Το ισοκράτημα στην παγκόσμια ιστορία παίζει μεταξύ του «je m’en fous» της μάζας εν καιρό «ειρήνης» και της μαλθακής ανησυχίας της εν καιρό πολέμου. Πραγματικά χάνει κανείς τα λόγια του…
Ο μάστορας των Βαλκανίων
Η Άννα συλλογίζεται, όσο ο μάστρο-Μανώλης την κτίζει, με δάκρυα στα μάτια. Προσπαθεί να βρει την δική της μισή αλήθεια και την ώρα του αποχαιρετισμού, όταν το τελευταίο τούβλο θα της κρύψει για πάντα τον ήλιο, σκέφτεται γαληνεμένη, ότι θα βρίσκεται διαχρονικά στο φως της δημοσιότητας
(όχι και τόσο σίγουρη, ότι αυτό θα την ικανοποιήσει).
Από την άλλη μεριά του τείχους ο Μανώλης σκουπίζει τα δάκρυά του, τις λάσπες, πλένει το μυστρί, χαιρετάει τους συναδέλφους που τον στήριξαν ηθικά και ανανεώνει τη σύμβαση εργασίας, προς όφελος της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς.
(από την ποιητική συλλογή «ΛΟΓΟΠΑΙΓΝΙΟ», της Συλβάνας Δεπούντη, από τις Εκδόσεις EL-RO, 2011)
Ληξουριώτισσα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου