Οι μικροί ήρωες των ημερών, τα παιδιά.

Απο χτες νιώθω θυμό. Προσπαθώ να διαχειριστώ όπως δεκάδες χιλιάδες γονείς αυτό που μας χτυπάει πάλι.


Δεν καταλαβαίνω γιατί συμπεριφερόμαστε έτσι στα παιδιά. Στην υπόλοιπη Ευρώπη τα δημοτικά σχολεία λειτουργούν σχεδόν παντού ενώ η κατάσταση είναι χειρότερη… τι συμβαίνει εδώ; Από τη μια μέρα στην άλλη κιόλας.

Προλάβαμε να κουρευτούμε και να φτιάξουμε νύχια το περασμένο σκ αλλά ένα γεια στους φίλους τους και στην/ον δασκάλα/ο δεν είπαν… γιατί;

Σκέφτομαι ότι πάλι θα χάσουν τους φίλους τους, τους δασκάλους τους, ένα μεγάλο μέρους της ζωής τους.

Βλέπω ότι δεν χάρηκαν καθόλου τα κορίτσια που δεν θα πάνε σχολειο αυτή τη φορά, είδα στεναχώρια μάλιστα. Απορία στα μάτια επίσης…

Αναρωτιέμαι πως θα οργανωθούμε τώρα σαν οικογένεια.
Με τα πάντα ολα μαζί … κάθε μέρα. Δουλειά, φαγητά, μαθήματα κτλ.

Και μετά σκέφτομαι τα παιδιά.

Τους είπαμε να φοράνε μια μάσκα στο μάθημα, σκεφτόμουν «δεν γίνεται αυτό» και αυτά δεν σταμάτησαν ποτέ να γελάνε από κάτω.


Τους είπανε να τη φοράνε και στα διαλείμματα, σκεφτόμουν «Ε όχι δεν γίνεται αυτό» και αυτά δεν σταμάτησαν ποτέ να παίζουν.

Τους λέμε τώρα να μείνουν σπίτι πάλι. Λέμε «μα δεν γίνεται, πώς θα αντέξουν;»

Τα παιδιά βλέπουν το θετικό σε κάθε κατάσταση. Προχωράνε. Είναι πολύ πιο σοφά από εμάς.

Μας διδάσκουν ότι μέσα από κάθε δυσκολία, υπάρχουν και ομορφιές και ευκαιρίες.

Βλέπουν αυτά που έχουν, οχι αυτά που δεν έχουν ή θα μπορούσαν να έχουν.

Το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε ως γονείς είναι απολαύσουμε αυτά τα παιδιά λοιπόν…

…και να κάνουμε τα πάντα για να περάσουμε καλά στο σπίτι, χωρίς πίεση ούτε για τα μαθήματα ούτε για τα υπόλοιπα. Να κάνουμε πρόγραμμα, να βρούμε λύσεις, να γελάμε, να κλαίμε μαζί, να προσπαθούμε.

Τους αξίζει (μη πω τους το χρωστάμε).

Positive Parents