Ποτέ αυτοί οι άνθρωποι δεν ήταν "αόρατοι"...

Της Ιωάννας Υψηλάντη

Κάτι μέρες σαν κι αυτές, τα σπίτια ήταν ανάστατα, από τις Πασχαλινές προετοιμασίες.
Παντού χρώμα, μυρωδιές μπλεγμένες, λίγο από την λάτρα, λίγο απ΄τα κουλούρια και τα τσουρέκια, λίγο απ΄ τις βιολέτες στις γλάστρες, λίγο απ΄ τα λιβανίσματα της εκκλησίας.
Ασβεστωμένα πεζοδρόμια, απλωμένα ασπρόρουχα, περασμένα σε λουλάκι, στολισμένα τραπέζια με... κόκκινα αυγά.
Παιδιά, εμείς, σε αναμονή, για την επίσκεψη του νονού και της νονάς, που θα μας έφερνε την "πιο όμορφη λαμπάδα του κόσμου", το υφασμάτινο κόκκινο αυγό με την ωραία ζωγραφιά και τις καραμέλες και τα λευκά παπούτσια, για το καλοκαίρι.
Ερχόταν η Μ. Τετάρτη και ο πατέρας, άφηνε στο τραπέζι κάποια χαρτονομίσματα και ξεχώριζε, από ένα πακέτο με σπιτικά γλυκίσματα. "Αυτά για τον ταχυδρόμο", "αυτά για τον οδοκαθαριστή" και "αυτά, για τα παιδιά της καθαριότητας".
Κάθε Πάσχα! Κάθε Χριστούγεννα!
Ποτέ αυτοί οι άνθρωποι δεν ήταν "αόρατοι", απ΄τους εργαζόμενους, από τους μεροκαματιάρηδες, από τους μαγαζάτορες.
Μέχρι που έφτασε η νοοτροπία του Κολωνακίου, η έπαρση του απότομου πλουτισμού με δανεικά, ο μιμητισμός στα προβαλλόμενα πρότυπα, οι συκοφαντίες, εναντίον των "αοράτων", κάθε φορά που διεκδικούσαν μισθούς, μονιμότητα, ιατρική περίθαλψη.
Τους έντυναν στο χακί, για να δουλέψουν, όποτε απεργούσαν, άδειαζαν τα Ταχυδρομεία, λόγω λιτότητας, προσλάμβαναν συμβασιούχους, για μερικούς μήνες.
Οι Έλληνες έφεραν και νέο "πολιτισμό".
Παντού σκουπίδια και το "έλα μωρέ! Πληρώνονται για να τα μαζεύουν"!
Ξέχασαν και το "καλημέρα κυρ-Σταύρο! Σ΄ευχαριστώ!"
Όχι όλοι! Ευτυχώς!
Μόνο αυτοί που, σήμερα, "θυμήθηκαν" τους "αόρατους!"