Στην αρχαιότητα ήταν αδύνατο να ξέρει ο άνθρωπος τι βρίσκεται από κάτω του. Έτσι οι θρύλοι, οι δεισιδαιμονίες, οι μύθοι κάλυπταν αυτό το κενό στη γνώση.
Κάτω από τη Γη απλωνόταν το βασίλειο του Άδη, ο Κάτω Κόσμος. Ήταν το «τελευταίο καταφύγιο» των νεκρών. Ο Άδης ήταν ο Θεός των νεκρών. Μετά τη νίκη τους εναντίον των Τιτάνων, τρία αδέρφια μοιράστηκαν την εξουσία του Κόσμου: Ο Άδης κληρώθηκε τον Κάτω Κόσμο, ο Ποσειδώνας τις Θάλασσες και ο Δίας τον Ουρανό. Οι νεκροί εισέρχονταν στους Κάτω Τόπους διασχίζοντας τον ποταμό Αχέροντα με τη βάρκα του Χάροντα, ο οποίος χρέωνε έναν οβολό για το πέρασμα που τον τοποθετούσαν κάτω από τη γλώσσα του νεκρού οι συγγενείς του. Οι άποροι και όσοι δεν είχαν φίλους παρέμεναν αιώνια στην όχθη του ποταμού.
Η αντίπερα όχθη φυλασσόταν από τον Κέρβερο, τρικέφαλο πελώριο σκύλο που νικήθηκε από τον Ηρακλή. Πέρα από τον Κέρβερο, οι σκιές των τεθνεώτων εισέρχονταν στον Τάρταρο, τη γη των νεκρών.
Τον Άδη δεν τον ονόμαζαν συνήθως, γιατί φοβούνταν πως, αν τον επικαλούνταν, θα προκαλούσαν την οργή του. Γι’ αυτόν το λόγο προτιμούσαν να τον αποκαλούν «Πλούτωνα», από το πλούσιος, όνομα που υπαινισσόταν και τον ανεξάντλητο ορυκτό και άλλο πλούτο της Γης.
Τα Ηλύσια Πεδία ήταν ο "παράδεισος" του Κάτω Κόσμου. Εκεί, μέσα σε ολάνθιστα λιβάδια και ατέλειωτη άνοιξη, πήγαιναν οι ψυχές των μεγάλων ηρώων και των ενάρετων.
Ο Τάρταρος ήταν μια άλλη περιοχή, πολύ βαθιά στη Γη, πιο κάτω απ' τον Άδη. Εκεί πίστευαν πως ήταν τα θεμέλια του Σύμπαντος. Εκεί τοποθετούνταν οι μεγάλοι εγκληματίες και πολλοί αντίπαλοι των θεϊκών γενεών, οι νικητές τους φυλάκιζαν στα ζοφερά του βάθη.
Η επιστήμη μας βοήθησε να καταλάβουμε ότι κάτω από τη Γη δεν υπάρχουν Θεοί και ήρωες αλλά μόνο βράχοι και μέταλλα. Δεν υπάρχει τρυπάνι που να έχει διεισδύσει ως το κέντρο της Γης – 6.400 χιλιόμετρα βαθύτερα από την επιφάνεια όπου ζούμε – όμως με τα ηχητικά/σεισμικά/λοιπά κύματα που συλλαμβάνουν οι σταθμοί μετρήσεων ανά τον κόσμο καταφέραμε να έχουμε μια αρκετά καλή εικόνα του εσωτερικού της. Από τους υπερήχους έχουμε την πρώτη εικόνα της βαθύτερης δομής της.
Το εσωτερικό της Γης χωρίζεται σε τρία βασικά στρώματα:
- Τον Φλοιό, το εξωτερικό στρώμα. Είναι λεπτό σε σχέση με τα άλλα δυο. Αποτελείται από ελαφριά πετρώματα - πυρίτιο, οξυγόνο, μαγνήσιο, σίδηρο, ασβέστιο, κάλιο, αργίλιο, νάτριο. Εδώ πάνω βρίσκονται οι Ήπειροι. Η επιφάνεια της Γης χωρίζεται σε πολλές πλάκες σαν γιγάντιο παζλ, οι οποίες κινούνται η μια σε σχέση με την άλλη. Υπάρχουν περίπου δώδεκα μεγάλες και η μεγαλύτερη είναι η πλάκα του Ειρηνικού. Τα σημεία εκείνα στα οποία δυο τέτοιες πλάκες βυθίζονται η μια κάτω από την άλλη είναι εκεί όπου σημειώνονται οι πιο βίαιοι και καταστροφικοί σεισμοί και εκρήξεις των ηφαιστείων, αλλά και πολλά τσουνάμι.
- Πιο μέσα είναι ο Μανδύας, το "ενδιάμεσο". Είναι πολύ παχύς. Τα πετρώματά του είναι βαρύτερα, με βασικότερα το μαγνήσιο, τον σίδηρο και το πυρίτιο. Είναι εξαιρετικά θερμός και σχεδόν εξολοκλήρου στερεός. Σε αυτόν συμβαίνει ένα σημαντικό φαινόμενο μετακίνησης: Η εξωτερική του επιφάνεια ψύχεται από το κρύο περιβάλλον του διαστήματος και βυθίζεται. Η εσωτερική του επιφάνεια επειδή βρίσκεται κοντά στον Πυρήνα της Γης που είναι καυτός, έχει πέτρωμα πιο θερμό και ελαφρύ και ανέρχεται. Αυτή η ανταλλαγή των πετρωμάτων του Μανδύα βασίζεται στη «διάδοση θερμότητας με μεταφορά» και είναι υπεύθυνη για τις καταιγίδες, τους τυφώνες και τα τσουνάμι, τα ρεύματα των θαλασσών και των ωκεανών, τα ηφαίστεια και τους σεισμούς. Χωρίς αυτή τη μεταφορά δε θα υπήρχε δυνατότητα να συντηρηθεί ζωή στη Γη. {βλέπουμε εδώ αλλά και σε άλλες περιπτώσεις ότι αυτή η ανησυχία του σύμπαντος, αυτή η κίνηση και οι ανταλλαγές ενεργειών είναι οι βάσεις της δημιουργίας της ζωής, και αν το φιλοσοφήσουμε λίγο, είναι και οι βάσεις της ίδιας της ζωής. Για αυτό να κινείστε συνέχεια και με έξυπνες, πολύτροπες, στοχαστικές ροές Μυθολόγοι!}
- Στον κέντρο είναι ο Πυρήνας, ο οποίος είναι πρωτίστως υγρός. Αυτός αποτελείται κυρίως από σίδηρο. Τα τελευταία χρόνια όμως έχει ανακαλυφθεί ότι πιθανότατα στο εσωτερικό του υγρού, καυτού πυρήνα υπάρχει ένας στερεός πυρήνας, ο οποίος σχηματίστηκε από το πάγωμα και τη στερεοποίηση του υγρού πυρήνα. Ένας δεύτερος συμπαγής πυρήνας από σίδηρο, πυρήνας μέσα στον πυρήνα, το Κέντρο της Γης.
Εδώ πρέπει να μάθουμε ότι η Γη μας έχει και ένα μαγνητικό πεδίο, παρόμοιο στη μορφή με αυτό ενός ορθογώνιου μαγνήτη με βόρειο και νότιο πόλο. Αυτό το μαγνητικό πεδίο δημιουργεί πολλές δυναμικές και μεταξύ άλλων και το φαντασμαγορικό Βόρειο Σέλλας (και Νότιο): Είναι μια μαγευτική «αστρική κουρτίνα» που οφείλεται σε μυριάδες φορτισμένα σωματίδια (ηλεκτρόνια και πρωτόνια) που έρχονται προς τη Γη από ηλιακές εκλάμψεις και μαγνητικές καταιγίδες, και τα οποία τα παγιδεύει το μαγνητικό πεδίο της Γης και τα στέλνει συσσωρευμένα στον Βόρειο και τον Νότιο Πόλο. Ο φιλόσοφος Αριστοτέλης έκανε αναφορά σε αυτά.
Πώς πλάστηκε η Γη;
Η Γη δημιουργήθηκε σταδιακά από συγκρούσεις πλανητίσκων με πυρήνες από σίδηρο. Βαριά σταγονίδια του σιδήρου των πλανητίσκων έλιωναν μετά τη σύγκρουση και βυθίζονταν στη Γη (λόγω του βάρους τους, τα μέταλλα είναι πιο βαριά από τα πετρώματα), φτιάχνοντας τον σημερινό σιδερένιο πυρήνα της. Υπάρχει και η θεωρία ότι κάποια στιγμή του σχηματισμού της η Γη συγκρούστηκε με κάποιο γιγάντιο σώμα, έτσι αποκόπηκε υλικό της και από υλικό από το άλλο σώμα, και από τα απομεινάρια άρχισε να δημιουργείται και η Σελήνη. Από αυτήν τη σύγκρουση η Γη τήχθηκε («έλιωσε») αν δεν ήταν ήδη τηγμένη τότε, και περισσότερος σίδηρος από το άλλο σώμα βούλιαξε στο εσωτερικό της. Η τηγμένη (λιωμένη) Γη πρέπει να είχε μορφή ενός πελώριου Ωκεανού Μάγματος (μάγμα είναι λιωμένα πετρώματα). Ο σίδηρος ως βαρύτερος βούλιαξε στον Πυρήνα, τα βαρύτερα πετρώματα σχημάτισαν τον Μανδύα και τα ελαφριά συστατικά επέπλευσαν και σχημάτισαν τον Φλοιό, πάνω στον οποίο βρίσκονται και οι Ήπειροί μας.
Η εποχή που η Γη ήταν ένας ωκεανός μάγματος ονομάστηκε «Καταρχαιοζωικός Μεγααιώνας» ή «Αδαίος», ονομασία εμπνευσμένη από τον Άδη που είδαμε πιο πριν. Η αμέσως επόμενη εποχή, όταν βουτηγμένη στο ζοφερό διάστημα άρχισε να ψύχεται και να στερεοποιείται, ονομάστηκε «Αρχαιοζωικός Μεγααιώνας» και πρέπει να κράτησε περίπου 2 δισεκατομμύρια χρόνια. Ήταν η αρχή της Γης όπως την ξέρουμε, έχουσα πλέον μια γεωλογική σταθερότητα.
Από τον Μύθο ως την Επιστήμη υπήρξε μεγάλο κενό. Όμως ο Μύθος συμπλήρωνε τα κενά γνώσης των ανθρώπων τότε και ενείχε τη διαίσθηση, την εμπειρία και την πρωτοεπιστημονική δυναμική των ανθρώπων και των φυλών - κάποιες αλήθειες ή αναφορές στα συμπτώματα της αλήθειας.
Αν η επιστήμη συνεχίσει να εξελίσσεται και ο άνθρωπος καταφέρει να μην καταστραφεί από τις σκοτεινές πλευρές του ή από κάποιο καπρίτσιο της Μοίρας, μετά από πολλά χρόνια η Γνώση θα είναι τέτοια που κι εμείς σήμερα θα θεωρούμαστε αρχαίοι, ξεπερασμένοι, πρωτόγονοι. Πιθανότατα ο άνθρωπος θα πετάει, θα ταξιδεύει σε άλλες «Γαίες», δε θα σκοτώνει πια ζώα για να τρέφεται (ήδη έχει δημιουργηθεί πειραματικά κρέας από χρήση dna για παράδειγμα, κρέας χωρίς ζωή!), θα ζει απαλλαγμένος από αρρώστιες και πρόωρο θάνατο. Ίσως θα ζει πολλά, πολλά χρόνια. Πριν σκεφτούμε πάντως ότι θα θέλαμε να ζούμε σε έναν τέτοιο κόσμο, ας σκεφτούμε πως ζούμε ήδη στην καλύτερη περίοδο της ιστορίας. Και κάθε πράξη μας αντηχεί στην αιωνιότητα.
Η Γη δημιουργήθηκε σταδιακά από συγκρούσεις πλανητίσκων με πυρήνες από σίδηρο. Βαριά σταγονίδια του σιδήρου των πλανητίσκων έλιωναν μετά τη σύγκρουση και βυθίζονταν στη Γη (λόγω του βάρους τους, τα μέταλλα είναι πιο βαριά από τα πετρώματα), φτιάχνοντας τον σημερινό σιδερένιο πυρήνα της. Υπάρχει και η θεωρία ότι κάποια στιγμή του σχηματισμού της η Γη συγκρούστηκε με κάποιο γιγάντιο σώμα, έτσι αποκόπηκε υλικό της και από υλικό από το άλλο σώμα, και από τα απομεινάρια άρχισε να δημιουργείται και η Σελήνη. Από αυτήν τη σύγκρουση η Γη τήχθηκε («έλιωσε») αν δεν ήταν ήδη τηγμένη τότε, και περισσότερος σίδηρος από το άλλο σώμα βούλιαξε στο εσωτερικό της. Η τηγμένη (λιωμένη) Γη πρέπει να είχε μορφή ενός πελώριου Ωκεανού Μάγματος (μάγμα είναι λιωμένα πετρώματα). Ο σίδηρος ως βαρύτερος βούλιαξε στον Πυρήνα, τα βαρύτερα πετρώματα σχημάτισαν τον Μανδύα και τα ελαφριά συστατικά επέπλευσαν και σχημάτισαν τον Φλοιό, πάνω στον οποίο βρίσκονται και οι Ήπειροί μας.
Η εποχή που η Γη ήταν ένας ωκεανός μάγματος ονομάστηκε «Καταρχαιοζωικός Μεγααιώνας» ή «Αδαίος», ονομασία εμπνευσμένη από τον Άδη που είδαμε πιο πριν. Η αμέσως επόμενη εποχή, όταν βουτηγμένη στο ζοφερό διάστημα άρχισε να ψύχεται και να στερεοποιείται, ονομάστηκε «Αρχαιοζωικός Μεγααιώνας» και πρέπει να κράτησε περίπου 2 δισεκατομμύρια χρόνια. Ήταν η αρχή της Γης όπως την ξέρουμε, έχουσα πλέον μια γεωλογική σταθερότητα.
Από τον Μύθο ως την Επιστήμη υπήρξε μεγάλο κενό. Όμως ο Μύθος συμπλήρωνε τα κενά γνώσης των ανθρώπων τότε και ενείχε τη διαίσθηση, την εμπειρία και την πρωτοεπιστημονική δυναμική των ανθρώπων και των φυλών - κάποιες αλήθειες ή αναφορές στα συμπτώματα της αλήθειας.
Αν η επιστήμη συνεχίσει να εξελίσσεται και ο άνθρωπος καταφέρει να μην καταστραφεί από τις σκοτεινές πλευρές του ή από κάποιο καπρίτσιο της Μοίρας, μετά από πολλά χρόνια η Γνώση θα είναι τέτοια που κι εμείς σήμερα θα θεωρούμαστε αρχαίοι, ξεπερασμένοι, πρωτόγονοι. Πιθανότατα ο άνθρωπος θα πετάει, θα ταξιδεύει σε άλλες «Γαίες», δε θα σκοτώνει πια ζώα για να τρέφεται (ήδη έχει δημιουργηθεί πειραματικά κρέας από χρήση dna για παράδειγμα, κρέας χωρίς ζωή!), θα ζει απαλλαγμένος από αρρώστιες και πρόωρο θάνατο. Ίσως θα ζει πολλά, πολλά χρόνια. Πριν σκεφτούμε πάντως ότι θα θέλαμε να ζούμε σε έναν τέτοιο κόσμο, ας σκεφτούμε πως ζούμε ήδη στην καλύτερη περίοδο της ιστορίας. Και κάθε πράξη μας αντηχεί στην αιωνιότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου