Όπως σημειώνει το περιοδικό, το αφιέρωμά του επιχειρεί να εστιάσει στο κοινό στοιχείο που συνδέει όλες τις συγκρούσεις. Η Αγκυρα, η οποία το 2004 διακήρυττε την αρχή: «μηδενικά προβλήματα με τους γείτονες», τώρα, δεκαέξι χρόνια αργότερα, βρίσκεται σε σύγκρουση με σχεδόν όλους τους γείτονές της και όχι μόνο.
«Η έλευση στην εξουσία στις αρχές της δεκαετίας του 2000 του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης ( ΑΚΡ ), που δημιουργήθηκε από τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ήταν, παραδόξως, ένας ισχυρός μηχανισμός για τον εξευρωπαϊσμό της», γράφει ο Ρώσος πολιτικός επιστήμονας Fyodor Loukianov. "Όμως, από ένα σημείο και μετά, η Άγκυρα κατέληξε στο (όχι αβάσιμο) συμπέρασμα ότι η ΕΕ δεν ήταν έτοιμη να δεχτεί την Τουρκία στις τάξεις της". Τελικά, «Ο Ερντογάν έχει αλλάξει πολύ από το αποτυχημένο πραξικόπημα εναντίον του το 2016», λέει ένας άλλος πολιτικός επιστήμονας.
Υποστηρίζοντας το Αζερμπαϊτζάν σήμερα στη σύγκρουση με την Αρμενία, ο Τούρκος πρόεδρος σκοπεύει να δείξει ότι είναι «το αφεντικό» στην περιοχή. «Σίγουρα δεν είναι τυχαίο ότι η Άγκυρα βρίσκεται στην πρώτη γραμμή αυτής της σύγκρουσης σε μια εποχή που η Τουρκία είναι υπερδραστήρια στο περιφερειακό της περιβάλλον, προσπαθώντας να μετακινήσει τις γραμμές παντού ταυτόχρονα», γράφει η L'Orient-Le Jour.
Το όνειρο του Ερντογάν να «ξαναδημιουργήσει την Οθωμανική Αυτοκρατορία», όπως έγραψε η L'Orient-Le Jour, κινδυνεύει να συγκρουστεί με τα ρωσικά συμφέροντα στον Καύκασο αλλά και με την πολύ κακή κατάσταση στο εσωτερικό της Τουρκίας. «Στρατιωτικά, η χώρα είναι ίσως ισχυρότερη από ποτέ, αλλά αυτό είναι μόνο ένα καταφύγιο για να αντισταθμίσει μια διχασμένη και απογοητευμένη κοινωνία», εξήγησε πρόσφατα η ισραηλινή εφημερίδα Ha'Aretz.
Πρέπει να κατανοήσουμε καλύτερα τι ζητάει η Τουρκία και τις απαντήσεις που μπορούν να δώσουν η Ευρώπη, η Ρωσία και η Κίνα (ο τελευταίος σύμμαχος της Άγκυρας, μαζί με το Κατάρ), γράφει το Courrier international, ανοίγοντας το σχετικό αφιέρωμά του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου