Γράφει η Κωνσταντίνα Σταμπουλή
Είναι μεγάλο προσόν να μπορείς να εκτιμήσεις σωστά μία κατάσταση ή τις προθέσεις κάποιου ανθρώπου. Αμέτρητες θεωρίες δημιουργήθηκαν, με σκοπό να σε πείσουν ότι κάτι πάει στραβά, αλλά θα παραμείνουν θεωρίες, όσο επικεντρώνεσαι στα λάθος σημεία… Όσο περισσότερο σ’ ενδιαφέρει κάτι ή κάποιος, τόσο μεγαλύτερες είναι και οι παρωπίδες που φοράς. Όσο μεγαλώνει η ανάγκη σου για κάτι ή κάποιον, τόσο πιο εύφορο το έδαφος, για να σ’ εκμεταλλευτούν. Μια λάθος κίνηση, μπορεί να είναι αρκετή, για ν’ αλλάξει όλα σου τα δεδομένα, ν’ αλλάξει εσένα, ν’ αλλάξει τον τρόπο που βλέπεις τους άλλους ή και την ίδια τη ζωή.
Θα ήταν πολύ όμορφο και ιδεατό να υπήρχε μια φωτεινή ταμπέλα πάνω από κάθε άνθρωπο ή από κάθε κατάσταση, που θα έγραφε λεπτομέρειες, από εκείνες τις κρυφές, για το ποιόν κάποιου ή για τους κινδύνους που μπορεί να κρύβει μία και μόνο λάθος κίνηση! Μια ματιά γύρω σου, αρκεί, για να εκθέσεις άπειρα παραδείγματα λανθασμένων εντυπώσεων για πρόσωπα και καταστάσεις…
Κάποια φαντάζει η τέλεια μάνα. Νοικοκυρά, αφοσιωμένη στο σπίτι και τα παιδιά. Όλα στην εντέλεια. Μόλις κρυφοκοιτάξεις απ’ την κλειδαρότρυπα, τη βλέπεις να βασανίζει τα παιδιά της, σωματικά και ψυχικά, επειδή δεν ακολουθούν το δικό της παράλογο κοινωνικό «πρέπει». Παραδίπλα, ένας ουρανοκατέβατος άντρας, προθυμοποιείται να βοηθήσει μια γυναίκα, που κάνει δύο δουλειές, για να τα φέρει βόλτα και να μη λείψει τίποτα από το παιδί της, την ώρα που ο καλός της, πήρε το καπελάκι του κι αποχώρησε, γιατί θυμήθηκε ότι δεν γεννήθηκε για οικογένειες και κουραφέξαλα. Κρυφοκοιτάζεις από την κλειδαρότρυπα και βλέπεις τον ουρανοκατέβατο άντρα, να κακοποιεί το παιδί…
Μια κοπέλα ψάχνει δουλειά, νομίζει ότι την βρήκε, σε μια αγγελία που ταιριάζει απόλυτα στις γνώσεις και τα προσόντα της. Κοιτάζεις απ’ την κλειδαρότρυπα, και βλέπεις τον εργοδότη της, να καταπατά κάθε εργασιακό της δικαίωμα, να την εκμεταλλεύεται στο έπακρο. Παραδίπλα, ένας γονιός, διαμαρτύρεται στη διεύθυνση του σχολείου, για τους μώλωπες και τα σημάδια που βρίσκει στο κορμάκι του παιδιού του. Κοιτάζεις απ’ την κλειδαρότρυπα, και βλέπεις τον διευθυντή να «γλείφει» τον υπεύθυνο δάσκαλο, μη μπορώντας ν’ αντιδράσει αλλιώς, φοβούμενος μη χάσει την πολυπόθητη κι αναπαυτική θεσούλα του, αφού ο δάσκαλος συγγενεύει με μεγαλοπολιτικό, που θα μπορούσε εύκολα να παρέμβει και ν’ αλλάξει τα δεδομένα.
Κι αν δεν είσαι άνθρωπος που θα κοίταζε από την κλειδαρότρυπα, τότε δεν θα μάθαινες ποτέ τι συμβαίνει γύρω σου. Θα είχες μια πλασματική εικόνα του κόσμου, δεν θα γνώριζες για την αδικία, την παραπλάνηση, την κακία, την τοξικότητα, την ανωμαλία και τη διαστροφή που σε περικλύει και σου μαυρίζει τον γαλανό ουρανό σου. Όλα θα τα νόμιζες γι’ αγνά, θα πίστευες ότι διέπονται από κάθε νόμο κανονικότητας. Θ’ αποπροσανατολιζόσουν και θα θεωρούσες άλλα για λανθασμένα, γιατί θα ζούσες σ’ έναν κόσμο σωστό και δίκαιο.
Αλήθεια, πιστεύεις ακόμα στη δικαιοσύνη; Στην ειλικρίνεια; Στην εμπιστοσύνη; Στη φιλία; Στον έρωτα; Αν αισιοδοξείς τόσο, κινδυνεύεις να σε πουν τρελό. Μην ανησυχείς, όχι οι πολλοί. Είναι οι λίγοι αυτοί που βλέπουν. Είναι οι λίγοι αυτοί που δεν επιτρέπουν στο λάθος να εισβάλλει και ν’ απλώσει τα φτερά του ανεξέλεγκτα πάνω τους. Είναι λίγοι όσοι αντέχουν να πολεμήσουν το κακό. Γι’ αυτό γεμίσαμε από λάθη. Γιατί το επιτρέψαμε. Γιατί κλείσαμε τα μάτια. Γιατί μας φάνηκε πιο ανώδυνο να κλειστούμε στο καβούκι μας, απ’ το να κλείσουμε σ’ ένα καβούκι τ’ αρνητικό, το τοξικό, το κακό, το λάθος.
Μέσα στην τόση δειλία που μας περιβάλλει, τολμώ να πω «όχι», να μαζέψω τα μανίκια μου, να πάρω τα όπλα μου και να ταχθώ μαζί με τους λίγους, στον πόλεμο τον άνισο και να νικήσω! Θα σου φωνάξω δυνατά ότι είσαι το λάθος μου το τελευταίο και θα σε πολεμήσω και μέχρι να κλείσω τα μάτια μου, θα σε πολεμώ!
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου