Τα κυπαρίσσια δημιουργούν σκιές και με τον αέρα οι κορυφές τους σκύβουν και τρομάζουν τους περαστικούς που κόβουν δρόμο περνώντας από εκεί.
Ένα κομμάτι πράσινου παρατημένο και αφρόντιστο. Ακόμη και το μικρό εκκλησάκι στην άκρη του είναι πάντοτε κλειστό και συμπληρώνει την εικόνα της εγκατάλειψης.
Ένα κομμάτι του παρελθόντος που πρέπει να χαθεί όπως τα άλλα. Και θα είχε χαθεί προ πολλού αν μερικοί δεν επέμεναν ότι μερικές βραδιές ακούγονται κραυγές, στρατιωτικά παραγγέλματα και, κάποτε, πυροβολισμοί. Είναι ίσως το μόνο παρκάκι που δεν έχει όνομα, ούτε πινακίδα που να γράφει έστω και κάτι. Ηθελημένα χαμένο μέσα στο παρελθόν...
15 Νοεμβρίου 1922, πρωί. Μέσα στην εξοχή, μακριά από την πολιτεία που κοιμάται και κοντά στον Υμηττό, φτάνει ένα στρατιωτικό φορτηγό και κάποιες άμαξες με άλογα. Μερικοί πολίτες συνοδεύονται από στρατιωτικούς ως ένα σημείο και στήνονται ο ένας δίπλα στον άλλο. Μετά, ένας όμιλος στρατιωτών σε κάποια απόσταση ετοιμάζει τα όπλα του.
Έπειτα τα γεγονότα είναι ραγδαία: Το εκτελεστικό απόσπασμα είναι έτοιμο. Ένας ιερωμένος μουρμουρίζει ψαλμούς και ένας υπολοχαγός δίνει το παράγγελμα: - Επί σκοπόν. Πυρ.
Μετά την ομοβροντία, έξι σώματα πέφτουν μένοντας άψυχα. Αμέσως κατόπιν δίνεται η χαριστική βολή. Τα πουλιά έχουν πετάξει ήδη μακριά. Σε λίγο έχουν φύγει και οι άνθρωποι. Οι στρατιώτες για τον καταυλισμό τους και οι νεκροί για την τελευταία τους κατοικία.
Στα κατοπινά χρόνια, οι συγγενείς των εκτελεσθέντων χτίζουν ένα εκκλησάκι και σημαδεύουν το έδαφος με έξι κοκκινωπές τετράγωνες πλάκες, ακριβώς στις θέσεις αυτών που σκοτώθηκαν. Σιγά-σιγά η εξοχή μετατρέπεται σ' ένα περιφραγμένο καλαίσθητο χώρο, προσθέτοντας κυπαρίσσια στο σημείο που στέκονταν όρθιοι οι εκτελεσθέντες.
Το σημείο εκτέλεσης των Έξι.
Πολύ αργότερα, τα χρόνια που περνούν αλλάζουν εκείνη την μακρινή εξοχή της 15ης Νοεμβρίου 1922. Η τοποθεσία βρίσκεται μέσα στην πόλη πια, σπίτια γύρω από τον περιφραγμένο χώρο. Είναι ευτύχημα που το παρκάκι δεν καταπατήθηκε και δεν έγινε οικόπεδο.
Σήμερα μένει η βαριά ατμόσφαιρα, το κλειστό εκκλησάκι, οι θόρυβοι την νύχτα και αν ψάξει κανείς από αυτούς που ξέρουν θα βρει τις έξι πλάκες, την μία δίπλα στην άλλη και με δυσκολία θα διαβάσει τα ονόματα: Χατζανέστης, Πρωτοπαπαδάκης, Γούναρης, Στράτος, Μπαλτατζής και Θεοτόκης.
1.Χατζηανέστης, 2.Πρωτοπαπαδάκης, 3.Στράτος, 4.Γούναρης, 5.Θεοτόκης, 6.Μπαλτατζής.
Κανείς ξένος δεν μπορεί να βρει το παρκάκι. Κι αν περάσει από κει τυχαία δεν θα ξέρει τι είναι. Ούτε σήμα, ούτε μνημόνευση του γεγονότος. Ακόμη και η εγκυκλοπαίδεια αναφέρει ότι η εκτέλεση έγινε στο Γουδί.
Σε λίγο, μόνο τα κυπαρίσσια θα προσπαθούν να θυμίσουν κάτι, γιατί οι πλάκες είναι έτοιμες να καταστραφούν τελείως και να παραδώσουν τον τόπο στην άγνοια. Ίσως και να γίνει οικόπεδο εμπορικού κέντρου, στο θόρυβο και στην πολυκοσμία του οποίου θα χαθούν όλα.
Είναι γωνία των οδών Αναστάσεως και Αρτέμιδος στον Παπάγου...
Ανεβαίνοντας λοιπόν τη λεωφόρο Μεσογείων και στρίβοντας δεξιά στην οδό Κύπρου και αφού περπατάμε την πευκόφυτη οδό, παίρνουμε αριστερά την οδό Κυδωνίων. Στο τέλος του δρόμου συναντάμε την οδό Κορυτσάς και ένα μικρό άλσος γεμάτο πεύκα. Ανάμεσα στα δέντρα ένα μικρό εκκλησάκι στέκεται, η εκκλησία της Αναστάσεως.
Η εκκλησία της Αναστάσεως επί της οδού Αναστάσεως, λειτουργεί μόνον μία φορά τον χρόνο.
όσο κι αν θέλουμε να το αγνοούμε, οι εκτελεσθέντες δεν ήταν δα και απλοί πολίτες, ήταν πρώην πρωθυπουργοί, υπουργοί, αρχηγοί κομμάτων και ένας Αρχιστράτηγος.
Tο αλσύλλιο της οδού Αναστάσεως.
Η δίκη των έξι
Με τον όρο Δίκη των έξι έχει καταγραφεί στην ελληνική ιστορία η δίκη ενώπιον έκτακτου στρατοδικείου στο οποίο παραπέμφθηκαν από την Επαναστατική Επιτροπή που είχε αναλάβει την εξουσία με την επανάσταση του 1922 για να τιμωρηθούν οι θεωρούμενοι ως υπεύθυνοι για τις συνέπειες της Μικρασιατικής εκστρατείας, κοινώς για την Μικρασιατική Καταστροφή: Γεώργιος Χατζανέστης, διοικητής της στρατιάς της Μικράς Ασίας, Δημήτριος Γούναρης, πρώην πρωθυπουργός, Μιχαήλ Γούδας, υποναύαρχος και πρώην υπουργός, Ξενοφών Στρατηγός, υποστράτηγος και πρώην υπουργός, Νικόλαος Στράτος, πρώην πρωθυπουργός, Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης, πρώην πρωθυπουργός, Νικόλαος Θεοτόκης και Γεώργιος Μπαλτατζής, υπουργοί επί των στρατιωτικών και οικονομικών στην κυβέρνηση Γούναρη αντίστοιχα.
Αν και οι κατηγορούμενοι ήταν οκτώ, η ονομασία δίκη των έξι δόθηκε λόγω των έξι εκτελέσεων που τελικώς αποφασίστηκαν και πραγματοποιήθηκαν την ίδια ημέρα στην περιοχή του Γουδή. Το περιστατικό αυτό αποτελεί την κορύφωση αλλά και τον επίλογο του Εθνικού Διχασμού.
Στιγμιότυπο από την Δίκη των Έξι.
Το κατηγορητήριο είχε τον χαρακτήρα επαναστατικού εγγράφου και σύμφωνα με την επικρατέστερη άποψη συντάχθηκε από τον Γεώργιο Παπανδρέου, πολιτικό σύμβουλο της Επανάστασης και ανερχόμενο αστέρι της βενιζελικής παράταξης.
Μέσα στο κατηγορητήριο υπήρχε ξεχωριστό κεφάλαιο που απέρριπτε την ένσταση των κατηγορουμένων για δίκη από το ειδικό δικαστήριο της Βουλής με τα εξής λόγια: «Αλλ' όχι! Το Έθνος ορθούμενον αιμοσταγές, κρεουργημένον, αλλά αδυσώπητον ενώπιον του, ζητεί παρ'αυτού και των συνεργατών του δικαιοσύνην δια την προδοσίαν και τιμωρίαν δια το έγκλημα. Και εν ονόματι του Έθνους την δικαιοσύνην ταύτην η Επανάστασις θα την αποδώση!».
Απόσπασμα από το βιβλίο «Μυστική Αθήνα & Αττική», Ιωάννης Γιαννόπουλος Εκδόσεις ΕΣΟΠΤΡΟΝ
Ένα κομμάτι πράσινου παρατημένο και αφρόντιστο. Ακόμη και το μικρό εκκλησάκι στην άκρη του είναι πάντοτε κλειστό και συμπληρώνει την εικόνα της εγκατάλειψης.
Ένα κομμάτι του παρελθόντος που πρέπει να χαθεί όπως τα άλλα. Και θα είχε χαθεί προ πολλού αν μερικοί δεν επέμεναν ότι μερικές βραδιές ακούγονται κραυγές, στρατιωτικά παραγγέλματα και, κάποτε, πυροβολισμοί. Είναι ίσως το μόνο παρκάκι που δεν έχει όνομα, ούτε πινακίδα που να γράφει έστω και κάτι. Ηθελημένα χαμένο μέσα στο παρελθόν...
15 Νοεμβρίου 1922, πρωί. Μέσα στην εξοχή, μακριά από την πολιτεία που κοιμάται και κοντά στον Υμηττό, φτάνει ένα στρατιωτικό φορτηγό και κάποιες άμαξες με άλογα. Μερικοί πολίτες συνοδεύονται από στρατιωτικούς ως ένα σημείο και στήνονται ο ένας δίπλα στον άλλο. Μετά, ένας όμιλος στρατιωτών σε κάποια απόσταση ετοιμάζει τα όπλα του.
Έπειτα τα γεγονότα είναι ραγδαία: Το εκτελεστικό απόσπασμα είναι έτοιμο. Ένας ιερωμένος μουρμουρίζει ψαλμούς και ένας υπολοχαγός δίνει το παράγγελμα: - Επί σκοπόν. Πυρ.
Μετά την ομοβροντία, έξι σώματα πέφτουν μένοντας άψυχα. Αμέσως κατόπιν δίνεται η χαριστική βολή. Τα πουλιά έχουν πετάξει ήδη μακριά. Σε λίγο έχουν φύγει και οι άνθρωποι. Οι στρατιώτες για τον καταυλισμό τους και οι νεκροί για την τελευταία τους κατοικία.
Στα κατοπινά χρόνια, οι συγγενείς των εκτελεσθέντων χτίζουν ένα εκκλησάκι και σημαδεύουν το έδαφος με έξι κοκκινωπές τετράγωνες πλάκες, ακριβώς στις θέσεις αυτών που σκοτώθηκαν. Σιγά-σιγά η εξοχή μετατρέπεται σ' ένα περιφραγμένο καλαίσθητο χώρο, προσθέτοντας κυπαρίσσια στο σημείο που στέκονταν όρθιοι οι εκτελεσθέντες.
Το σημείο εκτέλεσης των Έξι.
Πολύ αργότερα, τα χρόνια που περνούν αλλάζουν εκείνη την μακρινή εξοχή της 15ης Νοεμβρίου 1922. Η τοποθεσία βρίσκεται μέσα στην πόλη πια, σπίτια γύρω από τον περιφραγμένο χώρο. Είναι ευτύχημα που το παρκάκι δεν καταπατήθηκε και δεν έγινε οικόπεδο.
Σήμερα μένει η βαριά ατμόσφαιρα, το κλειστό εκκλησάκι, οι θόρυβοι την νύχτα και αν ψάξει κανείς από αυτούς που ξέρουν θα βρει τις έξι πλάκες, την μία δίπλα στην άλλη και με δυσκολία θα διαβάσει τα ονόματα: Χατζανέστης, Πρωτοπαπαδάκης, Γούναρης, Στράτος, Μπαλτατζής και Θεοτόκης.
1.Χατζηανέστης, 2.Πρωτοπαπαδάκης, 3.Στράτος, 4.Γούναρης, 5.Θεοτόκης, 6.Μπαλτατζής.
Κανείς ξένος δεν μπορεί να βρει το παρκάκι. Κι αν περάσει από κει τυχαία δεν θα ξέρει τι είναι. Ούτε σήμα, ούτε μνημόνευση του γεγονότος. Ακόμη και η εγκυκλοπαίδεια αναφέρει ότι η εκτέλεση έγινε στο Γουδί.
Σε λίγο, μόνο τα κυπαρίσσια θα προσπαθούν να θυμίσουν κάτι, γιατί οι πλάκες είναι έτοιμες να καταστραφούν τελείως και να παραδώσουν τον τόπο στην άγνοια. Ίσως και να γίνει οικόπεδο εμπορικού κέντρου, στο θόρυβο και στην πολυκοσμία του οποίου θα χαθούν όλα.
Είναι γωνία των οδών Αναστάσεως και Αρτέμιδος στον Παπάγου...
Ανεβαίνοντας λοιπόν τη λεωφόρο Μεσογείων και στρίβοντας δεξιά στην οδό Κύπρου και αφού περπατάμε την πευκόφυτη οδό, παίρνουμε αριστερά την οδό Κυδωνίων. Στο τέλος του δρόμου συναντάμε την οδό Κορυτσάς και ένα μικρό άλσος γεμάτο πεύκα. Ανάμεσα στα δέντρα ένα μικρό εκκλησάκι στέκεται, η εκκλησία της Αναστάσεως.
Η εκκλησία της Αναστάσεως επί της οδού Αναστάσεως, λειτουργεί μόνον μία φορά τον χρόνο.
όσο κι αν θέλουμε να το αγνοούμε, οι εκτελεσθέντες δεν ήταν δα και απλοί πολίτες, ήταν πρώην πρωθυπουργοί, υπουργοί, αρχηγοί κομμάτων και ένας Αρχιστράτηγος.
Tο αλσύλλιο της οδού Αναστάσεως.
Η δίκη των έξι
Με τον όρο Δίκη των έξι έχει καταγραφεί στην ελληνική ιστορία η δίκη ενώπιον έκτακτου στρατοδικείου στο οποίο παραπέμφθηκαν από την Επαναστατική Επιτροπή που είχε αναλάβει την εξουσία με την επανάσταση του 1922 για να τιμωρηθούν οι θεωρούμενοι ως υπεύθυνοι για τις συνέπειες της Μικρασιατικής εκστρατείας, κοινώς για την Μικρασιατική Καταστροφή: Γεώργιος Χατζανέστης, διοικητής της στρατιάς της Μικράς Ασίας, Δημήτριος Γούναρης, πρώην πρωθυπουργός, Μιχαήλ Γούδας, υποναύαρχος και πρώην υπουργός, Ξενοφών Στρατηγός, υποστράτηγος και πρώην υπουργός, Νικόλαος Στράτος, πρώην πρωθυπουργός, Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης, πρώην πρωθυπουργός, Νικόλαος Θεοτόκης και Γεώργιος Μπαλτατζής, υπουργοί επί των στρατιωτικών και οικονομικών στην κυβέρνηση Γούναρη αντίστοιχα.
Αν και οι κατηγορούμενοι ήταν οκτώ, η ονομασία δίκη των έξι δόθηκε λόγω των έξι εκτελέσεων που τελικώς αποφασίστηκαν και πραγματοποιήθηκαν την ίδια ημέρα στην περιοχή του Γουδή. Το περιστατικό αυτό αποτελεί την κορύφωση αλλά και τον επίλογο του Εθνικού Διχασμού.
Στιγμιότυπο από την Δίκη των Έξι.
Το κατηγορητήριο είχε τον χαρακτήρα επαναστατικού εγγράφου και σύμφωνα με την επικρατέστερη άποψη συντάχθηκε από τον Γεώργιο Παπανδρέου, πολιτικό σύμβουλο της Επανάστασης και ανερχόμενο αστέρι της βενιζελικής παράταξης.
Μέσα στο κατηγορητήριο υπήρχε ξεχωριστό κεφάλαιο που απέρριπτε την ένσταση των κατηγορουμένων για δίκη από το ειδικό δικαστήριο της Βουλής με τα εξής λόγια: «Αλλ' όχι! Το Έθνος ορθούμενον αιμοσταγές, κρεουργημένον, αλλά αδυσώπητον ενώπιον του, ζητεί παρ'αυτού και των συνεργατών του δικαιοσύνην δια την προδοσίαν και τιμωρίαν δια το έγκλημα. Και εν ονόματι του Έθνους την δικαιοσύνην ταύτην η Επανάστασις θα την αποδώση!».
Απόσπασμα από το βιβλίο «Μυστική Αθήνα & Αττική», Ιωάννης Γιαννόπουλος Εκδόσεις ΕΣΟΠΤΡΟΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου