Το μοναδικό αυτοκαθαριζόμενο σπίτι στον κόσμο. Η αβάσταχτη ελαφρότητα της καλής νοικοκυράς (δούλας + κυράς)
Η Αμερικανίδα Francis Gabe πέθανε το 2016 όταν έγινε 101 ετών. Ωστόσο έγινε διάσημη όχι λόγω της αξιοσέβαστης ηλικίας της, αλλά γιατί είχε να καθαρίσει το σπίτι της στο ΄Ορεγκον, για πάνω από 20 χρόνια. Ωστόσο όλα τα δωμάτια ήταν απολύτως καθαρά χωρίς σημάδια βρωμιάς ή σκόνης.
Η Francis είχε ένα μυστικό. Ήταν η δημιουργός και ιδιοκτήτρια του μοναδικού «αυτοκαθαριζόμενου» σπιτιού στον κόσμο.
Όλα ξεκίνησαν πριν από πολλά χρόνια, όταν, μετά από το διαζύγιο με τον σύζυγό της, η Frances αναγκάστηκε να φροντίσει δύο παιδιά, που κατηγορηματικά δεν ήθελαν να τη βοηθήσουν με τις δουλειές του σπιτιού.
καθώς η γυναίκα είχε τη δική της επιχείρηση, δεν υπήρχε απολύτως καθόλου χρόνος για οικιακές εργασίες.
Το 1979, η Francis σχεδίασε ένα μοντέλο του σπιτιού, που σκεφτόταν να δημιουργήσει, για πέντε χρόνια.
Ως αποτέλεσμα, το σπίτι μετατράπηκε σε ένα είδος γιγαντιαίου πλυντηρίου πιάτων.
Ένα αυτόματο σύστημα καθαρισμού σαπούνιζε όλες τις επιφάνειες, συμπεριλαμβανομένων τοίχων και οροφών.
Έπλυνε ταυτόχρονα ρούχα, έπλυνε πιάτα στην κουζίνα και ακόμη καθάριζε και το σκυλόσπιτο του σκύλου.
Πριν πατήσει το κουμπί έναρξης, η οικοδέσποινα έπρεπε να κάνει μόνο ένα πράγμα: να φορέσει ένα αδιάβροχο και να ανοίξει μια ομπρέλα.
Όλα τα δάπεδα του σπιτιού ήταν κεκλιμένα, και κάθε δωμάτιο είχε μια αποχέτευση μέσω της οποίας όλο το νερό αποστραγγίζονταν στον δρόμο.
Ένα σύστημα με ακροφύσια ψεκασμού, βρισκόταν στην οροφή:πρώτα ψέκαζαν με σαπουνόνερο, μετά ενεργοποιούσαν το συνηθισμένο νερό και στο τέλος λειτουργούσε το σύστημα παροχής αέρα.
Μετά τον καθαρισμό του σπιτιού, το σύστημα στέγνωνε όλα τα δωμάτια.
όλη η διαδικασία, το πλύσιμο, το ξέπλυμα και το στέγνωμα χρειάζονταν περίπου μια ώρα.
Ένα αυτόματο σύστημα καθαρισμού σαπούνιζε όλες τις επιφάνειες, συμπεριλαμβανομένων τοίχων και οροφών.
Έπλυνε ταυτόχρονα ρούχα, έπλυνε πιάτα στην κουζίνα και ακόμη καθάριζε και το σκυλόσπιτο του σκύλου.
Πριν πατήσει το κουμπί έναρξης, η οικοδέσποινα έπρεπε να κάνει μόνο ένα πράγμα: να φορέσει ένα αδιάβροχο και να ανοίξει μια ομπρέλα.
Όλα τα δάπεδα του σπιτιού ήταν κεκλιμένα, και κάθε δωμάτιο είχε μια αποχέτευση μέσω της οποίας όλο το νερό αποστραγγίζονταν στον δρόμο.
Ένα σύστημα με ακροφύσια ψεκασμού, βρισκόταν στην οροφή:πρώτα ψέκαζαν με σαπουνόνερο, μετά ενεργοποιούσαν το συνηθισμένο νερό και στο τέλος λειτουργούσε το σύστημα παροχής αέρα.
Μετά τον καθαρισμό του σπιτιού, το σύστημα στέγνωνε όλα τα δωμάτια.
όλη η διαδικασία, το πλύσιμο, το ξέπλυμα και το στέγνωμα χρειάζονταν περίπου μια ώρα.
Φυσικά, μια τέτοια εφεύρεση είχε επίσης τα μειονεκτήματά της. Για παράδειγμα, το σπίτι της Francis δεν είχε ποτέ χαλιά ή κουρτίνες.
Μάζευαν πάρα πολύ σκόνη και απορροφούσαν πολύ νερό.
Και επιπλέον, με την πάροδο του χρόνου, έπρεπε να αντικαταστήσει τα ξύλινα έπιπλα με πλαστικά.
Και με το πλύσιμο υπήρχαν κάποιες ταλαιπωρίες: η Francis έπρεπε να κρεμάσει το πλυντήριο στις κατάλληλες γραμμές, έτσι ώστε το σύστημα να το "πλένει".
Ωστόσο, στη δεκαετία του '80, ο Francis ήταν συχνός επισκέπτης σε διάφορες τηλεοπτικές εκπομπές και το σπίτι της ήταν ένα τοπικό τουριστικό αξιοθέατο.
Η ίδια επανέλαβε συχνά ότι η λαμπρή της ιδέα μπορεί να διευκολύνει σημαντικά τη ζωή των ατόμων με αναπηρίες και επίσης να βοηθήσει τις μεγάλες οικογένειες, διότι επιτρέπει στους γονείς να περνούν περισσότερο χρόνο αλληλεπιδρώντας με τα παιδιά τους, παρά να καθαρίζουν ατέλειωτα.
Το 2001, ένας ισχυρός σεισμός έπληξε την κύρια δομή του σπιτιού και έκτοτε το σύστημα άρδευσης λειτούργησε μόνο στην κουζίνα. Μετά από λίγο καιρό, οι συγγενείς της Francis την έβαλαν σε ένα γηροκομείο, όπου πέρασε τα τελευταία της χρόνια.
Η Frances παντρεύτηκε τον σύζυγό της Herbert Grant Bateson, σε ηλικία 17 ετών, χώρισαν μετά από 35 χρόνια. Το ζευγάρι είχε δύο παιδιά: ένα αγόρι, τον Grant και ένα κορίτσι, τη Lourene. Ο Grant πέθανε στα 50 και η Lourene στα 67 - και τα δύο παιδιά πέθαναν πριν από τη μητέρα τους.
Η αρχική της επιθυμία δεν ήταν μόνο να κάνει τις δουλειές του σπιτιού ευκολότερες για τα άτομα με ειδικές ανάγκες ή τους ηλικιωμένους, αλλά να δώσει στις μητέρες και τις συζύγους περισσότερο χρόνο για να περνούν με τις οικογένειές τους.
«Θέλω να εξαλείψω κάθε περιττή κίνηση, έτσι ώστε τα άτομα με ειδικές ανάγκες και οι ηλικιωμένοι να μπορούν να φροντίζουν οι ίδιοι τα σπίτια τους», είπε στους ανθρώπους. «Το σύστημά μου θα επιτρέψει στους ανθρώπους να το κάνουν πατώντας μερικά κουμπιά.»
«Πρέπει να είμαστε καλύτερες μητέρες, σύζυγοι, γείτονες και να ξοδεύουμε χρόνο βελτιώνοντας τους εαυτούς μας αντί να λέμε« Λυπάμαι, πρέπει να καθαρίσω την κουζίνα ». ' έλεγε η Frances.
Φυσικά, είναι απίθανο ότι τέτοια σπίτια θα είναι μέρος του μέλλοντός μας, αλλά πρέπει να παραδεχτούμε ότι αυτή είναι μια πολύ δελεαστική ιδέα - να μην καθαρίσουμε για 20 χρόνια και να ζήσουμε τακτοποιημένα και καθαρά.
Μάζευαν πάρα πολύ σκόνη και απορροφούσαν πολύ νερό.
Και επιπλέον, με την πάροδο του χρόνου, έπρεπε να αντικαταστήσει τα ξύλινα έπιπλα με πλαστικά.
Και με το πλύσιμο υπήρχαν κάποιες ταλαιπωρίες: η Francis έπρεπε να κρεμάσει το πλυντήριο στις κατάλληλες γραμμές, έτσι ώστε το σύστημα να το "πλένει".
Ωστόσο, στη δεκαετία του '80, ο Francis ήταν συχνός επισκέπτης σε διάφορες τηλεοπτικές εκπομπές και το σπίτι της ήταν ένα τοπικό τουριστικό αξιοθέατο.
Η ίδια επανέλαβε συχνά ότι η λαμπρή της ιδέα μπορεί να διευκολύνει σημαντικά τη ζωή των ατόμων με αναπηρίες και επίσης να βοηθήσει τις μεγάλες οικογένειες, διότι επιτρέπει στους γονείς να περνούν περισσότερο χρόνο αλληλεπιδρώντας με τα παιδιά τους, παρά να καθαρίζουν ατέλειωτα.
Το 2001, ένας ισχυρός σεισμός έπληξε την κύρια δομή του σπιτιού και έκτοτε το σύστημα άρδευσης λειτούργησε μόνο στην κουζίνα. Μετά από λίγο καιρό, οι συγγενείς της Francis την έβαλαν σε ένα γηροκομείο, όπου πέρασε τα τελευταία της χρόνια.
Η Frances παντρεύτηκε τον σύζυγό της Herbert Grant Bateson, σε ηλικία 17 ετών, χώρισαν μετά από 35 χρόνια. Το ζευγάρι είχε δύο παιδιά: ένα αγόρι, τον Grant και ένα κορίτσι, τη Lourene. Ο Grant πέθανε στα 50 και η Lourene στα 67 - και τα δύο παιδιά πέθαναν πριν από τη μητέρα τους.
Η αρχική της επιθυμία δεν ήταν μόνο να κάνει τις δουλειές του σπιτιού ευκολότερες για τα άτομα με ειδικές ανάγκες ή τους ηλικιωμένους, αλλά να δώσει στις μητέρες και τις συζύγους περισσότερο χρόνο για να περνούν με τις οικογένειές τους.
«Θέλω να εξαλείψω κάθε περιττή κίνηση, έτσι ώστε τα άτομα με ειδικές ανάγκες και οι ηλικιωμένοι να μπορούν να φροντίζουν οι ίδιοι τα σπίτια τους», είπε στους ανθρώπους. «Το σύστημά μου θα επιτρέψει στους ανθρώπους να το κάνουν πατώντας μερικά κουμπιά.»
«Πρέπει να είμαστε καλύτερες μητέρες, σύζυγοι, γείτονες και να ξοδεύουμε χρόνο βελτιώνοντας τους εαυτούς μας αντί να λέμε« Λυπάμαι, πρέπει να καθαρίσω την κουζίνα ». ' έλεγε η Frances.
Φυσικά, είναι απίθανο ότι τέτοια σπίτια θα είναι μέρος του μέλλοντός μας, αλλά πρέπει να παραδεχτούμε ότι αυτή είναι μια πολύ δελεαστική ιδέα - να μην καθαρίσουμε για 20 χρόνια και να ζήσουμε τακτοποιημένα και καθαρά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου