Τον Απρίλιο του 1929, σχεδόν όλες οι αθηναϊκές εφημερίδες είχαν ασχοληθεί με τα καταπληκτικά οράματα του 16χρονου Χρήστου Χριστοδούλου, ο οποίος έχανε τη φωνή του ξαφνικά και ανεξήγητα, ενώ το ίδιο ξαφνικά και ανεξήγητα την ξανάβρισκε.
Ο Πρόεδρος της Εταιρείας Ψυχικών Ερευνών, ο έγκριτος ψυχοφυσιολόγος Άγγελος Τανάγρας, ο οποίος κλήθηκε να εξετάσει το παράξενο αυτό φαινόμενο, διαπίστωσε ότι επρόκειτο για υστερική αφωνία και ότι για να θεραπευθεί, θα έπρεπε να απομακρυνθεί από το περιβάλλον του.
Εκτός, όμως, από το μυστηριώδες φαινόμενο της υστερικής αφωνίας, η οποία κατ’ άλλους οφειλόταν σε θαυματουργή επέμβαση της Παναγίας, ενώ κατά τον Άγγελο Τανάγρα στη δύναμη της υποβολής, συνέβησαν και άλλα παραδοξότερα γεγονότα, που κανένας επιστήμονας δεν μπορούσε να τα ερμηνεύσει επαρκώς.
Λίγες ημέρες νωρίτερα, εμφανίστηκε στον νεωκόρο του Ναού του Αγίου Παταπίου, στην Κόρινθο, ενσώματος ο ίδιος ο Άγιος και τον διέταξε να σπεύσει στην Αθήνα με την εντολή να συστήσει στις αρμόδιες Αρχές να πάψουν να εισάγουν νεωτερισμούς στην Ορθόδοξη Εκκλησία.
Ο νεωκόρος, έκθαμβος και περιδεής, μπροστά στο φοβερό αυτό όραμα, αναγκάστηκε να υπακούσει και ευθύς ξεκίνησε για την πόλη της Κορίνθου και μετά από πεζοπορία τριών ημερών, έφτασε και στην Αθήνα, όπου ζήτησε να γίνει δεκτός από τον Πρωθυπουργό της χώρας, τον Ελευθέριο Βενιζέλο.
Ο Πρωθυπουργός, όμως, μόλις πληροφορήθηκε τον λόγο της επίσκεψής του, αρνήθηκε να δει τον νεωκόρο. Τότε, εκείνος διαμήνυσε προς τον Βενιζέλο ότι είχε διαταγή από τον Άγιο Πατάπιο να του κάνει τη σύσταση, ώστε να διατάξει αμέσως να πάψουν οι εισαγόμενοι νεωτερισμοί στους Ορθόδοξους Ναούς, των οποίων υπέρμαχος ήταν ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών, Χρύσανθος.
Αλλά κι ένα τρίτο μυστηριώδες φαινόμενο έλαβε χώρα εκείνη την εποχή. Ο δερματέμπορος Δημήτριος Χιώτης, που πέθανε τελικά στις 26 Απριλίου του 1929, ήταν κατάκοιτος για τέσσερις μήνες, υποφέροντας από οξεία νεφρίτιδα μετ’ επιπλοκών.
Ένα απόγευμα, λοιπόν, ο Χιώτης περιέπεσε σε κομματώδη κατάσταση και άρχισε να ψυχορραγεί. Οι οικείοι του προσκάλεσαν αμέσως τον θεράποντα ιατρό του, τον επιφανή Αλέξανδρο Παππά, ο οποίος είχε διατελέσει, μάλιστα, Υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων το 1926.
Ο ιατρός, αφού εξέτασε τον ασθενή επισταμένως, αποφάνθηκε ότι ήταν ζήτημα χρόνου να υποκύψει στο μοιραίο. Η Επιστήμη δεν μπορούσε πια να του προσφέρει τίποτε άλλο.
Αργότερα, κατέφτασε στην οικία του Χιώτη, ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω ήταν φανατικός παλαιοημερολογίτης, ένας Ορθόδοξος ιερέας, που δεν ήταν, όμως, παλαιοημερολογίτης. Παρά τις έντονες διαμαρτυρίες των συγγενών του, ο ιερέας άρχισε να διαβάζει διάφορες ευχές μέχρι το πρωί.
Κατά το ξημέρωμα, η υγεία του ετοιμοθάνατου παρουσίασε αιφνίδια μεταβολή. Ενώ μέχρι πρότινος είχε περιπέσει σε αφασία και ούτε έβλεπε ούτε άκουγε, ξαφνικά επανέκτησε τις αισθήσεις του και άρχισε να συζητά με τους συγγενείς του, που ήταν πλάι του.
Η εντελώς αιφνιδιαστική αυτή αλλαγή από το κατώφλι του θανάτου πίσω στον λιμένα της ζωής αποδόθηκε στη θαυματουργή αγρυπνία, η οποία τελέστηκε με βαθιά πίστη και ευλάβεια.
Δέκα μέρες μετά, η κατάσταση του ασθενούς βελτιώθηκε τόσο, ώστε αισθανόταν τον εαυτό του υγιή και σηκώθηκε πλέον από το κρεβάτι.
Ο ιατρός Αλέξανδρος Παππάς κλήθηκε και πάλι στο σπίτι του Δημήτριου Χιώτη, για να εξηγήσει στα μέλη της οικογένειάς του πού οφειλόταν η ανέλπιστη εκείνη μεταστροφή της υγείας του. Εκείνος δεν είχε καμία λογική απάντηση να τους δώσει και αρκέστηκε μονάχα να κάνει τον σταυρό του.
Αυτά τα τρία ανεξήγητα περιστατικά συντάραξαν την Ελλάδα του 1929, καθώς δημοσιεύονταν διαρκώς σχετικά άρθρα στις εφημερίδες της εποχής.
Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “ΣΚΡΙΠ”, στις 27/04/1929…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου