Του Σταύρου Χριστακόπουλου
Όσο πλησιάζει η 25η Μαρτίου τόσο θα πληθαίνουν οι συναντήσεις και επαφές της Γιάννας Αγγελοπούλου με φορείς και αξιωματούχους που θα εμπλακούν, άλλοι συμβολικά και άλλοι επί της ουσίας, στους εορτασμούς για τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση.
Με την Πρόεδρο της Δημοκρατίας, με φορείς της αυστραλιανής ομογένειας, με τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο ήταν προσφάτως κάποιες απ’ αυτές.
Πρόκειται για επαφές οι οποίες αποσκοπούν κυρίως στην ανταλλαγή απόψεων, αλλά και στην ένταξη στο – πολύ φτωχό μέχρι στιγμής – καλεντάρι εκδηλώσεων τις οποίες διοργανώνουν άλλοι φορείς πλην της Επιτροπής «Ελλάδα 2021». Αυτό ακριβώς έγινε φανερό κατά τη συνάντηση με τον αρχιεπίσκοπο τη Δευτέρα 11 του μηνός.
Σύμφωνα με το Διεθνές Πρακτορείο Εκκλησιαστικών Ειδήσεων «Ορθοδοξία», ο Ιερώνυμος δήλωσε ότι «η Εκκλησία, με εκπρόσωπο τον μητροπολίτη Δημητριάδος, κάνει μία τομή. Το βάρος του εορτασμού το ρίχνει στο πρώτο μέρος, πώς έγινε η επανάσταση, ποιοι βοήθησαν, πώς φτάσαμε στην απελευθέρωση». Σημείωσε δε ότι «αυτά δεν τα αγνοεί η πλευρά με την οποία ασχολείται η κ. Αγγελοπούλου. Έρχεται και κάνει ένα άνοιγμα, τι συνέβη από τότε μέχρι σήμερα, τι προσφέραμε, πώς αγωνιστήκαμε και πώς αυτό μπορεί να γίνει παράδειγμα γι’ αυτά που έρχονται και αυτά που περιμένουμε».
Θλιβερή αντίθεση
Από την πλευρά του ο Δημητριάδος Ιγνάτιος, με τη δήλωσή του, περιέγραψε πώς ακριβώς όφειλε να έχει κινηθεί το ελληνικό κράτος εν όψει αυτής της μεγάλης επετείου:
«Η Εκκλησία της Ελλάδος εδώ και δέκα χρόνια προετοιμάζει με τα διεθνή συνέδρια τις εξελίξεις και τον προγραμματισμό για αυτήν τη χρονιά. Η δική μας συμβολή έχει έναν χαρακτήρα τοπικό στις Περιφέρειες, στους δήμους, με την έννοια των τοπικών κοινωνιών, όπου θα πάρουν μέρος και οι άνθρωποι.
Θα έχουμε λατρευτικές και συνεδριακές εκδηλώσεις, που όμως μπορούν, όντως, να συμπορευθούν με το εθνικό πρόγραμμα και θα συμπεριληφθούν στο εθνικό ημερολόγιο. Θα συμμετάσχουμε, επίσης, στη μεγάλη προσπάθεια για το πώς θέλουμε την Ελλάδα. Και σε αυτό η Ορθοδοξία θα είναι παρούσα, γιατί είναι πολύ σημαντικό να δούμε τον ρόλο της Εκκλησίας σε αυτή τη μελλοντική πορεία της πατρίδας μας».
Αντιθέτως το ελληνικό κράτος αποφάσισε τη δημιουργία της Επιτροπής «Ελλάδα 2021» μόλις προ διετίας, όταν ανέλαβε τη διακυβέρνηση ο Κυριάκος Μητσοτάκης, κυριολεκτικά στο παρά πέντε, και της ανέθεσε ένα πρότζεκτ χωρίς σαφή χαρακτηριστικά. Μια ιστορική επέτειος όπως αυτή θα μπορούσε να είναι μια θαυμάσια ευκαιρία για πολλά πράγματα:
● Για να αναδειχθεί το νόημα της Επανάστασης.
● Για να μελετηθούν ιστορικές διαστάσεις της προετοιμασίας της άγνωστες στο ευρύ κοινό.
● Για να φωτιστούν εκ νέου πρόσωπα και ρόλοι.
● Για να παρουσιαστούν η περίοδος της Τουρκοκρατίας και το συνεχές των προσπαθειών για ελευθερία.
● Για να αναδειχθεί η ελληνική παράδοση και να συνδεθεί με το παρόν και το μέλλον του ελληνισμού.
● Για να γίνει μια μεγάλη συζήτηση με θέμα τις σημερινές, τεραστίου μεγέθους, εθνικές προκλήσεις.
Πολλά, πάρα πολλά θα μπορούσαν να γίνουν, αλλά το φτωχό αντικείμενο της Επιτροπής, η καθυστερημένη σύστασή της, η τσάτρα πάτρα στελέχωση, η έλλειψη προσανατολισμού και η αδράνειά της εξαρχής δεν άφηναν πολλές ελπίδες.
Το αποτέλεσμα είναι, στην αυγή του 2021, το ηλεκτρονικό ημερολόγιο δράσεων και εκδηλώσεων στην ιστοσελίδα της Επιτροπής να περιέχει ελάχιστες δράσεις υπό την αιγίδα της, εκ των οποίων κάποιες εντελώς άσχετες με το θεωρούμενο ως αντικείμενό της – δημιουργία γεωλογικού μουσείου και γεωδιαδρομών στη Σύρο, κατασκευή ποδοσφαιρικού γηπέδου στα Νέα Στύρα του Δήμου Καρύστου, αναδασώσεις κ.λπ.
Η συντριπτική πλειονότητα των σχετικών με την επέτειο εκδηλώσεων και δράσεων αναφέρονται στο ημερολόγιο ως «εκδηλώσεις και δράσεις τρίτων», χωρίς την αιγίδα ή το σήμα της Επιτροπής.
Τη νωχέλεια της Επιτροπής και τη γενική αδιαφορία για τη – σχεδόν ανύπαρκτη – δράση της σπάνε, δυστυχώς, μόνο τα κατά καιρούς κατορθώματα διαφόρων μελών της που προκαλούν σάλο και αρνητική δημοσιότητα.
Τι τους έφταιγε ο Γιάννης;
Το τελευταίο επεισόδιο αρνητικής δημοσιότητας αφορά την επιεικώς παράξενη επιλογή της Επιτροπής να συνθέσει μια αφίσα που συνέδεε την αρχαία Ελλάδα με την Επανάσταση και το παρόν. Το τελευταίο πρόσωπο σε αυτή την αλυσίδα διαχρονίας ήταν ο... Γιάννης Αντετοκούνμπο. Ένα από τα πιο αχρείαστα φάουλ που θα μπορούσε κάποιος να σκεφτεί.
Κατ’ αρχάς ο Γιάννης είναι δικαίως ένα από τα πιο αγαπητά πρόσωπα στην Ελλάδα. Ένα παιδί φτωχών Νιγηριανών μεταναστών, το οποίο έζησε πολύ δύσκολα στη χώρα μας, αλλά έφυγε πολύ νωρίς και, χάρη στο πλούσιο ταλέντο του και την απίστευτα σκληρή δουλειά του (λίγοι μπορούν να καταλάβουν πόσο πρέπει να δουλέψει κάποιος για να ανέβει και να παραμείνει στην ελίτ του παγκόσμιου επαγγελματικού αθλητισμού), έφτασε να αναδειχθεί πολυτιμότερος παίκτης του ΝΒΑ, του καλύτερου πρωταθλήματος μπάσκετ στον κόσμο, και να γεμίσει τον τραπεζικό λογαριασμό του με εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια.
Είναι επίσης ένα παιδί σεμνό και μετρημένο, με εξαιρετικό χαρακτήρα, το οποίο παίζει στην Εθνική Ελλάδος, για την οποία αποδεδειγμένα νοιάζεται.
Ωστόσο θα έπρεπε κάποιος να βασανίσει πάρα πολύ τη σκέψη του για να βρει τη συμβολική σύνδεση μεταξύ του 1821 και του σημερινού επαγγελματικού αθλητισμού – κι αυτό βεβαίως αφορά κάθε αθλητή και όχι μόνο τον Γιάννη, ο οποίος δεν είναι καν προϊόν του ελληνικού μπάσκετ, αλλά ενός εντελώς άσχετου με τα ελληνικά δεδομένα αθλητικού μοντέλου.
Πέραν, λοιπόν, του ότι η σύνδεση είναι ακατανόητη, το μόνο που κατάφερε η Επιτροπή με την άστοχη κίνησή της ήταν να εκθέσει έναν λαμπρό αθλητή στον ακροδεξιό βόρβορο του Διαδικτύου (και όχι μόνο), ο οποίος δεν χάνει ευκαιρία να βγάζει ρατσιστική χολή και δηλητήριο. Όσο όμως και αν το μπάχαλό τους είναι κατανοητό, μάλλον θα έπρεπε τουλάχιστον να είναι προσεκτικοί στο πώς διαχειρίζονται ανθρώπους που σε τίποτε δεν φταίνε για τη δική τους ασχετοσύνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου