Ταύτην γὰρ οἰκοῦμεν οὐχ ἑτέρους ἐκβαλόντες οὐδ᾽ ἐρήμην καταλαβόντες οὐδ᾽ ἐκ πολλῶν
ἐθνῶν μιγάδες συλλεγέντες, ἀλλ᾽ οὕτω καλῶς καὶ γνησίως γεγόναμεν ὥστ᾽ ἐξ ἧσπερ ἔφυμεν, ταύτην ἔχοντες ἅπαντα τὸν χρόνον διατελοῦμεν, αὐτόχθονες ὄντες καὶ τῶν ὀνομάτων τοῖς αὐτοῖς οἷσπερ τοὺς οἰκειοτάτους τὴν πόλιν ἔχοντες προσειπεῖν. Στην χώρα ετούτη κατοικούμε, χωρίς να διώξουμε άλλους· ούτε τη βρήκαμε έρημη· ούτε και μαζευτήκαμε εδώ πέρα ανάκατοι από διάφορα έθνη. Είναι τόσο ωραία και γνήσια, η καταγωγή μας, ώστε εκεί που γεννηθήκαμε εκεί και κατοικούμε χωρίς καμιά διακοπή, γέννημα–θρέμμα αυτού του τόπου. Για αυτό μπορούμε να ονομάσουμε την πόλη μας με τις ίδιες τρυφερές λέξεις που χρησιμοποιούμε για τους στενούς μας συγγενείς. Μονάχα εμείς δηλαδή από τους Έλληνες έχουμε το δικαίωμα να την αποκαλέσουμε τροφό, πατρίδα, μάνα.
Εκαταίος μεν ουν ο Μιλήσιος περί της Πελοποννήσου φησίν, διότι προ των Ελλήνων ώοκησαν αυτήν βάρβαροι. Σχεδόν δε τι και η σύμπασα Ελλάς κατοικία βαρβάρων υπήρξε το παλαιόν, απ’ αυτών λογιζομένοις των μνημονευομένων. Πέλοπος μεν της Φρυγίας επαγαγομένου λαόν εις την απ’ αυτού κληθείσαν Πελοπόννησον, Δαναού δε εξ Αιγύπτου, Δρυόπων τε και Καυκώνων και Πελασγών και Λελέγων και άλλων τοιούτων κατανειμαμένων τα εντός Ισθμού και τα εκτός δε. Την μεν γαρ Αττικήν οι μετά Ευμόλπου Θραίκες έσχον, της δε Φωκίδος την Δαυλίδα Τηρεύς, την δε Καδμεία οι μετά Κάδμου Φοίνικες, αυτήν δε την Βοιωτίαν Άονες και Τέμμικες και Ύαντες· ως δε Πίνδαρος φησίν, Ην ότε σύας Βοιώτιον έθνος ένεπον. Και από των ονομάτων δε ενίων το βάρβαρον εμφαίνεται· Κέκροψ και Κόδρος και Άικλος και Κόθος και Δρύμας και Κρίνακος. Οι δε Θραικες και Ιλλυριοί και Ηπειρώται και μέχρι νυν εν πλευραίς εισίν· έτι μέντοι μάλλον πρότερον η νυν, όπου γε και της εν τωι παρόντι Ελλάδος αναντιλέκτως ούσης την πολλήν οι βάρβαροι έχουσι, Μακεδονίαν μεν Θραικες και τινά μέρη της Θετταλίας, Ακαρνανίας δε και Αιτωλίας άνω Θεσπρωτοί και Κασσωπαίοι και Αμφιλόχιοι και Μολοττοί και Αθάμανες, Ηπειρωτικά έθνη («Γεωγραφικά», βιβλίο Ζ΄, 1).
Τὸ δὲ Ἑλληνικὸν γλώσσῃ μέν, ἐπείτε ἐγένετο, αἰεί κοτε τῇ αὐτῇ διαχρᾶται, ὡς ἐμοὶ καταφαίνεται εἶναι· ἀποσχισθὲν μέντοι ἀπὸ τοῦ Πελασγικοῦ ἐὸν ἀσθενές, ἀπὸ σμικροῦ τεο τὴν ἀρχὴν ὁρμώμενον αὔξηται ἐς πλῆθος τῶν ἐθνέων, Πελασγῶν μάλιστα προσκεχωρηκότων αὐτῷ καὶ ἄλλων ἐθνέων βαρβάρων συχνῶν. πρὸς δὴ ὦν ἔμοιγε δοκέει οὐδέ τὸ Πελασγικὸν ἔθνος, ἐὸν βάρβαρον, οὐδαμὰ μεγάλως αὐξηθῆναι. Στο έργο Ελένης εγκώμιον, ο μέγας Ισοκράτης, αναφέρει, ότι εξαιτίας, της πανέμορφης Ελληνοεβραίας, της ωραίας Ελένης, άλλαξαν τα δεδομένα σχετικά με την επιβίωση του Ελληνικού έθνους
Ο Θησέας ήταν ο πρώτος παγκοσμίως, ο οποίος δίδαξε ότι οι Έλληνες βασιλιάδες επωμίζονται τα περισσότερα βάρη από όλους τους υπόλοιπους κατοίκους, ενώ τους καρπούς των προσπαθειών τους, πάντοτε τους μοιράζονται με όλους τους πολίτες. Ακόμη ο Θησέας δίδαξε ότι σε κάθε μάχη, σε κάθε πόλεμο, καθημερινά τις περισσότερες φορές από οποιονδήποτε άλλο στρατιώτη, βάζει την ζωή του σε κίνδυνο ο εκάστοτε Έλληνας Βασιλιάς. Για αυτό όλοι οι Έλληνες Βασιλείς, στρατηγοί κατά την αρχαία και μεσαιωνική εποχή, όπου οι πρόγονοι μας ήταν διοικητές της Ελληνικής- Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, επιτεθόταν ολομόναχοι εναντίoν χιλιάδων αντιπάλων. Αυτό το έκαναν για να πάρουν θάρρος οι Έλληνες στρατιώτες, για να κερδηθούν οι μάχες και οι πόλεμοι υπέρ του Ελληνικού-Ρωμαϊκού κράτους. Το ίδιο έκαναν και όλες οι επόμενες γενιές Ελλήνων στρατιωτικών μέχρι και την σύγχρονη Ελληνική ιστορία (1821-1940).
Ο πρώτος Τρωικός πόλεμος έγινε σύμφωνα με τον Πλάτωνα, από τους Ηρακλειδείς-Δωριείς, οι οποίοι πρώτοι κατέκτησαν την Τροία (Πλάτων-Νόμοι). Τον Πλάτωνα επιβεβαιώνουν και άλλοι μεγάλοι αρχαίοι σχετικά με την πρώτη άλωση της Τροίας, από τους Ηρακλειδείς. Ο Έλληνας Θησέας θεωρούσε ότι δεν έχει καμία αξία το γεγονός ότι ήταν Ήρωας και Βασιλιάς, από την στιγμή που δεν είχε για σύζυγο του, την ωραία Ελένη. Για αυτό απήγαγε την Ελληνοσημιτικής καταγωγής Ελένη, και την πήγε στην Αττική. Όταν την ωραία Ελένη θα την απαγάγει ο μέγας Έλληνας, ο Θησέας, αμέσως θα εισβάλουν, η Σημιτικής καταγωγής Διόσκουροι, και θα ισοπεδώσουν την Αττική για να πάρουν πίσω την Ελένη. Η ωραία Ελένη ήταν η αδελφή τους.
Πριν να αποχωρήσουν από την Αττική οι Διόσκουροι, έβαλαν και δικό τους βασιλιά, τον Μενεσθέα. Στον αντίποδα όταν την ωραία Ελένη, την πήραν οι ομοεθνείς και ομόθρησκοι τους, οι Τρώες, τότε τα αδέλφια της, Κάστωρ και Πολυδεύκης, δεν θα πάνε με τους υπόλοιπους Έλληνες να πολεμήσουν.
Οι δωδεκαθειστές ποιητές και μυθογράφοι, σε αυτήν την περίπτωση αναφέρουν φαιδρές αιτιάσεις, καθώς τα δύο αδέλφια, ξεκίνησαν δήθεν μόνα τους, με προορισμό την Τροία και "βούλιαξε" το πλοίο τους. Όμως οι Σημίτες-Φοίνικες ήταν ναυτικός λαός και ήξεραν πάρα πολύ καλά από θάλασσες και ναυτιλία. Επίσης οι διόσκουροι ήταν τόσο καλοί ναυτικοί, για αυτό τους είχαν και ως προστάτες θεούς, των ναυτικών, οι δωδεκαθειστές. Αν είναι ποτέ δυνατόν, οι προστάτες των ναυτικών στην αρχαία Ελλάδα, να "εχασαν" τον δρόμο για την Τροία !!!
"Η Ελένη ήταν η πανέμορφη κόρη του Τυνδάρεω. Σε ηλικία δώδεκα ετών, αποφάσισε να την κλέψει ο πρώτος της εξάδελφος. Στην συνέχεια την έκλεψε ο 'Έλληνας Θησέας. Ο Θησέας την πήγε στη μητέρα του την Αίθρα. Όμως Τα αδέλφια της Ελένης, πήγαν με ισχυρό στρατό, στην Αττική, και ξεκίνησαν έναν αιματηρό πόλεμο. Ισοπέδωσαν-κατέστρεψαν την Αττική, και πήραν πίσω την αδελφή τους, την ωραία Ελένη. Επίσης πήραν για σκλάβα της Ελένης, την μητέρα του Έλληνα Θησέα. Όταν όμως την αδελφή τους, την ωραία Ελένη, την έκλεψε, ο ομόθρησκος και ομοεθνής τους, ο Πάρις-Αλέξανδρος, ο Κάστωρ και ο Πολυδεύκης, δεν θα κινήσουν γη και ουρανό, για να την πάρουν πίσω την αδελφή τους. Δεν θα πολεμήσουν δίπλα στους Έλληνες στον Τρωικό πόλεμο. Ο πατέρας της Ελένης, από φόβο μην του ξανακλέψουν την κόρη. αποφάσισε να την παντρέψει. Έσπευσαν, λοιπόν, στο παλάτι όλοι οι Αχαιοί πρίγκιπες ως υποψήφιοι γαμπροί. Η Ελένη επέλεξε τον Μενέλαο. Ο Μενέλαος ήταν ψηλός, δυνατός, ο πιο πλούσιος, και ο πιο αφελής. Ο Μενέλαος ήταν μαζί με τον αδελφό του τον Αγαμέμνονα, οι πιο ανυπάκουοι, στα Φοινικικά ιερατεία.
Δέκα χρόνια κράτησε ο ευτυχισμένος γάμος της Ελένης, και του Μενέλαου. Μαζί με τον Μενέλαο απέκτησαν μια κόρη, την όμορφη Ερμιόνη. Σε κάποια χρονική στιγμή φτάνει στην Σπάρτη, ο πρίγκηπας από το Ίλιον. Ο Πάρις, ήταν γιος του βασιλιά της Τροίας, και πήγε στην Σπάρτη να πάρει το «έπαθλο» που του είχε υποσχεθεί η θεά Αφροδίτη. Κάποια άλλη εκδοχή αναφέρει πως ήρθε να ανταποδώσει την επίσκεψη που του είχε κάνει ο Μενέλαος. Λέγεται πως ο όμορφος Πάρις, αν και ήταν παντρεμένος με τη νύμφη Οινώνη και είχαν έναν γιο, εγκατέλειψε, την οικογένεια του. Ο Μενέλαος τον υποδέχθηκε με βασιλικές τιμές. Λίγες μέρες αργότερα άφησε εντολή στην Ελένη να φροντίζει τον καλεσμένο τους, γιατί ο εκείνος έπρεπε να πάει στην Κρήτη, για να παραστεί στην κηδεία του παππού του. Η Ελένη με τον Πάρη, βρήκαν την ευκαιρία και έφυγαν με τους θησαυρούς του Μενελάου, και τις δούλες της Ελένης για την Φοινικική Τροία. Η Ελένη ήταν η πρώτη, που αντιλαμβάνεται την παγίδα του Δούρειου Ίππου. Ως ισχυρή μάγισσα, ήταν η μόνη που γνώριζε, ποιοι ήταν κρυμμένοι μέσα, στο ξύλινο άλογο. Την νύχτα τρέχει ολομόναχη μπροστά στο παράξενο αφιέρωμα και καλεί τους αρχηγούς με τα μικρά τους ονόματα. Εν τούτοις δεν αποκάλυψε απολύτως τίποτα στους Τρώες και τους άφησε να αφανιστούν. Η Ελένη μετά από 10 χρόνια ήξερε καλά τις αντιδράσεις των συμπατριωτών της, καθώς και ποιοι κρύβονταν μέσα στον Δούρειο Ίππο. Στο τέλος του πολέμου η μάγισσα-διπλωμάτισσα Ελένη, είναι η απόλυτη νικήτρια, και παράλληλα, παίρνει το πιο υποταχτικό ύφος, που ταιριάζει σε μία άπιστη σύζυγο, λέγοντας στον Μενέλαο, ότι "ήταν δύσκολο να αντισταθεί στην θέληση των θεών", καθώς η Αφροδίτη την "έσπρωξε", στην αγκαλιά του Πάρη. Η Ελένη, ήταν μια από τις πολύ γνωστές μάγισσες-φαρμακεύτριες, των αρχαίων χρόνων, καθώς έριχνε μαγικά φίλτρα, στα κρασιά των ξετρελαμένων από πάθος για εκείνη, εραστών της, πριν από τα αχαλίνωτα σεξουαλικά όργια. Οι μεγάλες μάγισσες τα αρχαία χρόνια, ασκούσαν την σεξουαλική μαύρη μαγεία και συμμετείχαν με πάθος, σε όλα τα σεξουαλικά όργια, για να αποκτήσουν, δύναμη και εξουσία, από τους Αιγύπτιους και τους Φρυγικούς δαίμονες.
Είναι πλέον γνωστό, και ιστορικά αποδεδειγμένο, ότι όλες οι μεγάλες μάγισσες τα αρχαία χρόνια, ασκούσαν μεταξύ άλλων και την σεξουαλική μαγεία. Επιδίδονταν με μεγάλη μανία και πάθος, σε οποιαδήποτε παρά φύση, σεξουαλική πράξη, προσβάλει στον μέγιστο βαθμό τον θεό δημιουργό του Πλάτωνα, και των τριών Ιεραρχών. Οι πράξεις αυτές είναι οι σοδομισμοί, τα στοματικά, καταπόσεις, το ταυτόχρονο σεξ μιας γυναίκας με πολλούς παρτενέρ, οι αιμομιξίες, το σεξ με το ίδιο φύλο, οι παιδεραστίες κλπ. Με όλες αυτές τις επαίσχυντες πράξεις, διαλύθηκαν και κατέρρευσαν ολόκληρες αυτοκρατορίες και πολλά έθνη, από την αρχαιότητα ως σήμερα. Δεν είναι καθόλου τυχαία η σημερινή κατάντια της σύγχρονης Ελλάδος. Όλα τα έθνη, τα οποία πιστεύουν στον Εωσφόρο, από τα αρχαία χρόνια, μέχρι και την σύγχρονη, έχουν την ίδια σεξουαλική ζωή, με παρά φύσιν πράξεις. Όπως είναι πλέον γνωστό, καθώς το έχουν και οι ίδιοι ομολογήσει, μέσα από αυτές τις σεξουαλικές διαστροφές, αντλούν μεγάλες δυνάμεις, για να κάνουν, όλων των ειδών τις μαγείες.
Η Ωραία Ελένη έχοντας πλήρη συναίσθηση της υψηλής καταγωγής της, Ελληνοεβραία, και απόγονος κατά το ήμισυ των Δωριέων-Ηρακλειδών, ήταν σε θέση, να αψηφά τους νόμους, χωρίς συνέπειες για την ίδια, και παράλληλα, να προκαλεί, καταστροφικά αποτελέσματα για τους άλλους. Η μεγάλη Μάγισσα, διάλεξε για σύζυγο τον ήσυχο Μενέλαο, που τον είχε του χεριού της. και όχι τον πολυμήχανο Οδυσσέα. Τόσο η Ελένη όσο και η Κλυταιμνήστρα παντρεύονται συζύγους από τον αντίπαλο και πολεμόχαρο οίκο των Ατρειδών. Οι Ατρείδες είχαν ανατρέψει τους συγγενείς, των δύο γυναικών, τους Ηρακλείδες, εκδιώκοντας τους μακρυά.
Έπαιξε ένα σατανικό πολιτικό παιχνίδι, σε βάρος του συζύγου της, και του οίκου των ανυπάκουων Ιουδαίων- Ατρειδών, στην νέα τάξη πραγμάτων (Φοινικικό δωδεκάθεο), παρασύροντας και τους υπόλοιπους Αχαιούς σε μια εθνική περιπέτεια, που τελικά ανέτρεψε και διέλυσε τους Ατρείδες, και ισχυροποίησε τους Έλληνες Δωριείς-Ηρακλειδείς. Λίγο αργότερα από την πτώση της Τροίας και μετά τον θάνατο της Ελένης, έχουμε την κάθοδο των Δωριέων-Ηρακλειδών, από την Πίνδο στην Πελοπόνησο, οι οποίοι δεν άφησαν τίποτε όρθιο στο πέρασμά τους, καίγοντας και ξεθεμελιώνοντας τα πλούσια Ατρειδικά παλάτια. Η Κλυταιμνήστρα και η Ελένη, με την αριστοκρατική καταγωγή και τον απέραντο πλούτο, περιφρονούν τους συζύγους τους, τους οποίους φαίνεται ότι τους παντρεύτηκαν βάση σχεδίου. Η Ελένη έπαιξε διπλό πολιτικό παιχνίδι, και στήριξε και τις δύο πλευρές, ως Ελληνίδα-Ιουδαία που ήταν.
Ο πατέρας της ιστορίας, o Ηρόδοτος αναφέρει στο έργο του Κλειώ (56-57), ότι οι Δωριείς, διωκόμενοι από την Πελοπόνησο, αρχικά κατοικούσαν στην Φθιώτιδα. Την εποχή του βασιλιά Δώρου, οι Δωριείς διωκόμενοι από τους αλλοδαπούς Καδμείους, πήγαν στις πλαγιές της Όσσας, και του Ολύμπου, στην χώρα που ονομάζεται Ιστιαιώτιδα. Από εκεί τους κυνήγησαν οι αλλοδαποί βάρβαροι οι Καδμείοι, για αυτό αναγκάστηκαν, να πάνε στην Πίνδο. Όσοι από τους Δωριείς παρέμειναν στην Μακεδονία, έγιναν γνωστοί με το όνομα έθνος Μακεδνό, δηλαδή Μακεδόνες. Οι υπόλοιποι Δωριείς, αποφάσισαν να περάσουν στην αντεπίθεση, με σκοπό να πάρουν πίσω τα εδάφη τους, από τους αλλοδαπούς σκλάβους Σημιτικής-Φοινικής καταγωγής. Οι Έλληνες Δωριείς (Ηρακλειδείς), κατάλαβαν ότι εξαιτίας της υποχωριτικότητας τους, θα είχαν πάρα πολύ άσχημο τέλος, από τους αλλοδαπούς σκλάβους του παγανισμού. Αντιλήφθηκαν οι Δωριείς, ότι η Πίνδος, δεν θα ήταν ο τελικός τους προορισμός. Αυτό διότι οι αλλοδαποί Καδμείοι, είχαν σκοπό να τους καταδιώξουν, μέχρι να τους πετάξουν μέσα στον Δούναβη. Τότε οι Έλληνες Δωριείς, αποφάσισαν να σταθούν στο ύψος τους, και σταμάτησαν, να πολεμήσουν, για να κερδίσουν πίσω τις ζωές τους, και την πατρίδα τους. Αυτή ήταν η γνωστή κάθοδος των Δωριέων. Στην ανύψωση του ηθικού, για την αντεπίθεση των Δωριέων, συνέβαλε και η νίκη των Ελλήνων, επί των βάρβαρων Φοινικικής καταγωγής Τρώων, όπως μας αναφέρει ο Ισοκράτης, στο έργο του, Ελένης Εγκώμιον. «Εξαιτίας αυτής της νικηφόρου εκστρατείας των Ελλήνων στην Τροία, επήλθε τόσο μεγάλη μεταβολή, ώστε ενώ προηγουμένως οι βάρβαροι, που ζούσαν δυστυχισμένοι στους τόπους τους, και ο Δαναός, ενώ έφυγε από την Αίγυπτο, κατέλαβε το Άργος, ο Κάδμος ο Σιδώνιος έγινε βασιλιάς της Θήβας, οι Κάρες αποίκησαν τα νησιά και ο Πέλοπας κυρίευσε την Πελοπόνησο, οι μετά από αυτού του πολέμου, το γένος μας γνώρισε τόση ακμή, ώστε κατάφερε να αφαιρέσει από τους βάρβαρους μεγάλες πόλεις και τεράστιες εδαφικές εκτάσεις» (Ισοκράτης Ελένης εγκώμιον 68 – 69), στο τέλος του έργου, τελευταία παράγραφος.
Ο μεγάλος Ρήτορας Ισοκράτης σχετικά με τους Ηρακλειδείς-Δωριείς, αναφέρει ότι όταν πέθανε, ο Ηρακλής, οι γιοί και οι απόγονοί του, οι λεγόμενοι Ηρακλείδες, φοβούμενοι μήπως τους δολοφονήσει ο Σημιτικής καταγωγής Ευρυσθέας, ο σφετεριστής του Θρόνου των Αργείων, κατέφυγαν στην Στερεά Ελλάδα.
ἐθνῶν μιγάδες συλλεγέντες, ἀλλ᾽ οὕτω καλῶς καὶ γνησίως γεγόναμεν ὥστ᾽ ἐξ ἧσπερ ἔφυμεν, ταύτην ἔχοντες ἅπαντα τὸν χρόνον διατελοῦμεν, αὐτόχθονες ὄντες καὶ τῶν ὀνομάτων τοῖς αὐτοῖς οἷσπερ τοὺς οἰκειοτάτους τὴν πόλιν ἔχοντες προσειπεῖν. Στην χώρα ετούτη κατοικούμε, χωρίς να διώξουμε άλλους· ούτε τη βρήκαμε έρημη· ούτε και μαζευτήκαμε εδώ πέρα ανάκατοι από διάφορα έθνη. Είναι τόσο ωραία και γνήσια, η καταγωγή μας, ώστε εκεί που γεννηθήκαμε εκεί και κατοικούμε χωρίς καμιά διακοπή, γέννημα–θρέμμα αυτού του τόπου. Για αυτό μπορούμε να ονομάσουμε την πόλη μας με τις ίδιες τρυφερές λέξεις που χρησιμοποιούμε για τους στενούς μας συγγενείς. Μονάχα εμείς δηλαδή από τους Έλληνες έχουμε το δικαίωμα να την αποκαλέσουμε τροφό, πατρίδα, μάνα.
Εκαταίος μεν ουν ο Μιλήσιος περί της Πελοποννήσου φησίν, διότι προ των Ελλήνων ώοκησαν αυτήν βάρβαροι. Σχεδόν δε τι και η σύμπασα Ελλάς κατοικία βαρβάρων υπήρξε το παλαιόν, απ’ αυτών λογιζομένοις των μνημονευομένων. Πέλοπος μεν της Φρυγίας επαγαγομένου λαόν εις την απ’ αυτού κληθείσαν Πελοπόννησον, Δαναού δε εξ Αιγύπτου, Δρυόπων τε και Καυκώνων και Πελασγών και Λελέγων και άλλων τοιούτων κατανειμαμένων τα εντός Ισθμού και τα εκτός δε. Την μεν γαρ Αττικήν οι μετά Ευμόλπου Θραίκες έσχον, της δε Φωκίδος την Δαυλίδα Τηρεύς, την δε Καδμεία οι μετά Κάδμου Φοίνικες, αυτήν δε την Βοιωτίαν Άονες και Τέμμικες και Ύαντες· ως δε Πίνδαρος φησίν, Ην ότε σύας Βοιώτιον έθνος ένεπον. Και από των ονομάτων δε ενίων το βάρβαρον εμφαίνεται· Κέκροψ και Κόδρος και Άικλος και Κόθος και Δρύμας και Κρίνακος. Οι δε Θραικες και Ιλλυριοί και Ηπειρώται και μέχρι νυν εν πλευραίς εισίν· έτι μέντοι μάλλον πρότερον η νυν, όπου γε και της εν τωι παρόντι Ελλάδος αναντιλέκτως ούσης την πολλήν οι βάρβαροι έχουσι, Μακεδονίαν μεν Θραικες και τινά μέρη της Θετταλίας, Ακαρνανίας δε και Αιτωλίας άνω Θεσπρωτοί και Κασσωπαίοι και Αμφιλόχιοι και Μολοττοί και Αθάμανες, Ηπειρωτικά έθνη («Γεωγραφικά», βιβλίο Ζ΄, 1).
Τὸ δὲ Ἑλληνικὸν γλώσσῃ μέν, ἐπείτε ἐγένετο, αἰεί κοτε τῇ αὐτῇ διαχρᾶται, ὡς ἐμοὶ καταφαίνεται εἶναι· ἀποσχισθὲν μέντοι ἀπὸ τοῦ Πελασγικοῦ ἐὸν ἀσθενές, ἀπὸ σμικροῦ τεο τὴν ἀρχὴν ὁρμώμενον αὔξηται ἐς πλῆθος τῶν ἐθνέων, Πελασγῶν μάλιστα προσκεχωρηκότων αὐτῷ καὶ ἄλλων ἐθνέων βαρβάρων συχνῶν. πρὸς δὴ ὦν ἔμοιγε δοκέει οὐδέ τὸ Πελασγικὸν ἔθνος, ἐὸν βάρβαρον, οὐδαμὰ μεγάλως αὐξηθῆναι. Στο έργο Ελένης εγκώμιον, ο μέγας Ισοκράτης, αναφέρει, ότι εξαιτίας, της πανέμορφης Ελληνοεβραίας, της ωραίας Ελένης, άλλαξαν τα δεδομένα σχετικά με την επιβίωση του Ελληνικού έθνους
Ο Θησέας ήταν ο πρώτος παγκοσμίως, ο οποίος δίδαξε ότι οι Έλληνες βασιλιάδες επωμίζονται τα περισσότερα βάρη από όλους τους υπόλοιπους κατοίκους, ενώ τους καρπούς των προσπαθειών τους, πάντοτε τους μοιράζονται με όλους τους πολίτες. Ακόμη ο Θησέας δίδαξε ότι σε κάθε μάχη, σε κάθε πόλεμο, καθημερινά τις περισσότερες φορές από οποιονδήποτε άλλο στρατιώτη, βάζει την ζωή του σε κίνδυνο ο εκάστοτε Έλληνας Βασιλιάς. Για αυτό όλοι οι Έλληνες Βασιλείς, στρατηγοί κατά την αρχαία και μεσαιωνική εποχή, όπου οι πρόγονοι μας ήταν διοικητές της Ελληνικής- Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, επιτεθόταν ολομόναχοι εναντίoν χιλιάδων αντιπάλων. Αυτό το έκαναν για να πάρουν θάρρος οι Έλληνες στρατιώτες, για να κερδηθούν οι μάχες και οι πόλεμοι υπέρ του Ελληνικού-Ρωμαϊκού κράτους. Το ίδιο έκαναν και όλες οι επόμενες γενιές Ελλήνων στρατιωτικών μέχρι και την σύγχρονη Ελληνική ιστορία (1821-1940).
Ο πρώτος Τρωικός πόλεμος έγινε σύμφωνα με τον Πλάτωνα, από τους Ηρακλειδείς-Δωριείς, οι οποίοι πρώτοι κατέκτησαν την Τροία (Πλάτων-Νόμοι). Τον Πλάτωνα επιβεβαιώνουν και άλλοι μεγάλοι αρχαίοι σχετικά με την πρώτη άλωση της Τροίας, από τους Ηρακλειδείς. Ο Έλληνας Θησέας θεωρούσε ότι δεν έχει καμία αξία το γεγονός ότι ήταν Ήρωας και Βασιλιάς, από την στιγμή που δεν είχε για σύζυγο του, την ωραία Ελένη. Για αυτό απήγαγε την Ελληνοσημιτικής καταγωγής Ελένη, και την πήγε στην Αττική. Όταν την ωραία Ελένη θα την απαγάγει ο μέγας Έλληνας, ο Θησέας, αμέσως θα εισβάλουν, η Σημιτικής καταγωγής Διόσκουροι, και θα ισοπεδώσουν την Αττική για να πάρουν πίσω την Ελένη. Η ωραία Ελένη ήταν η αδελφή τους.
Πριν να αποχωρήσουν από την Αττική οι Διόσκουροι, έβαλαν και δικό τους βασιλιά, τον Μενεσθέα. Στον αντίποδα όταν την ωραία Ελένη, την πήραν οι ομοεθνείς και ομόθρησκοι τους, οι Τρώες, τότε τα αδέλφια της, Κάστωρ και Πολυδεύκης, δεν θα πάνε με τους υπόλοιπους Έλληνες να πολεμήσουν.
Οι δωδεκαθειστές ποιητές και μυθογράφοι, σε αυτήν την περίπτωση αναφέρουν φαιδρές αιτιάσεις, καθώς τα δύο αδέλφια, ξεκίνησαν δήθεν μόνα τους, με προορισμό την Τροία και "βούλιαξε" το πλοίο τους. Όμως οι Σημίτες-Φοίνικες ήταν ναυτικός λαός και ήξεραν πάρα πολύ καλά από θάλασσες και ναυτιλία. Επίσης οι διόσκουροι ήταν τόσο καλοί ναυτικοί, για αυτό τους είχαν και ως προστάτες θεούς, των ναυτικών, οι δωδεκαθειστές. Αν είναι ποτέ δυνατόν, οι προστάτες των ναυτικών στην αρχαία Ελλάδα, να "εχασαν" τον δρόμο για την Τροία !!!
"Η Ελένη ήταν η πανέμορφη κόρη του Τυνδάρεω. Σε ηλικία δώδεκα ετών, αποφάσισε να την κλέψει ο πρώτος της εξάδελφος. Στην συνέχεια την έκλεψε ο 'Έλληνας Θησέας. Ο Θησέας την πήγε στη μητέρα του την Αίθρα. Όμως Τα αδέλφια της Ελένης, πήγαν με ισχυρό στρατό, στην Αττική, και ξεκίνησαν έναν αιματηρό πόλεμο. Ισοπέδωσαν-κατέστρεψαν την Αττική, και πήραν πίσω την αδελφή τους, την ωραία Ελένη. Επίσης πήραν για σκλάβα της Ελένης, την μητέρα του Έλληνα Θησέα. Όταν όμως την αδελφή τους, την ωραία Ελένη, την έκλεψε, ο ομόθρησκος και ομοεθνής τους, ο Πάρις-Αλέξανδρος, ο Κάστωρ και ο Πολυδεύκης, δεν θα κινήσουν γη και ουρανό, για να την πάρουν πίσω την αδελφή τους. Δεν θα πολεμήσουν δίπλα στους Έλληνες στον Τρωικό πόλεμο. Ο πατέρας της Ελένης, από φόβο μην του ξανακλέψουν την κόρη. αποφάσισε να την παντρέψει. Έσπευσαν, λοιπόν, στο παλάτι όλοι οι Αχαιοί πρίγκιπες ως υποψήφιοι γαμπροί. Η Ελένη επέλεξε τον Μενέλαο. Ο Μενέλαος ήταν ψηλός, δυνατός, ο πιο πλούσιος, και ο πιο αφελής. Ο Μενέλαος ήταν μαζί με τον αδελφό του τον Αγαμέμνονα, οι πιο ανυπάκουοι, στα Φοινικικά ιερατεία.
Δέκα χρόνια κράτησε ο ευτυχισμένος γάμος της Ελένης, και του Μενέλαου. Μαζί με τον Μενέλαο απέκτησαν μια κόρη, την όμορφη Ερμιόνη. Σε κάποια χρονική στιγμή φτάνει στην Σπάρτη, ο πρίγκηπας από το Ίλιον. Ο Πάρις, ήταν γιος του βασιλιά της Τροίας, και πήγε στην Σπάρτη να πάρει το «έπαθλο» που του είχε υποσχεθεί η θεά Αφροδίτη. Κάποια άλλη εκδοχή αναφέρει πως ήρθε να ανταποδώσει την επίσκεψη που του είχε κάνει ο Μενέλαος. Λέγεται πως ο όμορφος Πάρις, αν και ήταν παντρεμένος με τη νύμφη Οινώνη και είχαν έναν γιο, εγκατέλειψε, την οικογένεια του. Ο Μενέλαος τον υποδέχθηκε με βασιλικές τιμές. Λίγες μέρες αργότερα άφησε εντολή στην Ελένη να φροντίζει τον καλεσμένο τους, γιατί ο εκείνος έπρεπε να πάει στην Κρήτη, για να παραστεί στην κηδεία του παππού του. Η Ελένη με τον Πάρη, βρήκαν την ευκαιρία και έφυγαν με τους θησαυρούς του Μενελάου, και τις δούλες της Ελένης για την Φοινικική Τροία. Η Ελένη ήταν η πρώτη, που αντιλαμβάνεται την παγίδα του Δούρειου Ίππου. Ως ισχυρή μάγισσα, ήταν η μόνη που γνώριζε, ποιοι ήταν κρυμμένοι μέσα, στο ξύλινο άλογο. Την νύχτα τρέχει ολομόναχη μπροστά στο παράξενο αφιέρωμα και καλεί τους αρχηγούς με τα μικρά τους ονόματα. Εν τούτοις δεν αποκάλυψε απολύτως τίποτα στους Τρώες και τους άφησε να αφανιστούν. Η Ελένη μετά από 10 χρόνια ήξερε καλά τις αντιδράσεις των συμπατριωτών της, καθώς και ποιοι κρύβονταν μέσα στον Δούρειο Ίππο. Στο τέλος του πολέμου η μάγισσα-διπλωμάτισσα Ελένη, είναι η απόλυτη νικήτρια, και παράλληλα, παίρνει το πιο υποταχτικό ύφος, που ταιριάζει σε μία άπιστη σύζυγο, λέγοντας στον Μενέλαο, ότι "ήταν δύσκολο να αντισταθεί στην θέληση των θεών", καθώς η Αφροδίτη την "έσπρωξε", στην αγκαλιά του Πάρη. Η Ελένη, ήταν μια από τις πολύ γνωστές μάγισσες-φαρμακεύτριες, των αρχαίων χρόνων, καθώς έριχνε μαγικά φίλτρα, στα κρασιά των ξετρελαμένων από πάθος για εκείνη, εραστών της, πριν από τα αχαλίνωτα σεξουαλικά όργια. Οι μεγάλες μάγισσες τα αρχαία χρόνια, ασκούσαν την σεξουαλική μαύρη μαγεία και συμμετείχαν με πάθος, σε όλα τα σεξουαλικά όργια, για να αποκτήσουν, δύναμη και εξουσία, από τους Αιγύπτιους και τους Φρυγικούς δαίμονες.
Είναι πλέον γνωστό, και ιστορικά αποδεδειγμένο, ότι όλες οι μεγάλες μάγισσες τα αρχαία χρόνια, ασκούσαν μεταξύ άλλων και την σεξουαλική μαγεία. Επιδίδονταν με μεγάλη μανία και πάθος, σε οποιαδήποτε παρά φύση, σεξουαλική πράξη, προσβάλει στον μέγιστο βαθμό τον θεό δημιουργό του Πλάτωνα, και των τριών Ιεραρχών. Οι πράξεις αυτές είναι οι σοδομισμοί, τα στοματικά, καταπόσεις, το ταυτόχρονο σεξ μιας γυναίκας με πολλούς παρτενέρ, οι αιμομιξίες, το σεξ με το ίδιο φύλο, οι παιδεραστίες κλπ. Με όλες αυτές τις επαίσχυντες πράξεις, διαλύθηκαν και κατέρρευσαν ολόκληρες αυτοκρατορίες και πολλά έθνη, από την αρχαιότητα ως σήμερα. Δεν είναι καθόλου τυχαία η σημερινή κατάντια της σύγχρονης Ελλάδος. Όλα τα έθνη, τα οποία πιστεύουν στον Εωσφόρο, από τα αρχαία χρόνια, μέχρι και την σύγχρονη, έχουν την ίδια σεξουαλική ζωή, με παρά φύσιν πράξεις. Όπως είναι πλέον γνωστό, καθώς το έχουν και οι ίδιοι ομολογήσει, μέσα από αυτές τις σεξουαλικές διαστροφές, αντλούν μεγάλες δυνάμεις, για να κάνουν, όλων των ειδών τις μαγείες.
Η Ωραία Ελένη έχοντας πλήρη συναίσθηση της υψηλής καταγωγής της, Ελληνοεβραία, και απόγονος κατά το ήμισυ των Δωριέων-Ηρακλειδών, ήταν σε θέση, να αψηφά τους νόμους, χωρίς συνέπειες για την ίδια, και παράλληλα, να προκαλεί, καταστροφικά αποτελέσματα για τους άλλους. Η μεγάλη Μάγισσα, διάλεξε για σύζυγο τον ήσυχο Μενέλαο, που τον είχε του χεριού της. και όχι τον πολυμήχανο Οδυσσέα. Τόσο η Ελένη όσο και η Κλυταιμνήστρα παντρεύονται συζύγους από τον αντίπαλο και πολεμόχαρο οίκο των Ατρειδών. Οι Ατρείδες είχαν ανατρέψει τους συγγενείς, των δύο γυναικών, τους Ηρακλείδες, εκδιώκοντας τους μακρυά.
Έπαιξε ένα σατανικό πολιτικό παιχνίδι, σε βάρος του συζύγου της, και του οίκου των ανυπάκουων Ιουδαίων- Ατρειδών, στην νέα τάξη πραγμάτων (Φοινικικό δωδεκάθεο), παρασύροντας και τους υπόλοιπους Αχαιούς σε μια εθνική περιπέτεια, που τελικά ανέτρεψε και διέλυσε τους Ατρείδες, και ισχυροποίησε τους Έλληνες Δωριείς-Ηρακλειδείς. Λίγο αργότερα από την πτώση της Τροίας και μετά τον θάνατο της Ελένης, έχουμε την κάθοδο των Δωριέων-Ηρακλειδών, από την Πίνδο στην Πελοπόνησο, οι οποίοι δεν άφησαν τίποτε όρθιο στο πέρασμά τους, καίγοντας και ξεθεμελιώνοντας τα πλούσια Ατρειδικά παλάτια. Η Κλυταιμνήστρα και η Ελένη, με την αριστοκρατική καταγωγή και τον απέραντο πλούτο, περιφρονούν τους συζύγους τους, τους οποίους φαίνεται ότι τους παντρεύτηκαν βάση σχεδίου. Η Ελένη έπαιξε διπλό πολιτικό παιχνίδι, και στήριξε και τις δύο πλευρές, ως Ελληνίδα-Ιουδαία που ήταν.
Ο πατέρας της ιστορίας, o Ηρόδοτος αναφέρει στο έργο του Κλειώ (56-57), ότι οι Δωριείς, διωκόμενοι από την Πελοπόνησο, αρχικά κατοικούσαν στην Φθιώτιδα. Την εποχή του βασιλιά Δώρου, οι Δωριείς διωκόμενοι από τους αλλοδαπούς Καδμείους, πήγαν στις πλαγιές της Όσσας, και του Ολύμπου, στην χώρα που ονομάζεται Ιστιαιώτιδα. Από εκεί τους κυνήγησαν οι αλλοδαποί βάρβαροι οι Καδμείοι, για αυτό αναγκάστηκαν, να πάνε στην Πίνδο. Όσοι από τους Δωριείς παρέμειναν στην Μακεδονία, έγιναν γνωστοί με το όνομα έθνος Μακεδνό, δηλαδή Μακεδόνες. Οι υπόλοιποι Δωριείς, αποφάσισαν να περάσουν στην αντεπίθεση, με σκοπό να πάρουν πίσω τα εδάφη τους, από τους αλλοδαπούς σκλάβους Σημιτικής-Φοινικής καταγωγής. Οι Έλληνες Δωριείς (Ηρακλειδείς), κατάλαβαν ότι εξαιτίας της υποχωριτικότητας τους, θα είχαν πάρα πολύ άσχημο τέλος, από τους αλλοδαπούς σκλάβους του παγανισμού. Αντιλήφθηκαν οι Δωριείς, ότι η Πίνδος, δεν θα ήταν ο τελικός τους προορισμός. Αυτό διότι οι αλλοδαποί Καδμείοι, είχαν σκοπό να τους καταδιώξουν, μέχρι να τους πετάξουν μέσα στον Δούναβη. Τότε οι Έλληνες Δωριείς, αποφάσισαν να σταθούν στο ύψος τους, και σταμάτησαν, να πολεμήσουν, για να κερδίσουν πίσω τις ζωές τους, και την πατρίδα τους. Αυτή ήταν η γνωστή κάθοδος των Δωριέων. Στην ανύψωση του ηθικού, για την αντεπίθεση των Δωριέων, συνέβαλε και η νίκη των Ελλήνων, επί των βάρβαρων Φοινικικής καταγωγής Τρώων, όπως μας αναφέρει ο Ισοκράτης, στο έργο του, Ελένης Εγκώμιον. «Εξαιτίας αυτής της νικηφόρου εκστρατείας των Ελλήνων στην Τροία, επήλθε τόσο μεγάλη μεταβολή, ώστε ενώ προηγουμένως οι βάρβαροι, που ζούσαν δυστυχισμένοι στους τόπους τους, και ο Δαναός, ενώ έφυγε από την Αίγυπτο, κατέλαβε το Άργος, ο Κάδμος ο Σιδώνιος έγινε βασιλιάς της Θήβας, οι Κάρες αποίκησαν τα νησιά και ο Πέλοπας κυρίευσε την Πελοπόνησο, οι μετά από αυτού του πολέμου, το γένος μας γνώρισε τόση ακμή, ώστε κατάφερε να αφαιρέσει από τους βάρβαρους μεγάλες πόλεις και τεράστιες εδαφικές εκτάσεις» (Ισοκράτης Ελένης εγκώμιον 68 – 69), στο τέλος του έργου, τελευταία παράγραφος.
Όμως ο Ευρυσθέας, πήγε στην Στερεά, για να τους βρει, και να τους σκοτώσει, φοβούμενος μήπως γυρίσουν, οι Ηρακλειδείς, και του πάρουν την βασιλεία. Ωστόσο οι Αθηναίοι βοήθησαν τους Ηρακλείδες και σκότωσαν τον Ευρυσθέα. Στην συνέχεια οι Ηρακλείδες μαζί με Δωριείς κατέβηκαν από την Β. Ελλάδα και την Πίνδο, στην Πελοπόννησο, και κατέλαβαν όλες σχεδόν τις πόλεις της Πελοποννήσου ( Σπάρτη, Μεσσήνη, Άργος κλπ.) Αυτό έγινε διότι η περιοχή αυτή ήταν βασιλική κληρονομιά των Ελλήνων Δωριέων, των γιων του Ηρακλή. Οι Ηρακλειδείς ήταν ιδιαιτέρως μισητοί, από τους αλλοδαπούς, Φοίνικες παγανιστές, για αυτό και τους κατεδίωξαν τόσο πολύ άγρια, καθώς ήταν οι πρώτοι Έλληνες, οι οποίοι, κατέκτησαν την Σημιτική-Φοινικική Τροία.
Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΤΡΩΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ.
Πρώτοι "χειρών αδίκων" ξεκίνησαν τις εχθροπραξίες οι Φοίνικες παγανιστές, εάν και εφόσον η αρπαγή μιας γυναικώς είναι αδίκημα. Αυτά μας αναφέρει ο Πατέρας της παγκόσμιας και της Ελληνικής Ιστορίας ο Ηρόδοτος. Οι Φοίνικες ως ναυτικός λαός, έκαναν εμπόριο, και για αυτό ταξίδευαν σε ολόκληρη την Μεσόγειο πουλώντας τα εμπορεύματα τους. Ανάμεσα στις πόλεις τις οποίες επισκέφτηκαν ήταν και το Ελληνικό εκείνη την εποχή Άργος, που ήταν η πρώτη από της πόλεις της Ελλάδας. Ανάμεσα στις γυναίκες, που πήγε να δει, τις πραγμάτειες τους, ήταν και η κόρη του βασιλιά, η Ιώ. Όσο εκείνη διάλεγε, τι να αγοράσει, οι Φοίνικες συνεννοήθηκαν μεταξύ τους, την άρπαξαν, την έσυραν στο πλοίο τους και έφυγαν για την Αίγυπτο.
Οι Έλληνες σε αντίποινα για την αρπαγή της Ιώς, πήγαν στην Φοινίκη, και απήγαγαν την κόρη του βασιλιά, την Ευρώπη. Όμως οι αρπαγές δεν σταμάτησαν. Στην συνέχεια οι πρόγονοι μας απήγαγαν την μεγαλύτερη μάγισσα όλων των εποχών, όταν πήγαν με την Αργώ στην Αία της Κολχίδας. Όταν τέλειωσαν τις επιχειρήσεις τους, "άρπαξαν" την κόρη του βασιλιά, την Μήδεια, και έφυγαν. Ο βασιλιάς έστειλε κήρυκες στην Ελλάδα, ζητώντας ικανοποίηση και την κόρη του πίσω. Οι Έλληνες απάντησαν πως δεν τους δόθηκε ικανοποίηση για την αρπαγή της Ιώς, οπότε κι αυτοί δεν είχαν καμιά υποχρέωση πρός εκείνον. Αυτά αναφέρει ο Ηρόδοτος, ότι είναι η Περσική άποψη για την Αργοναυτική εκστρατεία.
Μια γενιά αργότερα, διηγούνται οι Πέρσες, ο Πάρης θέλησε να αρπάξει και εκείνος μια γυναίκα από την Ελλάδα, γνωρίζοντας ότι δεν υπάρχουν αντίποινα. Κατά τους Πέρσες, η αρπαγή των γυναικών είναι πράξη αδίκων και η βιασύνη για εκδίκηση πράξη ανόητων. Οι γνωστικοί δεν νοιάζονται, καθώς είναι φανερό, πως εάν δεν το ήθελαν και οι ίδιες οι γυναίκες, δεν θα τις άρπαζαν. Ο Πάρης όμως ατύχησε. Πήρε την Σημιτικής καταγωγής, ωραία Ελένη, η οποία ήταν από το ίδιο έθνος με εκείνον. Όμως οι Έλληνες την ζήτησαν πίσω !!
Αυτός τους απάντησε ότι δεν την δίνει καθώς και εκείνοι δεν επέστρεψαν την Μήδεια. (1) Οπότε έγινε πόλεμος με τους Έλληνες. Με όλα αυτά, οι Πέρσες δικαιολογούσαν τις εκστρατείες του Δαρείου και του Ξέρξη εναντίον της Ελλάδας: ότι έγιναν σε αντίποινα για την άλωση της Τροίας. Για την προαιώνια έχθρα, μεταξύ των δύο λαών, αιτία μεταξύ άλλων ήταν και οι αρπαγές των γυναικών. Ανάμεσα σε αυτές και δύο πολύ μεγάλες μάγισσες. Η διέλευση από τα Στενά των Δαρδανελίων ήταν σημαντικό στρατηγικό πέρασμα. Εξασφάλιζε το εμπόριο ανάμεσα στην Μαύρη θάλασσα και την Μεσόγειο, αλλά μέσω των πλωτών ποταμών που εκβάλλουν στον Εύξεινο Πόντο. Επίσης επικοινωνούσε με την Δυτική, Κεντρική, και Ανατολική Ευρώπη. Η Τροία έλεγχε τα Στενά. Δεν υπήρξε λαός της Ανατολικής Μεσογείου που να μην συνέρρευσε σε αυτό το πέρασμα. Για όσους δεν γνωρίζουν, όταν οι Έλληνες συγκεντρώθηκαν στην Αυλίδα για πρώτη φορά, έκαναν θυσίες στους "θεούς" και έπειτα ξεκίνησαν να πλέουν για τη Τροία.
Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους, σταμάτησαν στην Μυσία, η οποία είχε για βασιλιά τον Τήλεφο. Νομίζοντας πως είναι η Τροία, οι Αχαιοί ξεσηκώθηκαν για να πολεμήσουν. Στην μάχη που ακολούθησε, ο Αχιλλέας πολέμησε γενναία με τον Πάτροκλο καθώς σκότωναν πολλούς στρατιώτες του Τήλεφου.
Αλλά και ο ίδιος ο Τήλεφος σκότωσε πολλούς Αχαιούς ανάμεσα τους και τον Θέρσανδρο, τον γιο του Πολυνείκη ο οποίος είχε πάρει μέρος στην δεύτερη πολιορκία της Θήβας μαζί με τους υπόλοιπους επίγονους. Κατά την διάρκεια της μάχης, ο Αχιλλέας κυνήγησε τον Τήλεφο. Εκείνος φοβισμένος το έβαλε στα πόδια όμως μπλέχτηκε σε ένα κλήμα αμπελιού και έπεσε. Έτσι ο Αχιλλέας κατάφερε να τον πληγώσει στον μηρό με ένα κοντάρι που ο κένταυρος Χείρωνας του είχε δώσει. Όμως ακόμα και πληγωμένος ο Τήλεφος κατάφερε να αναγκάσει τους Αχαιούς να αποσυρθούν από τη Μυσία. Κατά την διάρκεια του γυρισμού, το καράβι του Αχιλλέα όπως και όλων των Αχαιών έπεσε σε θαλασσοταραχή. Έτσι όταν οι Έλληνες ξαναγύρισαν στις πατρίδες τους, ήταν πάρα πολύ ταλαιπωρημένοι. Εν συνεχεία ανασυντάχτηκαν, και τελικά έφτασαν, στο Σημιτικό Ίλιον. Στον Πανηγυρικό λόγο, του μεγάλου Ρήτορα Ισοκράτη, υπάρχει ένα πολύ σημαντικό σημείο.
Τον λόγο αυτό τον είχε γράψει, για να διαβαστεί στην εκατοστή Ολυμπιάδα. Ενδεικτικό ήταν ότι τον ετοίμασε, μετά από δέκα χρόνια.
Σύμφωνα με τον πατέρα της ιστορίας τον Ηρόδοτο, (Β Βιβλίο, Ευτέρπη), οι Φοίνικες ήρθαν από την Αίγυπτο, από το 1519 π.Χ. και μετά. Εκείνοι κατέκτησαν δια της βίας Στερεά Ελλάδα, και Πελοπόνησο και επέβαλαν το δωδεκάθεο. Η βίαιη επιβολή του σατανικού δωδεκαθέου, άγγιξε τα όρια γενοκτονίας στην Ελληνική επικράτεια.
Τα αρχαία χρόνια, μεταξύ άλλων έλαβαν χώρα, φοβεροί εμφύλιοι πόλεμοι, τους οποίους πάντοτε υποκινούσε το Φοινικικό ιερατείο των Δελφών. Κατά την εποχή των Περσικών πολέμων, το Φοινικικό μαντείο των Δελφών, ήταν μονίμως με το μέρος των Περσών και καλούσαν τους Έλληνες, μέσω ψευδοχρησμών να μην πολεμήσουν. Η Ελλάδα ήταν το κέντρο του πολιτισμού, εντούτοις όλοι οι σημαντικοί αρχαίοι Φιλόσοφοι διώχθηκαν, φονεύθηκαν και δημεύτηκαν οι περιουσίες τους.
Έχουν περάσει μερικοί αιώνες, από την εισβολή, στην Ελλάδα, των σκλάβων, Σημιτικής-Φοινικικής καταγωγής, με συνέπεια, να έχουμε βαρβαρόμικτους πληθυσμούς.
Για αυτό ύπατος των Φιλοσόφων, μας δίδαξε μεταξύ πολλών άλλων, ότι οι Έλληνες είναι αυτόχθονες και δεν γίνεται να τους διοικούν λαθροεπήλιδες. ο Μέγας Αριστοκλής αναφέρει στο έργο του Μενέξενος, ότι εμείς οι Έλληνες Αθηναίοι, δεν είμαστε βαρβαρόμικτοι, διότι δεν είμαστε ούτε Κάδμοι, ούτε Δαναοί, ούτε Πέλοπες, ούτε Αίγυπτοι.
Χαρακτηριστικά αναφέρει στο ίδιο έργο, ότι το μίσος μας αυξάνεται εναντίον όλων αυτών των αλλοδαπών, οι οποίοι έρχονται συνέχεια, στην αρχαία Αθήνα.
Ο Πλάτωνας αν και γνώριζε τον θεσμό της φιλοξενίας και ότι ο φιλοξενούμενοι είναι ιερά πρόσωπα, εντούτοις διότι στην περίπτωση αυτή είχαμε μαζική εισβολή λαθροεισβολέων, από την Αίγυπτο, για αυτό μιλά με τόσο μένος εναντίον των αλλοδαπών κατακτητών. Εκτός από τον Πλάτωνα έχουμε αναφορές από τον Ηρόδοτο στο έργο του Ευτέρπη, και στον Ισοκράτη, στα έργα του Ελένης εγκώμιον, Πανηγυρικός, Παναθηναϊκός.
ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΕΓΡΑΨΕ ΑΥΤΑ Ο ΡΗΤΟΡΑΣ
ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ ;
Την Πελοπόνησο, είχαν καταλάβει, οι βάρβαροι Φοίνικες, εισβολείς, γνώριζε πολύ καλά ο Ρήτορας Ισοκράτης, ότι ο λόγος του, που θα διαβαστεί στην Ολυμπιάδα, θα τον ακούσουν, Έλληνες και βάρβαροι Σημίτες-Φοίνικες. Από τον λόγο, του Μεγάλου Ισοκράτη, είναι ολοφάνερο, οτι είχε γίνει εισβολή, αλλοδαπών, παγανιστών, στην αρχαία Ελλαδα.
Σε διαφορετική περίπτωση, δεν υπήρχε καμία αιτία, και κανένας λόγος, να κάνει όλες αυτές τις αναφορές, περι εισβολεών και βαρβάρων.
Αναφέρει ενδεικτικά, ο Ισοκράτης :
"Ταύτην γὰρ οἰκοῦμεν οὐχ ἑτέρους ἐκβαλόντες οὐδ’ ἐρήμην καταλαβόντες οὐδ’ ἐκ πολλῶν ἐθνῶν μιγάδες συλλεγέντες, ἀλλ’ οὕτω καλῶς καὶ γνησίως γεγόναμεν, ὥστ’ ἐξ ἧσπερ ἔφυμεν, ταύτην ἔχοντες ἅπαντα τὸν χρόνον διατελοῦμεν, αὐτόχθονες ὄντες".
"Κατοικούμε σ’ αυτήν την χώρα, χωρίς να έχουμε εκδιώξει άλλους από εδώ, ούτε την καταλάβαμε βρίσκοντάς την έρημη, ούτε είμαστε μιγάδες ανακατεμένοι από διάφορα έθνη ανθρώπων, αλλά υπάρχουμε καλώς και γνησίως, διότι κατέχουμε την χώρα στην οποία γεννηθήκαμε και ζούμε καθ’ όλη την διάρκεια της ιστορίας μας, αφού είμαστε αυτόχθονες".
Επικρατέειν ή Απόλλυσθαι-
Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΤΡΩΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ.
Πρώτοι "χειρών αδίκων" ξεκίνησαν τις εχθροπραξίες οι Φοίνικες παγανιστές, εάν και εφόσον η αρπαγή μιας γυναικώς είναι αδίκημα. Αυτά μας αναφέρει ο Πατέρας της παγκόσμιας και της Ελληνικής Ιστορίας ο Ηρόδοτος. Οι Φοίνικες ως ναυτικός λαός, έκαναν εμπόριο, και για αυτό ταξίδευαν σε ολόκληρη την Μεσόγειο πουλώντας τα εμπορεύματα τους. Ανάμεσα στις πόλεις τις οποίες επισκέφτηκαν ήταν και το Ελληνικό εκείνη την εποχή Άργος, που ήταν η πρώτη από της πόλεις της Ελλάδας. Ανάμεσα στις γυναίκες, που πήγε να δει, τις πραγμάτειες τους, ήταν και η κόρη του βασιλιά, η Ιώ. Όσο εκείνη διάλεγε, τι να αγοράσει, οι Φοίνικες συνεννοήθηκαν μεταξύ τους, την άρπαξαν, την έσυραν στο πλοίο τους και έφυγαν για την Αίγυπτο.
Οι Έλληνες σε αντίποινα για την αρπαγή της Ιώς, πήγαν στην Φοινίκη, και απήγαγαν την κόρη του βασιλιά, την Ευρώπη. Όμως οι αρπαγές δεν σταμάτησαν. Στην συνέχεια οι πρόγονοι μας απήγαγαν την μεγαλύτερη μάγισσα όλων των εποχών, όταν πήγαν με την Αργώ στην Αία της Κολχίδας. Όταν τέλειωσαν τις επιχειρήσεις τους, "άρπαξαν" την κόρη του βασιλιά, την Μήδεια, και έφυγαν. Ο βασιλιάς έστειλε κήρυκες στην Ελλάδα, ζητώντας ικανοποίηση και την κόρη του πίσω. Οι Έλληνες απάντησαν πως δεν τους δόθηκε ικανοποίηση για την αρπαγή της Ιώς, οπότε κι αυτοί δεν είχαν καμιά υποχρέωση πρός εκείνον. Αυτά αναφέρει ο Ηρόδοτος, ότι είναι η Περσική άποψη για την Αργοναυτική εκστρατεία.
Μια γενιά αργότερα, διηγούνται οι Πέρσες, ο Πάρης θέλησε να αρπάξει και εκείνος μια γυναίκα από την Ελλάδα, γνωρίζοντας ότι δεν υπάρχουν αντίποινα. Κατά τους Πέρσες, η αρπαγή των γυναικών είναι πράξη αδίκων και η βιασύνη για εκδίκηση πράξη ανόητων. Οι γνωστικοί δεν νοιάζονται, καθώς είναι φανερό, πως εάν δεν το ήθελαν και οι ίδιες οι γυναίκες, δεν θα τις άρπαζαν. Ο Πάρης όμως ατύχησε. Πήρε την Σημιτικής καταγωγής, ωραία Ελένη, η οποία ήταν από το ίδιο έθνος με εκείνον. Όμως οι Έλληνες την ζήτησαν πίσω !!
Αυτός τους απάντησε ότι δεν την δίνει καθώς και εκείνοι δεν επέστρεψαν την Μήδεια. (1) Οπότε έγινε πόλεμος με τους Έλληνες. Με όλα αυτά, οι Πέρσες δικαιολογούσαν τις εκστρατείες του Δαρείου και του Ξέρξη εναντίον της Ελλάδας: ότι έγιναν σε αντίποινα για την άλωση της Τροίας. Για την προαιώνια έχθρα, μεταξύ των δύο λαών, αιτία μεταξύ άλλων ήταν και οι αρπαγές των γυναικών. Ανάμεσα σε αυτές και δύο πολύ μεγάλες μάγισσες. Η διέλευση από τα Στενά των Δαρδανελίων ήταν σημαντικό στρατηγικό πέρασμα. Εξασφάλιζε το εμπόριο ανάμεσα στην Μαύρη θάλασσα και την Μεσόγειο, αλλά μέσω των πλωτών ποταμών που εκβάλλουν στον Εύξεινο Πόντο. Επίσης επικοινωνούσε με την Δυτική, Κεντρική, και Ανατολική Ευρώπη. Η Τροία έλεγχε τα Στενά. Δεν υπήρξε λαός της Ανατολικής Μεσογείου που να μην συνέρρευσε σε αυτό το πέρασμα. Για όσους δεν γνωρίζουν, όταν οι Έλληνες συγκεντρώθηκαν στην Αυλίδα για πρώτη φορά, έκαναν θυσίες στους "θεούς" και έπειτα ξεκίνησαν να πλέουν για τη Τροία.
Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους, σταμάτησαν στην Μυσία, η οποία είχε για βασιλιά τον Τήλεφο. Νομίζοντας πως είναι η Τροία, οι Αχαιοί ξεσηκώθηκαν για να πολεμήσουν. Στην μάχη που ακολούθησε, ο Αχιλλέας πολέμησε γενναία με τον Πάτροκλο καθώς σκότωναν πολλούς στρατιώτες του Τήλεφου.
Αλλά και ο ίδιος ο Τήλεφος σκότωσε πολλούς Αχαιούς ανάμεσα τους και τον Θέρσανδρο, τον γιο του Πολυνείκη ο οποίος είχε πάρει μέρος στην δεύτερη πολιορκία της Θήβας μαζί με τους υπόλοιπους επίγονους. Κατά την διάρκεια της μάχης, ο Αχιλλέας κυνήγησε τον Τήλεφο. Εκείνος φοβισμένος το έβαλε στα πόδια όμως μπλέχτηκε σε ένα κλήμα αμπελιού και έπεσε. Έτσι ο Αχιλλέας κατάφερε να τον πληγώσει στον μηρό με ένα κοντάρι που ο κένταυρος Χείρωνας του είχε δώσει. Όμως ακόμα και πληγωμένος ο Τήλεφος κατάφερε να αναγκάσει τους Αχαιούς να αποσυρθούν από τη Μυσία. Κατά την διάρκεια του γυρισμού, το καράβι του Αχιλλέα όπως και όλων των Αχαιών έπεσε σε θαλασσοταραχή. Έτσι όταν οι Έλληνες ξαναγύρισαν στις πατρίδες τους, ήταν πάρα πολύ ταλαιπωρημένοι. Εν συνεχεία ανασυντάχτηκαν, και τελικά έφτασαν, στο Σημιτικό Ίλιον. Στον Πανηγυρικό λόγο, του μεγάλου Ρήτορα Ισοκράτη, υπάρχει ένα πολύ σημαντικό σημείο.
Τον λόγο αυτό τον είχε γράψει, για να διαβαστεί στην εκατοστή Ολυμπιάδα. Ενδεικτικό ήταν ότι τον ετοίμασε, μετά από δέκα χρόνια.
Σύμφωνα με τον πατέρα της ιστορίας τον Ηρόδοτο, (Β Βιβλίο, Ευτέρπη), οι Φοίνικες ήρθαν από την Αίγυπτο, από το 1519 π.Χ. και μετά. Εκείνοι κατέκτησαν δια της βίας Στερεά Ελλάδα, και Πελοπόνησο και επέβαλαν το δωδεκάθεο. Η βίαιη επιβολή του σατανικού δωδεκαθέου, άγγιξε τα όρια γενοκτονίας στην Ελληνική επικράτεια.
Τα αρχαία χρόνια, μεταξύ άλλων έλαβαν χώρα, φοβεροί εμφύλιοι πόλεμοι, τους οποίους πάντοτε υποκινούσε το Φοινικικό ιερατείο των Δελφών. Κατά την εποχή των Περσικών πολέμων, το Φοινικικό μαντείο των Δελφών, ήταν μονίμως με το μέρος των Περσών και καλούσαν τους Έλληνες, μέσω ψευδοχρησμών να μην πολεμήσουν. Η Ελλάδα ήταν το κέντρο του πολιτισμού, εντούτοις όλοι οι σημαντικοί αρχαίοι Φιλόσοφοι διώχθηκαν, φονεύθηκαν και δημεύτηκαν οι περιουσίες τους.
Έχουν περάσει μερικοί αιώνες, από την εισβολή, στην Ελλάδα, των σκλάβων, Σημιτικής-Φοινικικής καταγωγής, με συνέπεια, να έχουμε βαρβαρόμικτους πληθυσμούς.
Για αυτό ύπατος των Φιλοσόφων, μας δίδαξε μεταξύ πολλών άλλων, ότι οι Έλληνες είναι αυτόχθονες και δεν γίνεται να τους διοικούν λαθροεπήλιδες. ο Μέγας Αριστοκλής αναφέρει στο έργο του Μενέξενος, ότι εμείς οι Έλληνες Αθηναίοι, δεν είμαστε βαρβαρόμικτοι, διότι δεν είμαστε ούτε Κάδμοι, ούτε Δαναοί, ούτε Πέλοπες, ούτε Αίγυπτοι.
Χαρακτηριστικά αναφέρει στο ίδιο έργο, ότι το μίσος μας αυξάνεται εναντίον όλων αυτών των αλλοδαπών, οι οποίοι έρχονται συνέχεια, στην αρχαία Αθήνα.
Ο Πλάτωνας αν και γνώριζε τον θεσμό της φιλοξενίας και ότι ο φιλοξενούμενοι είναι ιερά πρόσωπα, εντούτοις διότι στην περίπτωση αυτή είχαμε μαζική εισβολή λαθροεισβολέων, από την Αίγυπτο, για αυτό μιλά με τόσο μένος εναντίον των αλλοδαπών κατακτητών. Εκτός από τον Πλάτωνα έχουμε αναφορές από τον Ηρόδοτο στο έργο του Ευτέρπη, και στον Ισοκράτη, στα έργα του Ελένης εγκώμιον, Πανηγυρικός, Παναθηναϊκός.
ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΕΓΡΑΨΕ ΑΥΤΑ Ο ΡΗΤΟΡΑΣ
ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ ;
Την Πελοπόνησο, είχαν καταλάβει, οι βάρβαροι Φοίνικες, εισβολείς, γνώριζε πολύ καλά ο Ρήτορας Ισοκράτης, ότι ο λόγος του, που θα διαβαστεί στην Ολυμπιάδα, θα τον ακούσουν, Έλληνες και βάρβαροι Σημίτες-Φοίνικες. Από τον λόγο, του Μεγάλου Ισοκράτη, είναι ολοφάνερο, οτι είχε γίνει εισβολή, αλλοδαπών, παγανιστών, στην αρχαία Ελλαδα.
Σε διαφορετική περίπτωση, δεν υπήρχε καμία αιτία, και κανένας λόγος, να κάνει όλες αυτές τις αναφορές, περι εισβολεών και βαρβάρων.
Αναφέρει ενδεικτικά, ο Ισοκράτης :
"Ταύτην γὰρ οἰκοῦμεν οὐχ ἑτέρους ἐκβαλόντες οὐδ’ ἐρήμην καταλαβόντες οὐδ’ ἐκ πολλῶν ἐθνῶν μιγάδες συλλεγέντες, ἀλλ’ οὕτω καλῶς καὶ γνησίως γεγόναμεν, ὥστ’ ἐξ ἧσπερ ἔφυμεν, ταύτην ἔχοντες ἅπαντα τὸν χρόνον διατελοῦμεν, αὐτόχθονες ὄντες".
"Κατοικούμε σ’ αυτήν την χώρα, χωρίς να έχουμε εκδιώξει άλλους από εδώ, ούτε την καταλάβαμε βρίσκοντάς την έρημη, ούτε είμαστε μιγάδες ανακατεμένοι από διάφορα έθνη ανθρώπων, αλλά υπάρχουμε καλώς και γνησίως, διότι κατέχουμε την χώρα στην οποία γεννηθήκαμε και ζούμε καθ’ όλη την διάρκεια της ιστορίας μας, αφού είμαστε αυτόχθονες".
Επικρατέειν ή Απόλλυσθαι-
Γράφει ο Άγγελος-Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος
Πάγια αρχή μου είναι ότι όλοι οι λαοί, όλοι οι άνθρωποι, έχουν δικαίωμα να πιστεύουν οπού θέλουν. Όλα αυτά με την απαραίτητη προυπόθεση να μην επιβάλλουν τα πιστεύω τους σε τρίτους, είτε δια της βίας, είτε με πλάγιους τρόπους. Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που η άλλη πλευρά δεν συναινεί ; Είναι λοιπόν δίκαιο να καθίσουμε να αφανιστούμε όλοι οι Έλληνες χωρίς να έχουμε πειράξει κανέναν απολύτως ; Όλα αυτά διότι από τα αρχαία χρόνια ο πολιτισμός μας, και η ιδεολογία-θρησκεία μας, αποτελούν εμπόδιο στην δημιουργία του παγκόσμιου εωσφορικού κράτους. Από όλους τους προαναφερόμενους, εξαιρείται, ένα μικρό μέρος βάση των παγκόσμιων Φιλοσοφικών- μαθηματικών σταθερών, μέτρον άριστον και μηδέν άγαν.
* Η ελευθερία πίστεως είναι θεόδοτη. Ο ίδιος ο Θεός έδωσε το δικαίωμα στους ανθρώπους, να πιστεύουν, όπου επιθυμούν. Προσωπικά είμαι υπέρ της συνυπάρξεως των λαών και των διαφορετικών θρησκευτικών, πεποιθήσεων, για αυτό στηρίζω, τον μεγάλο Σύριο ηγέτη Ασσάντ, ο οποίος επέτυχε να συνυπάρχουν ειρηνικά, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι.
* Η ελευθερία πίστεως είναι θεόδοτη. Ο ίδιος ο Θεός έδωσε το δικαίωμα στους ανθρώπους, να πιστεύουν, όπου επιθυμούν. Προσωπικά είμαι υπέρ της συνυπάρξεως των λαών και των διαφορετικών θρησκευτικών, πεποιθήσεων, για αυτό στηρίζω, τον μεγάλο Σύριο ηγέτη Ασσάντ, ο οποίος επέτυχε να συνυπάρχουν ειρηνικά, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι.
Αναφέρομαι πάντοτε στους Φοίνικες-Σημίτες που από μονοθεϊστές της Π.Διαθήκης και πιστοί των προφητών, εγκατέλειψαν τον Θεό, άλλαξαν και έγιναν εωσφοριστές του δωδεκαθέου. Δεν αναφέρομαι σε όλους τους Σημίτες.
(2) ΒΙΒΛΙΑ ΗΡΟΔΟΤΟΣ, ΠΛΑΤΩΝΑΣ, ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ. ΞΕΝΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ ΚΑΙ ΕΡΓΑΣΙΕΣ, ΠΕΡΙ
ΠΡΟΕΛΕΥΣΩΣ ΤΟΥ ΔΩΔΕΚΑΘΕΟΥ :
(2) ΒΙΒΛΙΑ ΗΡΟΔΟΤΟΣ, ΠΛΑΤΩΝΑΣ, ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ. ΞΕΝΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ ΚΑΙ ΕΡΓΑΣΙΕΣ, ΠΕΡΙ
ΠΡΟΕΛΕΥΣΩΣ ΤΟΥ ΔΩΔΕΚΑΘΕΟΥ :
Η ΤΡΟΙΑ . ΜΙΑ ΙΟΥΔΑΙΟΦΟΙΝΙΚΙΚΗ ΑΠΟΙΚΙΑ - ΑΡΧΑΙΑ ...
Το πραγματικό τέλος της αρχαίας Ελλάδας - ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ...
ποτελέσματα αναζήτησης
Αποτελέσματα ιστού
ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ: Πανηγυρικός (4) - Η Πύλη για την ελληνική γλώσσα
* Ο ΕΥΡΥΣΘΕΑΣ ΗΤΑΝ ΕΓΓΟΝΟΣ ΤΟΥ ΠΕΛΟΠΑ.
* Ο ΕΥΡΥΣΘΕΑΣ ΗΤΑΝ ΕΓΓΟΝΟΣ ΤΟΥ ΠΕΛΟΠΑ.
Α
Αποτελέσματα αναζήτησης
Αποτελέσματα ιστο..
ΔΩΔΕΚΑΘΕΟ ΚΑΙ ΔΩΔΕΚΑΘΕΙΣΤΕΣ.
Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΠΟΥ ΗΡΘΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΑΙΓΥΠΤΟ ΚΑΙ ΜΑΣ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΥΝ ΩΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗ
Η ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΗΤΑΝ ΕΙΣΑΓΟΜΕΝΗ!
Η ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΗΤΑΝ ΕΙΣΑΓΟΜΕΝΗ!
ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΟΜΑΔΑ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗΣ ΕΡΕΥΝΑΣ ΟΟΔΕ
Δωδεκάθεο: Η Πατρώα Θρησκεία των Αιγυπτίων… Οι 12 "θεοί ..
Η ξένη προέλευση τών αρχαιοελληνικών "θεών" κατά τον ...
(1) kasimatis george – Το Κουτί της Πανδώρας
(1) kasimatis george – Το Κουτί της Πανδώρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου