Κάθε μέρα σηκωνόταν το πρωί, με πρώτη έγνοια να ποτίσει τα όμορφα λουλούδια του. Τους μιλούσε, τα χάιδευε ακόμα τους έβαζε και μουσική ενώ παράλληλα φρόντιζε να ξεφορτώνεται κάθε βλαβερό ζιζάνιο που ρίζωνε κοντά τους. Σιγά σιγά τα λουλούδια άρχισαν να μεγαλώνουν και να ξεδιπλώνουν την εκθαμβωτική ομορφιά τους, μέσα από το βαθύ κόκκινο των πέταλών τους, που ακόμα δεν είχε πάρει την ακριβή του μορφή.
Ο άντρας ήταν πολύ χαρούμενος που η δουλειά του είχε αρχίσει να ανταμείβεται, παρατηρούσε όμως κάτι που τον προβλημάτισε. Τα τριαντάφυλλα είχαν αρχίσει να βγάζουν μικρά μυτερά αγκάθια στα κοτσάνια τους. Ο άντρας ήταν ανήσυχος καθώς κάθε φορά που προσπαθούσε να καθαρίσει τα τριαντάφυλλά του συνεχώς τσιμπιόταν και γρατζουνιόταν. Έτσι ο άντρας άρχισε σιγά σιγά να περιφρονεί τα τριαντάφυλλά του, καθώς κάθε φορά που προσπαθούσε να τα φροντίσει αυτά του δημιουργούσαν πληγές στα χέρια. Χωρίς φροντίδα πλέον, τα τριαντάφυλλα μαράθηκαν και έχασαν τη λάμψη τους λίγο πριν την αποκτήσουν.
Κάθε ανθρώπινη ψυχή κρύβει ένα κόκκινο τριαντάφυλλο μέσα της. Ήταν ο Θεός που το τοποθέτησε εκεί για να μας δίνει δύναμη και να προσθέτει λίγο περισσότερη ομορφιά στη ζωή μας. Μαζί με αυτό μεγαλώνουν μικρά αγκάθια μέσα σε μία ανθρώπινη ψυχή. Είναι τα ελαττώματα και οι κακές συνήθειές μας. Πολλοί από εμάς μένουμε στα αγκάθια που κρύβουμε μέσα μας, αντί να ψάχνουμε το όμορφο τριαντάφυλλο. Αν βρούμε το λουλούδι που ανθίζει μέσα μας και επικεντρωθούμε στο να καλλιεργήσουμε αυτό, τα αγκάθια μένουν μικρά και οι πληγές που μας δημιουργούν ακόμα μικρότερες.
Εκεί που οι περιστάσεις της ζωής μας κάνουν να γκρινιάζουμε που τα τριαντάφυλλα έχουν αγκάθια.. εμείς πρέπει να είμαστε ευγνώμονες που τα αγκάθια έχουν τριαντάφυλλα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου