Τι έμαθα το 2020

 
Έχω καθιερώσει ένα έθιμο, από τότε που ξεκίνησα αυτό το

blog. Στο τέλος κάθε χρονιάς, κάθομαι μπροστά από ένα κενό αρχείο Word και ανατρέχω σε όσα συνέβησαν, σε εκείνα που μου δίδαξαν, και που μοιράστηκα ενδεχομένως και μαζί σας. Αυτή η αναδρομή με κάνει να συνειδητοποιώ κάθε φορά πως ο χρόνος δεν κυλάει απλά, και όσα γίνονται δεν είναι απαραίτητα τυχαία. Άλλωστε, καθετί εξαρτάται από τον τρόπο που ερμηνεύουμε τις καταστάσεις, κι αυτό ίσως να είναι το μόνο που ορίζει πραγματικά την ποιότητα της ζωής μας.

ΤΙ ΈΜΑΘΑ ΛΟΙΠΌΝ ΤΟ 2020;

Άκουσε το παρακάτω, πατώντας το play!

 

Πολλά από αυτά τα έχω γράψει ήδη, σε εκείνα που μας διδάσκει η καραντίνα. Όπως το να εκτιμάς όσα έχεις κι αυτά που μέχρι πρότινος θεωρούσες (κακώς) δεδομένα. Φέτος στερηθήκαμε πολλές πολυτέλειες, όπως ένα ταξίδι εντός και εκτός συνόρων, που τόσο έχει λείψει στους περισσότερους από εμάς, αλλά και αρκετά μικρά καθημερινά πράγματα. Ο καφές με την παρέα, το φαγητό με την οικογένεια στην φημισμένη ταβέρνα της γειτονιάς, μια βόλτα στα μαγαζιά, ίσα για να ξεσκάσουμε μετά από μια δύσκολη εβδομάδα. Και άλλα όμως, ακόμα πιο μικρά, μα πολύ πιο μεγάλα. Η αγκαλιά και το φιλί που δε δίνουμε πια σε κανέναν. Τα γενέθλια που γιορτάσαμε μόνοι στο σπίτι σβήνοντας κερί μέσω skype. Τα γραφικά στενά της Αθήνας όπου έχουμε να περπατήσουμε καιρό. Φέτος ο κόσμος περιορίστηκε σε τέσσερις τοίχους, κι αν αυτό δε μας έμαθε πολλά για τη ζωή μας, και κυρίως για τον εαυτό μας, τότε τίποτα άλλο δε θα το κάνει.

Το 2020 ήταν μια δοκιμασία. Για κάποιους μικρότερη και για άλλους μεγαλύτερη. Κανείς δεν το πέρασε αλώβητος, και τα σημάδια του θα μείνουν πάνω μας (και μέσα μας) για χρόνια. Ο φόβος μην χάσουμε αυτό που έχουμε, η απόσταση που μπήκε ανάμεσα στον εαυτό μας και τον κόσμο, τα νέα δεδομένα και οι ανατροπές που δε μας αφήνουν στιγμή να πάρουμε μια ανάσα. Μάθαμε να είμαστε πιο ευέλικτοι, μα να ζητάμε και λιγότερα. Να ζούμε με όσα έχουμε και να τα αγαπάμε. Και να αποδεχτούμε πως αν κάτι δε μας αρέσει μπορούμε μονάχα εμείς να το αλλάξουμε, και κανένας άλλος.

Το μεγαλύτερο μάθημα που πήρα όμως εγώ προσωπικά αυτή τη χρονιά-σταθμό στη ζωή μου, και μια χρονιά που στ’αλήθεια πιστεύω ότι με ωρίμασε τόσο όσο χρειαζόμουν, είναι να έχω αντοχές. Και όχι μόνο ότι πρέπει να έχω αντοχές, ή ότι έχω, αλλά ότι μπορώ πάντα λίγο ακόμα. Ότι εκεί που φτάνεις στο σημείο που λες «δε μπορώ άλλο», μπορείς λίγο ακόμα, και λίγο πιο πέρα από αυτό. Τα όρια σου δεν τα ξέρεις, και τα όρια σου δεν είναι τσιμεντένιοι τοίχοι. Είναι φελιζόλ που γκρεμίζεται και ξαναχτίζεται. Αρκετό για να σε προστατέψει λίγο, αλλά όχι τόσο ώστε να μη μπορεί να αλλάξει.

Έμαθα ότι τη δύναμη δεν την βρίσκεις κάπου, αλλά την αντλείς από μέσα σου. Πως σηκώνεις τα μανίκια, παίρνεις μια βαθιά ανάσα, και λες «πάμε πάλι». Πάμε ξανά, πάμε να ανέβουμε στο ring και να παλέψουμε, με σπασμένη μύτη και ραγισμένο αγκώνα. Να παλέψουμε γιατί είναι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε. Γιατί ξέρεις και κάτι ακόμα; Νικητής δεν βγαίνει πάντα ο πιο δυνατός, αλλά ο πιο επίμονος. Γιατί η δύναμη χτίζεται, αλλά την επιμονή πρέπει να σκάψεις πολύ βαθιά για να τη βρεις. Κι αυτό σημαίνει να πιστεύεις σε σένα, και στη ζωή, πως κάπου θα σε οδηγήσει, ακόμα και σε αυτό το δύσβατο, γεμάτο αγκάθια, μονοπάτι.

Το 2020 έμαθα να έχω πίστη. Και αυτό είναι ένα μάθημα που εύχομαι να μην ξεχάσω ποτέ.

littlehopeflags