Με βραβείο έναν θαμμένο θησαυρό 60 εκατομμυρίων δολαρίων!
Μια σειρά από κρυπτογραφήματα ηλικίας 200 χρόνων, ίσως οδηγεί σε μια τοποθεσία που κρύβεται ένας θησαυρός αξίας εκατομμυρίων δολαρίων σε χρυσό, ασήμι και κοσμήματα, θαμμένα στην ύπαιθρο της Βιρτζίνια. Τον τελευταίο αιώνα, οι προσπάθειες για να σπάσουν αυτοί οι κώδικες τράβηξε την προσοχή του στρατού, των επιστημόνων υπολογιστών και των συνωμοσιολόγων. Όλοι τους απέτυχαν. Κάτι που γεννά το ερώτημα, αν τα κρυπτογραφήματα και ο θησαυρός είναι αληθινά.
***
Το μέντιουμ κοίταξε στην κρυστάλλινη σφαίρα και είδε το παρελθόν. Είμαστε στο 1898 και το δωμάτιο ίσα που φωτίζεται. Αλλά μέσα στη σφαίρα, είμαστε στο 1819 και η σκηνή είναι φωτεινή.
Το μέντιουμ ισχυρίστηκε ότι μπορούσε να δει στο πάνω υπνοδωμάτιο της ταβέρνας του Paschal Buford, κάτω από τα Κυανά Όρη, κοντά στο σύγχρονο Montvale της Βιρτζίνια. Το δωμάτιο ήταν σκοτεινό. Σκιές σκοτείνιαζαν τα παράθυρα και ένα κομμάτι χαρτί είχε χωθεί στην κλειδαρότρυπα της πόρτας. Μέσα στο δωμάτιο, ένας μοναχικός τύπος, ο Thomas J. Beale, κοιτούσε μερικές τσάντες που ήταν πάνω στο κρεβάτι.
Τις άνοιξε. Το δωμάτιο γέμισε φως. Το μέντιουμ έκλεισε τα μάτια του και ούρλιαξε.
"Κοσμήματα! Διαμάντια! Ρουμπίνια! Πέρλες! Σμαράγδια!"
Μέσα στην κρυστάλλινη σφαίρα, ο Beale κοίταξε τους πολύτιμους λίθους, χαμογέλασε και έβαλε τις τσάντες κάτω από ένα μαξιλάρι προσεκτικά. Το φως ξεθώριασε.
Ο Clayton Hart κοιτούσε το μέντιουμ με ανυπομονησία. Ο αδερφός του Clayton, ο George, ένας σκεπτικιστής, στεκόταν κοντά χωρίς να μιλάει. Οι δύο τους προσπαθούσαν να συλλέξουν σημαντικές πληροφορίες: 79 χρόνια πριν, ο Thomas Beale έθαψε εκατομμύρια δολαρίων στους πρόποδες κοντά στο Montvale. Αυτή ήταν η τελευταία προσπάθεια των αδερφών να βρουν την τοποθεσία.
Peaks of Otter, εκεί που υποτίθεται είναι κρυμμένος ο θησαυρός του Beale
Ευτυχώς γι' αυτούς, το μέντιουμ ισχυρίστηκε ότι είδε τι έκανε ο Beale, ο οποίος είχε φτάσει στην ταβέρνα του Buford με άλογο, το τουφέκι του, δυο πιστόλια και δύο τσάντες γεμάτες κοσμήματα στη σέλα του. Τον ακολούθησαν πέντε κάρα, μερικά φορτωμένα με μεταλλικά δοχεία από χρυσό και ασήμι. Αφού ξεκουράστηκαν στην ταβέρνα του Buford, ο Beale και οι άνδρες του, έθαψαν τον χρυσό, το ασήμι και τα κοσμήματα, βαθιά στο δάσος της Βιρτζίνια, περίπου τέσσερα μίλια από την ταβέρνα.
Όπως το μέντιουμ περιέγραφε την τοποθεσία, ο Clayton κολλούσε σε κάθε συλλαβή του.
Μήνες μετά, με κάλυψη το φως της νύχτας, ο Clayton και ο George πήγαν με φτυάρια, σχοινιά και φανάρια στο Montvale. Μαζί τους ήταν και το μέντιουμ. Ο Clayton τον υπνώτισε και αυτός τους καθοδήγησε. Το μέντιουμ τους έδειξε ένα μέρος. "Εκεί είναι ο θησαυρός!", είπε. "Δεν τον βλέπετε;".
Με το φως των φαναριών, τα αδέρφια έσκαψαν. Για ώρες. Όσο η νύχτα έφευγε και η μέρα φώτιζε, τόσο μεγάλωνε η τρύπα. Ο Clayton χτύπησε με την αξίνα του ένα κόκκινο πέτρωμα και άκουσε ένα θόρυβο.
Τα αδέρφια κοιτάχτηκαν. Ο Clayton άρχισε να σκάβει ξέφρενα. Όταν εμφανίστηκε ένας μεγάλος βράχος, τα αδέρφια τον αναποδογύρισαν. Δεν υπήρχε τίποτα από κάτω του.
Το μέντιουμ -που όλη τη νύχτα ήταν ξαπλωμένος και δεν βοήθησε στο σκάψιμο- υπνωτίστηκε ξανά και του ζητήθηκαν εξηγήσεις. Τότε έδειξε τις ρίζες μιας βελανιδιάς, μερικά μέτρα μακρύτερα, και είπε, "Εκεί είναι! Απομακρυνθήκατε! Δεν τον βλέπετε;".
Τα αδέρφια έφυγαν κουρασμένα και απογοητευμένα.
Μια εβδομάδα μετά, ο Clayton επέστρεψε στο σημείο με δυναμίτη. Δεν έμεινε τίποτα από την βελανιδιά. Ο χρυσός όμως δεν ήταν πουθενά.
Όλα αυτά περιγράφονται σε ένα βιβλιαράκι που έγραψε ο George Hart το 1964. Αν ήθελαν όμως τα δύο αδέρφια ήθελαν να βρουν τον θησαυρό του Beale, έπρεπε να κάνουν ότι ακριβώς κάνουν και όσοι τον ψάχνουν, μέχρι και σήμερα. Να λύσουν έναν γρίφο.
Το πρώτο κρυπτογράφημα του Beale που αποκαλύπτει την τοποθεσία
Αν έχετε αποκρυπτογραφήσει τους αριθμούς που βλέπετε πιο πάνω τότε έχετε βρει 1.324 κιλά χρυσού, 2.313 κιλά ασήμι και 1,5 εκατομμύρια δολάρια σε πολύτιμους λίθους, συνολικής αξίας σήμερα, περίπου 60 εκατομμυρίων δολαρίων. Το εν λόγω κρυπτογράφημα υποτίθεται ότι κρύβει την τοποθεσία που βρίσκεται ο θησαυρός.
Ο Beale ήταν ένας περιπετειώδης τύπος του 19ου αιώνα που, υποτίθεται ότι, ανακάλυψε χρυσό και ασήμι σε ένα κυνηγητικό ταξίδι κοντά στα σημερινά σύνορα του Νέο Μεξικό με το Κολοράντο. Μετέφερε τα πλούτη στην Βιρτζίνια, όπου τα έθαψε, και υποτίθεται έκρυψε διάφορες λεπτομέρειες -όπως την τοποθεσία, το περιεχόμενο και τους κληρονόμους- σε διάφορα κρυπτογραφήματα. Μέχρι στιγμής, μόνο το δεύτερο κρυπτογράφημα έχει αποκωδικοποιηθεί, αυτό που αναφέρει τα περιεχόμενα του θησαυρού.
Οι κώδικες αποτελούν βασικούς κρυπτογράφους αντικατάστασης. Κάθε αριθμός αντιπροσωπεύει ένα γράμμα του αλφαβήτου, το οποίο μπορεί να βρεθεί με την αρίθμηση των λέξεων σε ένα "βασικό" κείμενο. Αν κάποιος ξέρει το κλειδί, τότε μπορεί να σπάσει τον κώδικα. Αυτό όμως είναι το πρόβλημα με τα κρυπτογραφήματα του Beale. Κανείς δεν έχει τα κλειδιά.
Τους τελευταίους δύο αιώνες, οι προσπάθειες επίλυσης των κωδικών του Beale ήταν ένα παιχνίδι εικασίας. Στα τέλη του 19ου αιώνα, ένας ανώνυμος ερασιτέχνης κρυπταναλυτής βρήκε εντελώς τυχαία το κλειδί του δεύτερου κρυπτογράφου. Ήταν η Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας των ΗΠΑ και αποκάλυψε την πρώτη πρόταση:
"Έχω κρύψει στην κομητεία Bedford, περίπου τέσσερα μίλια από το Buford, σε ανασκαφή ή θόλο, έξι πόδια κάτω από την επιφάνεια του εδάφους..."
Το μήνυμα περιγράφει λεπτομερώς τον θησαυρό και τελειώνει:
"Το χαρτί νούμερο ένα περιγράφει την ακριβή τοποθεσία του θησαυρού, έτσι ώστε να μην υπάρχει καμία δυσκολία στην εύρεση του".
Ερασιτέχνες και επαγγελματίες κρυπταναλυτές αναζητούν απεγνωσμένα τα χαμένα βασικά κείμενα, χρησιμοποιώντας έγγραφα -όπως το έγγραφο που αφορά την αγορά της Λουϊζιάνα, διάφορα έργα του Σαίξπηρ, την Μάγκνα Κάρτα, το Δόγμα Μονρόε, το Σύνταγμα των ΗΠΑ, τον εθνικό ύμνο των ΗΠΑ, την Κυριακή Προσευχή, το Άσμα Ασμάτων, το Βιβλίο των Ψαλμών και παλιές τοπικές εφημερίδες.
Οι κώδικες έχουν καταστρέψει τη ζωή όσων προσπαθούν να τους σπάσουν.
Οι κυνηγοί θησαυρών πηγαίνουν με ανιχνευτές μετάλλων, μετρητές Geiger και ράβδους ραβδοσκοπίας, εκσκαφείς και αξίνες, αλλά και με μέντιουμ και με δυναμίτη. Και αυτό γιατί, στη Βιρτζίνια υπάρχει ένας περίεργος νόμος που λέει ότι όποιος βρει έναν θαμμένο θησαυρό, του ανήκει. Ακόμη και αν βρίσκεται σε ιδιωτική περιουσία. Όλοι όσοι τον ψάχνουν έχουν την πεποίθηση ότι αυτοί -και μόνο αυτοί- ξέρουν πού βρίσκεται ο θησαυρός του Beale. Στους πρόποδες, σε ένα αγρόκτημα, σε μια σπηλιά, σε έναν τάφο, σε μια δεξαμενή, σε ένα ρυάκι, σε έναν εγκαταλελειμμένο δρόμο. Ένας κυνηγός θησαυρών επιμένει ότι είναι θαμμένος σε ένα τοπικό κέντρο επισκεπτών, ακριβώς κάτω από τις γυναικείες τουαλέτες.
Ένας τύπος από το Σικάγο, σίγουρος ότι είχε σπάσει τα κρυπτογραφήματα μέσα σε πέντε ημέρες, έπεισε τους τοπικούς αξιωματούχους να σκάψουν ένα τεράστιο τμήμα σε ένα νεκροταφείο, μόνο και μόνο για να βρουν κρεμάστρες ρούχων και πέταλα. Ένας άλλος από το Τέξας, έσυρε μαζί του και με την οικογένειά του, απλώς και μόνο για να δανειστεί έναν τοπικό οδικό χάρτη που πίστευε ότι θα τον οδηγούσε στον θησαυρό. Απέτυχε και αυτός. Ένας άλλος από τη Μασαχουσέτη, πήδηξε από το κρεβάτι του, καθοδηγημένος από ένα όνειρο, και πήγε στα Κυανά Όρη για να δοκιμάσει. Ένας γιατρός από την Οκλαχόμα, έψαξε την κοιλάδα του Goose Creek με ελικόπτερο. Ο δικαστής του Ανώτατου Δικαστηρίου της Βιρτζίνια, έψαξε το μέρος με ποδήλατο. Ένας από την πολιτεία της Ουάσιγκτον, προσέλαβε ένοπλους φρουρούς.
Οι κυνηγοί του θησαυρού του Beale είναι στη συντριπτική πλειοψηφία άντρες, παρόλο που οι ντόπιοι μιλάνε και για μια γυναίκα από την Πενσιλβανία, την Marilyn Parsons, η οποία το 1983 εισέπραξε μια επιταγή και ενοικίασε ένα εκσκαφέα για να δοκιμάσει τη θεωρία της ότι ο θησαυρός ήταν θαμμένος σε ένα μη επισημασμένο οικόπεδο ενός εκκλησιαστικού νεκροταφείου. Όταν το μόνο που βρήκε ήταν μια χειρολαβή από φέρετρο και ανθρώπινα οστά, συνελήφθη και της συνέστησαν να μην πάει ποτέ ξανά στη Βιρτζίνια. Όπως και τα αδέρφια Hart, πολλοί κυνηγοί ψάχνουν τη νύχτα. Το 1972, η Washington Post ανέφερε ότι κάποιοι ντόπιοι ιδιοκτήτες γης έριξαν προειδοποιητικά πυρά εναντίον ξένων που μπήκαν κρυφά στη γη τους. Μερικά τμήματα γης στο Montvale ανήκουν στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση και δε δέχεται το παράνομο κυνήγι του θησαυρού. Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, μια εκκλησιαστική ομάδα από την Πενσιλβανία μπήκε στον Εθνικό Δρυμό Τζέφερσον, σε ημέρα ομοσπονδιακής αργίας, πιστεύοντας ότι θα γλύτωνε από τους φύλακες. Τελικά, τους έπιασαν και τους ανάγκασαν να γεμίσουν ξανά με χώμα τους λάκκους που είχαν σκάψει.
Χάρτης μερικών πιθανών μερών της τοποθεσίας του θησαυρού του Beale
Ακόμη όμως και όσοι ζητούν επίσημη άδεια αντιμετωπίζονται με δισταγμό. Όσοι ζητούν άδεια, υπογράφουν συμβόλαιο ότι θα γεμίσουν ξανά τους λάκκους με χώμα. Αλλά μετά χρεοκοπούν και αφήνουν τη γη με λάκκους, οπότε πρέπει να το κάνει ο ιδιοκτήτης.
Πολλοί είναι αυτοί που χρεοκοπούν. Ένας από αυτούς φαίνεται να είναι και αυτός που έσπασε το δεύτερο κρυπτογράφημα. Μόλις ο ανώνυμος κρυπταναλυτής έσπασε τον κώδικα, τον συνεπήρε ένα κύμα αδρεναλίνης το οποίο, σύμφωνα με έναν συγγραφέα του 19ου αιώνα, τον ανάγκασε "να παραμελήσει την οικογένειά του, τους φίλους και όλες τις δουλειές του, γι' αυτό που μέχρι στιγμής αποδείχθηκε η πιο μεγάλη ψευδαίσθηση".
Οικογένειες έχουν καταστραφεί, τραπεζικοί λογαριασμοί έχουν εξατμιστεί και θέσεις εργασίας έχουν εξαφανιστεί. Κάποιος Stan Czanowski, δαπάνησε 70.000 δολάρια μέσα σε επτά χρόνια, σε δυναμίτη και μπουλντόζες. Στις αρχές της δεκαετίας του '80, ένας κυνηγός θησαυρών χρεοκόπησε επειδή ανατίναζε πετρωμάτα επί έξι μήνες (έφυγε από την πόλη και οφείλει χρήματα στο τοπικό μοτέλ που διέμενε). Ένας συντάκτης της American Cryptograph Association πέρασε τόσο πολύ χρόνο επικεντρωμένος στο να σπάσει τους κώδικες, που τελικά απολύθηκε. Ο ερευνητής Richard Greaves, ο οποίος ερευνά την ιστορία του Beale εδώ και δεκαετίες, την χαρακτήρισε "ίσως τη χειρότερη απόφαση που πήρα ποτέ. Αν είχα αφιερώσει όλες αυτές τις ώρες που πέρασα στο να σπάσω τον κώδικα στη μελέτη της ιατρικής, ίσως θα μπορούσα να γίνω ολοκληρωμένος νευροχειρουργός".
Όλα αυτά κάνουν πολλούς να πιστεύουν ότι ο θησαυρός του Beale -οι κώδικες, η ιστορία, ο χρυσός, το ασήμι και τα κοσμήματα, ακόμα και ο ίδιος ο Thomas J. Beale- ίσως να είναι μια μεγάλη φάρσα.
Τον Απρίλιο του 1817, ο Thomas J. Beale και μια ομάδα από περίπου 30 άνδρες έφυγαν από τη Βιρτζίνια για να κυνηγήσουν βουβάλια που ζούσαν στα σύνορα. Όταν η ομάδα έφτασε στη Σάντα Φε -τότε ανήκε στην Ισπανία- χωρίστηκε και κάποιοι πήγαν προς τα σημερινά σύνορα του Κολοράντο. Εκεί, σε μια ρεματιά, ανακάλυψαν τον χρυσό και το ασήμι. Το επόμενο έτος, εξόρυξαν χιλιάδες λίβρες πολύτιμων μετάλλων. Ο Beale ήξερε ότι οι άντρες του βρίσκονταν σε εχθρικό έδαφος και τελικά αποφάσισε ότι έπρεπε ο θησαυρός να σταλεί στη Βιρτζίνια και να θαφτεί σε μια σπηλιά κοντά στην ταβέρνα του Buford, στην κομητεία Bedford. Ο Beale πήρε κάρα και όταν έφτασε στη Βιρτζίνια, έθαψε το θησαυρό, όχι σε κάποια σπηλιά όπως είχε αρχικά σκεφτεί, αλλά σε έναν αχανή χώρο, περίπου τέσσερα μίλια από την ταβέρνα του Buford.
Ο Beale θα επαναλάβει αυτό το ταξίδι για άλλη μια φορά, πριν επιστρέψει Δυτικά για πάντα, το 1821. Πριν από το τελευταίο ταξίδι του, έμεινε στο Washington Hotel, στο Lynchburg της Βιρτζίνια, και έγινε φίλος με τον ιδιοκτήτη του ξενοδοχείου, Robert Morriss. Πριν φύγει, ο Beale παρέδωσε στον Morriss ένα κλειδωμένο, σιδερένιο κιβώτιο και τον συμβούλεψε να το ανοίξει αν δεν επέστρεφε. Ο Morriss δεν το γνώριζε, αλλά το κιβώτιο περιείχε τους τρεις κώδικες. Ο Beale όμως δεν έστειλε ποτέ κάποιο κλειδί. Και μετά από 10 χρόνια, δεν επέστρεψε.
Ο Morriss πέρασε σχεδόν δύο δεκαετίες προσπαθώντας να σπάσει τους κώδικες. Το 1862, ένα χρόνο πριν από το θάνατό του, παρέδωσε τα υλικά στον ανώνυμο γνωστό του που βρήκε ότι η Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας ήταν το κλειδί. Το 1885, αυτός ο άγνωστος άνδρας δημοσίευσε ένα φυλλάδιο που έλεγε την ιστορία του Beale, το "The Beale Papers", το οποίο δημοσιεύτηκε ως ένα λεπτό μπλε φυλλάδιο. Η τιμή του ήταν μισό δολάριο.
Από τότε έχει δημιουργήσει διαμάχες.
Αν ολόκληρη η ιστορία σας εμπνέει υποψίες, δε θα έχετε άδικο.
Η ιστορία του ταξιδιού του Beale προς τα δυτικά ξεχειλίζει με αναχρονισμούς. Αν πιστέψουμε τα βιβλία της ιστορίας, οι άντρες του Beale βρήκαν χρυσό περισσότερο από 30 χρόνια πριν αυτός ανακαλυφτεί στην περιοχή. Επιπλέον, δεν υπάρχουν αρχεία που να τεκμηριώνουν μια ομάδα του μεγέθους αυτής του Beale, μιας ομάδας που σίγουρα θα είχε συλληφθεί επειδή είχε μπει σε ξένο έδαφος. Υπάρχουν επίσης θέματα με τους κώδικες. Όπως αναφέρει ο Dr. Todd Mateer, αν κάποιος αποκωδικοποιήσει τον δεύτερο κώδικα με την αρχική Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας, το μήνυμα που παίρνει δεν είναι:
Έχω κρύψει στην επαρχεία του Bedford τέσσερα μίλια περίπου από το Buford...
αλλά:
A haie deposoted tn ttt eointt oa itdstrrs aboap thrr miles troa baaotts...
Αλλά και οι επιστολές του Beale είναι ύποπτες. Το 1982, ο γλωσσολόγος Dr. Jean Pival συνέκρινε τον τρόπο γραφής του Beale με τη συγγραφή του ανώνυμου συγγραφέα του φυλλαδίου και διαπίστωσε ότι είχαν πολλές ομοιότητες. Επιπλέον, ο ερευνητής Joe Nickell έδειξε ότι στις επιστολές του, ο Beale είχε λέξεις που δεν μπορούσαν να υπάρχουν την εποχή του.
Αυτά τα στοιχεία (και πολλά άλλα) έχουν πείσει τους περισσότερους παρατηρητές ότι η ιστορία του θησαυρού, οι κώδικες και ακόμη και ο χαρακτήρας του Beale, αποτελούν μέρος ενός ψεύτικου σχεδίου για να πουληθούν τα φυλλάδια. Με άλλα λόγια, ο λόγος που κανείς δεν έχει βρει τον θησαυρό του Beale είναι επειδή δεν υπάρχει θησαυρός.
Οι λάτρεις της ιστορίας του Beale αρνούνται να το αποδεχθούν. Στην πραγματικότητα, όταν είδαν πρώτη φορά τους αναχρονισμούς, λίγοι παράτησαν τα φτυάρια τους. Αντ' αυτού, πήραν βιβλία και έψαξαν σε αρχεία για να ξεκινήσουν ένα νέο κυνήγι, ψάχνοντας αντεπιχειρήματα.
Η Jennifer Thomson άφησε κάμποσα βιβλία σχετικά με τον Beale στο γραφείο μου στο Bedford County Museum and Genealogical Library. Τόσα, που να μην βλέπω το γραφείο. Τα υλικά που φυλάσσονται στη γενεαλογική βιβλιοθήκη Bedford κοντά στο Montvale της Βιρτζίνια είναι αποτέλεσμα σοβαρών ιστορικών ερευνών. Υπάρχουν αντίγραφα αρχαίων χαρτών, γενεαλογικά δέντρα ανθρώπων που σχετίζονται με την ιστορία του θησαυρού, ανέκδοτα ακαδημαϊκά έγγραφα, χειρόγραφες επιστολές, μανιφέστο που αναφέρουν ότι η Εθνική Υπηρεσία Δασών ασχολείται με τη συνωμοσία και "λύσεις" των κωδικών.
Ο δεύτερο κωδικός του Beale, που αναφέρει τα περιεχόμενα του θησαυρού
Άνθρωποι με ταλέντο έχουν ασχοληθεί με αυτό το μυστήριο. Ένας από τους κορυφαίους εμπειρογνώμονες του Beale είναι ο Dr. Stephen M. Matyas, ένας σκεπτικιστής κρυπταναλυτής της IBM, με δεκάδες πατέντες ψηφιακής ασφαλείας. Ένας άλλος ερευνητής του Beale είναι ο Victor Iter, επαγγελματίας συγγραφέας με αποδεδειγμένες ερευνητικές δεξιότητες (κάποτε βρήκε μια αγνοούμενη γυναίκα που ήταν Αδικαιολογήτως Απούσα για σχεδόν πέντε δεκαετίες). Ένας ακόμη, ο Dr. Albert C. Leighton, ήταν καθηγητής της ιστορίας της κρυπτολογίας ο οποίος έσπασε έναν κρυπτογραφημένο κώδικα που συνδέθηκε με τον Πάπα Γρηγόριο ΙΓ', που αποτελούσε πονοκέφαλο για τους κρυπταναλυτές από το 1573.
Πολλοί από αυτούς τους ερευνητές πιστεύουν ότι οι ασυνέπειες μπορούν να εξηγηθούν.
Για παράδειγμα, η κριτική για το ασήμι και τον χρυσό. Οι ερευνητές του Beale έχουν βρει παλιές αναφορές που φανερώνουν ότι υπήρχε πολύ καιρό η φήμη για πολύτιμα μεταλλεύματα, με μικρά ίχνη χρυσού να ανακαλύπτονται πριν από το ταξίδι του Beale. Ή, ο Carl Nelson Jr., ένας πρώην πράκτορας της C.I.A., ασχολήθηκε με την έλλειψη στοιχείων ότι ο Beale πήγε δυτικά, έψαξε παλιές εφημερίδες και βρήκε στοιχεία. Ο Stephen Matyas διερεύνησε την ασυμφωνία σχετικά με τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας και συνέταξε μία από τις πιο πλήρεις συλλογές του κόσμου με αντίγραφά της. Από το 1776 έως το 1825, η Διακήρυξη εμφανίστηκε σε περισσότερες από 350 δημοσιεύσεις, κάθε μια από τις οποίες είχε μικρές τροποποιήσεις στο κείμενο. Όσον αφορά τη γλώσσα και τους γλωσσικούς αναχρονισμούς στο φυλλάδιο; Αυτό δεν είναι τίποτα, λένε οι ερευνητές. Μερικές από τις πιο αξιοσημείωτες έρευνες έγιναν στη γενεαλογία. Οι ερευνητές ανακάλυψαν ότι υπήρχαν τουλάχιστον δύο Thomas Beales που ζούσαν σε απόσταση 20 μιλίων από το Montvale της Βιρτζίνια στις αρχές του 19ου αιώνα.
Εκτός από αυτές τις δύο κατηγορίες ανθρώπων, τους φανατικούς του θησαυρού και τους ανθρώπους που δεν πιστεύουν στην ιστορία, υπάρχουν και μια τρίτη κατηγορία. Άνθρωποι, όπως ο Nick Pelling, ένας Βρετανός προγραμματιστής υπολογιστών που έχει τη σελίδα Cipher Mysteries, που πιστεύουν ότι έχει χαθεί το νόημα της όλης ιστορίας. Ο Pelling πιστεύει ότι το κυνήγι για την αυθεντικότητα του θησαυρού έχει κάνει τον κόσμο να ξεχάσει τους κώδικες. Πιστεύει ότι ο πραγματικός θησαυρός δεν είναι αυτός που είναι θαμμένος, αλλά ο θησαυρός βρίσκεται ανάμεσα στους αριθμούς.
Αυτή ήταν η άποψη των κρυπταναλυτών για έναν σχεδόν αιώνα. Στη δεκαετία του 1930, ο William F. Friedman, επικεφαλής της στρατιωτικής υπηρεσίας πληροφοριών των ΗΠΑ (U.S. Army Signal Intelligence Service, S.I.S.), τον πρόδρομο του N.S.A., περνούσε τις ελεύθερες ώρες του προσπαθώντας να σπάσει τους κώδικες του Beale. Είδε τόσο σοβαρά το θέμα, που ο νομικός του σύμβουλος συνέταξε ένα συμβόλαιο σε περίπτωση που τους έλυνε. Όμως, δεν τα κατάφερε ποτέ. Αλλά δεν τα παράτησε και ποτέ. Αντ' αυτού, έβαλε τους κώδικες στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα της S.I.S.. Σύμφωνα με τον Frank Rowlett, έναν κρυπτολόγο της S.I.S. που βοήθησε στην αποκωδικοποίηση του ιαπωνικού κρυπτογράφου PURPLE κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, οι εκπαιδευόμενοι κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι οι κώδικες ήταν ψεύτικοι.
Η U.S. Army Signal Intelligence Service, η οποία χρησιμοποίησε τους κώδικες του Beale ως εκπαιδευτική άσκηση, το 1935. Στο κέντρο, με το μαύρο κουστούμι, ο William F. Friedman. Ο Frank Rowlett βρίσκεται στα δεξιά.
Και άλλοι όμως κρυπτολόγοι πίστευαν ότι οι κώδικες είναι ύποπτοι.
Αυτό, μέχρι τον Ιανουάριο του 1970. Τότε, ο Dr. Carl Hammer, Διευθυντής Επιστημών Υπολογιστών στο Sperry-Univac, έκανε μια αποκάλυψη. Είχε αναλύσει τους κρυπτογράφους του Beale με έναν υπολογιστή UNIVAC 1108 και συνέκρινε τους κώδικες με τις αναφορές μιας γεννήτριας τυχαίων αριθμών. Τα αποτελέσματα έδειξαν σημεία ενός έξυπνου σχεδίου.
"Οι κώδικες 1 και 3 του Beale είναι πραγματικοί", κατέληξε ο Hammer. "Δεν είναι τυχαία doodles αλλά περιέχουν πληροφορίες και κάποιου είδους μηνύματα. Δικαιολογούνται περαιτέρω προσπάθειες αποκωδικοποίησής τους".
Στο Fort Meade Μέριλαντ, στα γραφεία της N.S.A., η βιβλιοθήκη του Εθνικού Κρυπτογραφικού Μουσείου διαθέτει μια εκτύπωση των αναλύσεων του Hammer από το 1965. Είναι μια λεπτή, προσεκτικά διπλωμένη στοίβα από διάτρητο χαρτί. Είναι τόσο μεγάλο το κείμενο, που αν κάποιος στεκόταν στο παράθυρο μιας οκταόροφης οικοδομής και το ξεδίπλωνε, ο κύλινδρος θα έφτανε στο πεζοδρόμιο.
Η ανακάλυψη του Hammer θάφτηκε. Όμως, το 1969, μια οργάνωση που ξεκίνησε ο ίδιος, η Beale Cipher Association (Β.C.Α.), φιλοξένησε ένα συμπόσιο στην Ουάσιγκτον σε μια προσπάθεια να συγκεντρωθούν τα καλύτερα μυαλά. Περίπου 70 άτομα εμφανίστηκαν. Η λέσχη προσελκύει μεγάλα ονόματα στην κοινότητα των πληροφοριών, όπως ο Carl Nelson Jr, ο οποίος είχε βοηθήσει την C.I.A. να εντοπίσει κομμουνιστικά μηνύματα σε ένα μυστικό τούνελ κάτω από το Βερολίνο. Εμφανίστηκαν και διάσημοι στην επεξεργασία δεδομένων, αλλά και άτομα της κυβέρνησης, όπως ένας επαρχιακός δικαστής των ΗΠΑ και ο κυβερνήτης της Μινεσότα. Προσέλκυσε όμως και άτομα που είχαν... έντονη φαντασία.
Στο συμπόσιο του B.C.A. παρουσιάστηκε μια λεπτή ισορροπία σοβαρών ακαδημαϊκών θεωριών και "μαγικών" της Νέας Εποχής. Στην επόμενη δεκαετία, το B.C.A. απέκτησε πάνω από 200 μέλη, από το Μίσιγκαν μέχρι την Ολλανδία. Διοργανώθηκαν ακόμη τρία συμπόσια και εκδόθηκε ένα τριμηνιαίο ενημερωτικό δελτίο. Ο Hammer, από την πλευρά του, δε νοιάστηκε για την ιστορία του θησαυρού. Είδε τους κώδικες του Beale ως ένα κρυπτογραφικό παζλ που θα μπορούσε να προωθήσει τον τομέα του προγραμματισμού των υπολογιστών. Αλλά για εκείνους που εξακολουθούν να ενδιαφέρονται για το θησαυρό, το B.C.A. ήταν ένα ζωτικό μέρος για την ενθάρρυνση της κοινότητας.
Το 1980 όμως, ο James Gillogly, επιστήμονας πληροφορικής στο think tank RAND και πρόεδρος της American Cryptogram Association, ανακάλυψε ένα παράξενο μήνυμα στον πρώτο κώδικα του Beale. Έναν που δεν ήθελε με τίποτα το B.C.A..
Το αλφάβητο ποτέ δεν φαινόταν τόσο καταθλιπτικό. Αν αποκωδικοποιήσει κάποιος τον πρώτο κωδικό του Beale με ορισμένες εκδόσεις της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας, όπως προσπάθησε ο James Gillogly το 1980, θα έχει σαν αποτέλεσμα το "gobbledygook".
Με εξαίρεση αυτή (εικόνα πάνω) την ψευδοαλφαβητική συμβολοσειρά στη μέση του κώδικα.
Ο Gillogly δημοσίευσε την ανακάλυψή του σε ένα δοκίμιο και υπολόγισε ότι η πιθανότητα να συμβεί τυχαία αυτό το πράγμα ήταν 1 στις 10.000.000.000.000. Ο Gillogly πρόσφερε δύο ερμηνείες: ότι το μήνυμα είναι θαμμένο κάτω από ένα δεύτερο επίπεδο κρυπτογράφησης. Ή, ότι αυτή η τρελή σειρά κειμένου ήταν το έξυπνο πρότυπο που είχε εντοπίσει ο ηλεκτρονικός υπολογιστής του Hammer. Δηλαδή, οι κώδικες είναι σχεδόν σίγουρα μια φάρσα. Με απλά λόγια, ένας φαρσέρ εξασκούσε το αλφάβητό του.
Για την Β.C.Α., τα νέα ήταν αποκαρδιωτικά. Ο Hammer δεν μπορούσε να αρνηθεί την ανακάλυψη του Gillogly, αλλά διαφώνησε με το συμπέρασμά του. Δεν μπορούσε όμως να κάνει τίποτα. Την επόμενη δεκαετία, ο ενθουσιασμός στη Β.C.Α. ξεφούσκωσε. Μέχρι το 1999, η Beale Cipher Association είχε διαλυθεί. Σήμερα, πολλά από τα μέλη της έχουν πεθάνει. Οποιαδήποτε προσπάθεια για την αποκωδικοποίηση των κωδικών του Beale έχει ξεθωριάσει μαζί τους.
Ο Pelling είναι ένας από τους λίγους που συνεχίζουν μέχρι και σήμερα να πιστεύουν ότι ακόμα υπάρχει δουλειά για να γίνει. Όπως ο Carl Hammer, και ο ίδιος πιστεύει ότι η "γραμμή Gillogly" είναι ένα σημάδι ότι κάτι κρύβεται στο μήνυμα, ένας κώδικας κάτω από τον κώδικα. "Η παρουσία ενός μοτίβου είναι η παρουσία ενός μηνύματος", λέει ο Pelling. "Η γραμμή Gillogly είναι απόδειξη ότι κάτι συμβαίνει. Το επίπεδο της απίθανοτητας είναι τόσο υψηλό ώστε δεν είναι κάτι το τυχαίο... Η λύση βρίσκεται σε ένα άλλο βήμα, αλλά δεν ξέρουμε πού είναι αυτό το βήμα".
Ίσως να ξέρουν οι υπολογιστές...
Bedford County, Βιρτζίνια
Στις ΗΠΑ υπάρχουν εκατοντάδες υπερυπολογιστές. Στο Εθνικό Εργαστήριο Oak Ridge του Τενεσί, ο υπερυπολογιστής Titan έχει μνήμη 693 tebibytes και είναι ικανός να τρέχει με ταχύτητα 27 petaflops ή περίπου 27.000 τρισεκατομμύρια υπολογισμούς ανά δευτερόλεπτο. Δε θα έπρεπε λοιπόν οι υπολογιστές να έχουν λύσει τους κώδικες μέχρι τώρα; "Το σκέφτομαι συνέχεια", λέει ο Pelling.
Οι υπολογιστές δεν είναι μάγοι. Για να αποκωδικοποιήσει ο υπολογιστής έναν κρυπτογραφημένο κώδικα, κάποιος πρέπει να γράψει ένα πρόγραμμα που να μπορεί να τον σπάσει. Και αυτό σημαίνει ότι αυτός ο κάποιος πρέπει να καταλάβει πώς λειτουργεί το κρυπτογράφημα. Αυτό όμως γίνεται ιδιαίτερα δύσκολο όταν ένας κώδικας περιέχει τυπογραφικά λάθη ή απαιτεί μια διαδικασία δύο ή τριών βημάτων.
Για να γίνει αυτό, κάποιος προγραμματιστής πρέπει να αντιμετωπίσει δύο βασικές κρυπτολογικές έννοιες.
Πρώτον, την επανάληψη. Είναι ευκολότερο να σπάσει κανείς ένα κρυπτογράφημα αν ο κώδικας περιέχει επαναλαμβανόμενα σύμβολα. Δεύτερο, η απόσταση μοναδικότητας. Όταν ένας κωδικός είναι πολύ μικρός, μπορεί να υπάρχουν πολλές λύσεις.
Αυτές οι δύο αρχές έπεισαν τον William F. Friedman να εγκαταλείψει τις προσπάθειες εδώ και πολλές δεκαετίες. "Δεν έχω δει καμία ελπίδα να λυθεί το κείμενο", έγραψε. Ο πρώτος κώδικας του Beale είναι μήκους 520 χαρακτήρων και περιέχει 299 μοναδικά σύμβολα.
Ο τρίτος κώδικας του Beale
Αυτό φυσικά δεν έχει σταματήσει τους κρυπταναλυτές να προσπαθούν να λύσουν τους κώδικες του Beale με κάθε λέξη που μπορεί να βρει κανείς σε ένα βιβλίο κρυπτολογίας.
Το 2014, ένας φοιτητής Ph.D., ονόματι Malte Nuhn, και δύο συνερευνητές του από το Πανεπιστήμιο του Άαχεν στη Γερμανία, χρησιμοποίησαν μια μέθοδο (beam search approaches). Ανέπτυξαν έναν αλγόριθμο και έκαναν περιστασιακές δοκιμές της ισχύος του προγράμματος τους, τροφοδοτώντας το με επιστολές, όπως τον Zodiac-408 και τον Beale Cipher No.2. Ο κρυπτογράφος Zodiac-408, του περιβόητου κατά συρροή δολοφόνου του 1969, είναι ο ευκολότερος από τους τέσσερις κώδικες του Zodiac. Έχει μήκος 408 χαρακτήρες και περιέχει 54 μοναδικά σύμβολα. Αρχικά χρειάστηκε μια εβδομάδα για να λυθεί. Ωστόσο, το πρόγραμμα του Nuhn το έλυσε σε τρία δευτερόλεπτα. Ο Beale Cipher No.2, ο μεγαλύτερος και πιο επαναλαμβανόμενος από τους κρυπτογράφους του Beale, χρειάστηκε οκτώ CPU και περίπου 30 ώρες εργασίας. Το πρόγραμμα υποκίνησε τη σωστή λύση με μόλις 5% σφάλμα. Ήταν η πρώτη φορά που κάποιος υπολογιστής είχε αποκρυπτογραφήσει αυτόματα ένα κρυπτογράφημα Beale χωρίς καμία αναφορά στο κλειδί. Για να περάσουν την ώρα τους, ο Nuhn και οι συνάδελφοί του τροφοδότησαν το πρόγραμμα με τα άλλα δύο κρυπτογραφήματα Beale, τα οποία περιέχουν πολύ λιγότερη επανάληψη και είναι πολύ μικρότερα. Δεν εμφανίστηκε τίποτα κατανοητό. "Ίσως ο αλγόριθμος δεν είναι ακόμα αρκετά καλός. Ή, ίσως δεν υπάρχει τίποτα εκεί", λέει ο Nuhn.
Κυνηγοί θησαυρών, ερευνητές, κρυπτοαναλυτές. Ο μυστήριος θησαυρός του Beale έχει νικήσει όλους όσοι το έχουν προσεγγίσει. Και παρ' όλα αυτά, κάποιοι ισχυρίζονται ότι έχουν βρει το σημείο που βρίσκεται θαμμένος.
Ένας τύπος από την Πενσιλβανία έκανε 36 ταξίδια στην κομητεία Μπέντφορντ πριν ισχυριστεί ότι βρήκε ένα άδειο θησαυροφυλάκιο κάτω από ένα εγκαταλελειμμένο παγοποιείο. Το 1989, ο κυνηγός θησαυρών Mel Fisher, ο οποίος έχει ανακαλύψει 40 τόνους χρυσού και ασημιού στο αρχιπέλαγος Φλόριντα Κις, δεν κατάφερε να βρει το θησαυρό του Beale, αλλά επέμεινε ότι έσκαψε στο σωστό μέρος ("Ο θησαυρός έχει μετακινηθεί!", δήλωσε). Παλαιότερα, ένας 19χρονος απόφοιτος γυμνασίου τηλεφώνησε σε δημοσιογράφους και τους είπε ότι είχε βρει το θησαυρό και τον έστειλε στη Νότια Αμερική για χύτευση.
Υπάρχουν στον Τύπο αναρίθμητες αναφορές για το σπάσιμο των κωδικών, που σε βάζουν σε σκέψεις. Τέτοιες αξιώσεις συμβαίνουν συνήθως όταν ένας κυνηγός έχει εξαντλήσει όλες τις άλλες δυνατότητες. Όπως για παράδειγμα ο συνταγματάρχης J. J. Holland. Κατά τη διάρκεια της ζωής του, οδήγησε περισσότερα από 150.000 μίλια και δαπάνησε απίστευτα ποσά σε βενζίνη, στέγη και εξοπλισμό εκσκαφής ψάχνοντας το θησαυρό του Beale. Αλλά καθώς η υγεία του κατέρρευσε και κάθε πιθανότητα να βρεθεί ο θησαυρός εξατμίστηκε, ο συνταγματάρχης έκανε μια εκπληκτική αναστροφή και αρνήθηκε δύο δεκαετίες εργασίας. Ισχυρίστηκε ότι ο θησαυρός ήταν ψεύτικος και ότι είχε σπάσει τους κώδικες.
Κάποιοι κυνηγοί του θησαυρού προτιμούν να διακηρύσσουν το μυστήριο της λύσης, παρά να παραδεχτούν την ήττα. Τελικά, είναι κάτι περισσότερο από ένα χόμπι ή μια ανησυχία. Είναι μια εμμονή.
Στη δεκαετία του 1960, η συγγραφέας Pauline B. Innis, ειδικός στο μυστήριο του Beale, έλαβε απελπισμένα τηλεγραφήματα, γράμματα και κλήσεις από ανθρώπους από μέρη, ακόμα όπως και η Αιθιοπία. Κάποτε, ένας άντρας ντυμένος ως πράκτορας του FBI απαίτησε από την Innis να του παραδώσει τα αρχεία του Beale. Μια άλλη φορά, κάποιος επιχείρησε να την δωροδοκήσει με ένα βάζο με τουρσιά.
Και ίσως, αυτό εξηγεί γιατί οι περισσότεροι κυνηγοί του θησαυρού δεν σκάβουν ποτέ. Όσοι πιστεύουν ότι γνωρίζουν σίγουρα πού είναι, είναι πιθανότερο να μην σκάψουν καθόλου, γιατί δε θέλουν να διαλυθεί το όνειρό τους. Απολαμβάνουν την ευφορία της γνώσης, πιστεύοντας ότι ξέρουν πού είναι. Γιατί αν πάνε και δεν είναι εκεί, θα χαθεί και το όνειρό τους. Μια φορά, ο ειδικός της ιστορίας του Beale, Ed Easterling, έλαβε μια κλήση από κάποιον κυνηγό θησαυρών, ο οποίος του εξήγησε ότι ο Ιησούς του είχε αποκαλύψει τη θέση του θησαυρού σε ένα όνειρο. Ο Easterling άκουσε υπομονετικά, επικοινώνησε με τον γαιοκτήμονα και εξασφάλισε την άδεια για ανασκαφή. Ο άνθρωπος δεν εμφανίστηκε ποτέ. Ένα χρόνο αργότερα, ο ίδιος ο άνθρωπος τον κάλεσε ξανά και δήλωσε ότι ο Ιησούς είχε αλλάξει γνώμη. Ο θησαυρός ήταν αλλού. Αυτή τη φορά, ο Easterling δεν ήταν το ίδιο συμπαθής.
Ελάχιστοι γνωρίζουν τόσο πολύ το μυστήριο του Beale, όσο ο Easterling. Ζει κοντά στο Montvale από την παιδική του ηλικία. Μίλησε με τους μεγαλύτερους και κατέγραψε την προφορική ιστορία όσων έζησαν εκεί. Έχει μελετήσει παμπάλαιους χάρτες και έχει περιπλανηθεί στο δάσος ψάχνοντας για τους δρόμους που θα έπρεπε να ταξιδέψει ο Beale. Έγραψε ένα βιβλίο για το θησαυρό, το οποίο όμως δίσταζε να δημοσιεύσει, φοβούμενος ότι θα μπορούσε να εξαπλωθεί μια εμμονή που θα μπορούσε να καταστρέψει οικογένειες. Είναι σίγουρος ότι ο θησαυρός του Beale είναι θαμμένος κάπου κάτω από τα πόδια του. Έχει έναν ανιχνευτή μετάλλων, έτσι, μήπως και...
Πλέον όμως, και ο ίδιος φαίνεται να τα έχει παρατήσει. "Δεν δίνω καμία καμία προσοχή πλέον όταν ακούω αγνώστους να μου λένε, 'τον βρήκα'".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου