οδήγησαν, τον Ελληνισμό στο απόγειο του, σε πολιτικό, στρατιωτικό, και κοινωνικό επίπεδο. Ήταν πολύ ικανός στρατηγός και πολεμιστής, με τεράστια εμπειρία στα πεδία των μαχών.
Επίσης ήταν καλός πολιτικός, με εξαίρεση την πρόσκληση των Ρώσων, για "βοήθεια", καθώς δεν μπορούσε να διεξάγει πολέμους, σε δύο μεγάλα μέτωπα. Εντούτοις οι Ρώσοι αθέτησαν την συμφωνία, με τον Νικηφόρο Φωκά και έγιναν κατακτητές της Βουλγαρίας.
Ο Νικηφόρος Φωκάς, δεν διέγνωσε, τον Γερμανικό κίνδυνο. Αντίθετα ο συγγενής του, ο Ελληνοαρμένιος Ιωάννης Τσιμισκής, πάντρεψε την πριγκίπισσα Θεοφανώ με τον Γερμανό διάδοχο του θρόνου τον Όθωνα Γ’, για διπλωματικούς λόγους. Όπως έχω επισημάνει σε παλιότερες ιστορικές μου εργασίες, είναι γεγονός ότι υπήρξε πολύ καλύτερος διπλωμάτης από τον θείο του και αυτοκράτορα Νικηφόρο Φωκά, καθώς διέγνωσε άμεσα τον γερμανικό κίνδυνο. Για αυτό και συμφώνησε στο αίτημα, να παντρευτεί μια Ελληνίδα πριγκίπισσα, ο διάδοχος του γερμανικού θρόνου ο Όθων. Ο Νικηφόρος ανήλθε στον Ρωμαϊκό θρόνο σε εποχές παγκόσμιων αλλαγών, πολιτικών αντιπαλοτήτων, και θρησκευτικών συγκρούσεων, μεταξύ Ορθοδοξίας και Μωαμεθανισμού, αλλά και ανάμεσα στους Χριστιανούς της Δύσης και της Ανατολής. Ο δομέστικος των σχολών Νικηφόρος Φωκάς, το 962 μ.Χ. κατευθύνθηκε στην Κιλικία. Οι Σαρακηνοί δεν μπορούσαν να αντιπαρατεθούν στους Έλληνες, ειδικά σε ανοιχτό πεδινό έδαφος, για αυτό υποχώρησαν στις πόλεις-κάστρα. Το σύμπλεγμα αυτό των οχυρώσεων αποτελούσε την αμυντική γραμμή των Αράβων στα σύνορα με την αυτοκρατορία. Αυτή ήταν η Αγαρηνή άμυνα. Τα κάστρα αυτά δημιουργήθηκαν, από την εποχή που τα εδάφη αυτά ήταν Ελληνικά.
Οι μουσουλμάνοι, μετά τις κατακτήσεις τους φρόντισαν να συντηρήσουν και να ενισχύσουν, τα κατακτημένα φρούρια. Σε αυτήν την εκστρατεία, του Νικηφόρου καταλήφθηκαν 55 φρούρια και πόλεις σε διάστημα 22 ημερών. Κάποιες από τις πόλεις-φρούρια, καταλήφθηκαν με έφοδο και κάποιες παραδόθηκαν μετά το σφυροκόπημα των πολιορκητικών μηχανών. Στην συνέχεια προχώρησε προς την Ανάζαρβο. Καθ' οδόν δέχθηκε την επίθεση του εμίρη της Ταρσού Ibn Alzayyat, ο οποίος είχε αποτινάξει την εξουσία, του Σαιφ αντ Νταουλά, μετά την ήττα του δευτέρου, και με αυτήν την ενέργεια ήθελε να δείξει, ότι πρωτοστατεί στον αγώνα κατά του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας, με στόχο να στερεώσει την εξουσία του.
Όμως τα σχεδία του, δεν πραγματοποιήθηκαν, κάθως στο πεδίο της μάχης, έπεσαν 5000 Αγαρηνοί. Μετά από αυτή την νίκη του ο Νικηφόρος Φωκάς, διέταξε αναστολή των επιχειρήσεων. Άφησε τον στρατό του, στην Κιλικία και πήγε στην Καισάρεια της Καππαδοκίας, για να περάσει την Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Το Πάσχα της χρονιάς εκείνης εορτάστηκε στις 30 Μαρτίου. Ακολούθησε θερμό καλοκαίρι, κάτι που αποτελεί ανασταλτικός, για τις πολεμικές επιχειρήσεις. Αυτές ξεκίνησαν την αρχή του φθινοπώρου. Ο Δομέστικος Νικηφόρος, ενίσχυσε τον στρατό του, με ιππείς και σκαπανείς, ειδικευμένους στην πολιορκία οχυρωμένων Πόλεων Κάστρων. Πρώτος στόχος του ήταν η Ανάζαρβος, η οποία παραδόθηκε, χωρίς ιδιαίτερη αντίσταση. Ο Αραβικός στρατός. προστατευμένος, πίσω από τα ισχυρά τείχη, παρέλυσε στην θέα των Ελλήνων και στο άκουσμα του ονόματος του Αργαλέου Θανάτου των Σαρακηνών. Λόγω της άμεσης παράδοσης της πόλης
, ο Δομέστικος των σχολών εγγυήθηκε την ασφάλεια των κατοίκων της, και τους επέτρεψε να φύγουν και να πάρουν μαζί τους την κινητή περιουσία τους. Τα τείχη της πόλης ισοπεδώθηκαν. Εγκαταστάθηκε Ελληνική-
Ρωμαϊκή φρουρά, καθώς επίσης, και σε όλες τις ακροπόλεις της δυτικής Κιλικίας και του όρους Αμανού.
Ο Ibn Alzayyat αυτοκτόνησε μετά τη συντριβή του από το Νικηφόρο. Στην συνέχεια ο Νικηφόρος κατευθύνθηκε προς το όρος Αμάνος, ώστε να εξασφαλίσει την δίοδο προς το Χαλέπι και την Συρία. Ο Ελληνικός-Ρωμαϊκός στρατός εισήλθε από τις Αμανίδες και εξήλθε από τις Σύριες Πύλες, ενώ παράλληλα, κατέλαβε τα ενδιάμεσα φρούρια και το Ισκαντερούμ. Ο Σαιφ αντ Νταουλά, έστειλε δύναμη 4000 Ισμαηλιτών ιππέων, να παρενοχλεί τους Έλληνες, και ο ίδιος οχυρώθηκε στην πρωτεύουσά του το Χαλέπι. Οι Έλληνες εκπόρθησαν τις πόλεις της επικράτειας, την μια μετά την άλλη. Γερμανικεία, Δολίχη, Ιεράπολη, Βαμβύκη και έφθασαν μέχρι τον Ευφράτη. Αρκετά σύντομα βρέθηκαν εξώ από τα τείχη του Χαλεπιού.
Ο εμίρης του Χαλεπίου είχε επιστατήσει προσωπικά τις εργασίες, και είχε προετοιμάσει την πόλη, για να αντιτάξει δυναμική άμυνα. Ο αρχιστράτηγός Νικηφόρος Φωκάς, κινήθηκε βορειοανατολικά μέχρι τη Δολίχη, υποκρινόμενος υποχώρηση, με τον Ναζδά και τους Άραβες να τον ακολουθούν. Πίσω από τα υψώματα της Δολίχης και καλυπτόμενος από τα βουνά, διέγραψε ημικυκλική πορεία και επανήλθε στην προηγούμενη προς Νότο πορεία του. Ο Ναζδάς έχασε τα ίχνη του και συνέχισε ευθεία, αναζητώντας τον μάταια. Με το ευφυές αυτό στρατήγημα, αποπροσανατόλισε την υπολογίσιμη δύναμη του εχθρού και απάλλαξε την νότια πλευρά του Ελληνικού στρατεύματος. Με αυτό το στρατήγημα, του Νικηφόρου, η πόλη του Χαλεπίου είχε στερηθεί, την μοναδική εξωτερική βοήθεια, που μπορούσε να περιμένει, και βρέθηκε απομονωμένη, στην επέλαση του Ελληνικού-Ρωμαϊκού στρατού.
Σε μια απέλπιδα προσπάθεια, ανεπιτυχώς, ο εμίρης προσπάθησε να ανακόψει την πορεία των Ελλήνων, στον Χάλο ποταμό. Οι πρόγονοι μας διαπεραιώθηκαν από το στενό, και αβαθές πέρασμα, με αρχηγό τον Ιωάννη Τσιμισκή και πλαγιοκόπησαν τους Άραβες, τους οποίους έτρεψαν σε φυγή. Ακολούθησε καταδίωξη και σφαγή. Ο Σαιφ αντ Νταουλά, δεν επέτυχε να επιστρέψει στο Χαλέπι, διότι ο δρόμος ήταν κλειστός. Στράφηκε ανατολικά προς τον Ευφράτη, διωκόμενος από το Ελληνικό αυτοκρατορικό ιππικό. Στην κρίσιμη αυτή στιγμή, τον έσωσε η ταχύτητα, του περιβόητου Αραβικού αλόγου του. Η πρωτεύουσά του βρισκόταν, στα χέρια των Ελλήνων. Η άλωση του Χαλεπιού έγινε στις 23 Δεκεμβρίου 962 μ.Χ. Η ακρόπολη παρέμενε απόρθητη στη ΒΑ πλευρά πάνω σε απότομο βράχο. Σε μια προσπάθεια κατάληψής της, σκοτώθηκε ο ανηψιός του Νικηφόρου, o Θεόδωρος. Σε αυτές τις εκστρατείες του Νικηφόρου, καταλήφθηκε ολόκληρη η Κιλικία, οι διαβάσεις του Αμάνου και σημαντικές πόλεις και φρούρια δυτικά του Ευφράτη. Πολλές χιλιάδες Χριστιανοί δούλοι, ελευθερώθηκαν. Ισχυρές φρουρές εγκαταστάθηκαν στα φρούρια, ώστε να παραμείνει ανοιχτός ο δρόμος για τις επόμενες εκστρατείες. Ο αυτοκράτορας Ρωμανός Β' πέθανε την 15η Μαρτίου 963. Η είδηση έφτασε στον Νικηφόρο λίγο έξω από την Καισάρεια.
Επέστρεψε στην Βασιλεύουσα και έδωσε όρκο πίστης στα παιδιά του θανόντος, Βασίλειο Β και Κωνσταντίνο Η, ενώπιον της συγκλήτου. Ανακηρύχθηκε αυτοκράτορας από τα στρατεύματά του στις 3 Ιουλίου του 963. Κατά την είσοδο του, στην βασιλεύουσα, Ο Νικηφόρος Φωκάς, συνάντησε ένοπλη αντίσταση, από τον αλλοδαπό πολιτικό αξιωματούχο, Ιωσήφ Βρίγγα, την οποία κατέστειλε, με μεγάλη ευκολία. Έλαβε το στέμμα από τον Πατριάρχη Πολύευκτο, την Κυριακή 15 Αυγούστου, και στις 20 Σεπτεμβρίου, του ίδιου έτους. νυμφεύθηκε την χήρα του εκλιπόντος Ρωμανού, την Ελληνίδα Αναστασώ Θεοφανώ.
Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ
ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΙΣΜΑΗΛΙΤΕΣ.
Ήταν ο προστάτης όλων των αδύνατων Ελλήνων Χρσιστιανών, τους οποίους κατέστρεφαν, επί αιώνες οι Iσμαήλιτες. Βαθιά θρησκευόμενος άνθρωπος, ήξερε ότι είχε την θεϊκή συναίνεση, να πολεμήσει τους άπιστους Ισμαηλίτες.
Ο ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ ΤΩΝ ΑΔΥΝΑΜΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ.
Όταν ήταν ακόμη αρχιστράτηγος, όλες της πόλεις που κατακτούσε, είτε της ισοπέδωνε, είτε έσφαζε ομαδικά τους Αγαρηνούς.
Όλα αυτά τα έκανε σε αντίποινα, για της σφαγές, τους βιασμούς, της κλοπές, τους εμπρησμούς, το σκλάβωμα γυναικών, που έκαναν οι Ισμαηλίτες εις βάρος των Ελλήνων, επί πολλούς αιώνες. Όλες αυτές οι ενέργειες γινόταν με σκοπό να αποτρέψει την καταστροφή του Ελληνικού έθνους, από την σίγουρη γενοκτονία. Όταν ανέβηκε στον θρόνο ο Νικηφόρος συνέχισε την ίδια ακριβώς πολεμική πολιτική, ενάντια στους Αγαρηνούς.
Μην ξεχνάτε το σημαντικότερο όλων, ότι οι Έλληνες όλους εκείνους τους αιώνες μέχρι και σήμερα βρισκόταν σε απολύτως νόμιμη άμυνα. Ότι οι πρόγονοι μας πολεμούσαν μόνον σε αμυντικούς πολέμους. Οι εχθροί δεν σταματούσαν ποτέ τους πολέμους εκείνους τους αιώνες. Για αυτό κάθε χρόνο εισέβαλαν στην Ελλάδα, και προκαλούσαν τρομερές καταστροφές. Δεν ήταν λίγες οι φορές που έφταναν έξω από την Κωνσταντινούπολη, είτε πλησίαζαν αρκετά κοντά στην Ελληνική-Ρωμαϊκή πρωτεύουσα. Υπάρχουν λαοί οι οποίοι με κλάματα, παρακάλια και βλαστήμιες, καλούν τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό να τους βοηθήσει. Όμως οι Έλληνες, μόνον με έναν τρόπο ξέρουν να καλούν τον Χριστό να τους υποστηρίξει, πολεμώντας. Όλοι οι Έλληνες εφάρμοσαν πιστά την διδαχή του στυλοβάτη του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας, του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου.
Κρείττων γαρ επαινετός πόλεμος, ειρήνης χωριζούσης Θεού, μας δίδαξε με τις ευλογίες του Ιησού Χριστού, ο Άγιος Γρηγόριος. Μετάφραση : Προτιμώ και επαινώ τον πόλεμο, από μια "ειρήνη" η οποία θα με χωρίσει από τον Χριστό. Ο Άγιος Γρηγόριος είπε ότι δεν γίνεται να κατηγορήσουμε έναν χριστιανό, που παίρνει το όπλο για να κατατροπώσει τον εχθρό. Όλα αυτά από την στιγμή που ο εχθρός έχει ως σκοπό να αφανίσει τον Έλληνα, την πίστη του και την πατρίδα του. Δεν γίνεται να αγαπάμε τους πάντες, ακόμη και τους εχθρούς μας. Δεν είναι ηθικό, λογικό και Χριστιανικό να τους επιτρέπουμε να μας σφάξουν, διότι τότε δεν θα είμαστε στην ζωή, για να διαδώσουμε το έργο του Χριστού, δεν θα μπορούμε να αγαπήσουμε, και να βοηθήσουμε ανθρώπους. Επίσης με αυτήν την νεοταξική-εωσφορική "λογική", θα είχε εξαφανιστεί από τον χάρτη πολλούς αιώνες πριν το Ελληνικό έθνος. Ο ίδιος ο Ιησούς επιτρέπει την νόμιμη άμυνα, διαφορετικά δεν θα ευλογούσε, τους προγόνους μας,να αμύνονται επί τόσους αιώνες και να έχουμε την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Η χριστιανική πίστη θεωρεί τον πόλεμο και την χρήση των όπλων προς άμυνα βέβαια, ένα αναγκαίο κακό.
Επομένως, όταν κινδυνεύουν τα αγαθά της ζωής, η τιμή, η ελευθερία, η πατρίδα και η οικογένεια, οφείλουμε ως χριστιανοί να τα υπερασπιστούμε πολεμώντας ακόμη και μέχρι θανάτου εάν χρειαστεί. Ο Κύριος έλεγε: "Μείζονα ταύτης αγάπη ουδείς έχει ίνα τις θει την ψυχήν αυτού υπέρ των φίλων αυτού". Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αγάπη από το να θυσιαστεί κανείς για αυτούς που αγαπάει. Όταν λοιπόν θυσιαστεί κανείς στον πόλεμο για να υπερασπίσει τη γυναίκα του, τα παιδιά του, τους δικούς του είναι επαινετή πράξη. Βέβαια όλοι οι χριστιανοί πριν φτάσουν στην χρήση των όπλων οφείλουν να εξαντλήσουν κάθε ειρηνικό μέσο και μόνο σαν έσχατο όπλο να χρησιμοποιήσουν τον πόλεμο.
Ο Μέγας Αθανάσιος μας διδάσκει : "Ενώ η αφαίρεση της ζωής του άλλου ανθρώπου βιαίως (φόνος), είναι καθ’ εαυτόν παράνομος, το να πεθάνεις στον πόλεμο, άρα και το να φονεύσεις τους εχθρούς, και ορθό είναι και νόμιμο είναι και αξιέπαινο". Στις εθνικές εορτές τιμούμε τους αμυντικούς πολέμους του έθνους μας, καθώς και όσους θυσιάστηκαν για την πατρίδα. Όλες οι εθνικές εορτές συνδέονται με επίσημες δοξολογίες και με προσευχή. Αυτό μας δείχνει ότι η Εκκλησία-Ορθοδοξία ευλογεί τους δικαίους και αμυντικούς πολέμους. Ενδεικτικά σάς αναφέρω ότι την επαναστατική σημαία του 1821, την κρατάει ένας δεσπότης. Είναι επίσης γνωστό ότι ο Άγιος Κωνσταντίνος στον κρίσιμο εκείνο πόλεμο μετά από τον οποίο έγινε μονοκράτορας πολέμησε με το λάβαρο, το οποίο είχε επάνω το Σταυρό και τη φράση "Εν τούτω Νίκα". Όταν μου πειράξουν την πατρίδα και την θρησκεία μου, θα μιλήσω, θα ενεργήσω κι’ ό,τι θέλουν ας μου κάνουν, έλεγε ο Στρατηγός I. Μακρυγιάννης.
Ο ΑΡΓΑΛΕΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΩΝ ΣΑΡΑΚΗΝΩΝ
Για αυτόν τον λόγο επέτρεψε για πρώτη και μοναδική φορά σε όλο τον κόσμο να διακόπτουν την Θεία λειτουργία, το μνημόσυνο του, μέσα στον κορυφαίο ναό του Χριστιανισμού, την Αγία Σοφία και να ψάλλουν τον Βασιλιά Νικηφόρο, ως Αργαλέο θάνατο των Σαρακηνών. Ακόμη και τόσο γενναίος πολεμιστής και μεγάλος στρατηγός-αυτοκράτορας που ήταν, μπροστά στον Θεό, δεν ήταν παρά ένας απλός άνθρωπος μέχρι εκείνη την στιγμή, καθώς δεν είχε γίνει ακόμη Άγιος.
Επικρατέειν ή Απόλλυσθαι
Όμως γιατί οι καταστροφές των Αράβων, ήταν αμέτρητες, επί πολλούς αιώνες, εις βάρος των αθώων Ελλήνων, έκανε ο Ιησούς, μια εξαίρεση. Τα μαρτύρια των Ελλήνων δεν είχαν τέλος όλους εκείνους τους αιώνες, από τους Αγαρηνούς, με σφαγές, κλοπές, εμπρησμούς, βιασμούς, σκλάβωμα γυναικών.
Ο Σωτήρας Χριστός, ευλόγησε να διακόπτουν την δοξολογία του, μέσα στην Αγία Σοφία, και να υμνούν τον Νικηφόρο τον Β Φωκά. Είναι ο μοναδικός βασιλιάς στον οποίο έγινε η ύψιστη τιμή να διακόπτουν το μνημόσυνο του θεού, μέσα στην Αγία Σοφία τον κορυφαίο ναό της οικουμένης, και να ψάλλουν εκείνον ως Αργαλέο θάνατο των Σαρακηνών. Ουδέποτε στα παγκόσμια χρονικά έγινε μια τέτοια τιμή σε οποιοδήποτε άλλο βασιλιά. Ούτε στον κορυφαίο αυτοκράτορα όλων των εποχών τον Βασίλειο τον Β, δεν έγινε τέτοια τιμή, ούτε σε κανέναν άλλο βασιλιά.
Αυτό ήταν ξεκάθαρα ένα δείγμα, ότι ο Νικηφόρος θα γινόταν Άγιος. Σχετικά με την νόμιμη άμυνα ήταν σύμφωνος και ο επίσκοπος Πλωμαρίου το 1913 μ.χ., ο οποίος σε σχετικό του βιβλίο, αναφέρει ότι ο χριστιανός θα πρέπει να εξαντλήσει όλα τα μέσα ώστε να αποφύγει τον φόνο. Εάν όμως αυτό δεν είναι εφικτό, τότε έχει κάθε δικαίωμα, όπως και ο κάθε άνθρωπος να υπερασπιστεί την ζωή του.
Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΟΥ AΓΙΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ
Σημαντικό ρόλο στην ζωή του Νικηφόρου, εκτός της απώλειες των δικών του ανθρώπων, είχε και ο Άγιος Αθανάσιος ο Αθωνίτης. Είναι αυτός που έκανε τόσο πολύ θρήσκο τον Άγιο Ν.Φωκά, με συνέπεια να πλησιάζει η Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία στο απόγειο της ακμής της. Ο Άγιος Αθανάσιος άλλαξε σε πολύ μεγάλο βαθμό, τον τρόπο σκέψης-ζωής του Νικηφόρου. Όλα αυτά σε συνδυασμό με τα σκληρά χτυπήματα της μοίρας. Ο βασιλιάς ήταν εκείνος που έδωσε τα χρήματα, στον Αθανάσιο, για να δημιουργήσει την Μονή Μεγίστης Λαύρας, που ήταν, το πρώτο κοινόβιο, στην ιστορία του Αγίου Όρους. Συνεπώς ο Άγιος Αργαλέος, είναι ο Ιδρυτής του Αγίου Όρους. Οι προσευχές, ο χαρακτήρας, ο τρόπος ζωής του Αθανάσιου, έδιναν ακόμη μεγαλύτερη ψυχική δύναμη στον αυτοκράτορα, για να κερδίζει τους εχθρούς των Ελλήνων.
Εξαιτίας του Αθανάσιου, είχε πλήρη επίγνωση ότι πολεμά,τους σατανιστές, τους θανάσιμους, και αιώνιους εχθρούς του Χριστού και της Ελλάδος. Ο αυτοκράτορας ζήτησε από τον πατριάρχη Πολύευκτο, όσοι Έλληνες στρατιώτες χάνουν την ζωή τους σε μάχη εναντίον των Αγαρηνών, να ανακηρύσσονται άγιοι. Πριν να γίνει Αύγουστος, αναδείχθηκε σε μεγάλο στρατηγό σε όλα τα πολεμικά μέτωπα. Ήταν γεννημένος στρατιώτης. Είχε την σωματική αντοχή και την διανοητική ικανότητα ενός μεγάλου στρατιωτικού ηγέτη. Ήταν μικρόσωμος, αλλά εξαιρετικά δυνατός. Η ζωή του ήταν αφιερωμένη στα στρατεύματα του, τα οποία αγαπούσε πολύ και τα προστάτευε με κάθε τρόπο. Οι στρατιώτες του ήταν πιστοί μέχρι θανάτου. Ο Έλληνας βασιλιάς Ν. Φωκάς, πολεμούσε πιο γενναία από όλους τους υπόλοιπους. Όποτε χρειαζόταν επιτεθόταν ολομόναχος εναντίον χιλιάδων αντιπάλων. Αυτό γινόταν για να πάρει θάρρος ο Ελληνικός-Ρωμαϊκός στρατός ώστε να κερδηθούν οι μάχες και οι πόλεμοι.
Το 961 μ.Χ., ο Αργαλέος θάνατος των Σαρακηνών, επιχειρεί την απελευθέρωση της Κρήτης, ο ανδρείος Σαρακηνομάχος- Στρατηγός, o Άγιος Νικηφόρος Β Φωκάς. Προετοιμάζει απόβαση με 3.300 πολεμικά και μεταγωγικά πλοία, με την βοήθεια του τρομερού όπλου των Ρωμαίων, του υγρού πυρός. Ήταν από τις μεγαλύτερες αποβάσεις στην ιστορία.
Πνευματικό στήριγμα στην εκστρατεία αυτή, είχε τον μοναχό και μετέπειτα Άγιο Αθανάσιο τον Αθωνίτη, ιδρυτή της Μονής Μεγίστης Λαύρας του Αγίου Όρους.Ο Στρατηγός, παρακάλεσε, τον Άγιο Αθανάσιο, να έλθει μαζί του, για να προσεύχεται, για την θετική έκβαση, της δύσκολης αυτής πολεμικής επιχείρησης. Η απόβαση έγινε κοντά στο Ηράκλειο. Πριν από την καθοριστική μάχη, οι Αγαρηνοί. ανέβασαν στα τείχη του κάστρου, μια ηλικιωμένη μάγισσα, η οποία με τελετές μαγείας, και αισχρά λόγια, προσπαθούσε, να ματαιώσει, την Ελληνική-Ρωμαϊκή επίθεση. Όμως ένας Έλληνας τοξότης, την γκρέμισε από τα τείχη του κάστρου. Αμέσως τότε ξεκίνησε η Ελληνική-Ρωμαϊκή επίθεση. Ακολουθούν σφοδρές μάχες με τους Άραβες και καταλαμβάνεται το Ηράκλειο.
Ο Νικηφόρος Φωκάς με δυσκολία κατόρθωσε να σταματήσει τους στρατιώτες, για να μην σφάξουν τους Αγαρηνούς. Η Κρήτη υπάγεται ξανά στην Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, με πολιτικό, θρησκευτικό και στρατιωτικό κέντρο, τον Χάνδακα. Ο Βασιλιάς Νικηφόρος, γκρεμίσε τα τείχη στον Χάνδακα, και μετατρέπει τα μουσουλμανικά τεμένη σε εκκλησίες, κάνει οχυρώσεις και καθιστά την Κρήτη, προπύργιο του Ρωμαϊκού Ελληνισμού, κατά των Αραβικών επιθέσεων . Τότε κτίζεται και ο ναός του Αποστόλου Τίτου στον Χάνδακα-Ηράκλειο, στην ίδια θέση που είναι ο σημερινός.Επειδή μεγάλο μέρος του πληθυσμού, κάτω από την πίεση των Αγαρηνών, είχε εξισλαμισθεί, ο ευσεβής δομέστικος Νικηφόρος Φωκάς, μεταφέρει στην Κρήτη, τον Άγιο Νίκωνα, που επανάφερε στον Χριστιανισμό μεγάλο μέρος των Κρητών. Εμπλουτίζει τον Κρητικό πληθυσμό με σπουδαίες οικογένειες Ελλήνων κυρίως, αλλά και Αρμενίων στρατιωτών του.
Ως ένδειξη ευγνωμοσύνης ο Νικηφόρος Φωκάς, όταν έγινε Αυτοκράτορας, έδωσε στον Άγιο Αθανάσιο τον Αθωνίτη, μεγάλα ποσά, για την ανοικοδόμηση της Μονής, της Μεγίστης Λαύρας του Αγίου Όρους, όπου μέχρι σήμερα διασώζεται η επίσημη αυτοκρατορική στολή του, με την μίτρα, που χάρισε στη Μονή και η οποία είναι όμοια, με την επίσημη λειτουργική στολή του Πατριάρχη και των Μητροπολιτών. Ο Αθανάσιος ο Αθωνίτης, όταν επισκέφθηκε στην Βασιλεύουσα τον αυτοκράτορα και πνευματικό του φίλο Νικηφόρο, τον συμβούλευσε να ζει «λιτῶς καί ἐν ταπεινώσει», να μετανοεί και να εξομολογείται καθημερινώς για όλες τις αμαρτίες του, ειδικά για το γεγονός, ότι δεν πραγματοποίησε, την υπόσχεσή του, να γίνει μοναχός.Επίσης του υπέδειξε να είναι επιεικής προς τους υπηκόους και να κάνει ελεημοσύνες. Στο Τυπικό της Μεγίστης Λαύρας ο Άγιος Αθανάσιος, αναφέρεται τιμητικά και στον Άγιο Νικηφόρο, που είχε δολοφονηθεί.Τον χαρακτηρίζει ζηλωτή του μοναχικού βίου, «μέγαν ἐν βασιλεῦσι, καί πολύν τήν ἀνδρείαν, καί τήν ἀρετήν», τον οποίον ο αριστοτέχνης Θεός τον αξίωσε «ὡς γέρας, βραβείον ἄξιον» να εκπορθήσει τις βαρβαρικές πόλεις.
Όμως δεν κατόρθωσε να εκπληρώσει την φιλόθεο πρόθεσή του να γίνει μοναχός, διότι κατέλαβε «τά τῆς βασιλείας τῶν Ρωμαίων σκῆπτρα».Τον επαινεί επίσης, διότι έζησε μέσα στον κόσμο ως μοναχός, με ηθική ζωή, με νηστείες και κοιμώμενος κάτω στο πάτωμα. Ο Άγιος Αθανάσιος, τιμά τον Άργαλέο θάνατο των Σαρακηνών, γράφοντας ότι ξεπέρασε τους μοναχούς των ορέων, με τις αγρυπνίες του, τις συνεχείς γονυκλισίες, και με την σωφροσύνη του. Η Ορθόδοξη πνευματικότητα είχε τόσο βαθιά επηρεάσει πολλούς Ρωμαίους αυτοκράτορες, ώστε άλλοι εξ αυτών τελείωναν τη ζωή τους ως μοναχοί, και άλλοι, όπως ο Νικηφόρος Φωκάς, ζώντας με νηστεία, άσκηση και προσευχή.
ΤΟ ΑΔΙΚΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ.
Στο σημείο αυτό να περάσουμε να δούμε, πόσο άδικα έφυγε από την ζωή, ο Άγιος Νικηφόρος. Οι ήρωες Έλληνες στρατιωτικοί της Μικράς Ασίας, μαζί με τους εξωτερικούς, εχθρούς, όλους εκείνους τους αιώνες αντιμετώπιζαν και τους εσωτερικούς εχθρούς.
Αυτοί ήταν οι Αλλοδαποί αξιωματούχοι, της πολιτικής "αριστοκρατίας" της Κωνσταντινουπόλεως. Εκείνοι χωρίς να πολεμούν, ήθελαν να ασκούν την ανωτάτη εξουσία, για να διαλύσουν την Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Ήθελαν οι αλλοδαποί πολιτικοί ευνούχοι, να δίνουν διαταγές από τα παλάτια, την ώρα που οι Έλληνες στρατιωτικοί. μάτωναν, έχαναν της ζωές τους, έμεναν ανάπηροι και έπεφταν αιχμάλωτοι, στα πεδία των μαχών για την Ελλάδα. Οι Ήρωες στρατιωτικοί της Μικράς Ασίας σε καμία περίπτωση δεν δεχόταν να θυσιάζονται, επί τόσους αιώνες για την Ελλάδα και να τους κυβερνούν ανθέλληνες αλλοδαποί θηλυπρεπείς προδότες.
O παρακοιμώμενος αλλοδαπός ευνούχος, ο Ιωσήφ Βρίγγας, ήταν εκείνος ο οποίος κίνησε γη και ουρανό, ώστε να εμποδίσει τον Άγιο Νικηφόρο Φωκά από την άνοδο του στον θρόνο. Αρχικά έγραψε επιστολή στον ανηψιό του Αγίου, τον Ελληνοαρμένιο Ιωάννη Τσιμισκή, με την οποία ζητούσε είτε να σκοτώσει τον θείο του, είτε να τον συλλάβει, να τον τυφλώσει και να τον κλείσει σε μοναστήρι. Όταν ο Ιωάννης αρνήθηκε, έκανε τα πάντα ο Ιωσήφ Βρίγγας, για να σταματήσει τον Νικηφόρο, από την άνοδο του στον θρόνο, μέχρι ένοπλη αντίσταση προέβαλλε. Όμως δεν επέτυχε τίποτα, ο Αγιος Νικηφόρος έγινε αυτοκράτορας, και ο αλλοδαπός Βρίγγας έχασε όλα του τα αξιώματα. Λίγο πριν πεθάνει αυτή η θλιβερή μορφή ζωής, για να εκδικηθεί τον Ιωάννη, έστειλε κάποιους, οι οποίοι εξαπάτησαν τον Νικηφόρο, καθώς τον έπεισαν ότι ο Ιωάννης ετοιμάζει "πραξικοπημα". Αυτό το έκανε ο Βρίγγας, διότι ο Ιωάννης δεν υπάκουσε στις εντολές του, να συλλάβει, είτε να σκοτώσει του θείο του.
Ο δόλιος Βρίγγας είχε κάνει μια ακόμη πλεκτάνη, είπε ένα ακόμη ψέμα. Ο Ιωάννης μεγάλωσε από μικρό παιδί με μοναδικό πρότυπο τον Θείο του Νικηφόρο, ο οποίος ήταν ο πιο γενναίος πολεμιστής, εκείνης της εποχής στα πεδία των μαχών. Ο Ιωάννης ήθελε να γίνει όμοιος με τον θείο του, τον θαύμαζε πάρα πολύ, όπως και όλοι από την γενιά του. Όταν μεγάλωσε έγινε στρατιωτικός, και πολεμούσε πολύ γενναία δίπλα στον θείο του Νικηφόρο β, στην πρώτη γραμμή της κάθε μάχης. Ένα όνειρο ζωής, είχε γίνει πραγματικότητα για τον Ιωάννη. Το ίδιο όνειρο είχαν όλοι οι Έλληνες εκείνους τους αιώνες, να πολεμήσουν , να υπερασπιστούν την Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Το όνειρο του Ιωάννη Τσιμισκή-Κουρκουά, είχε γίνει πλέον πραγματικότητα, καθώς πολεμούσε δίπλα στον κορυφαίο πολεμιστή του κόσμου εκείνης της εποχής, τον αυτοκράτορα και θείο του, τον Άγιο Νικηφόρο. Ο Ιωάννης αισθανόταν ότι είναι ο πιο τυχερός Έλληνας στην οικουμένη. Ενδεικτικό ήταν ότι έδειξε το ήθος του, όταν δεν σκότωσε τον θείο του, και αποκάλυψε την συνωμοσία. Δυστυχώς όμως ο Νικηφόρος ο Β Φωκάς, εξαπατήθηκε από τον πανούργο Ιωσήφ Βρίγγα. Οι συνέπειες της νέας πλεκτάνης του Βρίγγα, ήταν να αφαιρέσει ο βασιλεύς Νικηφόρος όλα τα στρατιωτικά αξιώματα από τον Ιωάννη. Εν συνεχεία τον έθεσε σε κατ οίκον περιορισμό, η Ελλάδα έχασε για εκείνο το διάστημα, τον δεύτερο γενναιότερο κατά σειρά πολεμιστή, και στρατηγό.
Όμως η συνέχεια ήταν ακόμη πιο τραγική. Κατά την δεύτερη συνωμοσία εναντίον της ζωής του Νικηφόρου, ο Ιωάννης πλέον πληγωμένος από την αδικία που του έκανε ο θείος του, για αυτό δεν θα κάνει απολύτως τίποτα, για να σταματήσει τους συνωμότες. Το τραγικό δεν ήταν αυτό, αλλά ότι ήταν σύμφωνος, να δολοφονηθεί ο θείος του. Ο κόσμος του Ιωάννη είχε καταρρεύσει, το ίνδαλμα του, ο θείος του, που τόσο πολύ θαύμαζε, τον είχε πληγώσει ανεπανόρθωτα. Δεν μπόρεσε ο Ιωάννης ο Κουρκουάς να βρει την δύναμη να συγχωρήσει τον θείο του, έπειτα από μια τόση μεγάλη αδικία. Λέγεται ότι λίγο πριν να ξεψυχήσει ο Άγιος πήγε στο δωμάτιο του και τον έβριζε πολύ άσχημα. Οι σπουδαιότεροι άνθρωποι όλων των εποχών στην ιστορία του πλανήτη, οι ήρωες Έλληνες της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας υπολόγιζαν ως άνδρες και Έλληνες μόνον όσους πολεμούσαν.
Όλους τους άνανδρους (θηλυπρεπείς) οι οποίοι δεν πολεμούσαν για την Ελλάδα τους σιχαινόταν και τους περιφρονούσαν. Aνάμεσα στα εκατομμύρια των αξιωματικών του μεσαίωνα είναι και ο στρατηγός-αυτοκράτορας Ρωμανός ο Δ Διογένης, οποίος περιφρονούσε τους δειλούς που περίμεναν βοήθεια από τον Χριστό και δεν πολεμούσαν.
Όποιος δεν πολεμούσε εκείνους τους αιώνες με το σπαθί στο χέρι δεν τον θεωρούσαν Έλληνα και άνδρα αλλά γυναίκα. Δεν υπήρχε μεγαλύτερη ατίμωση και προσβολή για έναν γνήσιο Έλληνα άνδρα από το να τον διώξουν από τον Ελληνικό-Ρωμαϊκό στρατό για οποιαδήποτε αιτία. Αμέσως έχανε την κοινωνική του θέση και υπόσταση. Ο Ιωάννης Κουρκουάς-Τσιμισκής συναίνεσε στην δολοφονία του Αγίου Νικηφόρου Φωκά, ο οποίος ήταν και θείος του διότι όχι μόνον του αφαίρεσε όλα τα στρατιωτικά του αξιώματα, αλλά τον έκανε απλό πολίτη και τον έθεσε σε κατ οίκον περιορισμό. Δεν του επέτρεψε ο Άγιος Νικηφόρος να πολεμά ούτε ως απλός στρατιώτης. Εκείνους τους αιώνες δεν υπήρχε μεγαλύτερη προσβολή από το να μην πολεμάς για την Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, τον Κύριο Ιησού Χριστό καθώς και για την προστασία του άμαχου Ελληνικού πληθυσμού. Δυστυχώς στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο, ο κορυφαίος Έλληνας Άγιος και στρατιωτικός της Ορθοδοξίας δεν εορτάζεται ποτέ από την Εκκλησία. Εορτάζονται, όλοι οι υπόλοιποι στρατιωτικοί Άγιοι, πλην του συγκεκριμένου !!!
Αυτό γίνεται σκόπιμα καθώς η νέα τάξη πραγμάτων, δεν επιθυμεί να γνωρίζουν οι Χριστιανοί, τον βίο του Αγίου Νικηφόρου και τα μεγάλα επιτεύγματα του. Ο μεγαλύτερος στρατιωτικός Άγιος της Ορθοδοξίας είναι ο προστάτης του Ελληνικού έθνους, από τους Αγαρηνούς. Επίσης ήταν ο τρίτος σπουδαιότερος βασιλιάς του Ελληνικού-Ρωμαϊκού κράτους, μετά τον Βασίλειο τον Β και τον Ηράκλειο. Όλοι οι νεοταξίτες μισούν θανάσιμα κάθε τι Χριστιανικό, και ειδικά τον Άγιο Νικηφόρο Φωκά. Η αιτία είναι ότι αποτελεί το μεγαλύτερο εμπόδιο στα σχέδια του ανέμελου εποικισμού της Ελλάδος.
Μισούν τον Βασιλέα, διότι επί αιώνες συγκλονίζει όλους τους Έλληνες με τα κατορθώματα του. Τον εχθρεύονται γιατί υπενθυμίζει στους γνήσιους Έλληνες το πόσο επικίνδυνοι είναι οι περισσότεροι Σαρακηνοί, και ότι ήρθαν να βιάσουν, να σκοτώσουν, να κλέψουν, να πάρουν τα σπίτια μας, κατά γενική ομολογία. Η περίπτωση του Αυτοκράτορα Νικηφόρου, θυμίζει περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη, το πόσο επικίνδυνοι είναι οι Αγαρηνοί. Ο Έλληνας βασιλιάς είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα, για τους εωσφοριστές, και για τα ανθελληνικά τους σχέδια, περί αθόρυβου εποικισμού και κατακτήσεως της χώρας, καθώς εάν μάθουν οι πιστοί τον βίο του, και αρχίσουν να τον εορτάζουν, τότε η παγκοσμιοποίηση, θα έχει δεχτεί ένα πολύ ισχυρό πλήγμα. Πρέπει πάση θυσία να μην εορτάζεται, και να μείνει στα αζήτητα της Ελληνικής ιστορίας. Συνεπώς είναι ζήτημα εθνικής επιβιώσεως η ανέγερση ιερού ναού προς τιμήν του Αγίου, για πρώτη φορά στα παγκόσμια χρονικά, όπως σας προτείνω, εδώ και πολλά χρόνια. Η ενέργεια αυτή θα ανεβάσει το ηθικό και θα συσπειρώσει όλους τους Ορθοδόξους σε έναν μεγαλειώδη σκοπό για την σωτηρία του έθνους. Ένα από τα σημαντικότερα είναι ότι θα γνωρίσουν οι Χριστιανοί την διδαχή του Αγίου Γρηγορίου, την οποία έχουν εφαρμόσει όλοι οι Έλληνες Βασιλείς. Κυριολεκτικά θα αλλάξουν οριστικά τα δεδομένα σε επίπεδο γεωστρατηγικής και Ορθοδοξίας. Όπως γνωρίζετε στην περιοχή των Βαλκανίων, ο εθνικισμός των γειτόνων, είναι σε μεγάλη έξαρση. Κατά γενική παραδοχή με βάση τις πράξεις και το θανάσιμο μίσος των γειτόνων, είμαστε σε κίνδυνο.
Ήδη έχει παραχωρηθεί η Μακεδονία και επίκειται να ολοκληρωθεί ο διαμελισμός της Ελλάδος.
Με την ανέγερση ναού και την ενημέρωση για τον βίο του Αγίου βασιλέως Νικηφόρου, θα ξεκινήσει σταδιακά. να εφαρμόζεται η ιερή διδασκαλία του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου.
Γράφει ο Άγγελος-Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος
* Η ελευθερία πίστεως είναι θεόδοτη. Ο ίδιος ο Θεός έδωσε το δικαίωμα στους ανθρώπους, να πιστεύουν, όπου επιθυμούν. Προσωπικά είμαι υπέρ της συνυπάρξεως των λαών και των διαφορετικών θρησκευτικών, πεποιθήσεων, για αυτό στηρίζω, τον μεγάλο Σύριο ηγέτη Ασσάντ, ο οποίος επέτυχε να συνυπάρχουν ειρηνικά, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι.Οι Μουσουλμάνοι του Ασσάντ, είναι πιστοί του αληθινού Θεού. Δυστυχώς όμως, όπως και στον Χριστιανισμό, υπάρχουν οι Μουσουλμάνοι, οι οποίοι είναι άνθρωποι του πραγματικού Θεού, και οι φανατικοί οι οποίοι πιστεύουν στον Εωσφόρο. Κοινά χαρακτηριστικά όλων των λαών, που πιστεύουν στον εωσφόρο από τα αρχαία χρόνια, μέχρι και σήμερα, οι σφαγές, οι κλοπές, οι εμπρησμοί, οι σεξουαλικές ανωμαλίες, οι βιασμοί και το σκλάβωμα γυναικών.Είναι πολύ θλιβερό, ότι στην κατοχική Ελλάδα, δεν θα υπάρξει πότε ένας πραγματικός πατριώτης ηγέτης, όπως είναι o Ασσάντ, στην Συρία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου