Μεγαλώσαμε, και οι σιωπές δεν μας ταιριάζουν..

Γράφει η Φανή Τασιοπούλου

Μη μου προσφέρεις σιωπή, δεν τη θέλω. Τι να την κάνω, πες μου γιατί την επιλέγεις, εγώ ήμουν μόνο μάτια, ευθύτητα και μπέσα.

Μην μου τη δίνεις, μεγαλώσαμε για σιωπές και σε κανέναν δεν αξίζουν, όσο εκκωφαντικές κι αν είναι. Γιατί είναι τόσες οι εκδοχές που μπορεί να κρύβουν που είναι ικανές να τρελάνουν.

Ποιος είναι αυτός που σέβεται και θέλει να συγχύζει έτσι κάποιον; Δεν τη θέλω, μην μου τη δίνεις.

Καταλαβαίνω, εσύ και η έκφραση παλεύετε να συμφιλιωθείτε αλλά πες μου, ήμουν εγώ που πίστεψα λάθος; Κι εκείνη η χημεία; Κι εδώ σιωπή θα μου δώσεις;

Μην με υποτιμάς, δως μου αλήθεια, μόνο αυτήν θέλω, αν μ’ εκτιμάς σαν άνθρωπος, πού πήγε κι αυτή η υπόστασή μας, χάθηκε προ πολλού άραγε..;

Δεν γκρεμίζομαι εύκολα, μ’ ακούς; Έχω χτίσει γερά θεμέλια, από φουρτούνες που ούτε καν φαντάζεται ο νους σου. Αύριο ξυπνάω και δεν υπάρχεις, αλλά είναι που με φίλησες και μου είπες πολλά. Είναι που δε συμβαίνει συχνά να γνωρίζεις κάποιον και να το νιώσεις, πως αυτός ο κάποιος θα μπορούσε να σε πάει μπροστά, θα μπορούσε να είναι πολλά…
Ό,τι ήθελα να πιστέψω ήταν τελικά;

Μην παίζεις κρυφτό, όχι άλλο, γκρίζαραν τα μαλλιά μας κι ενώ φαίνεται αστείο πες μου γιατί κανείς δεν γελάει, δεν το βλέπεις, όταν εμφανιστείς εγώ θα έχω φύγει μακριά. Γιατί δεν μίλησες όταν η φλόγα ακόμα έκαιγε.

Είσαι χαμένος στο δικό σου λαβύρινθο και ψάχνεις την έξοδο ή κρύβεται ο φόβος σου πίσω από τον κρότο που κάνει η σιωπή σου; Είσαι δυνατός, δεν το ξέρεις; Δεν χρειάζεσαι εμένα να στο πω! Αν είναι αυτός όμως τελικά, αν σε οδηγεί αυτός κι όχι τα θέλω σου τότε τι κρίμα, μα και πάλι, τι λέω η αφελής, αν είναι μεγάλο αυτό το θέλω και βουνά μετακινεί ολόκληρα. Ποιος σου είπε ότι δεν ήθελα να δω τα σκοτάδια σου; Κι εγώ γεμάτη είμαι από τέτοια!

Όχι άλλη σιωπή, που να μην ξέρω τι ρούχο να της φορέσω, δεν είμαι εγώ γι’ αυτά, εγώ αποζητώ το φως, καθαρό φως! Κι ας είναι δύσκολο, είναι το πιο έντιμο.

Η σιωπή σου, αυτή είναι εύκολη. Πολύ εύκολη.




ΠΗΓΗ