο (λογική) προς τις ενέργειες της φαντασίας, τότε το σύμφυτο σώμα είναι ηλιο-ειδές (υλικό). Όταν εκθηλύνεται περισσότερο και εξεγείρεται έντονα από την σωματική μορφή, τότε αποκτά το σεληνο-ειδές σώμα (αισθητικό), ενώ όταν πέσει στα σώματα και συσταθεί από υγρές αναθυμιάσεις (=η σκουρία του «σιδερένιου γένους»), στην περίπτωση αυτή ακολουθεί η πλήρης άγνοια του Όντος, το σκοτάδι και η νηπιότητα.
Αυτές είναι οι τοποθετήσεις των ανθρωπίνων γενών από τον Ορφέα, τον Πρόκλο και τον Πορφύριο[5].
Ας δούμε στην συνέχεια πιο απλές τοποθετήσεις των ανθρωπίνων γενών.
Στο ιδιόρρυθμο έργο του, που τιτλοφορείτο «Περί των εκλελοιπότων χρηστηρίων», ο Πλούταρχος, μας μεταφέρει τα λεγόμενα ενός Κλεόμβροτου Λακεδαιμονίου, ο οποίος ταξίδευσε για να μεταβεί στις όχθες της Ερυθράς Θαλάσσης, όπου θα συναντούσε και θα συμβουλευόταν ένα ασύνηθες Ον το οποίο εφέρετο ως εκπαιδευτής των ανθρώπων και μυητής των Σοφών.
Η βασική αποκάλυψη του εκπαιδευτού είχε σχέση με την δομή του ορατού Σύμπαντος. «Ιδού», συνεχίζει ο Κλεόμβροτος, «πως εκφράζεται επί του ζητήματος: Ο αριθμός των κόσμων δεν είναι άπειρος. Δεν είναι ούτε ένας, ούτε πέντε, αλλά ακριβώς 183, διατεταγμένοι τριγωνικά, ανά εξήντα στην κάθε πλευρά, ενώ οι υπόλοιποι τρεις κόσμοι κατέχουν τις γωνίες [εδώ ίσως έμμεσα υπάρχει μία αναφορά στις 360ο μοίρες του ζωδιακού κύκλου 180 Χ 2 = 360, στην όψη 60ο μοιρών η οποία θεωρείται η αρμονικότερη και ίσως στις τρεις, συνειδησιακές καταστάσεις (παρορμητική, σταθερή και μεταβλητή)]. Εφάπτονται αλλήλων και με την κίνησή τους εκτελούν ένα είδος ρυθμικού χορού. Η εσωτερική επιφάνεια του τριγώνου είναι η κοινή εστία όλων των κόσμων και καλείται το «Πεδίο της Αλήθειας». Εκεί μέσα υπάρχουν οι αρχές, οι τύποι και οι αμετάβλητες ιδέες κάθε υπάρχοντος και υπάρξαντος. Πέριξ των τύπων τούτων υπάρχει η Αιωνιότητα και από την αιωνιότητα αυτή απορρέει, σαν χείμαρρος, ο χρόνος, που κυκλοφορεί δια μέσου όλων των κόσμων. Η θέα του εξαίσιου αυτού συνόλου, επιτρέπεται μία φορά κάθε δέκα χιλιάδες έτη στις ψυχές των θνητών και μόνον εφ’ όσον έζησαν ενάρετα στον παρόντα κόσμο. Τα δε Μυστήρια, ακόμη και τα πιο ένδοξα που λειτούργησαν εδώ κάτω, δεν είναι παρά ωχρή αντανάκλαση του υπέροχου αυτού θεάματος».
(για τα 10.000 χρόνια ο Πλάτων στον «Φαίδρο» 249 a αναφέρει:
"γιατί στο σημείο από όπου, αναχωρεί η ψυχή, δεν μπορεί να επανέλθει παρά μόνον έπειτα από δέκα χιλιάδες χρόνια γιατί δεν αποκτά φτερά πριν περάσει αυτό το διάστημα, εκτός από την ψυχή εκείνου που φιλοσοφεί χωρίς δόλο ή εκείνου που αγάπησε νεαρούς με φιλοσοφικό έρωτα. Αυτές οι ψυχές, στην Τρίτη χιλιετία, εάν επιλέξουν τρεις φορές συνεχώς αυτήν την ζωή, έτσι αφού αποκτήσουν φτερά φεύγουν στο τρισχιλιοστό έτος".[6]
Τέλος ο Ερυθραίος σοφός υπενθύμιζε ότι «για να φτάσει κανείς στην θεωρία τέτοιων καλλονών, αξίζει να ασχοληθεί με την φιλοσοφία, άλλως κάθε κόπος είναι μάταιος».
Σε αυτά τα αποσπάσματα λοιπόν διά στόματος δύο πολύ σπουδαίων Ελλήνων φιλοσόφων πληροφορούμεθα τα καλά που απορρέουν από την ενασχόλησή μας με την φιλοσοφία. Ας δούμε όμως πόσο χρονικό διάστημα χρειάζεται για να διανύσουμε έναν πλήρη κύκλο γύρω από τον ζωδιακό ο οποίος είναι απεικονισμένος στο αυγό του Φάνητος, όπως είδαμε στην προηγούμενη απεικόνιση.
Μεγάλος Ενιαυτός
Ο Πλάτων αναφερόμενος σχετικά με τον Μεγάλο Ενιαυτό, στο έργο του Τίμαιος[7], μας λέει ότι :
"Γι’ αυτούς τους λόγους, λοιπόν, η περίοδος της μίας και φρονιμοτάτης περιστροφής έχει γίνει νύχτα και ημέρα, και ο μήνας όταν η σελήνη διανύσει τον κύκλο της και καταφτάσει τον ήλιο, και το έτος όταν ο ήλιος διανύσει τον δικό του κύκλο. Τις περιφορές των άλλων άστρων, επειδή δεν έχουν ασχοληθεί με αυτές οι άνθρωποι, εκτός ολίγων, ούτε τις κατονομάζουν ούτε τις συγκρίνουν μεταξύ τους με βάση τους αριθμούς, ώστε δεν γνωρίζουν σχεδόν ότι και των άστρων αυτών οι περιφορές είναι χρόνος, μολονότι αυτές είναι απειράριθμες κατά το πλήθος και κατά τρόπο θαυμαστό τακτοποιημένες. Εν τούτοις όμως είναι δυνατόν να κατανοήσουμε ότι ο τέλειος αριθμός του χρόνου τότε συμπληρώνει τέλειο έτος, όταν τα κινούμενα άστρα, αφού συμπληρώσουν όλες τις οκτώ περιστροφές και εξισώσουν τις μεταξύ τους ταχύτητες, φθάσουν πάλι στο σημείο της εκκινήσεως και πάρουν πάλι ως μέτρο τον κύκλο του ταυτού και ομοίως πάντοτε κινούμενου"[8].
"Νὺξ μὲν οὖν ἡμέρα τε γέγονεν οὕτως καὶ διὰ ταῦτα, ἡ τῆς μιᾶς καὶ φρονιμωτάτης κυκλήσεως περίοδος· μεὶς δὲ ἐπειδὰν σελήνη περιελθοῦσα τὸν ἑαυτῆς κύκλον ἥλιον ἐπικαταλάβῃ, ἐνιαυτὸς δὲ ὁπόταν ἥλιος τὸν ἑαυτοῦ περιέλθῃ κύκλον. Τῶν δ᾽ ἄλλων τὰς περιόδους οὐκ ἐννενοηκότες ἄνθρωποι, πλὴν ὀλίγοι τῶν πολλῶν, οὔτε ὀνομάζουσιν οὔτε πρὸς ἄλληλα συμμετροῦνται σκοποῦντες ἀριθμοῖς, ὥστε ὡς ἔπος εἰπεῖν οὐκ ἴσασιν χρόνον ὄντα τὰς τούτων πλάνας, πλήθει μὲν ἀμηχάνῳ χρωμένας, πεποικιλμένας δὲ θαυμαστῶς· ἔστιν δ᾽ ὅμως οὐδὲν ἧττον κατανοῆσαι δυνατὸν ὡς ὅ γε τέλεος ἀριθμὸς χρόνου τὸν τέλεον ἐνιαυτὸν πληροῖ τότε, ὅταν ἁπασῶν τῶν ὀκτὼ περιόδων τὰ πρὸς ἄλληλα συμπερανθέντα τάχη σχῇ κεφαλὴν τῷ τοῦ ταὐτοῦ καὶ ὁμοίως ἰόντος ἀναμετρηθέντα κύκλῳ".
Οι πρόγονοί μας τον κύκλο αυτό που ονομάζεται Μεγάλος Ενιαυτός τον ορίζουν σε 25.920 έτη και η NASA σε 25.800 έτη.
Εάν τοποθετήσουμε τον Μεγάλο Ενιαυτό χρονικά στον Ζωδιακό κύκλο βλέπουμε ότι η χρονική διάρκειά του, σε κάθε ζώδιο, είναι 25.920 : 12 = 2.160 έτη και σύμφωνα με την NASA 25.800 : 12 = 2.150 έτη.
Ξεκινώντας την ανάπτυξή του από το ζώδιο των Ιχθύων στο οποίο χρονικά βρισκόμαστε τώρα η χρονική του περίοδος μέχρι να εισέλθουμε στην εποχή του Υδροχόου είναι ακόμη 131 έτη.
Στους Ιχθύες λοιπόν η περίοδος αυτή είναι από το 0 – 2.150 μ.Χ.
· Ισημερίες : Κριός, Ζυγός.
· Ηλιοστάσια : Καρκίνος, Αιγόκερω.
|
Στον Κριό από το 2.150 π.Χ. μέχρι το 0.
· Ισημερίες : Ταύρος, Σκορπιός.
· Ηλιοστάσια : Λέων, Υδροχόος.
|
Στον Ταύρο από το 4.300 π.Χ. – 2.150 π.Χ.
· Ισημερίες : Δίδυμοι, Τοξότης.
· Ηλιοστάσια : Παρθένος, Ιχθύες.
|
Στους Διδύμους από το 6.450 π.Χ – 4.300 π.Χ.
· Ισημερίες : Καρκίνος, Αιγόκερω.
· Ηλιοστάσια : Ζυγός, Κριός.
|
Στον Καρκίνο από το 8.600 π.Χ – 6.450 π.Χ.
· Ισημερίες : Λέων, Υδροχόος.
· Ηλιοστάσια : Σκορπιός, Ταύρος.
|
Στον Λέοντα από το 10.750 π.Χ. – 8.600 π.Χ.
· Ισημερίες : Παρθένος, Ιχθείς.
· Ηλιοστάσια : Δίδυμοι, Τοξότης.
|
Στην Παρθένο από το 12.900 – 10.750 π.Χ.
· Ισημερίες : Ζυγός, Κριός.
· Ηλιοστάσια : Καρκίνος, Αιγόκερω.
|
Στον Ζυγό από το 15.050 – 12.900 π.Χ.
· Ισημερίες : Σκορπιός ,Ταύρος.
· Ηλιοστάσια : Λέων, Υδροχόος.
|
Εδώ θα σταματήσω την ανάπτυξη των αστρολογικών περιόδων γιατί οι αναφορές των αρχαίων κειμένων φτάνουν έως εδώ. Οι υπόλοιπες αναφορές δίνονται πληροφοριακά.
· Ισημερίες : Τοξότης, Δίδυμοι.
· Ηλιοστάσια : Παρθένος, Ιχθείς.
Περίοδος του Σκορπιού (17.200π.Χ. – 15.050π.Χ.)
|
· Ισημερίες : Καρκίνος, Αιγόκερω.
· Ηλιοστάσια : Ζυγός, Κριός.
Περίοδος του Τοξότη (19.350π.Χ. – 17.200π.Χ.)
|
. Ισημερίες : Λέων, Υδροχόος.
. Ηλιοστάσια : Σκορπιός, Ταύρος
Περίοδος του Αιγόκερω (21.500π.Χ. – 19.350π.Χ.)
|
Εποχές κατακλυσμών
Τρεις είναι οι μεγάλοι κατακλυσμοί της Ελληνικής μυθολογίας.
Ο Ωγύγιος κατακλυσμός, ο κατακλυσμός του Δευκαλίωνα, και ο κατακλυσμός του Δαρδάνου. Ο Ωγύγιος κατακλυσμός φημολογείται ότι έγινε 1759 χρόνια π.Χ. και κατά το τριακοστό έβδομο έτος της βασιλείας του Ωγύγου στην Αττική. Ο Ώγυγος ή Ωγύγης θεωρείται ο πρώτος, αυτόχθων βασιλιάς της Αττικής και ο αρχαιότερος οικιστής της από τον οποίο αρχίζει η ηρωική εποχή, εξ ου και τα αρχαία πράγματα λέγονται Ωγύγια όπως λέει ο Διονύσιος:
«…Ωγυγίη τε θάσος Δημήτερος ακτή»
επειδή εκεί λατρευόταν από παλιά η θεά Δήμητρα.
Αναφέρεται μάλιστα ότι βασίλευσε στην Αττική και στην Βοιωτία. Κατά την βασιλεία του λοιπόν συνέβη ο πρώτος κατακλυσμός στην Ελλάδα και έπνιξε την Αττική. Από τους κατοίκους άλλοι πνίγηκαν και άλλοι έφυγαν. Ωρισμένοι πιστεύουν ότι έφυγε και ο Ώγυγος γιατί αγνοούν το τι απέγινε. Μερικοί θεωρούν ότι κάποιος ποταμός της Βοιωτίας πλημμύρισε και έπνιξε Βοιωτία και Αττική. Κατά τον κατακλυσμό αυτόν λέγουν ότι φάνηκε ένα παράδοξο σημείο στον δίσκο της Αφροδίτης. Μεταβλήθηκε η διάμετρός της, το σχήμα, το χρώμα και η τροχιά της. Εξ άλλου ο Nicolas Freret υποστηρίζει ότι αυτό που φάνηκε ήταν κομήτης και όχι η Αφροδίτη. Μάλιστα στην πραγματεία του λέγει ότι ήταν ο ίδιος κομήτης που εμφανίστηκε το έτος 1680.[9]
Ο κατακλυσμός του Δευκαλίωνα φημολογείται ότι έγινε το 1529 π.Χ. Ο Δευκαλίων ήταν γυιος του Προμηθέα και της Κλυμένης, θυγατέρας του Άτλαντα, Έλληνας και σύμφωνα με πολλές ενδείξεις από την Πελοπόννησο. Εκεί άλλωστε κατέφυγαν ο Προμηθέας και ο Άτλαντας μετά την Τιτανομαχία. Επειδή όμως οι απόγονοι των Τιτάνων ήταν ασεβείς και κακούργοι όπως οι πρόγονοί τους, ο Ζευς αποφάσισε να τους εξολοθρεύσει, κατά την μυθολογία, και βρήκε σε αυτό ομόφωνους όλους τους θεούς. Ο Προμηθέας μαθαίνοντάς το είπε στον Δευκαλίωνα πώς να σωθεί αυτός και η γυναίκα του, η Πύρρα. Έτσι κατασκεύασε ένα πλοίο και κλείστηκε μέσα με την γυναίκα του, τους γυιους του και δύο από όλα τα είδη ζώων και έστειλε το περιστέρι μετά από εννέα ημέρες, όπως ο Νώε, για να δει αν μπορεί να βγει πλέον, έξω. Βγήκε στον Άθωνα ή στην Δωδώνη και αντίκρυσε κατεστραμμένη όλη την Ελλάδα εκτός από μερικούς ανθρώπους που είχαν καταφύγει στα ψηλά βουνά. Μετά τον κατακλυσμό έκτισε δώδεκα βωμούς των θεών στο ιερό των Δελφών και πετώντας πίσω του πέτρες μαζί με την Πύρρα ξαναδημιούργησαν το γένος των ανθρώπων[10].
Ο τρίτος κατακλυσμός ήταν αυτός του Δαρδάνου. Ο Αρκτίνος λέει όπως και τόσοι άλλοι ότι από την Ηλέκτρα την κόρη του Άτλαντα, ο Ζευς απόκτησε δύο γυιους, τον Ιασίωνα και τον Δάρδανο. Ο Δάρδανος πήρε για σύζυγο μια θυγατέρα του Πάλλαντα, την Χρύση, η οποία του έφερε για δώρα δύο Παλλάδια και τα αγάλματα των μεγάλων θεών τα οποία της είχε δωρίσει η θεά Αθηνά. Επίσης γνώριζε την μυστική τους λατρεία και από αυτήν την διδάχτηκαν ο Δάρδανος και ο Ιασίωνας. Συνέβη τότε κάποιος κατακλυσμός ή πλημμύρα, οι πεδιάδες της Αρκαδίας σκεπάστηκαν με νερό και τα όρη δεν επαρκούσαν για να θρέψουν τους κατοίκους. Έτσι ο Δάρδανος με τον Ιασίωνα πήραν πολλούς και πέρασαν στην Σαμοθράκη, όπου έκτισαν ναό των μεγάλων θεών και ίδρυσαν την εορτή τους, δηλαδή τα μυστήρια των Καβείρων.
Ησιόδεια γένη
Στην συνέχεια θα παρουσιάσω τα Ησιόδεια γένη αλλά θα αντιστρέψω την σειρά τους για να φτάσω μέχρι το 15.050 π.Χ.[11]
Εποχή Ιχθύων (Σιδήρου): 0 – 2150 μ.Χ.
Ο σίδηρος σαν μέταλλο δεν αναφέρεται στην ηρωική εποχή. Οι αναφορές του Ομήρου στην Ιλιάδα και την Οδύσσεια είναι ελάχιστες (Οδύσσεια φ, 3,9,62,82 – το αναφέρει σαν σίδερο ψαρί και δυσκολοδουλεμένο.). Είναι όμως, ο σίδηρος, το μέταλλο του ζωδίου των Ιχθύων εξ ου και πολλά άτομα που ανήκουν στο συγκεκριμένο ζώδιο έχουν αναιμία.
"Άμποτε να μην ζούσα εγώ σε αυτήν την πέμπτη γενεά, με τους ανθρώπους της· καλύτερα να είχα πεθάνει πιο μπροστά ή να γεννιόμουν ύστερα. Γιατί έφτασε τώρα η ώρα του γένους του σιδήρου. Μήτε την ημέρα θα λείψουν ο κάματος και ο πόνος μήτε την νύχτα η φθορά τους θα κοπάσει· τους περιμένουν μέριμνες βαριές, θεόσταλτες, μόλο που κάποτε θα σμίγει και σε αυτούς το καλό με το κακό. Ο Δίας όμως θα αφανίσει και αυτό το γένος των βροτών· όταν τα νήπια θα γεννιούνται με κροτάφους γκρίζους· ούτε ο γονέας θα μοιάζει του παιδιού του μήτε και τα παιδιά με τους γονείς· ο ξένος στον φιλόξενο, ο σύντροφος στον σύντροφο ούτε και ο αδελφός στον αδελφό δεν θα είναι φίλος πια, που ήταν άλλοτε ο κανόνας. Θα τους καταφρονούν τους γέροντες γονείς οι απόγονοί τους, θα τους χλευάζουν ξεστομίζοντας λόγια βαριά, άσπλαχνοι, ανίδεοι μπροστά στον φόβο του θεού· σε εκείνους που τους γέννησαν, όταν γεράσουν, δεν θα αποδώσουν αυτά που τους ανήκουν· καμιά αρετή όρκου, δικαιοσύνης, καλοσύνης· αντίθετα, θα δείχνουν την εκτίμησή τους σε όποιον θα πράξει το κακό· το δίκαιο καθενός θα είναι η δυνατή γροθιά· θα λείψει και η ντροπή· θα βλάφτει ο τιποτένιος τον καλύτερό του, με δόλια λόγια ξεγελώντας τον, και θα ορκίζεται επί πλέον· ο φθόνος μόνον θα συντροφεύει τους ανθρώπους μέσα στην συμφορά τους κακόγλωσσος, χαιρέκακος, μνησίκακος. Και τότε προς τον Όλυμπο, μακριά από πλατείες και δρόμους, καλύπτοντας με τον λευκό τους πέπλο την ωραία όψη τους, εγκαταλείποντας για πάντα τους ανθρώπους, θα φύγουν και θα ανέβουν στον κόσμο των θεών η Αιδώς και η Νέμεση. Ό,τι θα μείνει, θα είναι μόνον βάσανα πικρά, κλήρος για τους απόκληρους θνητούς, δεν θα υπάρξει στα δεινά τους σωτηρία καμιά". (Ιχθύες 0 – 2.150 μ.Χ.)
"Μηκέτ᾽ἔπειτ᾽ὤφελλον ἐγὼ πέμπτοισι μετεῖναι ἀνδράσιν, ἀλλ᾽ἢ πρόσθε θανεῖν ἢἔπειτα γενέσθαι. νῦν γὰρ δὴ γένος ἐστὶ σιδήρεον· οὐδέ ποτ᾽ἦμαρ παύσονται καμάτου καὶὀιζύος οὐδέ τι νύκτωρ φθειρόμενοι· χαλεπὰς δὲ θεοὶ δώσουσι μερίμνας. ἀλλ᾽ἔμπης καὶ τοῖσι μεμείξεται ἐσθλὰ κακοῖσιν. Ζεὺς δ᾽ὀλέσει καὶ τοῦτο γένος μερόπων ἀνθρώπων, εὖτ᾽ἂν γεινόμενοι πολιοκρόταφοι τελέθωσιν. οὐδὲ πατὴρ παίδεσσιν ὁμοίιος οὐδέ τι παῖδες οὐδὲ ξεῖνος ξεινοδόκῳ καὶἑταῖρος ἑταίρῳ, οὐδὲ κασίγνητος φίλος ἔσσεται, ὡς τὸ πάρος περ. αἶψα δὲ γηράσκοντας ἀτιμήσουσι τοκῆας· μέμψονται δ᾽ἄρα τοὺς χαλεποῖς βάζοντες ἔπεσσι, σχέτλιοι, οὐδὲ θεῶν ὄπιν εἰδότες· οὐδέ κεν οἵ γε γηράντεσσι τοκεῦσιν ἀπὸ θρεπτήρια δοῖεν· [χειροδίκαι· ἕτερος δ᾽ἑτέρου πόλιν ἐξαλαπάξει·] οὐδέ τις εὐόρκου χάρις ἔσσεται οὐδὲ δικαίου οὐδ᾽ἀγαθοῦ, μᾶλλον δὲ κακῶν ῥεκτῆρα καὶὕβριν ἀνέρα τιμήσουσι· δίκη δ᾽ἐν χερσί· καὶ αἰδὼς οὐκ ἔσται, βλάψει δ᾽ὁ κακὸς τὸν ἀρείονα φῶτα μύθοισι σκολιοῖς ἐνέπων, ἐπὶ δ᾽ὅρκον ὀμεῖται. ζῆλος δ᾽ἀνθρώποισιν ὀιζυροῖσιν ἅπασι δυσκέλαδος κακόχαρτος ὁμαρτήσει στυγερώπης. καὶ τότε δὴ πρὸς Ὄλυμπον ἀπὸ χθονὸς εὐρυοδείης λευκοῖσιν φάρεσσι καλυψαμένω χρόα καλὸν ἀθανάτων μετὰ φῦλον ἴτον προλιπόντ᾽ἀνθρώπους Αἰδὼς καὶ Νέμεσις· τὰ δὲ λείψεται ἄλγεα λυγρὰ θνητοῖς ἀνθρώποισι· κακοῦ δ᾽ οὐκ ἔσσεται ἀλκή".
Πιθανόν τα γκρίζα μαλλιά να υπονοούν κάποια μελλοντική, χημική μετάλλαξη. Ίδομεν!
Επειδή τα γεγονότα αυτής της περιόδου είναι πολυποίκιλα και σχεδόν γνωστά δεν θα προβώ σε αναλυτική αναφορά τους γιατί οι πόλεμοι, η οικονομική κατάχρηση και η αδιαφορία για τον συνάνθρωπο βιώνονται από όλους μας σε καθημερινό επίπεδο είτε γιατί τα δημιουργούμε εμείς είτε γιατί μας τα δημιουργούν.
Εποχή Ηρωική (ζώδιο του Κριού – Κυβερνήτης ο Άρης, θεός του πολέμου): 2.150 π.Χ. – 0
"Όταν με τον καιρό το χώμα κάλυψε και αυτό το γένος, έπλασε γένος τέταρτο στην σιτοφόρο γη ο Κρονίδης Δίας, πιο δίκαιο και αντρειωμένο· το θείο γένος των ηρώων που λέγονται και ημίθεοι, την προηγούμενη από εμάς γενιά, να ζουν στην άπειρη οικουμένη. Αλλά και αυτούς τους χάλασε ολέθριος πόλεμος, κακόφωνη σφαγή· άλλους εκεί μπροστά στην Θήβα την επτάπυλη, χώρα του Κάδμου, έτσι που μεταξύ τους μάχονταν ποιός θα κερδίσει βόδια και πρόβατα του Οιδίποδα· άλλους ο πόλεμος τους έφερε στην Τροία, με τα καράβια τους περνώντας πάνω από το μεγάλο κύμα της θάλασσας, για χάρη της καλλίκομης Ελένης. Όπου τους πιο πολλούς στο χώμα τους παράχωσε το τέλος του θανάτου. Σε κάποιους όμως έδωσε την χάρη ο Κρονίδης Ζευς να μείνουν μακριά από τους ανθρώπους· σαν αγαθός πατέρας τούς κατοίκισε στα πέρατα του κόσμου, και εκεί, με δίχως λύπη στην ψυχή τους, κατοικούν στις Νήσους των Μακάρων, πλάι στις ροές του Ωκεανού, του στροβιλιζόμενου, ήρωες ευτυχείς· που τους προσφέρει τρεις φορές η σιτοφόρα γη τον χρόνο ώριμους και γλυκούς καρπούς, σαν μέλι".
"Αὐτὰρ ἐπεὶ καὶ τοῦτο γένος κατὰ γαῖα κάλυψεν, αὖτις ἔτ᾽ἄλλο τέταρτον ἐπὶ χθονὶ πουλυβοτείρῃ Ζεὺς Κρονίδης ποίησε, δικαιότερον καὶἄρειον, ἀνδρῶν ἡρώων θεῖον γένος, οἳ καλέονται ἡμίθεοι, προτέρη γενεὴ κατ᾽ἀπείρονα γαῖαν. καὶ τοὺς μὲν πόλεμός τε κακὸς καὶ φύλοπις αἰνὴ τοὺς μὲν ὑφ᾽ἑπταπύλῳ Θήβῃ, Καδμηίδι γαίῃ, ὤλεσε μαρναμένους μήλων ἕνεκ᾽ Οἰδιπόδαο, τοὺς δὲ καὶἐν νήεσσιν ὑπὲρ μέγα λαῖτμα θαλάσσης ἐς Τροίην ἀγαγὼν Ἑλένης ἕνεκ᾽ἠυκόμοιο. [ἔνθ᾽ἦ τοι τοὺς μὲν θανάτου τέλος ἀμφεκάλυψε] τοῖς δὲ δίχ᾽ἀνθρώπων βίοτον καὶἤθε᾽ὀπάσσας Ζεὺς Κρονίδης κατένασσε πατὴρ ἐς πείρατα γαίης. καὶ τοὶ μὲν ναίουσιν ἀκηδέα θυμὸν ἔχοντες ἐν μακάρων νήσοισι παρ᾽Ὠκεανὸν βαθυδίνην, ὄλβιοι ἥρωες, τοῖσιν μελιηδέα καρπὸν τρὶς ἔτεος θάλλοντα φέρει ζείδωρος ἄρουρα".
Ας δούμε γεγονότα που συνέβησαν εκείνην την περίοδο:
Α) Τρωικός πόλεμος
Από διαφορετικούς συγγραφείς έχουν διατυπωθεί διαφορετικά έτη διεξαγωγής του Τρωικού πολέμου: κατά τον Έφορο από την Κύμη το 1135 π.Χ, κατά τον Σωσίβιο το 1172 π.Χ, κατά τον Ερατοσθένη το 1184/83 π.Χ, κατά τον Τιμαίο το 1193 π.Χ, κατά το Πάριο χρονικό το 1209 π.Χ και κατά τον Ηρόδοτο το 1250 π.Χ.
Γενικά υπάρχουν πολλές θεωρίες και σύγχυση σε σχέση με το γεγονός. Ίσως να έγιναν περισσότεροι από ένας Τρωικοί Πόλεμοι: Η γεωστρατηγική θέση της Τροίας κοντά στην έξοδο του Ελλησπόντου και ο ανταγωνισμός των γύρω δυνάμεων (πραγματικά, αίτια τού ή των πολέμων) για τον έλεγχό τους δικαιολογεί ένα τέτοιο ενδεχόμενο, όπως και οι περισσότερες από μία καταστροφές και επανεποικήσεις που δείχνουν τα αρχαιολογικά ευρήματα της περιοχής, όπου έχουν ανακαλυφθεί περισσότερες από εννιά Τροίες χτισμένες η μια στα ερείπια της άλλης.
Ο Τρωικός Πόλεμος είναι ουσιαστικά μια γενικευμένη σύρραξη, προφανώς για τον έλεγχο της πολύ σημαντικής γεωστρατηγικής/γεωπολιτικής περιοχής.
Β) Κάθοδος των Δωριέων
Οι Δωριείς ήταν ελληνικό φύλο, ένα από τα τέσσερα της αρχαιότητας, το οποίο καταγόταν σύμφωνα με τις γραπτές παραδόσεις από την οροσειρά της Πίνδου. Κατά την παλαιά παραδοσιακή θεωρία και κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες, οι Δωριείς κατέβηκαν στην νότια Ελλάδα περίπου τον 12ο π.Χ. αιώνα και κατέλυσαν τον Μυκηναϊκό πολιτισμό, καθώς διέθεταν όπλα από σίδηρο, που ήταν ανώτερα από τα χάλκινα των Μυκηναίων. Νεώτερες όμως μελέτες συνδυάζουν την έλλειψη αρχαιολογικών ευρημάτων που να συνηγορούν σε μια τέτοια βίαιη εισβολή και γλωσσολογικών στοιχείων από την αποκρυπτογράφηση της Γραμμικής Β, και αμφισβητούν έντονα την εκδοχή αυτή. Η μετακίνησή τους αυτή, που είναι γνωστή ως "Κάθοδος των Δωριέων", παραμένει μέχρι σήμερα ένα από τα σκοτεινότερα σημεία της ελληνικής ιστορίας.
Γ) Μυκηναϊκός πολιτισμός
Στο πέρασμα από τον 12ο στον 11ο αι. π.Χ. παρατηρείται ένα δεύτερο, ισχυρότερο κύμα καταστροφών, από το οποίο δεν θα συνέλθουν ποτέ τα μυκηναϊκά βασίλεια. Η Τίρυνθα, οι Μυκήνες και η Μιδέα καταστρέφονται από ισχυρό σεισμό, ενώ η Πύλος και η Θήβα καίγονται και σχεδόν εγκαταλείπονται. Εγκαταλείπονται επίσης οικισμοί στην Τσούγγιζα της Κορινθίας και στα Νιχώρια της Μεσσηνίας, αν και δεν φανερώνουν ίχνη καταστροφής. Ο πληθυσμός μειώνεται δραματικά, η κατοίκηση όμως συνεχίζεται σε οχυρούς οικισμούς στην Τίρυνθα, τις Μυκήνες, την Μιδέα και την Ασίνη της Αργολίδας, την Αθήνα, την Αχαΐα, την Βοιωτία, την Εύβοια, την Φωκίδα και τις Κυκλάδες. Ο διοικητικός μηχανισμός των ανακτόρων καταρρέει και η Γραμμική Β γραφή εγκαταλείπεται και ξεχνιέται.
Τρεις κυρίως εξηγήσεις έχουν προταθεί για την κατάρρευση των μυκηναϊκών βασιλείων και την συνακόλουθη παρακμή του Μυκηναϊκού Πολιτισμού: η φυσική καταστροφή, η εξωτερική εισβολή και οι εσωτερικές διαμάχες. Φυσικές καταστροφές (σεισμοί, πυρκαγιές και ίσως κλιματικές αλλαγές) έχουν πιστοποιηθεί αρχαιολογικά, στο πρώτο κύμα τους όμως άντεξε το σύστημα και τα ανάκτορα ξαναχτίστηκαν. Η απειλή από εξωτερικούς εισβολείς μπορεί να είναι η αιτία για την ενίσχυση των οχυρώσεων, όμως ο υλικός πολιτισμός της δείχνει αδιάκοπη συνέχεια με την ανακτορική περίοδο πριν την καταστροφή. Ακόμα και αν επιτέθηκαν τελικά, εξωτερικοί εισβολείς, δεν εγκαταστάθηκαν στις περιοχές που έλεγχαν οι Μυκηναίοι. Ξίφη του ιδιαίτερου τύπου Naue II και χονδροειδής κεραμική κατασκευασμένη χωρίς τροχό, πολύ διαφορετική από την μυκηναϊκή, έχουν συνδεθεί με πιθανούς εισβολείς.
Δ) Μινωική έκρηξη (ημερομηνία περίπου το 1.641 π.Χ.) ονομάζεται η καταστροφική ηφαιστειακή έκρηξη που έγινε κατά την Υστεροκυκλαδική Ι περίοδο στην νήσο Στρογγύλη και είχε ως αποτέλεσμα την δημιουργία αυτού που σήμερα ονομάζουμε καλδέρα της Σαντορίνης και την καταστροφή του προϊστορικού πολιτισμού του νησιού. Έχει υπολογιστεί ότι ο δείκτης μεγέθους της ηφαιστειακής έκρηξης (VEI - Volcanic Explosivity In
Εποχή Χαλκού (ζώδιο του Ταύρου –Κυβερνήτης η Αφροδίτη – Μέταλλό της ο χαλκός): 4.300 – 2.150 π.Χ.
"Ύστερα ο Δίας ‒ πατέρας έφτιαξε τρίτο γένος των βροτών ανθρώπων, χάλκινο, που να μη μοιάζει στο ασημένιο πουθενά· φράξινο, ανελέητο, φριχτό. Άλλο δεν είχαν στο μυαλό τους πάρεξ τα υπερφίαλα έργα του πολέμου, βαριά σε στεναγμούς· στάρι δεν έτρωγαν κι ήταν σκληρή η καρδιά τους σαν το ατσάλι. Άπιαστοι κι άγριοι, υπερδύναμοι, με χέρια ανίκητα που φύτρωναν στους ώμους, πάνω σε μέλη στιβαρά. Χάλκινα τα όπλα, χάλκινα τα σπίτια τους, δούλευαν μόνον τον χαλκό - δεν είχε ακόμη εφευρεθεί ο μαύρος σίδηρος. Κι αφού απ᾽ τα ίδια τους τα χέρια ξεκληρίστηκαν, κατέβηκαν στον σκοτεινό, άραχλο δόμο του Άδη, ανώνυμοι. Όσο κι αν ήταν τρομεροί, τους εξαφάνισε μαύρος ο χάρος, κι άφησαν πίσω τους το φως, την λάμψη του ήλιου".
"Ζεὺς δὲ πατὴρ τρίτον ἄλλο γένος μερόπων ἀνθρώπων χάλκειον ποίησ᾽, οὐκ ἀργυρέῳ οὐδὲν ὁμοῖον, ἐκ μελιᾶν, δεινόν τε καὶὄβριμον· οἷσιν Ἄρηος ἔργ᾽ἔμελε στονόεντα καὶὕβριες, οὐδέ τι σῖτον ἤσθιον, ἀλλ᾽ἀδάμαντος ἔχον κρατερόφρονα θυμόν. [ἄπλαστοι· μεγάλη δὲ βίη καὶ χεῖρες ἄαπτοι ἐξ ὤμων ἐπέφυκον ἐπὶ στιβαροῖσι μέλεσσι.] τῶν δ᾽ἦν χάλκεα μὲν τεύχεα, χάλκεοι δέ τε οἶκοι, χαλκῷ δ᾽ εἰργάζοντο· μέλας δ᾽ οὐκ ἔσκε σίδηρος. καὶ τοὶ μὲν χείρεσσιν ὑπὸ σφετέρῃσι δαμέντες βῆσαν ἐς εὐρώεντα δόμον κρυεροῦἈίδαο, νώνυμνοι· θάνατος δὲ καὶἐκπάγλους περ ἐόντας εἷλε μέλας, λαμπρὸν δ᾽ἔλιπον φάος ἠελίοιο".
Α) Μινωικός πολιτισμός
Η νεολιθική περίοδος στην Κρήτη θεωρείται ότι αρχίζει περί το 7000 π.Χ. Κατά τον Έβανς η Κρήτη αποικίστηκε από λαούς της ΝΔ Μέσης Ανατολής. Πιστοποιημένη μαρτυρία για την κατοίκηση αυτής της περιόδου είναι η Κνωσός, στην δυτική πλευρά της κοιλάδας του Καιράτου σε μια έκταση 0.25 εκτ. με κατ' εκτίμησιν πληθυσμό 70 ατόμων. Κατά την άποψη αυτή οι πρώτοι άποικοι έφεραν μαζί τους τις δομές μιας πλήρως αναπτυγμένης, καλλιεργητικής κοινωνίας και την πρωτογλώσσα από την οποία προέκυψαν τα μεταγενέστερα γλωσσικά ιδιώματα του νησιού. Πολύ λίγες τοποθεσίες είναι γνωστές για μια περίοδο 2.500 χρόνων. Οι μαρτυρίες πολλαπλασιάζονται στην ύστερη νεολιθική και στην χαλκολιθική περίοδο (4500–3500 π.Χ.). Η Κνωσός φθάνει πλέον στην έκταση των 5 εκτ. και ο κατ' εκτίμησιν πληθυσμός της τα 1500 άτομα. Η συγκεκριμένη αύξηση δεν είναι δυνατόν να ερμηνευθεί από κάποια δραστική, δημογραφική αύξηση των γηγενών και έτσι έχει προταθεί η υπόθεση ότι υπήρξε ένα δεύτερο κύμα αποικισμού, στην ίδια περίοδο που αποικήθηκαν και πολλά από τα νησιά του Αιγαίου. Η εμφάνιση νέων τεχνοτροπιών στην κεραμική της πρώιμης εποχής του Χαλκού στον Άγιο Ονούφριο και τους Πύργους και άλλα υπολείμματα υλικού πολιτισμού παρόμοια με αυτά του κυκλαδικού πολιτισμού είναι σοβαρή ένδειξη που στρέφει προς την υπόθεση της ύπαρξης ενός μεταναστευτικού ρεύματος στο Αιγαίο την συγκεκριμένη περίοδο.
Σύγχρονη μελέτη σε μιτοχονδριακό, γενετικό υλικό σκελετών ηλικίας 4.400 –3.700 ετών και σύγχρονων κατοίκων του Λασιθίου αναθεωρεί την υπόθεση του Έβανς, δείχνοντας ότι ο μινωικός και ο σύγχρονος πληθυσμός έχει ισχυρότερες συγγένειες με τους νεολιθικούς και σύγχρονους πληθυσμούς της Ευρώπης και αποκλείει προέλευση από την Β. Αφρική. Οι ερευνητές προτείνουν ότι ο Μινωικός πολιτισμός πιθανότατα, αναπτύχθηκε από αυτόχθονα πληθυσμό της Κρήτης της Εποχής του Χαλκού.
Β) Κυκλαδικός πολιτισμός
Ο όρος κυκλαδικός πολιτισμός, είναι συνώνυμος των όρων Πρωτοκυκλαδικός πολιτισμός ή Πρώιμη εποχή του Χαλκού ή Πρωτοχαλκή εποχή. Με τους όρους αυτούς προσδιορίζεται η πρώτη από τις τρεις περιόδους στις οποίες διακρίνεται συμβατικά η εποχή του χαλκού στα νησιά των Κυκλάδων.
Η εποχή αυτή καλύπτει περίπου δύο χιλιετίες, δηλαδή το διάστημα από το 3200 έως το 1100 π.Χ., και διακρίνεται σε Πρωτοκυκλαδική, Μέση και Υστεροκυκλαδική. Ο Κυκλαδικός πολιτισμός όμως άκμασε περισσότερο την περίοδο της πρώιμης Εποχής του Χαλκού (3000-2000).
Εποχή Αργύρου (ζώδιο του Καρκίνου – Κυβερνήτης η Σελήνη – Μέταλλό της ο άργυρος): 8.600 – 6.450 π.Χ.
"Μετά, δεύτερο γένος, πολύ χειρότερο, αργυρό έπλασαν οι θεοί του Ολύμπου· σε τίποτε δεν έμοιαζε με το χρυσό, μήτε στην όψη μήτε και στο φρόνημα. Έπρεπε το παιδί να μείνει κολλημένο στην καλή του μάνα, χρόνια εκατό· να το ταΐζει και να το νταντεύει, κι αυτό να παίζει μες στο σπίτι - μεγάλο, αφύσικο μωρό. Αλλά, κι όταν περνούσανε στην ήβη, κόντευαν πια στην ανθηρή τους νιότη, ζούσαν ελάχιστα, δυστυχισμένοι με τον λίγο χρόνο τους και το λειψό μυαλό τους. Γιατί δεν είχαν σθένος να αντισταθούν στην μεταξύ τους βία, στην αμοιβαία αλαζονεία τους· και δεν τιμούσαν τους θεούς, μήτε και δέχονταν να θυσιάσουν στους αγνούς βωμούς, όπως το ορίζει η τάξη των ανθρώπων, όπου κι αν κατοικούν. Γι᾽ αυτό ο Κρονίδης Δίας τους έκρυψε από θυμό, που δεν σεβάστηκαν τις οφειλές τους στους μάκαρες, ολύμπιους θεούς. Και μόλα ταύτα, όταν της γης το χώμα κάλυψε κι αυτό το γένος, τους είπαν μάκαρες θνητούς του κάτω κόσμου, έστω και δεύτερης σειράς - κάποια τιμή κι αυτούς τους συνοδεύει".
"Δεύτερον αὖτε γένος πολὺ χειρότερον μετόπισθεν ἀργύρεον ποίησαν Ὀλύμπια δώματ᾽ἔχοντες, χρυσέῳ οὔτε φυὴν ἐναλίγκιον οὔτε νόημα· ἀλλ᾽ἑκατὸν μὲν παῖς ἔτεα παρὰ μητέρι κεδνῇἐτρέφετ᾽ἀτάλλων, μέγα νήπιος, ᾧἐνὶ οἴκῳ· ἀλλ᾽ὅτ᾽ἄρ᾽ἡβήσαι τε καὶἥβης μέτρον ἵκοιτο, παυρίδιον ζώεσκον ἐπὶ χρόνον, ἄλγε᾽ἔχοντες ἀφραδίῃς· ὕβριν γὰρ ἀτάσθαλον οὐκ ἐδύναντο ἀλλήλων ἀπέχειν, οὐδ᾽ἀθανάτους θεραπεύειν ἤθελον οὐδ᾽ἔρδειν μακάρων ἱεροῖς ἐπὶ βωμοῖς, ᾗ θέμις ἀνθρώποις κατὰἤθεα. τοὺς μὲν ἔπειτα Ζεὺς Κρονίδης ἔκρυψε χολούμενος, οὕνεκα τιμὰς οὐκ ἔδιδον μακάρεσσι θεοῖς οἳὌλυμπον ἔχουσιν. αὐτὰρ ἐπεὶ καὶ τοῦτο γένος κατὰ γαῖα κάλυψε, τοὶ μὲν ὑποχθόνιοι μάκ
Εντυπωσιακά είναι τα στοιχεία που έρχονται στο φως από τις πολυετείς, αρχαιολογικές έρευνες που διεξάγονται στην περιοχή του Αμύνταιου Φλώρινας και ξεκίνησαν έπειτα από ανασκαφές της ΔΕΗ για την εξόρυξη λιγνίτη.
Η εισήγηση του αρχαιολόγου της ΚΘ΄ Εφορείας Προϊστορικών και Κλασσικών αρχαιοτήτων, Πανίκου Χρυσοστόμου, τιτλοφορείται «Ο πολιτισμός των τεσσάρων λιμνών» και παραθέτει εντυπωσιακά στοιχεία για τους προϊστορικούς κατοίκους της περιοχής με μια χρονολογική «βουτιά» που φθάνει στο 6500 π.Χ. και ακολουθεί την πορεία του νερού και της ανθρώπινης δραστηριότητας.
«Οι πρώτοι οικισμοί δημιουργήθηκαν στο β΄ μισό της 7ης χιλιετίας π.Χ., μέσα ή κοντά σε λίμνες και βαλτώδεις εκτάσεις. Οι λιμναίοι οικισμοί των επόμενων δύο χιλιετιών οργανώνονταν σε γειτονιές των τριών ή έξι κατοικιών, οι οποίες εδράζονταν σε κοινές εξέδρες από οριζόντια, διευθετημένους κορμούς δένδρων. Συνήθως, τα σπίτια ήταν μονώροφα με δίριχτη στέγη. Ωστόσο, τα στρώματα που σχηματίστηκαν από τις επανειλημμένες πυρκαγιές και τις επακόλουθες καταστροφές των νεολιθικών χωριών της περιοχής, δείχνουν ότι πολλές κατοικίες ξεχώριζαν για το μέγεθός τους, είχαν πόρτες και παράθυρα περιμετρικά και ήταν διώροφες, ενώ τις περιέτρεχε μπαλκόνι στον όροφο.
Αντίθετα, στις χερσαίες θέσεις εγκατάστασης, ο χώρος οργανωνόταν με βάση την διάταξη των τάφρων και των περιβόλων και τα σπίτια αναπτύσσονταν σε ομάδες των πέντε ή έξι κατοικιών» τονίζει, στην εισήγησή του, ο κ. Χρυσοστόμου.
΄Ενα από τα πιο εντυπωσιακά ευρήματα της περιοχής είναι ένα κάθισμα με τέσσερα πόδια ηλικίας περίπου 7.500 ετών, ενώ φαίνεται πως οι πολιτισμοί εκείνοι χρησιμοποιούσαν ακόμη και… μίξερ, καθώς βρέθηκαν κεραμικά θραύσματα που υποδηλώνουν τη χρήση κάποιου είδους αναδευτήρα τροφών από το μακρινό 6.000 π.Χ.
Οι συχνές εμφανίσεις γυναικών με διαδήματα και σύνθετα κοσμήματα από την νεκρόπολη μαρτυρούν την ύπαρξη ιερατείου ή μια διαφορετική, κοινωνική ιεράρχηση τονίζεται στην ανακοίνωση[12]».
Εποχή χρυσού (ζώδιο του Λέοντα – Κυβερνήτης ο Ήλιος – Μεταλλό του ο χρυσός) 10.750- 8.600 πΧ.
"Χρυσό πρωτόπλασαν το γένος των βροτών ανθρώπων οι αθάνατοι του Ολύμπου. Στην εποχή του Κρόνου, όταν εκείνος δέσποζε στον ουρανό, ζούσαν κι εκείνοι σαν θεοί· ο νους τους ξέγνοιαστος, πάθη και συμφορές μακριά τους, μήτε τα μαύρα γηρατειά τους άγγιζαν· άφθαρτοι κι αναλλοίωτοι, πόδια και χέρια, στις χαρές δοσμένοι, κι ό,τι κακό έμενε απ᾽ έξω. Ακόμη κι όταν πέθαιναν, ήταν ο θάνατός τους ύπνος που τους δάμαζε, κι είχανε όλα τα καλά δικά τους· χωράφια γόνιμα τους έδιναν καρπό από μόνα τους, μεγάλη κι άφθονη σοδειά· κι εκείνοι πράοι, ησυχασμένοι σε έργα ευχάριστα, ευλογημένοι με τα πολλά αγαθά τους. Κι όταν με τον καιρό της γης το χώμα σκέπασε τούτο το γένος, έγιναν επιχθόνια πνεύματα, αγνά, καλόγνωμα, να διώχνουν το κακό, φύλακες των θνητών ανθρώπων. Αυτοί φυλάν το δίκιο, αυτοί αποτρέπουνε τα ανόσια έργα· κυκλοφορούν, ντυμένοι την ομίχλη, σ᾽ όλη την οικουμένη, πηγή ευτυχίας και πλούτου - τέτοια βασιλική τιμή τους έλαχε".
"Χρύσεον μὲν πρώτιστα γένος μερόπων ἀνθρώπων ἀθάνατοι εποίησαν Ὀλύμπια δώματ᾽ἔχοντες. Οἳ μὲν ἐπὶ Κρόνου ἦσαν, ὅτ᾽ οὐρανῷ ἐβασίλευεν· ὥστε θεοὶ δ᾽ ἔζωον ἀκηδέα θυμὸν ἔχοντες νόσφιν ἄτερ τε πόνων καὶ ὀιζύος, οὐδέ τι δειλὸν γῆρας ἐπῆν, αἰεὶ δὲ πόδας καὶ χεῖρας ὁμοῖοι τέρποντ᾽ ἐν θαλίῃσι, κακῶν ἔκτοσθεν ἁπάντων· θνῇσκον δ᾽ ὥσθ᾽ ὕπνῳ δεδμημένοι· ἐσθλὰ δὲ πάντα τοῖσιν ἔην· καρπὸν δ᾽ ἔφερε ζείδωρος ἄρουρα αὐτομάτη πολλόν τε καὶ ἄφθονον· οἳ δ᾽ ἐθελημοὶ ἥσυχοι ἔργ᾽ ἐνέμοντο σὺν ἐσθλοῖσιν πολέεσσιν. Αὐτὰρ ἐπεὶ δὴ τοῦτο γένος κατὰ γαῖα κάλυψε, τοὶ μὲν δαίμονες ἁγνοὶ, ἐπιχθόνιοι τελέθουσιν ἐσθλοί, ἀλεξίκακοι, φύλακες θνητῶν ἀνθρώπων, [οἵῥα φυλάσσουσίν τε δίκας καὶ σχέτλια ἔργα ἠέρα ἑσσάμενοι πάντη φοιτῶντες ἐπ᾽ αἶαν,] πλουτοδόται· καὶ τοῦτο γέρας βασιλήιον ἔσχον".
Α) Η Ατλαντίδα (στα Αρχαία Ελληνικά: Ἀτλαντὶς νῆσος) είναι μυθικό νησί που πρωτοαναφέρθηκε στους διαλόγους του Πλάτωνα «Τίμαιος» και «Κριτίας».
Στην περιγραφή του Πλάτωνα, η Ατλαντίδα, που βρίσκεται «πέρα από τις Ηράκλειες στήλες», ήταν μια ναυτική δύναμη που είχε κατακτήσει πολλά μέρη της δυτικής Ευρώπης και της Λυβικής, περίπου 9.000 χρόνια πριν τον Σόλωνα (δηλαδή κατά το 9.560 π.Χ.). Μετά από μια αποτυχημένη προσπάθεια να εισβάλει στην Αθήνα, η Ατλαντίδα βυθίστηκε μυστηριωδώς στο πέλαγος «σε μια μόνο ημέρα και νύχτα ατυχίας».
Αν ρίξουμε μία προσεκτική ματιά στα Ησιόδεια γένη θα δούμε ότι δεν αναφέρεται το ζώδιο των Διδύμων, παραλείπεται και πιθανόν ίσως αυτή ήταν η περίοδος που συνέβη ο κατακλυσμός του Δαρδάνου, γιατί αυτή ήταν η περίοδος που εξαπλώθηκε η λατρεία του Διονύσου από τον Δάρδανο στην Ασία και τους: Κάδμο και Ορφέα στην κυρίως Ελλάδα.
Ο Νόννος ο Πανοπολίτης στα Διονυσιακά του αναφέρει ότι ήρθε βροχή από τον Δία και σκέπασε την βάση της Γης και τους λόφους καλύπτοντας ακόμη και τις πλαγιές της Σιθωνίας και το βουνό του Άθωνα που δεν είχαν βραχεί ποτέ.
Και τώρα ας συνεχίσουμε με το απόκρυφο βιβλίο του Ενώχ[13] στον οποίο αναφέρονται και δύο άλλα βουνά - γένη.
Ενώχ = Αυτός που μυεί, αυτός που εκπαιδεύει.
Έζησε πριν τον κατακλυσμό και οι περισσότεροι επιστήμονες συμφωνούν ότι γράφτηκε το βιβλίο, στην εβραϊκή γλώσσα, κατά την αιχμαλωσία των Εβραίων στην Βαβυλώνα (6ος π. Χ. αιώνας). Ο πρώτος που ασχολήθηκε με το βιβλίο ήταν ο επίσκοπος Laurence που μετέφρασε το κείμενο από την κοπτική, στην αγγλική το 1811. Είναι το βιβλίο που εκτός όλων των άλλων αναφέρει και την επιμιξία των εκπεπτοκότων αγγέλων με τις κόρες της γης.
Ας δούμε όμως τί αναφέρει για τα γένη των ανθρώπων και την συμφωνία τους με τα Ησιόδεια:
Κεφάλαιο 52 (51) σελ. 155
1.- Έπειτα από αυτά στο ίδιο μέρος όπου είχα δει τόσα μυστήρια, αρπάχτηκα από έναν ανεμοστρόβιλο και μεταφέρθηκα ανατολικά.
2.- Εκεί είδα τα μυστικά του ουρανού και της γης. Ένα βουνό από σίδερο, ένα βουνό από χαλκό, ένα βουνό από άργυρο, ένα βουνό από χρυσό, ένα βουνό από λιωμένο μέταλλο και ένα βουνό από μόλυβδο (εδώ υπάρχει η διαφορά με τον Ησίοδο).
3.- Ρώτησα τον άγγελο που ήταν μαζί μου και του είπα: «Ποιά σημασία έχουν όλα αυτά που είδα;».
4.- Και ο άγγελος μου αποκρίθηκε: «Όλα αυτά τα πράγματα που είδες έχουν σχέση με την εξουσία του Μεσσία και είναι σύμβολα της βασιλείας του επάνω στην γη και της ισχύος του».
5.- Αυτός ο άγγελος της ειρήνης μου είπε ακόμη: «Κάνε λίγο καιρό ακόμη υπομονή και θα δεις ότι θα σου φανερωθούν όλα αυτά που δημιούργησε η σοφία του Κύριου των Πνευμάτων. Αυτά τα βουνά που είδες και είναι το ένα από σίδερο, το άλλο από χαλκό, το τρίτο από άργυρο, το τέταρτο από χρυσό, το πέμπτο από λιωμένο μέταλλο και το έκτο από μόλυβδο όλα αυτά τα βουνά θα πέσουν μπροστά στον Εκλεκτό σαν ένα γλύκισμα από μέλι μπροστά σε ένα καμίνι που καίει ή σαν το νερό που πέφτει από το ύψωμα ενός βουνού. Όλα θα πέσουν μπροστά στα πόδια του.
6.- Εκείνες τις ημέρες οι άνθρωποι δεν θα μπορούν να σωθούν ούτε από τον χρυσό ούτε από τον άργυρο.
7.- Δεν θα μπορούν ούτε να φύγουν, ούτε να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους.
8.- Τότε δεν θα υπάρχουν όπλα κατασκευασμένα από χαλκό, ούτε θώρακες για να προστατεύουν το στήθος.
9.- Ο σίδηρος δεν θα χρησιμεύει πια. Όλα αυτά θα είναι άχρηστα και αζήτητα καθώς και ο μόλυβδος θα είναι πλέον αζήτητος.
10.- Όλα αυτά θα απομακρυνθούν και θα εξαφανιστούν από την γη όταν θα παρουσιαστεί ο Εκλεκτός κατά την παρουσία του Κυρίου των Πνευμάτων.
Το πέμπτο βουνό - γένος από λιωμένο μέταλλο αντιπροσωπεύει το Ζώδιο της Παρθένου στο οποίο είναι Κυβερνήτης ο Ερμής – Μέταλλο του Ερμή είναι ο Υδράργυρος (λιωμένο μέταλλο).
Ζώδιο Παρθένου: Έτη: 12.900 – 10.750 π.Χ.
· Ισημερίες : Ζυγός, Κριός.
· Ηλιοστάσια : Καρκίνος, Αιγόκερω.
|
Και το έκτο βουνό ήταν από μόλυβδο. Εδώ η περιγραφή του Ενώχ μας φανερώνει το Ζώδιο του Ζυγού. Ο Κρόνος είναι ο πλανήτης που έχει την Έξαρσή του στον Ζυγό και το μέταλλο που τον αντιπροσωπεύει είναι ο μόλυβδος.
Ζώδιο Ζυγού: Έτη: 15.050 – 12.900 π.Χ.
. Ισημερίες : Σκορπιός ,Ταύρος.
. Ηλιοστάσια : Λέων, Υδροχόος.
|
Και η επιβεβαίωση της αρχής των γενών του Ενώχ ξεκινά ορθά αμέσως μετά από την πιο πρόσφατη εποχή των παγετώνων στην Γη η οποία έληξε πριν από 12.000 χρόνια, στο τέλος της Πλειστόκαινου[14] εποχής, και ο τερματισμός του παγκόσμιου ψύχους επέτρεψε στις ανθρώπινες κοινωνίες να μεταβούν από την νομαδική ζωή των κυνηγών - συλλεκτών σε μόνιμη κατοίκηση περιοχών, η οποία και σε συνδυασμό με τις θερμότερες θερμοκρασίες είχε σαν αποτέλεσμα την ανάπτυξη της γεωργίας και κτηνοτροφίας. Η εμφάνιση των πρώτων, ανθρώπινων, πολιτισμών έγινε στις εύκρατες περιοχές της Μέσης Ανατολής και της Αιγύπτου.
Άλλωστε ο Νόννος ο Πανοπολίτης[15] μας βάζει τον Κάδμο να έρχεται στην χώρα των Κικόνων και των Βιστόνων την συγκεκριμένη περίοδο. Ας ακούσουμε το απόσπασμα:
«Με το που τελείωσε η μάχη (του Διός με τον Τυφωέα) έφυγε και ο χειμώνας. Ο Ωρίων ανέτελλε αποκαλύπτοντας μέσα από το ανέμελο θηκάρι του την αστραφτερή επιφάνεια του σπαθιού του. Τα παγωμένα ίχνη του Ταύρου που έδυε δεν λούζονταν πια στην στρογγυλή λίμνη. Στα μέρη της διψασμένης Άρκτου της γεννήτριας των βροχών το πετρωμένο νερό δεν προχωρούσε πλέον με ίχνη στεγνά. Και ο Μασσαγέτης τώρα πια δεν χάραζε υγρές αυλακιές στον παγωμένο Ίστρο μαστιγώνοντας το ταξιδιάρικο σπίτι του και πλέοντας στο ποτάμι με το σκαρί του που είχε ξύλινους τροχούς. Διότι η έγκυος ώρα, προάγγελος του Ζεφύρου, είχε τώρα πια μεθύσει τους δροσερούς ανέμους με το άρωμα των ολάνθιστων λουλουδιών …Πρωί πρωί την ώρα που η Ηώ έσκιζε τα σκοτάδια ο Κάδμος κατέβηκε από τις όμοιες με κέρατα κορφές του ψηλού Ταύρου και πέρασε τα λαγκάδια της Κιλικίας που βγάζουν τον κρόκο. Ήταν η εποχή των θαλασσινών ταξιδιών και ο Κάδμος βιαζόταν…
[2] Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, ο Πρίαπος ήταν θεός της γονιμότητας, προστάτης των υποζυγίων και των οικόσιτων ζώων, των καρποφόρων φυτών, των κήπων και των ανδρικών, γεννητικών οργάνων. O (ρωμαϊκός, αντίστοιχος, θεός ήταν ο Mutinus Titinus). Ήταν γυιος του Διονύσου και της Αφροδίτης. Γλυπτά του Πριάπου με μεγάλα, ιθυφαλλικά γεννητικά όργανα ήταν τοποθετημένα σε κήπους και χωράφια για να εγγυηθούν μια άφθονη σοδειά. Ήταν πολύ πιο δημοφιλής στην ρωμαϊκή μυθολογία από όσο στην ελληνική.
[4] «Εκ των του φιλοσόφου Πρόκλου σχολίων εις τον Κρατύλον Πλάτωνος εκλογαί χρήσιμοι» Πρόκλος, Εκδόσεις Κάκτος, Αθήνα, 2005.
[5] Κεφάλας Ευστάθιος 17-5-2007, ΕΛΛΑΣ
[6] Φαίδρος, Πλάτων σελ. 101, Εκδόσεις Κάκτος, Αθήνα, 1993.
[7] Τίμαιος, Πλάτων, 39.c.1 – d.7.
[9] Ωγυγία ή Αρχαιολογία , Αθανασίου Σταγειρίτη, σελ.185-187, Εκδόσεις ΔΙΑΝΌΗΣΗ, Αθήνα 2015, Απόδοση – Σχόλια: Μουτζουρίδης Μιχαήλ-Ηρακλής.
[10] Όπως και πριν Ωγυγία ή Αρχαιολογία
[11] Ησιόδου Άπαντα, Εκδόσεις Γεωργιάδης, Βιβλιοθήκη των Ελλήνων, Αθήνα,1998.
[12] neaflorina.blogspot
[13] Το απόκρυφο βιβλίο του Ενώχ, Γ. ΚΟΡΗΣ – Α. ΠΕΡΑΚΗ, Εκδόσεις Λιακόπουλος, Αθήνα, 2004.
[14] Το Πλειστόκαινο είναι η γεωλογική περίοδος που περιλαμβάνει την χρονική περίοδο 2.588.000 με 11.700 χρόνια περίπου πριν. Ονομάζεται και Διλούβιο ή περίοδος των Παγετώνων. Μαζί με το Ολόκαινο αποτελούν το Τεταρτογενές. Το όνομα Πλειστόκαινο έχει ελληνική προέλευση, από τις λέξεις Πλείστος (= πιο) και καινός (=καινούργιος). Προηγείται του Ολόκαινου και είναι μετά το Πλειόκαινο. Διακρίνεται σε Γελάσιο, Καλάβριο, Ιόνιο και Ταράντιο. Όλες αυτές οι υποπερίοδοι αναγνωρίστηκαν στην νότια Ευρώπη. Το Πλειστόκαινο κλιματολογικά αποτελούνταν από εναλλαγές θερμών και ψυχρών περιόδων (περίοδοι των Παγετώνων). Στις αρχές του 20ού αιώνα διακρίθηκαν τέσσερις περίοδοι παγετώνων, στις οποίες οι παγετώνες αύξησαν το μέγεθός τους και η θαλάσσια στάθμη έπεσε.
[15] Διονυσιακά, Νόννος Πανοπολίτης, Εκδόσεις Κάκτος, Αθήνα, 2010.
το είδαμε στο Αστεράκι
diodotos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου