Όταν ο Πάτρικ Λη Φέρμορ έγραφε ύμνους για τον μυστικό παράδεισο της Ελλάδας που τον μάγεψε

«Γνωρίζοντας την όμορφη Καρδαμύλη μπορεί κανείς να ανακαλύψει την ψυχή ολόκληρης της

χώρας μας», έχει γραφτεί για το πανέμορφο αυτό χωριό της μεσσηνιακής Μάνης από το μεγάλο ταξιδιωτικό περιοδικό «Travel + Leisure» και πώς θα μπορούσε κάποιος να το αμφισβητήσει όταν εκεί συγκεντρώνεται ολόκληρη η ομορφιά της Ελλάδας!



Είναι ένα τοπίο εξαιρετικής φυσικής ομορφιάς η οποία συμπορεύεται με την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική, όπου το πέτρινο στοιχείο παίζει καθοριστικό ρόλο.

Στην Καρδαμύλη, άλλωστε, μπορεί κάποιος άνετα να γνωρίσει τα χαρακτηριστικά δείγματα της μανιάτικης κατοικίας.

Οι πλακόστρωτοι δρόμοι, τα μικρά σοκάκια και τα μαγαζάκια τα οποία βρίσκονται κυριολεκτικά πάνω στη θάλασσα, θα σας κάνουν πολλές φορές να νιώσετε ότι είστε σε κάποιο ελληνικό νησί και μάλλον αυτό δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα αφού το πανέμορφο αυτό χωριό δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από κάποιο νησί του Ιονίου ή του Αιγαίου.



Η πλούσια βλάστηση της περιοχής με τους ελαιώνες και τα κυπαρίσσια, οι πανέμορφες παραλίες της με τα κρυστάλλινα γαλαζοπράσινα νερά, το γραφικό λιμανάκι με τα καραβάκια και το θεατρικό σκηνικό της με τον μεσσηνιακό κόλπο να πρωταγωνιστεί σε αυτό και τον Ταΰγετο να «παρακολουθεί από ψηλά», την κάνουν ένα από τα πιο γοητευτικά παραθαλάσσια χωριά της μεσσηνιακής Μάνης και της Ελλάδας εν γένει. Η θέα, άλλωστε, στον μεσσηνιακό κόλπο θα σας αιχμαλωτίσει, ειδικά κατά τη δύση του ηλίου…

Τα πυργόσπιτα στην Παλιά Καρδαμύλη, οι πολλές βυζαντινές εκκλησίες και τα μοναστήρια διάσπαρτα στις κατάφυτες πλαγιές, σίγουρα αξίζουν την επίσκεψή σε αυτήν και στο αρχαιολογικό μουσείο.

Η Καρδαμύλη ήταν και είναι μάλλον ένα από τα καλά κρυμμένα μυστικά της Ελλάδας, ένας θησαυρός ανεξερεύνητος για πολλούς αλλά όχι τόσο όσο συνέβαινε κατά το παρελθόν αφού τα τελευταία χρόνια η περιοχή έχει καταφέρει να αναδειχθεί σε προορισμό με φανατικούς λάτρεις από όλη την Ευρώπη.

Στις ταβέρνες της περιοχής, τα γνήσια εδέσματα της ντόπιας παραγωγής και οι σπιτικές μανιάτικες γεύσεις, γνωρίζουν καλά πως να ικανοποιήσουν ακόμη και τον πιο απαιτητικό επισκέπτη. Επίσης, οι επιλογές για καφέ και ποτό είναι πολλές και ενδιαφέρουσες που σίγουρα θα βρεθείτε ανάμεσα στα παραδοσιακά καφενεία και τα σοφιστικέ μπαράκια, με το αποτέλεσμα να έρχεται μάλλον ισόπαλο.

Η Καρδαμύλη πιθανότητα οφείλει το όνομά της στα πολλά κάρδαμα που υπήρχαν στην περιοχή. Είναι μαζί με την Κυπαρισσία από τις πόλεις του Μυκηναϊκού Βασιλείου του Νέστορος που έχουν διατηρήσει το ίδιο το όνομά τους στο πέρασμα των χρόνων. Το όνομά της, άλλωστε, μνημονεύεται από τον Όμηρο, ως μία από τις επτά πόλεις που πρόσφερε ο Αγαμέμνονας στον Αχιλλέα.

Την ομορφιά της Καρδαμύλης είχε υμνήσει και ο Πάτρικ Λη Φέρμορ στο βιβλίο του «Μάνη».

Ο μεγάλος ταξιδιωτικός συγγραφέας και φιλέλληνας έγραφε:

Η ήρεμη γοητεία της Καρδαμύλης μεγάλωνε με κάθε ώρα που περνούσε. Αποσδόκητα, ανακαλύψαμε ένα μικρό ξενοδοχείο, με λίγα δωμάτια, πάνω από ένα μπακάλικο που ανήκε στον Σωκράτη Φαληρέα, τον ξάδελφο, όπως έμαθα μετά, ενός φημισμένου γλύπτη, φίλου μου στην Αθήνα. Κι ακόμα πιο απροσδόκητα, δίχως νάναι επιδεικτικό ήτανε πολύ αναπαυτικό, ή τουλάχιστον έτσι μας φάνηκε ύστερα απ’ τις τραχειές τελευταίες μέρες. Η φιλόφρονη βαθειά φωνή του γιγάντιου ιδιοκτήτη, ενός πολιτισμένου, ευχάριστου οικοδεσπότη, που σταματούσε κάθε τόσο να πιάσει κουβέντα, δημιουργούσε μια ράθυμη ατμόσφαιρα, απ’ την οποία η οξύτητα του χρόνου, η βία κ’ η σπουδή είχαν εξαφανιστεί.

Η αβίαστη γοητεία γεμίζει ολόκληρη τη μικρή αυτή πόλη. Το καλοκαίρι δροσίζεται απ’ τ’ αεράκι του κόλπου. Το μεγάλο παραπέτασμα του Ταΰγετου εμποδίζει τους παρείσακτους ανέμους απ’ τον βοριά και την ανατολή. Η τραμουντάνα δεν την αγγίζει. Μοιάζει μ’ εκείνα τα Ηλύσια πεδία, όπου, όπως λέει ο Όμηρος, η ζωή είναι πιο εύκολη για τους ανθρώπους· όπου δεν πέφτει χιόνι, ούτε φυσούν δυνατοί άνεμοι, ούτε πέφτει βροχή κ’ οι μελωδικοί δυνατοί άνεμοι φυσούν πάντα από τη θάλασσα, για να φέρνουνε τη δροσιά σ’ αυτούς που ζουν εκεί. Ήθελα πολύ να γίνω ένας απ’ αυτούς και να εγκατασταθώ σ’ αυτό το μικρό ξενοδοχείο για μήνες, με βιβλία και χαρτί για γράψιμο.

Γυρνώντας ύστερα από ένα πολύωρο μπάνιο στη θάλασσα πέρα από τους καλαμιώνες, είδαμε ένα αγόρι να κρατάει απ’ την ουρά ένα μεγάλο ασημένιο ψάρι: μια σάλπα. Τ’ αγόρασα και την ώρα που το μαγειρεύανε στην ταβέρνα του Πάνου Πονηρέα, εμείς κάναμε μια βόλτα κάτω στο δρομάκο, όπου ο Πέτρος Βραβάκος με τη γυναίκα του κάθονταν στη δροσιά, έξω από το «Παντοπωλείον».

Κάτω στη θάλασσα εξείχε ένας μώλος. Στις δυο πλευρές του λικνιζόντουσαν, πάνω στο διάφανο νερό, καΐκια ανάλαφρα δεμένα λίγα μέτρα πάνω απ’ τους ίσκιους τους στον γεμάτο χαλίκια βυθό. Πικροδάφνες γέρνανε πάνω σε μια επίπεδη απλωσιά από βράχους. Η θάλασσα έσπαζε πάνω τους ορμητικά και καθάριζε την επιφανάνειά τους μ’ ένα αφρισμένο δίχτυ, που γλιστρούσε πάλι πίσω και διαλυότανε, καθώς ένα άλλο σχηματιζόταν στη στιγμή. Λίγο έξω απ’ την ακτή εξέχανε μερικοί βράχοι.

Πάνω στον ένα βρισκότανε μια ασβεστωμένη εκκλησιά και στον άλλον μια μικρογραφία από ένα ερειπωμένο οχυρό, με μια μεγάλη καμάρα που έχασκε. Η επιφάνεια της θάλασσας γέμιζε με χρυσαφένιες ραβδώσεις που αλλάζανε, με το πέσιμο του ήλιου, σε απαλό θειαφί με μενεξελιές κουκίδες εδώ κι εκεί. Πιο πέρα ο ακύμαντος κόλπος απλωνόταν ανεμπόδιστα μέχρι την αντικρυνή χερσόνησο που σκοτείνιαζε.

Λίγο αργότερα, με τη σκέψη του ψαριού που ψηνότανε στα κάρβουνα, ο νους μας πλανήθηκε πίσω στην Καλαμάτα (κρυμμένη τώρα στο λαμπερό μοιχό του κόλπου) μερικά χρόνια πριν.

Ήταν μεσοκαλόκαιρο σ’ εκείνη τη λαμπερή άσπρη πολιτεία κ’ η ζέστη ήταν εκρηκτική.Γιόρταζαν κάποια γιορτή – μπορεί νάταν η γιορτή του Άη Γιάννη του Βαφτιστή, πο δηλώνει το θερινό ηλιοστάσιο – και η προκυμαία ήταν γεμάτη κόσμο που είχε ξεχυθεί και πανηγύριζε. Η ψυχική διάθεση μιας αργίας κ’ η τρέλα του ζεστού κύματος πλανιόταν στον αέρα. Το πέτρινο πλακόστρωτο στην ακροθαλασσιά, όπου καθόμασταν για να φάμε το βράδι, η Ιωάννα, ο Ζαν Φίλντινγκ κι εγώ, εκσφενδόνιζε τη ζέστη σα μια κατσαρόλα μ’ ανασηκωμένο καπάκι.

Με μια ξαφνική, σιωπηλή, απόφαση προχωρήσαμε ντυμένοι στη θάλασσα φέρνοντας το σιδερένιο τραπέζι κ’ ύστερα τις τρεις καρέκλες μερικά μέτρα πιο μέσα. Καθήσαμε, μέχρι τη μέση μας στο δροσερό νερό, γύρω από το ομορφοστρωμένο τραπέζι, που φαινότανε μαγικά υψωμένο λίγους πόντους πάνω απ’ το νερό.

Το γκαρσόνι, όταν ήρθε σε λίγο, είδε ξαφνιασμένο μιαν άδεια θέση στην προκυμαία· μετά, βλέποντάς μας, μ’ ένα γρήγορο ψεύτικο σβησμένο χαμόγελο, περπάτησε αδίσταχτα στη θάλασσα. Προχώρησε, μέχρι τη μέση του στο νερό, με τη σοβαρότητα ενός γνήσιου Μπάτλερ δίχως να πει τίποτ’ άλλο από «Καλή όρεξη» και έβαλε το φαΐ μπροστά μας – τρεις θαυμάσιους κέφαλους στη σχάρα που άχνιζαν, με τα λαμπερά χρυσοκάστανα λέπια τους. Για ν’ απολαύσουμε απόλυτα τη θαλασσινή τους γεύση, τους βουτήξαμε για λίγο στη θάλασσα, πιάνοντάς τους απ’ την ουρά…