Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης, γεγονός που θα μπορούσε να φέρει την επανάσταση στη συσκευασία, στη διαδικασία της μεταφοράς και της κατανάλωσης των τροφίμων. Πρόκειται για επίπεδες λωρίδες από ζελατίνη και άμυλο, τα οποία μεταμορφώνονται σε τρισδιάστατες δομές μόλις έρθουν σε επαφή με το νερό.
Η «ζωντανή» γαστρονομική τους δημιουργία θα μπορούσε να φέρει την επανάσταση στον χώρο της εστίασης, προσθέτοντας στα πιάτα μια απρόσμενη και διαδραστική διάσταση. Η δυνατότητα των ζυμαρικών να αλλάζουν σχήμα και από επίπεδα να μεταμορφώνονται σε τρισδιάστατες δομές θα μπορούσε, κατά τους ειδικούς, να βοηθήσει ιδιαίτερα και στον τομέα του εμπορίου των συσκευασμένων προϊόντων. Κάτι τέτοιο, εξηγούν, θα μπορούσε να γλιτώσει ένα σημαντικό μέρος από το συνολικό κόστος της μεταφοράς των προϊόντων αλλά και του χώρου που καταλαμβάνουν τα εμπορεύματα σε πλοία, τρένα, αεροπλάνα ή ακόμα και στο ντουλάπι των καταναλωτών.
«Κάνοντας κάποιους απλούς υπολογισμούς, στην περίπτωση του ζυμαρικού τύπου macaroni, ακόμα και η πιο τέλεια συσκευασία κατέληγε να αποτελείται κατά 67% του όγκου με αέρα» αναφέρει η δρ Γουέν Γουάνγκ, μία εκ των συγγραφέων της μελέτης και ερευνήτρια του MIT Media Lab. «Σκεφτήκαμε ότι μελλοντικά τρόφιμα με τη δυνατότητα αλλαγής τους σχήματος και του μεγέθους που καταλαμβάνουν εντός της συσκευασίας τους θα μπορούσε να οδηγήσουν σε επίπεδες συσκευασίες που θα γλιτώνουν πολύτιμο χώρο» προσθέτει η ειδικός.
Η ομάδα του ΜΙΤ αποφάσισε να εξετάσει την ανταπόκριση διαφόρων υλικών στην υγρασία. Χρησιμοποίησαν λοιπόν ένα συγκεκριμένο βακτήριο το οποίο μπορεί να αλλάζει το σχήμα του, με αποτέλεσμα να συρρικνώνεται ή να διαστέλλεται ανάλογα με τα επίπεδα της υγρασίας που συναντά κάθε φορά. Στο πλαίσιο των δοκιμών τους, οι αμερικανοί ερευνητές αναρωτήθηκαν κατά πόσο και άλλα βρώσιμα υλικά θα μπορούσαν να αλλάζουν σχήμα όταν έρχονται σε επαφή με νερό και έτσι άρχισαν να πειραματίζονται με τη ζελατίνη η οποία διαστέλλεται όταν έρχεται σε επαφή με το υγρό στοιχείο. Η ζελατίνη διαστέλλεται επίσης όταν εκτίθεται σε διαφορετικές θερμοκρασίες ανάλογα με την πυκνότητά της – κάτι το οποίο χρησιμοποίησαν οι επιστήμονες για τη δημιουργία «ζωντανών» δομών.
Οι ειδικοί αποφάσισαν να δημιουργήσουν ένα επίπεδο φιλμ διπλής όψεως από ζελατίνη με διαφορετική πυκνότητα σε κάθε πλευρά. Η άνω επίστρωση, όπου η πυκνότητα της ζελατίνης είναι μεγαλύτερη, εμφανίζει υψηλότερη απορροφητικότητα. Κάτι τέτοιο σημαίνει ότι όταν η δομή βυθίζεται στο νερό η άνω επίστρωση «σγουραίνει» δημιουργώντας μια αψίδα και σχηματίζοντας σταδιακά το τελικό σχήμα στα ζυμαρικά. Στη συνέχεια, στην προσπάθειά τους να ελέγξουν τη συγκεκριμένη δυνατότητα και να δώσουν στο τελικό προϊόν διαφορετικά τρισδιάστατα σχήματα, εκτύπωσαν με τη βοήθεια ενός 3D εκτυπωτή λωρίδες βρώσιμης κυτταρίνης την οποία εφάρμοσαν επάνω στην άνω επίστρωση ζελατίνης.
Η κυτταρίνη επιτρέπει την περιορισμένη απορρόφηση νερού, γεγονός το οποίο σημαίνει ότι οι συγκεκριμένες λωρίδες αναλαμβάνουν τον ρόλο ενός φυσικού «φρένου» ως προς την όλη διαδικασία. Ετσι κατάφεραν να δώσουν στις αμυλούχες δομές το σχήμα που επιθυμούσαν. Οι ερευνητές, οι οποίοι συμμετείχαν στο πλαίσιο του Conference on Human Factors in Computing Systems 2017 στο Ντένβερ (6-11 Μαΐου), παρουσίασαν – μεταξύ άλλων – μια σειρά από επίπεδους δίσκους, ικανούς να αγκαλιάζουν πέρλες χαβιαριού και ζυμαρικά σε ενιαία κομμάτια τα οποία μοιράζονται σε μικρότερα όταν βυθιστούν σε ζεστό νερό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου